φανταεννιά

Για το νέο δισκάκι του Billy Ryder-Jones με τίτλο Yawn δεν κάνει καν τον κόπο να ψάξει στα ελληνικά σαητ ο Φαντασμένιος. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ε και; Σιγά τα αυγά ρε Φαντασμένιο που έχεις στη λίστα τον Billy Ryder-Jones. Βασικά μπράβο στα ελληνικά σαητ που δεν ασχολούνται μαζί του, ήμαρτον πια, 2018 έχουμε όχι 1821. Αυτή ρε Φαντασμένιο δεν είναι λίστα, είναι υπεύθυνη δήλωση πλήρους αφοσίωσης στη δεκαετία του 90. Ας πεταχτούμε όμως ως το Λονδίνο να δούμε τι γράφει το loud and quiet.

{{ Yawn’ is a much gentler record than its predecessor; one that’s much more ornate with moments of quite straightforward prettiness, and to Jones’ credit there’s no attempt to turn the last record’s success into a formula. The instrumentation is broader too – note the sparse but haunting strings on the delicate ‘Recover’ and the glistening feedback that seeps through ‘No One’s Trying to Kill You’. }} 

Θέλει να πει πως του θυμίζει Arab Strap αλλά δεν του έρχεται.

{{ The first of his albums to be recorded at his newly built studios in Merseyside, Jones’ focus has shifted to the local and the familial. ‘Mither’ (that’s North West slang for bother) observes his relationship with his mother, and to emphasise the locality includes lyrical contributions from Jones’ Liverpool songwriting hero Mick Head. }}

Θέλει να πει πως του θυμίζει Elbow αλλά δεν του έρχεται. 

{{ To be sure, ‘Yawn’ offers few surprises, but near the close of the record tracks like ‘Don’t Be Scared, I Love You’ land harder through the accumulated weight of the album behind it, locking you into its woozy, late night motorway melancholia. }}

 Θέλει να πει πως του θυμίζει Eels  αλλά δεν του έρχεται.