φανταδεκατέσσερα

 

Ξεκινάει κάπως σκληρά και ακανόνιστα. Στο 1:59 μας ρίχνει στα μαλακά, και παίζει το πιο γλυκό ριφ. Στο εξώφυλλο τρεις γυναίκες μπροστά από ένα κτήριο που καίγεται, είμαστε σίγουρα στην μέση ανατολή αν και η μία δεν φοράει μαντίλι. Μοιάζουν ήρεμες και φοράνε τη μάσκα τους σωστά. Το Qalaq, ο νέος δίσκος του Jerusalem in My Heart είναι γραμμένος για όλα αυτά που συμβαίνουν στη μέση ανατολή και φυσικά δεν είναι καθόλου ευχάριστος δίσκος. Στο 'Ana Lisan Wahad αυτό το ψυχεδελικό της τάβλας, οι θόρυβοι της πόλης που ακούγονται από πίσω ακυρώνουν την όποια ψυχοτροπική επίδραση, δεν μπορείς να ξεφύγεις από την εικόνα του εξωφύλλου. 

Σε κάποια στιγμή (στη δεύτερη πλευρά του δίσκου για τους παραδοσιακούς) ξεκινάνε τα Qalaq τα οποία βαθμωτά περνάνε τις κλωστές που δένουν κόμπο το στομάχι. Και θα έγραφε και άλλα σαχλοποιητικά ο Φαντασμένιος για αυτό το δίσκο αν δεν είχε τα νεύρα του που έχουμε 2021 και ακόμα κάποιοι μιλάνε σοβαρά για την Γιώργο Παπανδρέου. Αλλά τι να λέμε τώρα που πάτε και ψηφίζετε στους δίσκους της χρονιάς Pan pan και Mogwai στο 18 και στο 19 και το παίζετε και γνώστες ε ρε εξορία που έχει να πέσει. Είναι ξεκάθαρο πια, ο τόπος χρειάζεται φανταχούντα.