Floyd in a postnoise era ~ Years of Youth Pan Pan ~ 24/02

Βασικά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το λαηβ. Τι άλλο να γράψω; Αλλά ήταν απόγευμα και ήμουν κολλημένος στην Αττική οδό λίγο πριν το δαχτυλίδι και άκουγα το νέο τραγούδι των Godspeed You! Black Emperor. Το παίξανε πρώτη φορά λαηβ το περασμένο Σάββατο (λινκ). Τρέχα γύρευε ποιο ποπ τραγούδι έχουν κατακλέψει πάλι, αλλά δεν έχει καμιά σημασία, σημασία για τους Gybe δεν έχει το τι αλλά το πως. Και το πως είναι ακόμα μια φορά επικό, ειδικά αυτά που κάνουν από το 10:45 και μετά, ένα ριφ σαν φωτιά στις κεραίες, και το τύμπανο να βαράει απόκοσμα και δυνατά, και μπροστά είναι τα πελώρια σύννεφα, κόκκινο και γκρι, η πιο γλυκιά κίνηση όλων των εποχών, και ώπα ώπα, το ίδιο Σάββατο στο Floyd σε κάποια φάση στο λαηβ των Years of Youth και Pan Pan έμοιαζε σαν να κάνουν διπλή προβολή από πίσω αλά gybe; Είμαι εδώ για να κάνω τρελά μασαπ για τα λαηβ του pan pan. 

Μέρος Α'. Οι Years of Youth και Pan Pan παίζουν με τη σειρά ολόκληρο το δίσκο τους "λύκοι στον Άρη". Το οπτικό μέρος είναι σε πλήρη συμφωνία με το απίστευτο Artwork του δίσκου, η μουσική είναι πιο σκοτεινή, μελαγχολική, και όλα τα λεφτά η αντίθεση με τα παιδιά από κάτω που έχουν έρθει πεινασμένα για χορό. 

Το νέο στοιχείο σε αυτό το λαηβ είναι η προβολή των στίχων σε υπέρτιτλους, δίνει μια άλλη προοπτική στην παρακολούθηση μιας ποπ συναυλίας, αυξάνει σίγουρα το επίπεδο προσήλωσης από εκεί και πέρα η απόλαυση είναι δεδομένη. Ο ήχος πολύ καλός, στο ζυγίζει ένα τόνο θυμίζει να γαμάνε κουμπιά. Αγαπημένη στιγμή. Μαζί φυσικά με τον μόνο παράδεισο που υπήρξε ποτέ. Εδώ η μελωδία είναι αβάσταχτα μελαγχολική, τα βίζουαλς, η Λαμπρινή Γκόλια VASSIŁINA να χορεύει, πανέμορφο, ένας δίσκος για το 1987, έτος ορόσημο για τους σαρανταφευγα. Για τα παιδιά από κάτω είναι πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία.  Δεν μπορούν να πουν πως δεν συνέβησαν όλα αυτά το 1987 όπως δεν μπορούσε κατά τα φοιτητικά του χρόνια ο Φαντασμένιος να πει με σιγουριά πως δεν κυκλοφορούσαν δεινόσαυροι από τις 6 έως τις 8 το πρωί. 

Μέρος Β'. Τα λαηβ του Pan Pan είναι νησάκια ελπίδας, χαράς και αγάπης. Είχε και η Καλλιόπη γενέθλια και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε. Πολύ υπονοούμενο έχει και τούτο το ποστ, αντίθετα ο pan pan τα λέει στα ίσια. ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Απλά πράγματα. Εδώ μάλλον σημασία έχει το τι και όχι το πως. Detroit Attica κάτσε και φτιάξε ένα beat, ξεκίνησα από το Κορωπί και τώρα είμαι στο ΟΑΚΑ. Στο ΟΑΚΑ.

 

Θες να περάσεις καλά; Therapy? | Gagarin 10/02

Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή

Αν υπήρχε λίγη τσίπα δεν θα κάνατε εκπομπή

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει Σάββατο και Κυριακή

Bike it! Ελαααααααααα

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια

Δεν λέμε για αυτοκίνητα κουβάδες με καρούλια

ανέβα πάνω στη σέλα μας και κράτα τα χερούλια

Bike it! Ελαααααααααα

Από το συνεργείο έρχομαι, στον λαστιχά πηγαίνω, σκούτερ και βέσπα πιάτζιο φέρνει κοντά το αύριο - έβγα έξω χορηγέ! σπονσορά μας στοργικέ!

Bike it! Ελαααααααααα

Μέρα δωδεκάμισι και βράδυ στις εφτάμισι

εφτά λεπτά και Σάββατα και έχετε καθαρίσει

πηγαίνετε Εξάρχεια που έχει παρθένα φύση

Bike it! Ελαααααααααα

Τα λόγια ανορθόγραφα και όλο από κάπου χάνει

ανόητε Τσακίρογλου χαμένε Ντρενογιάννη

στο δρόμο μας μουτζώνουνε

μπλόκα μας σταματάνε

Bike it! Ελαααααααααα

Πιάσε πέτα σοκοφρέτα

εφτά λεπτά μοτοσυκλέτα 

γκάζια γκάζια και άλλα γκάζια

με βροχές και με χαλάζια

Bike it! Ελαααααααααα

 

Αυτή είναι η απομαγνητοφώνηση από ένα σποτάκι της εκπομπής Bike it! στον Ρόδον 94,4FM την εποχή 1994-96. Και είναι ο λόγος που το συγκεκριμένο λαηβ ρηβιου (sic) άργησε 2 εβδομάδες είναι γιατί ο Φαντασμένιος έψαχνε τις κασέτες από τις εκπομπές του Ρόδον 94,4 FM.

Το Bike it ήταν μια 7λέπτη εκπομπή για τις μοτοσυκλέτες και παρότι ο νεανίας Φαντασμένιος δεν καβάλαγε ούτε ποδήλατο την άκουγε φανατικά γιατί ήταν αγνά διασκεδαστική.  Οι πανέξυπνες ατάκες των Τσακίρογλου - Ντρενογιάννη σε συνδυασμό με τις γκαζιάρικες μουσικές (επικό sic) ήταν σίγουρη απόλαυση. Και ήταν η εμμονή τους με τους Therapy? που έκανε τον Φαντασμένιο να δει με συμπάθια τους άγριους Ιρλανδούς, την εποχή του ρομαντισμού, της εσωστρέφειας καθότι τω καιρώ εκείνω ήταν μόνιμα ερωτικά και κοινωνικά δυσλειτουργικός έως στραπατσαρισμένος και άκουγε μόνο R.E.M.  Μόνο R.E.M. και1-2 τραγούδια dEUS. Κανένας χώρος για άλλες μπάντες, πόσο μάλλον του σκληρού ήχου. 

Therapy? η μουσική του αύριο... Σήμερα! Αυτό έγραφε η αφίσα τις Di-Di για το λαηβ της μπάντας στην τεχνόπολη τον Ιούνιο του 1994 κάτι που δεν είχε συγκινήσει τον συνεσταλμένο έφηβο φάντα. Θα περάσουν τριάντα χρόνια νύστας  -κατά τα οποία είχε πέσει κάμποσες φορές με τα μούτρα στα Troublegum και Internal Love - για να τους δει για πρώτη φορά πριν από δύο Σάββατα στο Gagarin 205.

Οι Therapy? είχαν τόση όρεξη και ενέργεια που διέλυσαν από την αρχή οποιαδήποτε υποψία για αρπαχτή, κουρασμένα παλικάρια και περασμένα μεγαλεία. Παίξανε ένα γεμάτο σετ, διασκεδαστικό όσο δεν πάει άλλο, ο κόσμος φυσικά από κάτω με χαμόγελο Ευτυχή Μπλέτσα και Άντι Σάμπεργκ μαζί. Κατά πάσα πιθανότητα οι Therapy? δεν ήταν ποτέ η μουσική του αύριο αλλά με την εμφάνιση τους έδειξαν πως δεν είναι μόνο η μουσική του χτες. Για παράδειγμα το Poudland of Hope and Glory από το περσινό τους δισκάκι ήταν άνετα στις καλύτερες στιγμές του σετλιστ. Fun fun fun αλλά και μια κάποια επική συγκίνηση όταν έπαιξαν το Die Laughing. Το Die Laughing είναι τόσο τεράστιο τραγούδι που είναι ικανό να σου σηκώσει την τριχούλα ακόμα και εκτέλεση από τη χορωδία των Ουρσουλίνων. Πόσο μάλλον στο σχεδόν γεμάτο γκαγκάριν. Therapy? Ελααααααααααααα

 

note: Το Diane είναι διασκευή από Husker Du. To γραγούδι είναι για την Diane Elizabeth Edwards η οποία ήταν ένα από τα θύματα του serial killer Joseph Ture Jr.

Joseph Donald Ture

Read more at: https://www.songmeaningsandfacts.com/diane-by-therapy/

Joseph Donald Ture

Read more at: https://www.songmeaningsandfacts.com/diane-by-therapy/

Joseph Donald Ture

Read more at: https://www.songmeaningsandfacts.com/diane-by-therapy/

Diane Elizabeth Edwards

Read more at: https://www.songmeaningsandfacts.com/diane-by-therapy/

Diane Elizabeth Edwards

Read more at: https://www.songmeaningsandfacts.com/diane-by-therapy/

μπαρμπαδίαση 2022 μέρος Γ' | Ride στο gagarin 16/12/2022

Ο Φαντασμένιος έχει γράψει για 211 λαηβ. Έχει ακόμα γράψει για λαηβ πριν πάει, για λαηβ που δεν έχει πάει και για λαηβ που δεν έχουν γίνει. Ε σήμερα θα γράψει για ένα λαηβ που είχε γίνει πρόπερσι, τη συναυλία των Ride στο Gagarin για τα 30 χρόνια του Nowhere. 

Οι Ride είχαν να έρθουν από τον Απρίλιο του 1993, όταν είχαν παίξει δυο βράδια στο Ρόδον αλλά τω καιρώ εκείνω ο νεανίας Φάντα άκουγε μόνο Scorpions. 29 χρόνια μετά ο Φάντα περιμένει πως και πως να κάνει τικ στο κουτάκι "να δω λαηβ την αγία τριάδα του Shoegaze, My Bloody Valentine, Slowdive και Ride". 

Εμ κύριε Φαντασμένιο μας ειδοποιούν από το κοντρόλ πως είστε για τον πούτσο εντελώς. Εμ κύριε Φαντασμένιο οι Ride είχαν έρθει και το 2019 και είχατε πάει να τους δείτε και μας γράφατε και απόψεις εδώ. Συνεχίστε κύριε Φαντασμένιο. Συνεχίστε.

Το Gagarin σχεδόν γέμισε από μπαρπάδες καθώς το γνωστό δυσλειτουργικό γκρινιάρικο καταθλιπτικό αλτερνατιβ αθηναϊκό νέησον έδωσε σύσσωμο παρόν. Οι Ride βγαίνουν στη σκηνή και η αλήθεια είναι πως ο ενθουσιασμός του κόσμου είναι έκδηλος. Ο κόσμος είναι εκεί, τραγουδάει, χειροκροτεί, φωνάζει, μέχρι και παλαμάκια κάνει στο ρυθμό. Οι Ride παίζουν το Nowhere ολόκληρο. Ο Gardener χαμογελά που και που, είπε και στο μικρόφωνο για τα παλιά λαηβ, ο Φαντασμένιος χασμουριέται, ο Andy Bell αν δεν κράταγε την κιθάρα λογικά θα χασμουριόταν και αυτός. Ρε μπας και είχαν ξεχάσει και οι Ride ότι είχαν έρθει το 2019;

Ο Φαντασμένιος αλλάζει θέση, ίσως μια αλλαγή στην προοπτική να βοηθήσει. Πάει και κάθεται πίσω από δύο εικοσάρηδες. Ω ναι, να μην σώσει να δει ξανά τον Kevin Shields o Φάντα, ήταν δυο εικοσάρηδες στο λαηβ των Ride. Εχουμε φτάσει στο encore και επιτέλους παίζουν κομμάτια από το Going Blank Again, OX4, twisterella και κλείνουν με Leave Them All Behind. Για ακόμα μια φορά αυτός ο δίσκος είναι σωσίβιο, εδώ διώχνει την βαρεμάρα αλλά στο παρελθόν έχει σώσει καρδούλες κάτι μαύρα βράδια που δεν σε χώραγε ο κόσμος και δεν ήξερες που είναι, κάτι ταξίδια που πήγαινες ή έφευγες από την αβάσταχτη λύπη της απόρριψης αλλά και σε κάποιες λίγες ηρωικές στιγμές. Είναι βέβαιο πως το Going Blank Again είναι μακράν ο καλύτερος δίσκος των Ride, απορεί ο Φάντα πως οι περισσότεροι θεωρούν το Nowhere καλύτερο. To Going Blank Again είναι ένας δίσκος με μαγικές ιδιότητες, είναι σαν βηματοδότης, βασικά τα εικοσάχρονα σχεδόν φασώνονται. Τι άλλο να γίνει δηλαδή;

rapid eye movement #5

 

Επανεκκίνηση του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια του ιντερνετ αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος.

11 Ιανουαρίου του 1992 το Nevermind πάει στο #1 στο billboard, μέσα στη χρονιά συμπληρώνεται η πατέντα για το φορματ mp3 και τον Δεκέμβριο ο Dr. Dre βγάζει το Chronic. Στην Ευρώπη το νέο μεγάλο όνομα είναι οι Ace of Base, ενώ οι τότε δυσλειτουργικοί νέοι πριν προλάβουν να συνέλθουν από το τσουνάμι του Loveless ακούνε το Going Blank Again των Ride. Οι υποκινητές του Grunge, Sonic Youth, βγάζουν το Dirty, οι Pixies έχουν σταματήσει αλλά εκείνη τη χρονιά κυκλοφορούν οι Pavement τον πρώτο τους δίσκο Slanted and Enchanted.

Αυτή τη χρονιά λοιπόν οι R.E.M. που έχουν κάνει το μπαμ με το Out of Time είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα, που όπως πάντα θα είναι διαφορετικό. Διαφορετικό αλλά και πάλι εκτός εποχής (sic) αφήνουν τον Buck με το μαντολίνο και το μπουζούκι του. Σαν από αντίδραση που πατήσανε τα 30 ενώ οι σειρές τους Husker Du και Replacements έχουν αποσυρθεί. Με το Automatic for the people (ο τίτλος είναι μια επιγραφή σε ένα εστιατόριο στην Αθήνα της Γεωργίας) οι R.E.M. καταφέρνουν να εδραιωθούν ως το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο. Επίσης για τους λάτρεις της στατιστικής είναι το πιο συνηθισμένο νο1 στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους των R.E.M.

Ο δίσκος ξεκινάει με το Drive ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ, ένα τραγούδι μια κατηγορία μόνο του. Δεν είναι μπαλάντα (sic), δεν είναι μετα-ροκ, δεν είναι slow core, δεν είναι alt. country, είναι ένα άλλο πράγμα με έναν ρυθμό που διεγείρει ταυτόχρονα συναισθήματα ενθουσιασμού, λύπης και πόνου, με ένα φανταστικό καθαρτικό ριφ στην κιθάρα. Είναι απίστευτο πως όλο αυτό το πράγμα ξεκίνησε από ένα τραγούδι που απρόσμενα αγαπάει ο Stipe, το Rock On του David Essex. 

Το υπερτεράστιο χιτ Everybody Hearts είναι το δικό τους φιλαράκι, όλοι κάποια στιγμή ένιωσαν. Όλοι. Ας μην ξεχνάμε πως τω καιρω εκείνω ήταν σε πλήρη εξέλιξη ο ιστορικός χωρισμός παύλα η μεγάλη προδοσία της Κέλλυ και του Ντύλαν στην γλυκούλα Μπρέντα. Βέβαια οι R.E.M. σε μια ακόμα επίδειξη δεν μας νοιάζει τι λέει το μάρκετινγκ, το έβγαλαν 4ο single ένα μήνα μετά το The Sidewinder Sleeps Tonite. Το οποίο και αυτό με τη σειρά του έχει έναν περίεργο σπόρο έμπνευσης, το The Lion Sleeps Tonight. Η αναφορά είναι τόσο ξεκάθαρη που ο Stipe στην αρχή του τραγουδιού κάνει και το χαρακτηριστικό "τι ρι ρι, τι ρι ρι " φωνητικό. Αυτό που δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο είναι τι λέει στο ρεφρέν. Το κoλινκγ τσαρβέκαλα που ακούγεται στην πραγματικότητα είναι "Call me when you try to wake her up". Σε συνέχεια δυσνόητων αναφορών το άλλο μεγάλο χιτ του δίσκου είναι το Man on the Moon για τον κωμικό Κάουφμαν, το οποίο θα γίνει και ταινία μετά από μερικά χρόνια. Εδώ οι κιθάρες είναι Made in Byrds και το ύφος Mott The Hoopleικο.  

Ο Φαντασμένιος έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο Ingoreland, το οποίο είναι σαν εμβόλιμη παρεμβολή από το 80s κιθαριστικό παρελθόν και σημάδι για αυτά που θα ακολουθήσουν. Στο μυαλό του Φάντα είναι ο μεγάλος αδερφός του Departure από το New Adventures in Hi-Fi. Επίσης το έρμο το Try Not to Breath που το τρώει το ωστικό κύμα του Drive, έχει μια από τις ομορφότερες μελωδίες που έχουν γράψει ποτέ. 

Το Automatic for the people μοιάζει να είναι ο πιο Stipe δίσκος. Οι κακεντρεχείς θα πουν πως είναι σαν έντεχνος δίσκος, ο Φαντασμένιος θα πει πως μαζί με το το New Adventrures in Hi-Fi κάνουν μια φοβερή κιβωτό μουσικής με αναφορές από τα 70s. 

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /

 

φανταένα

Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Οι Flyying Colours εκτός από γυναίκα μπασίστρια (εδώ οι μεγάλες αλήθειες), έχουν και γυναίκα κιθαρίστρια. Δείτε το εξώφυλλο, διαβάστε τον τίτλο του δίσκου (You Never Know) και σκεφτείτε ποιο τεράστιο συγκρότημα έχει γυναίκες σε μπάσο και κιθάρα; Είναι φυσικά οι My Bloody Valentine. Ώρες ώρες νιώθει σαν τον Λιακόπουλο ο Φαντασμένιος. Όλο το σύμπαν σας δείχνει τη μία και μοναδική αλήθεια  αλλά εσείς δεν την βλέπετε και μόνος του εδώ σαν Δον Κιχώτης του πληκτρολογίου φωνάζει στο κενό. 

Το You Never Know των Flyying Colours λοιπόν. Γιατί; Έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο στη μουσική του 2023; Όχι βέβαια, στην πραγματικότητα με δυσκολία έχει να προσθέσει οτιδήποτε στη μουσική που έχει κυκλοφορήσει από το 1992 και μετά. Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο κονσεπτ ή μια ιστορία πίσω από το δίσκο; Όχι δεν πέθανε κανένας, δεν σκότωσε κανένας, δεν μας την πέσανε τα media, είναι απλά ο τρίτος Shoagaze δίσκος μιας μπάντας από την Αυστραλία. Τότε;

Είναι απλό, είναι ένας δίσκος πετυχημένου ορθόδοξου shoegaze. Δεν έχει σημασία αν είναι 1988, αν είναι 2007 ή 2023. Σημασία έχουν τα κύματα θορύβου και μελωδίας να σε γεμίζουν από τα αφτιά ως τα δάκτυλα των ποδιών. Είναι ο δίσκος που ο Φαντασμένιος θέλει να ακούει τέρμα.  Στο αμάξι μετά τη δουλειά, στο σουπερμάρκετ, το μισάωρο που πέφτει ο ήλιος, αργά το βράδυ όταν γυρίζει ψιλολιώμα από το μπαρ, στο τρένο, στο αεροπλάνο, οπουδήποτε υπάρχουν ανθρώποι που εκφέρουν απόψεις. 

Τα 10 τραγούδια (35 λεπτά) του You Never Know είναι το παυσίπονο, το αντικαταθλιπτικό, είναι το αντιφλεγμονώδες που σπάει το οίδημα της καγκουρίλας που κυριαρχεί παντού. Τραπ φουσκωμένοι νέοι που θα σου γαμήσουν ό,τι έχεις και δεν έχεις, ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΓΚΙΑ, πουτάνες γυναίκες, απόψε θα παίζει όλη Σαλονίκη Καρρά, ο Καζαντζίδης ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής, ο Πάνου ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης, στις ειδήσεις παίζει μια γυναικοκτονία, άσχετο;

Εντάξει οι Flyying Colours δεν θα σώσουν κανέναν εκτός από τον Φαντασμένιο, που όταν βάζει αυτό το πράγμα στα ακουστικά και περπατάει με το κεφάλι κάτω νομίζει πως, ε τι να νομίζει, φαντασμένιος.

----------------0----------------

 

φανταλίστα 2023

1.   Flyying Colours - "You Never Know"
2.   DAIISTAR - "Good Time"
3.   Slowdive - "Everything Is Alive"
4.   Palms Psalm - "Ohana"
5.   Echo Tides - "Ανδρομέδα Fm"
6.   April Magazine - "Wesley's Convertible Tape For The South"
7.   Prins Obi - "New World Boi"
8.   V/z - "Suono Assente"
9.   Routine Death - "Comrade"
10.   All Hands_Make Light - "Darling The Dawn"
11.   Coti K.,Yiagos Hairetis, Panos "Tsiko" Katsikiotis - "Ρ​ι​ζ​ι​κ​ό Φ​α​ν​τ​α​σ​ι​α​κ​ό / Radical Imaginary"
12.   Yo La Tengo - "This Stupid World"
13.   Saul Adamczewski - "Adventures In Limbo"
14.   Guided By Voices - "Nowhere To Go But Up"
15.   Pearla - "Oh Glistening Onion, The Nightmare Is Coming"
16.   The Reds, Pinks & Purples - "The Town That Cursed Your Name"
17.   Explosions In The Sky - "End"
18.   Lorelle Meets The Obsolete - "Datura"
19.   Bombino - "Sahel"
20.   The Baseball Project - "Grand Salami Time!" 

 

φανταδύο

Προσπαθεί να θυμηθεί ο Φαντασμένιος πως έπεσε πάνω σε αυτό το δίσκο. Κοιτώντας το εξώφυλλο του έρχεται μόνο η εικόνα του Toby Amies να το προλογίζει στο alternative nation του MTV "Ladies and gentlemen from Austin Texas the noise popers DAIISTAR from their debut album Good Times". Χμ, θα μπορούσε σκέφτεται και το γυρίζει από πίσω, "fuzz club records", γελάει, αυτή η μικρή δισκογραφική είναι εγγύηση για τον κιθαριστικό ήχο του 2023 με δύο δίσκους στο top-10 (λινκ). 

Ως τώρα ο φάντα πέταγε κάνα σποηλερ για τα τραγούδια που ξεχωρίζουν αλλά εδώ δεν χρειάζεται. Ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος, πότε πιο Shoegaze πότε πιο ψυχεδελικό σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνει το όνομα του, Good Times. Ακούγεται ολόκληρος;  Όντως έχουμε 2023;

Βασικά με όσα έχει γράψει ο Φάντα ως τώρα κάνει μπαμ η δουλειά, αν ξέρεις, ξέρεις. Θα μπορούσε να έχει γράψει μόνο μία πρόταση. Οι DAIISTAR έχουν γυναίκα στο μπάσο. 

 

top-5 Indie μπασίστριες:

Kim Gordon (Sonic Youth)

Kim Deal (Pixies)

Melissa Auf Der Maur (Smashing Pumpkins, Hole)

Geil Greenwood (Belly, L7)

Kendra Smith (The Dream Syndicate)

 

Εντάξει καταντάει γελοίο, νιώθει σαν τον Κρίστοφερ Γουοκεν στο Dead Zone του Κρόνενμπέργκ ο Φαντασμένιος, μόνο που αντί να έχει την ικανότητα να προβλέπει τα κακά που θα συμβούν βλέπει μπάντες  λίγο πριν βγουν από την ανυποληψία και σώσουν το punk rock. Την άνοιξη θα είναι στην Ευρώπη πάντως. Και μια και το έφερε η κουβέντα τσουπ λίστα top-5 λαηβ για το 2023

1. Pan Pan 

2. Melvins

3. Ο ΘΕΟΣ

4. Soft Palms

5. Ed Dowie

 

φαντατρία

ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Ο ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΠΟΣΤ ΠΑΝΚ ΜΟΔΑΣ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ. Το Everything is alive των Slowide βγήκε #1 στη blogovisione και κάπως έτσι για πρώτη φορά η φανταλίστα έχει δίσκο επικυρωμένο από τους Έλληνες bloggers (sic).
Οι Slowdive επέστρεψαν μετά τον καλύτερο δίσκο του καταλόγου τους και το έκαναν όπως περίπου το είχαν κάνει και στα 90s. Τότε μετά το συγκλονιστικό Souvlaki κυκλοφόρησαν τον λιγότερο shoegaze δίσκο τους, Pygmalion. Το Everything is alive είναι το Pygmalion αυτού του αιώνα, ένας δίσκος που κοιτάει τη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική, απλά αυτή τη φορά το κάνει πιο διακριτικά. Εδώ δεν έχουμε τον Neil Halstead να ψάχνει με μανία διέξοδο στον 486 με windows 3.11, εδώ έχουμε μια μπάντα στην καλύτερη φάση της, να έχει όλο το χρόνο και όλα τα μέσα για να γράψει τον επόμενο δίσκο. Το αποτέλεσμα λοιπόν σίγουρα δεν είναι κατά Pygmalion πειραματικό αλλά είναι ιδιαίτερο. Που είναι το ιδιαίτερο;

Υπάρχει στο youtube ένα βίντεο με μια λαηβ εκτέλεση των Slowdive στο Golden Hair. Στην αρχή, στο πρώτο λεπτό η κάμερα δείχνει μια νεαρή κοπέλα με μπλε μαλλιά να κοιτάει τη σκηνή και να κλαίει με λυγμούς. Όλα αυτά ενώ το τραγούδι είναι ακόμα στην εισαγωγή, θέλει τουλάχιστον ένα λεπτό να αρχίσουν οι κιθάρες να παίζουν αυτή την μουσική που ξεκινάει σαν μικρό ποταμάκι από μια μικρή μελαγχολία και συγχορδία τη συγχορδία, πεταλάκι το πεταλάκι γίνεται ένας ωκεανός από τεράστια κύματα συναισθημάτων, η απόλαυση του αβάσταχτου πόνου, συναισθήματος, βάλτε ό,τι θέλετε. Αυτό σκεφτόταν, αυτό έβλεπε, η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά να έρχεται κατά πάνω της. 

Αυτό το "ιδιαίτερο" είναι η καρδούλα του Everything is alive. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου Shanty το βλέπεις να έρχεται, το prayer remembered είναι σαν διασκευή της διασκευής του golden hair, το skin in the game είναι σαν στιλέτο στην καρδιά αλλά τίποτα μα τίποτα δεν φτάνει σε αβασταχτότητα αυτό που κάνουν με τα φωνητικά στο chained to the cloud όταν από πίσω παίζει το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι portishead. Στο ενδιάμεσο παρεμβάλλονται δύο σχεδόν ποπ - για Slowdive ε- τραγούδια Kisses και Alife, ίσα ίσα να ρίξει το αβάσταχτο σε προ πάρτε τον καρδιολόγο τηλέφωνο επίπεδα.

Για να δούμε αν θα την βγάλουμε καθαρή το καλοκαίρι με δαυτους. 

Υστερόγραφο: το εξώφυλλο είναι το καλύτερο τους ως τώρα. Κάθετος ο φάντα.