ok computer

Κανονικά αυτό το ποστ δεν έπρεπε να υπάρχει. Η πρώτη ακρόαση του Currents ήταν από αδιάφορη έως ενοχλητική. Για κάποιο διαολεμένο όμως λόγο, όχι μόνο δεν τους πήρε το ctrl+alt+delete αλλά κάμποσες φορές βρέθηκαν με το πράσινο κουμπί.  Βρίσκεται λοιπόν ο Φαντασμένιος να ακούει συνεχώς Tame Impala χωρίς να μπορεί να εντοπίσει κάποιο σοβαρό λόγο, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Ρε μπας και είναι περίπτωση τσάκρων;  Να έμαθαν τίποτα περίεργα κόλπα με ενέργειες και αύρες οι Αυστραλοί; Δεν βγήκε και κανένας δίσκος της προκοπής όλο το καλοκαίρι. Και αυτό τυχαίο; Ρε λες να είναι μύστες και να δαμάζουν τη θετική ενέργεια μέσα από ήχους; 

Πέφτουν οι μούντζες από παντού αλλά αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο. Διότι έχει καταντήσει το ύψιστο αμάρτημα του ψαγμένου μουσικόφιλου να του αρέσει κάτι που σπρώχνει το p4k και τα παρεμφερή χίπι χίπι σαητ της υφηλίου. Και όλα αυτά για ένα συγκρότημα που αν υπήρχε αστυνομία των πνευματικών δικαιωμάτων θα έπρεπε να τους έχει πιάσει και να τους έχει ρίξει τρις φορές ισόβια. Αφού είναι έτσι ρε Φαντασμένιο γιατί κάθεσαι και τρως τις μούντζες για δαύτους και δεν γράφεις για το νέο δισκάκι των Gliss; Στην τελική και από στιλιστικής άποψης ο δίσκος δεν έχει κάποια θέση εδώ. Αυτός ο τύπος φοράει κασκόλ. Ναι αλλά αυτός ο τύπος κρατάει μια Rickenbacker 360, η οποία είναι η αγαπημένη κιθάρα του Peter Buck. 

Προσπερνώντας το πιο αδύναμο επιχείρημα που γράφτηκε ποτέ υπέρ των Tame Impala, ο Φαντασμένιος θα πει αυτό που μάλλον έχει χιλιογραφτεί, το Currents είναι ένας δίσκος αριστουργηματικά φτιαγμένος. Ξεχειλίζει από ιδέες, κολπάκια στην παραγωγή και έχει έναν αψεγάδιαστο ήχο. Είναι σαν τον τελευταίο δίσκο των Daft Punk, τον οποίο ο Φαντασμένιος άκουσε, έμεινε με το στόμα ανοιχτό από την υπερπαραγωγή και αναγνώρισε την περίσσια έμπνευσης. Μπορούσε να καταλάβει γιατί ο μισός πληθυσμός της γης παραμιλούσε με δαύτο, αλλά ο ίδιος θα έμενε έξω από το πάρτι εξαιτίας καθαρά υφολογικών διαφορών.  Έτσι και με το Currents, κανονικά αυτός ο δίσκος δεν θα έπρεπε να του αρέσει. Είναι όμως τόσο καλός που οι αισθητικές διαφορές πάνε στην άκρη. Κάθε τραγούδι του δίσκου θα μπορούσε να είναι το καλύτερο. Και ενώ οι περισσότεροι γράφουν δίσκους με τον κανόνα 1 ιδέα =1-2 τραγούδια, ο Κέβιν Πάρκερ παίζει με το 3 ιδέες = 1 τραγούδι. Πολλές φορές εκπλήσσει με τις δομικές του αλητείες. Για παράδειγμα το Let it happen ξεκινάει όμορφα και καλά, αναπτύσσεται (δυο ιδέες) και ενώ μοιάζει να ολοκληρώνεται γύρω στα 5 λεπτά μεταμορφώνεται σε ένα άλλο τραγούδι. Αυτό γίνεται με απολύτως ομαλό τρόπο, ενώ το κολπάκι του Παρκερ δίνει ένα ανεπάντεχα ξεχωριστό φινάλε στο τραγούδι.  

Οι ευχάριστες εκπλήξεις συνεχίζονται σε όλο το δίσκο σε σημείο που ο Φαντασμένιος σκέφτεται πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι όλα αυτά κλεμμένα. Πάντως ακόμα και αν πρόκειται για κλέφτη που έχει διαρρήξει το ιερό συρτάρι του Tod Rundgren και έχει  μαζέψει όλα τα κρυμμένα ή μη διαμαντάκια των 70s και των 80s, πρέπει να του αναγνωριστεί πως ακόμα και έτσι μόνο εύκολο δεν ήταν να γίνει αυτός ο δίσκος. 

Η πορεία του Παρκερ από την νεο-ψυχεδέλεια (το νέο με κεφαλαία) στο progressive pop αυτό αριστούργημα, φέρνει στο μυαλό του Φαντασμένιου την παρεκτροπή του M83 από την ορθόδοξη ηλεκτρόνικα στο πομπώδες τελευταίο του δισκάκι. Χμ, αυτό είναι ίσως το δεύτερο πιο αδύναμο επιχείρημα που γράφτηκε ποτέ υπέρ των Tame Impala, αλλά σχετίζεται άμεσα με το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ του δίσκου. Λοιπόν -μιας και έχει συνηθίσει τις μούντζες- ο Φαντασμένιος θα πει πως με το Currents οι Tame Impala χτυπάνε την πόρτα των μεγάλων της αβαντ ποπ σχολής. Κάπου εδώ θα μούντζωνε και ο Wayne Coyne.

ποια Helen;

Τα περισσότερα και καλύτερα blogs, όταν υπήρχαν blogs, είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό την ταχύτητα εμπέδωσης και διάδοσης των νέων τάσεων στη μουσική. Πριν καν κυκλοφορήσει ένας δίσκος τον είχαν περάσει από δυο-τρία χέρια οι μπλογκερς. Το παρόν μπλογκάκι μάλλον ήταν το πιο καθυστερημένο, οπότε την σήμερον που δεν υπάρχουν άλλα blog, είναι λογικό να στέκει σαν χελώνα μπρος στα χίπι χίπι σαητ που απαλλαγμένα από ρήματα δεν αφήνουν ακάλυπτο ούτε ένα λεπτό ιντερνετικού χρόνου. 

Στις επόμενες παραγράφους ο Φαντασμένιος καταγράφει τις πρώτες σκέψεις από ένα δίσκο που θα βγει σε μια εβδομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάτι έχει αλλάξει. Που και που ο Φαντα  μπαίνει στο nodata και κατεβάζει κάνα δίσκο με μόνο κριτήριο το εξώφυλλο. Αγαπημένο θέμα και ικανός λόγος για να αναμετρηθεί με τα captcha είναι μια φωτογραφία βουνού. Αυτά τα δισκάκια συνήθως είναι του θορύβου, του μινιμαλισμού, του ambient και του πειραματικού. Τα καλύτερα από αυτά κερδίζουν μια καλή ακρόαση με τα μεγάλα ακουστικά υπό το απόλυτο σκότος. Εδώ δεν υπάρχουν μελωδίες για να αποτυπωθούν στον εγκέφαλο, οπότε όλη η δουλειά γίνεται κατά την ακρόαση. 

Βλέπει λοιπόν ο Φαντασμένιος το δισκάκι εις την κορυφή του ποστ και στρώνεται στο κρεβάτι με το ροοστάτη τέρμα δεξιά. Και γίνεται ο χαμός. Σκάει ένα μπάσο, μια μπάσαρα, που θες δυο μέρες Joy Division για να το ξεχάσεις. Το μπάσο βρίσκεται ξεκάθαρα μπροστά, πάει τη μελωδία,  ενώ οι κιθάρες βράζουν από πίσω λες και έχουν φάει όλα τα πετάλακια της γης. Δεν είναι τόσο ανάποδο όσο ακούγεται, στην πραγματικότητα είναι αρκετά συμβατό, είναι ένας δίσκος shoegaze. Ναι ανήκει στο είδος που κορέστηκε πριν καν φτάσει στην ακμή του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι 28 μήνες της χρυσής shoegaze εποχής ακόμα εμπνέουν εκατοντάδες μουσικούς που κάθε χρόνο  βγάζουν με το τσουβάλι δίσκους όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων καταφέρνουν να αντιγράψουν υποφερτά τους ήρωες τους. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με τέτοια περίπτωση. Διότι όταν ο Φαντασμένιος άκουσε τα τύμπανα να κοπανάνε στο Felt This Way, το ένιωσε το Way και είπε κάτσε να δω ρε ποιες είναι αυτές οι Helen. Και ναι οι Helen είναι η μπάντα της Grouper και ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένας από τους πλέον αναμενόμενους για αυτή τη χρονιά. Χαμπάρι δεν πήρε ο Φάντα. Το δε Felt This Way το είχαν βγάλει πριν 100 χρόνια. Άρε Φαντασμένιο ειδήμονα της πούτσας.

Λοιπόν στα γρήγορα μην τα προλάβει κανένας άλλος. Το Right Outside θα ήταν άνετα στο top-5 των Crystal Stilts και το Motorcycle είναι το eight miles high του shoegaze. Αρκετές φορές μέσα στο δίσκο ο Φαντασμένιος σκέφτηκε πως κάπως έτσι θα έπρεπε να ακούγεται  μια συνεργασία της Hope Sandoval με το τον W. Reid, μακρυά από το όμορφο αλλά γλυκανάλατο sometimes always. Εμ τα κακά του έρωτα (το αγκάπη με γκάμησε!). Λοιπόν αυτός δεν είναι ένας ακόμα ένας shoegaze δίσκος. Η συνέχεια το Δεκέμβρη.

αληθινή αλήθεια

Τόσα χρόνια, τόσες ώρες πάνω σε καράβια ο Φαντασμένιος δεν θυμάται να έχει πιάσει κουβέντα με κάποιον άγνωστο. Τόσο μαλάκας. Θα μπορούσε ακόμα και αν βουλιάζει το καράβι να μην βγάλει άχνα και να ανέβαινε με τα ακουστικά στη λέμβο για να γλιτώσει τις "απόψεις".

Έρχεται ο μάγκας και του μιλάει. Του λέει σε μια ώρα όσα δεν έχει πει στον κολλητό του ο Φαντασμένιος σε δέκα χρόνια. Φοβερά πράγματα. Γιατί έφυγες από το Πακιστάν; Είχε αναταραχές; Όχι, άφησα έγκυο μια δεκαεξάχρονη, την σκότωσαν οι δικοί της και μετά με έψαχναν. Έπρεπε να φύγω. Δανείστηκα λεφτά από τους δικούς μου και ήρθα στην Ελλάδα. Η τιμή είναι 6000 ευρώ από το ποτάμι, υπάρχει και πιο φτηνά αλλά εγώ δεν ήθελα να μπω σε βάρκα. Τώρα είναι πιο φτηνά, 3000 ευρώ. Στην Ελλάδα περνάω καλά, έχω δουλειά, έχω φίλους, μ' αρέσει να μιλάω με ανθρώπους και να παίρνω αγάπη. Κάθε Παρασκευή μετά τη δουλειά δίνω λεφτά σε ένα φίλο μου και μου κάνει μάθημα. Εγώ στο Πακιστάν δεν έμαθα τίποτα, μόνο στην Ελλάδα έμαθα. Μου έχουν επιτεθεί κάποιες φορές αλλά εγώ δεν δίνω σημασία, ξέρω ποιος είναι καλός. Και πού πας τώρα; Για δουλειά; Όχι, πάω να βρω την αγάπη. Δουλεύει στο νησί και πάω να την δω. Θα κάτσω μια εβδομάδα. Παίζω και με μια άλλη κοπέλα, αλλά την αγάπη θέλω. Βασικά εγώ μόνος μου καλά ήμουν, τώρα τρέχω στα νησιά, χάνω μεροκάματα, πήρα καλό κινητό, το αγκάπη με γκάμησε.

Fables of the Reconstruction (rapid eye movement #12)

 

Πιθανότατα όσοι δεν έχουν ασχοληθεί εκτενώς με τη δισκογραφία των r.e.m. να θεωρούν χειρότερο δίσκο της "ανεξάρτητης εποχής" το Fables of the reconstruction. Βασικά αν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη δισκογραφία των r.e.m. είναι πολύ πιθανό να μην το έχει ακούσει καν. Άλλωστε ανά καιρούς ακόμα και οι ίδιοι οι r.e.m. δεν έβρισκαν ένα καλό λόγο για τον τρίτο τους δίσκο, στο εξώφυλλο του οποίου δεν δίστασαν να βάλουν τις φατσούλες τους. Δεν υπάρχει κάποιο χιτ, ούτε καν ένα γνωστό κομμάτι, ενώ στο περίφημο tourfilm μόνο το Feeling Gravity Pull υπάρχει στο setlist. Βέβαια η εκπληκτική σκοτεινή εκτέλεση του, σχεδόν εκτός πεδίου δράσης των r.e.m., στάθηκε ικανός λόγος για να είναι ο πρώτος δίσκος από την 80s εποχή που αγόρασε ο Φαντασμένιος.

Fables of the reconstruction ή Reconstruction of the fables και ποιο είναι το εξώφυλλο του δίσκου; Αυτό με τις φάτσες και το βιβλίο που καίγεται ή το αιωρούμενο κιβώτιο με τα αυτιά. Βασικά οι δυο αυτές προτάσεις μπορεί να μοιάζουν χαζές όμως περιγράφουν πολύ καλά το τι έχουν φτιάξει οι R.E.M.. Πρόκειται για ένα δίσκο με θέμα το Southern Gothic, σκοτεινές μακάβριες ιστορίες περασμένες από φίλτρα ειρωνείας με σκηνικό τον αμερικάνικο νότο. Κάπως έτσι το μπάντζο παίζει στο βαρύ και ασήκωτο Wendell Gee, ενώ ο Stipe λέει όσο πιο βλάχικα μπορεί το παιχνιδιάρικο Can't Get There from Here.

Λοιπόν το Fables of the reconstruction δεν είναι σε καμία περίπτωση ο χειρότερος δίσκος της πρώτης περιόδου των R.E.M. γιατί πολύ απλά όλοι οι δίσκοι που την απαρτίζουν είναι αριστουργήματα. Το δισκάκι αυτό έχει μέσα δυο από τα σπουδαιότερα τραγούδια που έχουν γράψει, το Feeling Gravitys Pull και το Driver 8, και εδώ περιττεύουν τα σχόλια. Από τα υπόλοιπα τραγούδια, στο Old Man Kensey ο Stipe λέει φανταστικά τα δεύτερα στιχάκια κάθε στροφής, ενώ άξιο προσοχής είναι και το πιο remικό Life and how to live it. Αν δεν είχαν βάλει στη tracklist το μελωδικόταξιδιάρικο good advices και το δίνανε φέτος στον Kurt Vile  θα πήγαινε σούμπιτο για best new music του p4k.

Καλά όλα αυτά, αλλά τι θα γινόταν αν οι R.E.M. έμεναν για τα καλά στα του νότου; Θα γινόταν 16 Horsepower πριν τους 16 Horsepower; Μόνο και μόνο στην ιδέα τρέμει ο Φαντασμένιος, αλλά γνωρίζοντας την μετέπειτα πορεία της μπάντας μπορεί να απολαμβάνει τη φάση αυτή των R.E.M και πού και πού να λέει πως ίσως αυτό είναι το καλύτερο δισκάκι που βγάλανε για την IRS.

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /  

miracles of the reconstruction

Λοιπόν. Χμ. Είναι κάτι πράγματα μερικές φορές, πολύ περίεργα. Τα καλύτερα τραγούδια του καλοκαιριού είναι remix.

Πρώτο και καλύτερο το Cheap Treat του κυρ Eric Copeland των Black Dice σε ρεμιξ από τον αγαπητό Panda Bear των Animal Collective. Τι να πει για αυτό ο Φαντασμένιος; Πως όλες οι λέξεις της πρότασης που είναι στα εγγλέζικα θα μπορούσαν να είναι συνώνυμα του απέραντου ταλέντου, της φοβερής αντίληψης, της άκρατης ομορφιάς, της καύλας από όπου και αν προέρχεται. Ναι. Το φάντασμα του Brian Wilson στο σώμα του Panda Bear παίζει το πανέμορφο τραγούδι του Copeland. Χαμός. Στο δισκάκι με τα ρεμιξ σε τραγούδια του Copeland εμφανίζεται και ο larry gus ο οποίος κάνει το Grapes δικό του. Ναι. Έχει πια αποκτήσει τόσα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τελικά έχει τον δικό του ήχο. Ντάξει πάντα δικός του ήταν, δεν τον είχε κλέψει, αν και μπορεί να προσπαθούσε να τον κλέψει, βασικά σίγουρα προσπαθούσε να τον κλέψει αλλά συμπερασματικά είμαστε στο σημείο που θα ακούσει ένας Νορβηγός τραγούδι του και θα πει "dette er larry gus".

Τον ήχο του έχει και ο Andy Stott αλλά όταν τον εφαρμόζει στο Boys Latin του Panda Bear  το αποτέλεσμα είναι αντιστρόφως ανάλογο των προσδοκιών που δημιουργεί η καλοδεχούμενη αλλά μάλλον απρόσμενη συνάντηση (sic). 

Και από το άτυχο απρόσμενο, στο αναμενόμενα εκπληκτικό αναμενόμενο. Ο King Elephant, ντράμερ των Baby Guru, πήρε το Glance - πρώτο τραγούδι από το επερχόμενο τους καλοκαιρινό mini lp - και το πήγε στην πρώτη παράγραφο του ποστ στην πρόταση με τις δικαιολογημένες  υπερβολές.
Σε ευθεία γραμμή με το Glance έβγαλαν και το δεύτερο τραγούδι (Ήθελα να σου πω) από το πολυαναμενόμενο mini lp.   Στο ήθελα να σου πω οι guru βρίσκουν την ισορροπία μεταξύ  των 70s έκδηλων αναφορών (τα φωνητικά είναι, θα πει η κουτσή Μαρία) και της μουσικής του αύριο που στην πραγματικότητα έχει βαθιές ρίζες στο χτες αλλά τελικά ακούγεται αβαντ ποπ. Αν υπάρχει ένα σημείο που τα δυο αυτά τραγούδια συνδέονται  και τελικά κερδίζουν το πάτημα του ρηπητ είναι το τέμπο. Αν δεν μισούσε τα κλισέ ο Φαντασμένιος θα έλεγε πως χτυπάει στην καρδιά του καλοκαιριού αλλά δεν θα το πει. Φοβερό τραγούδι με όμορφους στίχους έστω και αν το ζαλισμένος βρέθηκε να κάνει ομοιοκαταληξία με το ερωτευμένος και όχι με το πιο πρωτότυπο φαντασμένος.