φανταπέντε

Ο φετινός όμορφος δίσκος των Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra ξεκινά με ένα παιδάκι να λέει  "We live on the island of Montreal, and we make a lot of noise because we love each other". Βέβαια ο δίσκος απογειώνεται με το σοδειάς 2012 "What We Loved Was Not Enough". Δηλαδή ναι μεν αγαπιόμαστε, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό; Τα έχουν μπερδέψει λίγο οι Efrim. Αντίθετα οι Have a Nice Life είναι πιστοί στο όραμα του σκοταδιού και του φόβου και στο νέο δίσκο τους  ακούγεται ένα παιδάκι από το σούπερ στοιχειωμένο Pennhurst State School and Hospital. Η συνέντευξη του άτακτου μικρού Τζόνι είναι η εισαγωγή του Cropsey (ΝΑΙ ΝΑΙ ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΝΑΙ) στο οποίο ακολουθεί ένας χαμός από βαριά - δύσκολα - τύμπανα, παραμορφώσεις, απόκοσμα φωνητικά(;), αλλά και μια καθαρή μελωδία από ένα μεταλλόφωνο.

Το Defenastration Song είναι το τάμα στους δοξαζόμενους Joy Division. Όσοι έχουν επηρεαστεί από τον Ian Curtis πρέπει να έχουν ξυπνιτζίδικο όνομα και δεν είναι τυχαίο πως το παίξιμο τους θυμίζει αρκετά την προσέγγιση των A Place To Bury Strangers. Υπάρχουν και τραγούδια όπως το Burial Society οπού ακούγονται πιο προσιτοί χωρίς όμως να αφήνουν να μπει το φως. Απλά βγάζουν τόσο συναίσθημα που δεν χρειάζονται μουσικές ακρότητες για να κρατήσουν τον ακροατή στον αφύσικο κόσμο τους.

Το Unnatural World μπορεί να μην αιφνιδιάζει όπως ο πρώτος δίσκος της μπάντας (deathconsiousness) αλλά είναι ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ένα πολύ καλό έργο μιας ιδιαίτερης κατηγορίας όπου η απόλαυση περνάει μέσα από όχι και τόσο ευχάριστα συναισθήματα. Και δεν γίνεται λόγος για εγκλήματα πάθους ή σούπερ καταθλίψεις αλλά περισσότερο για μίνι ηλεκτροπληξίες, σαν αυτές που παθαίνουν τα παιδιά όταν παίζουν με τις πρίζες. Ναι, από δράμα ως μίνι ηλεκτροπληξίες, όλα τα άλλα πρέπει να είναι υπερβολές. Διότι πόσο χαζό θα ήταν να αυτοκτονούσαν όλοι με το που άκουγαν από το παιδάκι να λέει "We make a lot of noise because there is no love";