φανταοκτώ

Πάνε 10 χρόνια από την εποχή που ο Λος Αντζελιανός Ariel Rosenberg έπαιζε με ένα αρχαίο 8-track κασετόφωνο προσπαθώντας να μιμηθεί το είδωλο του, R. Stevie Moore. Το 2005 το περιοδικό Wire έβαζε το μυθικό Julie Lost His Jewels στο tapper #13, κάτι που έμελε να παίζει  καθοριστικό ρόλο στο ιντερνετ, καθώς αποτέλεσε την αιτία για το πρώτο ποστ αυτού του blog. Ο Ariel Pink κυκλοφορεί υπέροχα ποπ κομμάτια τα οποία με οποιαδήποτε άλλη παραγωγή θα ήταν υλικό για παγκόσμια καριέρα. Και όταν αποφασίζει να κοιτάξει έστω δειλά πίσω από τον φράκτη του lo-fi γίνεται αυτόματα ο αγαπημένος των χιπι χιπι σαητ. Από την κυκλοφορία του Before Today και μετά αρκεί μόνο να σκουπίσει τη μύτη του για να γίνει θέμα στα πιτσφορκ. Αλλά η λαηφσταηλ παραφιλολογία και το αν είναι τρολ ή μαλάκας ο Ariel δεν είναι κάτι που απασχολεί τον Φαντασμένιο. Και εφόσον ο Pink όχι μόνο δεν ενέδωσε στις πιέσεις της Μαντόνας, αλλά θυμήθηκε τις παλιές καλές μέρες της μουσικής αναρχίας, παίρνει δικαίως μια θέση στη φανταλίστα. 

Το διαολεμένο not enough violence είναι κλασική περίπτωση ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ. Πότε με τα φωνητικά, και πότε με τα τύμπανα ο Ariel κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει την όποια δομή του τραγουδιού, προσφέροντας στο τέλος ένα αβαντ ποπ διαμάντι. Και επειδή μπορεί, στο επόμενο τρακ γυρίζει το διακοπή από το lo-fi στο hi-fi και κάνει επίδειξη ποπ τραγουδοποιίας  με το αψεγάδιαστο Put Your Number In Μy Phone. Και ενώ τρίβει τα χεράκια και γελά σαν τον Δρακουμελ ο δίσκος φτάνει στο Dinosaur Carebears όπου γίνονται τα πάντα, χαμός. Το Sexual Athletics έρχεται να επιβεβαιώσει τις Φαντασμένιες υποψίες πως ο καλλιτέχνης νοσταλγεί τα χρόνια στην paw tracks. pom pom pom pom. Υπάρχει μόνο ένα ζητούμενο στο δίσκο του Pink. Η απόλαυση. Όχι απόλαυση που προσφέρεται σε ένα σουπερ μοντέρνο μουσείο ή μια αρτ γκαλερι, αλλά σε ένα ένα λουνα παρκ με τσάμπα ναρκωτικά.