φανταδεκαεννιά

Έγραφε ο Φαντασμένιος το Μάρτιο του 2014: 

Ποιες είναι οι πρώτες μούρες στο πεδίο της τέχνης και πιο συγκεκριμένα στην κατηγορία της λεγόμενης σύγχρονης μουσικής; Υπάρχουν τίποτις νέες φάτσες που εκπέμπουν έμπνευση; Για να καταλάβετε που το πάει ο Φαντασμένιος, πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια το Loser του Beck άφηνε με ανοιχτό το στόμα τον Thurston Moore την ίδια ώρα που το MTV έλιωνε την κασέτα με το βιντεοκλίπ του. Την ίδια χρονιά οι Pavement του Stephen Joseph Malkmus σημαίνουν τη λήξη του grunge πανηγυριού τραγουδώντας Cut Your Hair στο δίσκο τους με τίτλο  Crooked Rain, Crooked  Rain. Οι μουσικοκριτικοί της εποχής παραληρούν ενώ η λέξη genius γίνεται απαραίτητο αξεσουάρ στα κείμενα όπου αναφέρονται τα ονόματα των Malkmus και Beck. 

Δυο χρόνια μετά ο Beck μεγιστοποιεί τις προσδοκίες με το οριακό odelay, ενώ ο Malkmus μετά το grunge βάζει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Brit Pop ως βασικός υπεύθυνος της μουσικής μεταστροφής των Blur. Η ανεξάρτητη αμερικάνικη σκηνή βρήκε τους μεσσίες της και το lo-fi ήταν στα high του όταν εμφανίζονται συγκροτήματα όπως οι eels με το επικό beautiful freak. Οι μόδες είναι για να περνάνε και οι ελπίδες για να διαψεύδονται. Κάθε νέα κυκλοφορία του Beck σχεδόν απογοήτευε τον νεανία Φαντασμένιο αλλά μετά από μερικούς μήνες η τάξη επανερχόταν και η ιδιοφυΐα του καλλιτέχνη επιβεβαιωνόταν χωρίς βέβαια να φτάσει σε odelay επίπεδα. Ο Malkmus όντας πιο παραγωγικός "φθάρθηκε" πιο νωρίς αλλά σε καμία περίπτωση δεν ακύρωσε την αξία του που φέρει η υπογραφή του. 

Το 2011 ο Beck ανταπέδωσε τους 2-3 ύπνους που είχε ρίξει το '93 στον καναπέ του Malkmus αναλαμβάνοντας την παραγωγή του δίσκου Mirror Traffic με αποτέλεσμα κατώτερο του αναμενόμενου. Και τσουπ στις πρώτες μέρες του '14 επιστρέφουν. Οι κλισεδιάριδες θα πουν πως ωριμάσανε, οι κακεντρεχείς πως είναι ντεμοντέ και ο Φαντασμένιος πως "όλα καλά είναι, όλα χρειάζονται". Διότι η μουσική δεν είναι μόνο για όταν είσαι ερωτευμένος και δεν σου κάθεται το γκομενάκι ή για όταν είσαι κατεστραμμένος επειδή σε σούταρε η μόνη αγάπη. Η μουσική δεν είναι μόνο για να χορεύεις στο κλαμπ ή να σπας τα ATM. Δεν είναι μόνο για να κρατάς την ποτάρα και να κάνεις υφάκι στο μπαρ. Ο δίσκος του Beck είναι για τις πιο "αδιάφορες" ή και πιο εκνευριστικές στιγμές της μέρας. Είναι για το πρωινό ξύπνημα ή για τα τελευταία 20 λεπτά πριν τον ύπνο. Είναι για το μισάωρο που βαριέσαι και δεν έχεις τι να κάνεις και κοιτάς το κρεβάτι. Μια από τα ίδια και ο Malkmus. Ο Φαντασμένιος προτείνει το δίσκο για εξορμήσεις στο σουπερ μαρκετ, εκεί όπου τα παιχνιδιάρικα φωνητικά και οι Marquee Moon κιθάρες θα κάνουν πιο ευχάριστη την αποφυγή των "θέλετε να δοκιμάσετε αυτό το σουπερ ζαμπον;". Ο δίσκος κλείνει με το πανέμορφο και αλά pavement παιχνιδιάρικο "Surreal Teenagers". Οι μουσικοί "επαναστάτες" του χθες είναι οι "κλασικοί" του σήμερα και δεν είναι χιπ και δεν θα μπουν σε λίστες αλλά δεν μοιάζει και πολύ πιθανό να τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Αυτό που τους νοιάζει είναι να γράφουν μουσική που τους αρέσει. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα καθώς δεν υπάρχει ούτε υποψία εξαναγκασμού στις συνθέσεις. Ποιοι είπαμε πως είναι οι μεσσίες του 2014;

~~~~~~~~~~~o~~~~~~~~~~~

Και επειδή ούτε τότε το διαβάσατε, ούτε τώρα θα το διαβάσετε, στο δεκαεννιά της φανταλίστας ο Beck. Sorry Stephen..