φανταέντεκα

Στη θέση "όχι στα δέκα καλύτερα" η συνεργασία της χρονιάς, δηλαδή το High Life των Eno και Hyde. Πριν από αυτό κυκλοφόρησαν το Someday World,  για το οποίο  όμως θα πρέπει να ντρέπονται οι της Warp. Αυτά παθαίνεις άμα συνεργάζεσαι με μέλος των Coldplay, αλλά ας μην το συζητάμε άλλο γιατί δεν θέλει και πολύ να τσατιστεί ο Φαντασμένιος και να δώσει το βραβείο καλύτερης συνεργασίας στους Stott και Whittaker  (Millie and Andrea). 

 

Eno και Hyde. Mr Eno και Dr Hyde ε! Αν και εδώ ο Hyde είναι ο καλός της ιστορίας. Βασικά στο Eno - Hyde σημειώσατε καθαρό διπλό. Στην πραγματικότητα ο Hyde πάντα θα κερδίζει με όποιον και να παίζει. Απλά με τον Eno το ματσάκι είναι 0-2, με τον Damon Albarn θα ήταν 0-4 και με τον Thom Yorke θα ήταν -καλώς τα παιδιά- 0-8. Έτσι είναι τα πράγματα, τα λέει σωστά ο Φαντασμένιος. Διότι αν γινόταν ο μουσικός κατακλυσμός και έπρεπε να σωθεί ένας δίσκος από κάθε είδος για κάθε δεκαετία και αν ο Φαντασμένιος ήταν ο Νώε, θα έβαζε χωρίς δεύτερη σκέψη στην κιβωτό το Second Toughest in the Infants.

Και εφόσον θεμελιώθηκε η αντικειμενικότητα του ποστ, ας πούμε για το δίσκο. Ποιος Eno μωρέ; Όχι εντάξει, καλός είναι και ο Eno. Αλλά και στα δισκάκια με τον Byrne πάλι σκόνη είχε φάει. Εκείνη η συνεργασία είχε βασιστεί στο συνδυασμό των διαφορετικών στοιχείων που κουβαλούσαν οι καλλιτέχνες, με τον πλουραλισμό του Byrne να κερδίζει εύκολα τις φαντασμένιες εντυπώσεις. 

Αντίθετα το High Life εξυψώνεται (εξυζωνεται ε!) χάρις τα κοινά σημεία των δυο καλλιτεχνών. Το σημείο κοινής αισθητικής εντοπίζεται στο τραγούδι του Eno "Here Come The Warm Jets" και σε σχεδόν όλη τη δισκογραφία των Underworld. Είναι μοναχά μια λέξη: τριπάρισμα. Βάλτε στο δωμάτιο δυο μεγάλους πινακες με ελέφαντες και διαστημόπλοια και έχετε την πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει για 43:33 αν δώσεις σε αυτούς τους κυρίους μπάσο, κιθάρα, τύμπανα και συνθεσάιζερ.