Φανταένα

 Και τι δεν έκαναν οι Mogwai το 2014. Η μουσική τους παίζει στην Ελληνική τηλεόραση (πέρσι στο #3),  βγάλαν δίσκο, βγάλανε επανεκδόσεις, βγάλανε EP, μέχρι και ουίσκι βγάλανε. Και θα μιλάγαμε για το απόλυτο έτος Mogwai αν δικαιωνόταν ο αγώνας που κάνανε για "ναι" στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Αυτό, και να έκανε η Celtic ακόμα ένα νταμπλ. 
Συνεχίζοντας την παράδοση των ευφάνταστων ειρωνικών τίτλων, οι Mogwai ονόμασαν Rave Tapes το δίσκο στον οποίο τα ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο τους είναι πιο εμφανή από ποτέ. Η αλλαγή κατεύθυνσης ήταν απόλυτα προβλέψιμη για όσους πρόσεχαν τα support acts που διάλεγαν τα τελευταία χρόνια, βλέπε Jon Hopkins, Fuck Buttons και Pye Corner Audio. Όσοι κολλημένοι μιλάνε ακόμα για αναμασημένο βαρετό post rock ας ακούσουν μια φορά αυτό το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; Και θα το γράψει ο Φαντασμένιος και ας τον πείτε γραφικό (πάλι). Είναι σαν οι Velvet Undergound να διασκευάζουν Χατζιδάκι. Εκτός από τρυφερές στιγμές, οι Mogwai συνεχίζουν να προσφέρουν υψηλής απόδοσης ηχητική τρομοκρατία, όπως μαρτυρούν τα ντοκουμέντα από την πρόσφατη εμφάνιση τους στο p4k fest (λινκ εδώ στο 26:00). Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο καλύτερα παίζουν λαηβ το Mogwai Fear Satan, και είναι πραγματικά τυχεροί όσοι έζησαν αυτό που γίνεται το 33:18. Συγκίνηση. 
2014. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο Barry Burns είναι ο πιο κουλ άνθρωπος στον πλανήτη και οι Mogwai το καλύτερο συγκρότημα που δεν διαλύθηκε ποτέ.

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~

Φανταλίστα 2014

1. Mogwai - "Rave Tapes"  

2. Andy Stott - "Faith In Strangers"   

3. Brian Jonestown Massacre - "Revelation" 

4. Baby Guru - "Marginalia"  

5. Have A Nice Life - "The Unnatural World" 

6. Ty Segall - "Manipulator"  

7. Ekoplekz - "Unfidelity"  

8. Ariel Pink - "Pom Pom"  

9. Goat - "Commune"  

  10. Lawrence English - "Wilderness Of Mirrors"

11. Eno & Hyde - "High Life"

12. Twilight Sad - "Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave"  

13. Dean Blunt - "Black Metal" 

14. Nothing - "Guilty Of Everything"  

15. Interpol - "El Pintor"  

16. Actress - "Ghettoville"  

17. Starfoxxx - "Baby I'm Off Drugs And I'm Ready To Marry You" 

 
18. Foxygen - "...And Star Power"   

19. Beck - "Morning Phase"  

 
20. Cheatahs - "Cheatahs"   

φανταδύο

Στη δεύτερη θέση της φανταλίστας ο Andy Stott. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ο Φαντασμένιος δεν έχει καμιά διάθεση να επιχειρηματολογήσει σχετικά με αυτή την επιλογή. Δεν θέλει ή δεν μπορεί. Πως να στηρίξει την άποψη του πως αυτός ο δίσκος είναι  καλύτερος από το Luxury Problems; 

Από τότε που βγήκε το Faith In Strangers ο Φαντασμένιος το ακούει κάθε βράδυ. Άντε να υπάρχουν πέντε περιπτώσεις που έσβησε τα φώτα και δεν ακουγόταν Stott. Απλά πράγματα. Κάθε βράδυ ένα ταξίδι από τους lamb στον burial και κατ κατ κατ, στοπ στοπ στοπ. Δεν έχει σημασία. Η αλήθεια είναι ότι ο Φαντασμένιος ακούει το δίσκο κάθε βράδυ, και δεν έχει καταχωρημένα τα δισκάκια με αλφαβητική σειρά.

φαντατρίο

Στα της μουσικής το 2014 ήταν μια κακή χρονιά. Έτσι μπορούν οι Hookwroms να βγάζουν ένα δίσκο που έχει τις μισές ιδέες από όσες είχε ένα μόνο τραγούδι από το περσινό (# 15 στη φανταλίστα το 2013) και να είναι σε αρκετές λίστες. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες καταγράφονται στις πρώτες τέσσερις θέσεις της φανταλίστας, με καλλιτέχνες που είχαν τουλάχιστον δυο καλές κυκλοφορίες το 2014. 
Ανάμεσα στους εργατικούς και εμπνευσμένους βρίσκεται ο Anton Newcombe. O νέος "καθαρός"  Anton, μουσικά θυμήθηκε τον παλιό παλιό 90s εαυτό του. Και αυτό ορίζει μια διπλή έκπληξη, καθώς όχι μόνο είναι ζωντανός (και μη έγκλειστος) αλλά κατάφερε να βγει από τον πειραματικό λαβύρινθο που έμοιαζε να χάνεται όλο και πιο πολύ με κάθε κυκλοφορία. Και δεν είναι ότι δεν έβγαλε διαμαντάκια αυτά τα χρόνια που νόμιζε πως είναι ο Aphex Twin, καθότι ταλαντούχος, αλλά περνάνε τα χρόνια και οι φανς μεγαλώνουν, παραξενεύουν και θέλουν τα σίγουρα, θέλουν "όπως παλιά".
Είναι τέτοιος ο συνετισμός του Anton που μάλλον για πρώτη φορά στην ιστορία των The Brian Jonestown Massacre  παρουσιάζει ένα δίσκο που στο τρακλιστ απουσιάζουν τα καραμπινάτα πειράγματα και οι ειρωνείες  προς άλλα συγκροτήματα. 
Εκτός από το Revelation, οι BJM έβγαλαν πρόσφατα ένα EP. Αν τα τραγούδια του EP είχαν μπει στο δίσκο, τότε αυτό το ποστ θα είχε ημερομηνία δημοσίευσης 20/12/14 (ναι τα πρώτα τέσσερα είναι όλα #1). ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; Κάνε ρε Anton τον Φαντασμένιο παραγωγό, να τραβήξει το μέρος που παίζει μετά το 3:20 τουλάχιστον ως το 30:20, να πέσουν τα τσιμέντα. Χαμός. Με κάτι τέτοια οι BJM προσπερνάνε άνετα το "όπως παλιά", και θέτουν σοβαρά υπαρξιακά ερωτήματα στα μιλιούνια των αναβιώτων της ψυχεδελικής μουσικής.
Για την επίσκεψη των BJM, με το χάλια ανέκδοτο του Anton (χειρότερο ανέκδοτο για το 2014) περάστε στο βάθος. 

φαντατέσσερα

Αν το μόνο κριτήριο για μια θέση στη φανταλίστα ήταν τα plays, τότε οι Baby Guru θα ήταν στο #1. Αυτή τη στιγμή και ενώ γράφονται αυτές οι λέξεις, το Marginalia έχει ξεπεράσει το Pieces στη Φαντασμένια συνείδηση. Όχι πως έχει και καμιά σημασία. Σημασία έχει πως το χέρι πάει με ευκολία στο παίξε. Και αν δεν κάνουν κάτι παραπάνω στα εξωτερικά, δεν χάθηκε ο κόσμος. Και μόνο με αυτούς τους δίσκους μπορούν να είναι σίγουροι πως και μετά από 20 χρόνια θα υπάρχει κόσμος που θα ακούει για πρώτη φορά το behaviour και δεν θα πιστεύει πως μια μπάντα από την Αθήνα έγραψε ένα τόσο όμορφο τραγούδι. Γράφει αυτά ο Φαντασμένιος και φαντάζεται πως ένας blogger από τη Βολιβία, ένας από τη Γκάνα και ένας από τη Λετονία γράφουν για αντίστοιχες ντόπιες μπάντες. Τις καλύτερες μουσικές δεν θα τις ακούσουμε ποτέ.

Τι να γράψει άλλο ο Φαντασμένιος; Για το δίσκο τα έχει γράψει εδώ, και για τα λαηβ εδώ. Να γράψει και για τον δίσκο του Prins Obi που αντί να είναι το κερασάκι στη τούρτα, έκανε την τούρτα δυόροφη; 

Ο ασπρόμαυρος Prins Obi, κοιτάει στα μάτια (για όποιον αντέχει) και τελειώνει το 2014 λέγοντας:

We belong to the silly race

that fucks around and never takes the blame

hurting each other

we're attached to a phony world

with Facebook addicts and semi-precious whores

drowing each other

'cause inside these dirty deeds

there's a spark that shines for you and me

loving each other

this golden cage is holding us back my love

leave it behind, leave it behind

φανταπέντε

Ο φετινός όμορφος δίσκος των Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra ξεκινά με ένα παιδάκι να λέει  "We live on the island of Montreal, and we make a lot of noise because we love each other". Βέβαια ο δίσκος απογειώνεται με το σοδειάς 2012 "What We Loved Was Not Enough". Δηλαδή ναι μεν αγαπιόμαστε, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό; Τα έχουν μπερδέψει λίγο οι Efrim. Αντίθετα οι Have a Nice Life είναι πιστοί στο όραμα του σκοταδιού και του φόβου και στο νέο δίσκο τους  ακούγεται ένα παιδάκι από το σούπερ στοιχειωμένο Pennhurst State School and Hospital. Η συνέντευξη του άτακτου μικρού Τζόνι είναι η εισαγωγή του Cropsey (ΝΑΙ ΝΑΙ ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΝΑΙ) στο οποίο ακολουθεί ένας χαμός από βαριά - δύσκολα - τύμπανα, παραμορφώσεις, απόκοσμα φωνητικά(;), αλλά και μια καθαρή μελωδία από ένα μεταλλόφωνο.

Το Defenastration Song είναι το τάμα στους δοξαζόμενους Joy Division. Όσοι έχουν επηρεαστεί από τον Ian Curtis πρέπει να έχουν ξυπνιτζίδικο όνομα και δεν είναι τυχαίο πως το παίξιμο τους θυμίζει αρκετά την προσέγγιση των A Place To Bury Strangers. Υπάρχουν και τραγούδια όπως το Burial Society οπού ακούγονται πιο προσιτοί χωρίς όμως να αφήνουν να μπει το φως. Απλά βγάζουν τόσο συναίσθημα που δεν χρειάζονται μουσικές ακρότητες για να κρατήσουν τον ακροατή στον αφύσικο κόσμο τους.

Το Unnatural World μπορεί να μην αιφνιδιάζει όπως ο πρώτος δίσκος της μπάντας (deathconsiousness) αλλά είναι ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ένα πολύ καλό έργο μιας ιδιαίτερης κατηγορίας όπου η απόλαυση περνάει μέσα από όχι και τόσο ευχάριστα συναισθήματα. Και δεν γίνεται λόγος για εγκλήματα πάθους ή σούπερ καταθλίψεις αλλά περισσότερο για μίνι ηλεκτροπληξίες, σαν αυτές που παθαίνουν τα παιδιά όταν παίζουν με τις πρίζες. Ναι, από δράμα ως μίνι ηλεκτροπληξίες, όλα τα άλλα πρέπει να είναι υπερβολές. Διότι πόσο χαζό θα ήταν να αυτοκτονούσαν όλοι με το που άκουγαν από το παιδάκι να λέει "We make a lot of noise because there is no love";

φανταέξι έξι έξι

 

Οι γνωστοί θαμώνες της φανταλίστας The Men και Ty Segall φέτος την είδαν 1973. Και αν οι φυσαρμόνικες και τα πιανάκια των The Men δεν κέρδισαν τον Φαντασμένιο, δεν μπορεί να πει το ίδιο για τον γκλαμ Ty Segall. Η ευλογία και η κατάρα του νέου δίσκου του αη Ty είναι αυτό το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ. Tall Man Skinny Lady. Χαμός. Πρέπει ο Φαντασμένιος να το άκουσε τόσες φορές, όσες κάποιος έγραψε στο ιντερνετ πως το ροκεντρολλ έχει πεθάνει. Δηλαδή περίπου 30 τη μέρα. Και εδώ είναι η κατάρα καθώς κάθε προσπάθεια ακρόασης του δίσκου κόλλαγε στο Tall Man, Skinny Lady που είναι μόλις δεύτερο τρακ. Πάντως όπως μας έδειξε και από κοντά ο Ty, το ροκεντρολλ δεν έχει πεθάνει.

Για να καταφέρει να ακούσει το Manipulator ο Φαντασμένιος αναγκάστηκε να γίνει παραποιητής και να γράψει ένα cd χωρίς το Tall Man Skinny Lady. Χαμός. It's Over και Feel είναι μια δυάδα τραγουδιών που ο Jack White ούτε στα όνειρα του δεν μπορεί να δει πια. Οι ομοιότητες με την περίπτωση του Ariel Pink είναι αρκετές. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να τους αντιπαθήσει και να τους απορρίψει κάποιος (είναι ντεμοντέ, είναι χιψτερ, είναι φλώροι, είναι περίεργοι, δεν είναι περίεργοι κ.α.) αλλά χρειάζεται μόνο μια στιγμή συγκλίσης της πώρωσης καλλιτέχνη-ακροατή για άνευ όρων παράδοση. Και το Manipulator δίνει κάμποσες αφορμές για να συμβεί αυτό.

φανταεπτά

 

Τα τελευταία χρόνια αρκετοί καλλιτέχνες (Mount Kimbie, Apparat)  προσπαθούν να παίξουν ηλεκτρονική μουσική με όσο το δυνατόν πιο αναλογικά μέσα μπορούν. Για τη συζήτηση περί των αναλογικών και των ψηφιακών, ο Φαντασμένιος θα πει "μπούρδες". Η μουσική είναι πάνω από όλα. Τα υπόλοιπα είναι κυρίως για την εικόνα. Όπως για παράδειγμα όταν ανεβάζει κάποιος μια ψηφιακή φωτογραφία και βάζει από κάτω ταγκ "no filter". Χαχαχαχαχ. Κούνια που σε κούναγε αγαπητέ φωτογράφε.

 Στο άρμα της απολαπτοποίησης είναι προσδεμένος και ο Nick Edwards, γνωστός ως ekoplekz. Ο οποίος από το 2010 και μετά πρέπει να έχει περίπου 157 κυκλοφορίες και 38 συνεργασίες (eMMplekz με τον Baron Mordant, Ekoclef με τον BassClef, Ensemble Skaletrick κ.α.). Δουλευταράς. Η καλύτερη δουλειά του μάλλον είναι η κασέτα Tapeswap που έβγαλε το 2011 με τον BassCleff. Στα δισκοπωλεία η κασέτα θα βρεθεί κάτω από τις ταμπέλες  IDM, βόμβοι, Industrial, Kraut, φανταστική μουσική, τι λες τώρα. Το 2014 κυκλοφόρησε ως Ekoplekz δυο καταπληκτικούς δίσκους στην Planet Mu. Το Trace Element με το οποίο ξεκινάει το LP Unfidelity μοιάζει να έχει δημιουργηθεί από τα θραύσματα μιας Surf Solar έκρηξης αλλά με αμιγώς ηλεκτρονική κατεύθυνση. Η blogoψήφος του Φαντασμένιου πάει στο Unfidelity καθώς το ψήφισε και ο lk21, αν και το πιο περίεργο και σκοτεινό Four Track Mind είναι ένα κλικ πιο πάνω στη Φαντασμένια συνείδηση. Και μιλώντας για συνείδηση εκτός λίστας έμεινε ο split δίσκος των Pye Corner Audio/Not Waving, προσθέτοντας ακόμα ένα λόγο για να αλλάξει όνομα σε καθυστερημένιος ο Φαντασμένιος. Δεν πρέπει να υπάρχει κακή κυκλοφορία του Pye Corner Audio, ενώ μόνο τυχαίο δεν είναι πως κάνει αυτό το remix. 

φανταοκτώ

Πάνε 10 χρόνια από την εποχή που ο Λος Αντζελιανός Ariel Rosenberg έπαιζε με ένα αρχαίο 8-track κασετόφωνο προσπαθώντας να μιμηθεί το είδωλο του, R. Stevie Moore. Το 2005 το περιοδικό Wire έβαζε το μυθικό Julie Lost His Jewels στο tapper #13, κάτι που έμελε να παίζει  καθοριστικό ρόλο στο ιντερνετ, καθώς αποτέλεσε την αιτία για το πρώτο ποστ αυτού του blog. Ο Ariel Pink κυκλοφορεί υπέροχα ποπ κομμάτια τα οποία με οποιαδήποτε άλλη παραγωγή θα ήταν υλικό για παγκόσμια καριέρα. Και όταν αποφασίζει να κοιτάξει έστω δειλά πίσω από τον φράκτη του lo-fi γίνεται αυτόματα ο αγαπημένος των χιπι χιπι σαητ. Από την κυκλοφορία του Before Today και μετά αρκεί μόνο να σκουπίσει τη μύτη του για να γίνει θέμα στα πιτσφορκ. Αλλά η λαηφσταηλ παραφιλολογία και το αν είναι τρολ ή μαλάκας ο Ariel δεν είναι κάτι που απασχολεί τον Φαντασμένιο. Και εφόσον ο Pink όχι μόνο δεν ενέδωσε στις πιέσεις της Μαντόνας, αλλά θυμήθηκε τις παλιές καλές μέρες της μουσικής αναρχίας, παίρνει δικαίως μια θέση στη φανταλίστα. 

Το διαολεμένο not enough violence είναι κλασική περίπτωση ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ. Πότε με τα φωνητικά, και πότε με τα τύμπανα ο Ariel κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει την όποια δομή του τραγουδιού, προσφέροντας στο τέλος ένα αβαντ ποπ διαμάντι. Και επειδή μπορεί, στο επόμενο τρακ γυρίζει το διακοπή από το lo-fi στο hi-fi και κάνει επίδειξη ποπ τραγουδοποιίας  με το αψεγάδιαστο Put Your Number In Μy Phone. Και ενώ τρίβει τα χεράκια και γελά σαν τον Δρακουμελ ο δίσκος φτάνει στο Dinosaur Carebears όπου γίνονται τα πάντα, χαμός. Το Sexual Athletics έρχεται να επιβεβαιώσει τις Φαντασμένιες υποψίες πως ο καλλιτέχνης νοσταλγεί τα χρόνια στην paw tracks. pom pom pom pom. Υπάρχει μόνο ένα ζητούμενο στο δίσκο του Pink. Η απόλαυση. Όχι απόλαυση που προσφέρεται σε ένα σουπερ μοντέρνο μουσείο ή μια αρτ γκαλερι, αλλά σε ένα ένα λουνα παρκ με τσάμπα ναρκωτικά.

φανταεννιά

Όσο περνάνε οι μέρες της blogovision τόσο πιο εύκολα βγαίνουν και τα κείμενα. Αυτό είναι μια καλή ένδειξη πως η λίστα έχει τη σωστή σειρά. Και τι κείμενα ε; Με παραγράφους, με λινκ και με άποψη. Με επιχειρήματα σχεδόν ακλόνητα. Μόνο έτσι αποκτά κύρος η λίστα. Με προτάσεις που βάζουν στον τοίχο τον αναγνώστη. Ναι. Και όσο πιο πολλά τα επιχειρήματα, τόσο μεγαλύτερο το κείμενο άρα και το κύρος. Στην πραγματικότητα αφού δεν διαβάζει κανένας, το πιο σημαντικό είναι το κύρος. Βλέπει ο άλλος εκεί πολλές λέξεις και μερικά μπολντ του δε ποηντ και λέει "αυτή είναι λίστα". Για να βάλω ένα μπολντ. Το Commune μπορεί να μην είναι ικανό να συγκλονίσει τα πιο προχωρημένα σαητ, αλλά ακούγεται εύκολα (με την καλή έννοια) ολόκληρο.  Μπήκε το μπολντ, αλλά πρέπει να κατοχυρώσω την αυθεντικότητα του κειμένου.  Κάτσε να γράψω κάτι σε τρίτο πρόσωπο, θα το βάλω και στην αρχή της επόμενης παραγράφου να πάει εύκολα το μάτι.

Είδε ο Φαντασμένιος σε όνειρο, πως είναι η χρονιά 2043 και οι Goat θεωρούνται σημαντικοί σαν τους Νιρβάνα. Είναι ο κόσμος μέσα στην τρέλα και αυτοί οι βασιλιάδες της ποπ κουλτούρας. Ντάξει φτάνει, το γάμησα. Με τους νιρβάνα έφυγαν όλοι, αλλά καλύτερα γιατί δεν είχα και κάτι άλλο να γράψω. Απλά να φλυαρήσω λίγο ακόμα, να γεμίσει και αυτή η παράγραφος, να φαίνεται όμορφο το ποστ, μπας και το κάνει κανένας σεαρ στο φεησμπουκ. Κάνε σεαρ ρε, κάνε σεαρ, κάνε τουητ. Λίγο ακόμα να γράψω. Δυο σειρές ακόμα. Απλά να γράψω κάτι καλό στο τέλος γιατί το διαβάζουν σχεδόν όλοι. Να μπω και να γράψω και κάνα κομεντ από κάτω γιατί και τα κόμεντς δίνουν κύρος. Υψηλή ανάλυση ρε κουφάλες. Κάντε κανά σεαρ να μπω μετά στα στατιστικά να δω τα κλικ να τα πολλαπλασιάσω επί πέντε χιλιάδες και να λέω στα φιλαράκια μου πόσο γαμάτος είμαι. Πάω για το φινάλε. Είμαι έτοιμος. Το έχω. Και λινκ θα βάλω, και μπολντ και τι κομματάρα είναι αυτή θα βάλω, θα τα γαμήσω όλα λέμε. Θα ρίξω το ιντερνετ ρε. Στην εποχή του τίποτα είναι φοβερό να υπάρχουν αυτοί οι τύποι και να κάνουν αυτά τα πράγματα (αυτά εδώ). Ζήτω η ψυχεδελενέργεια των Goat.

φανταδέκα

Στο δέκα της φανταλίστας ή αλλιώς στη θέση του βόμβου είναι ο Lawrence English. Θα πέσουν οι λιστοκριτικοί να πουν "γιατί δεν είναι ο Ben Frost;". Και τους απαντάει κοφτά ο Φαντασμένιος "γιατί έχει facebook". Σε περίπτωση που έχει διαφύγει της προσοχής σας, τα ποστ για τη φανταλίστα κοσμούν αποκλειστικά φωτογραφίες από τους λογαριασμούς fb των καλλιτεχνών. Για όλες τις θέσεις εκτός από αυτή, όπου ο Φαντασμένιος αναζητά το δύστροπο, το περίεργο και το απόκοσμο. Ο Lawrence English δεν έχει fb.
Πάντα αυθεντικά και τεκμηριωμένα, έτσι; 

Ο δίσκος αυτός θέλει καλά ακουστικά και ένταση. Επίσης για να αρέσει σε κάποιον, είναι απαραίτητο να τον ακούσει (απλό αλλά σημαντικό). Το Wilderneess of Mirrors χτυπάει σίγουρα εντελώς διαφορετικά σε κάθε ζευγάρι αυτιών. Για παράδειγμα ο Φαντασμένιος θυμήθηκε το 20λεπτο ολοκαύτωμα του you made me realize (ε τι άλλο θα θυμόταν;). Ο χαμός των MBV θα μπορούσε να είναι το πρώτο τούβλο στον ήχο που ο English χτίζει σε υψηλή πιστότητα, μεθοδικά και διεξοδικά. Όπως ο Ρόι Άντερσον είδε το "ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του" μέσα από μια λεπτομέρεια ενός πίνακα του Πίτερ Μπρίκελ (κυνηγοί στο χιόνι). 
Όπως το μάτι συνηθίζει το σκοτάδι, έτσι και τα κύματα θορύβου που στην αρχή σκάνε σχεδόν ενοχλητικά, δεν αργούν να αποκαλύψουν όμορφες συνθέσεις. Και μελωδίες που όσο πιο κριμένες είναι μέσα σε στρώματα βόμβου τόσο πιο θελκτικές μοιάζουν. Και όταν όλα είναι στη θέση τους έρχεται η κατάληξη, το τέλος, η κορύφωση με αυτό το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ. Ρίγος.

~~~~~~~~ο~~~~~~~~

Για τη θέση βόμβος αξίζει μια ειδική μνεία το Bécs του Fennesz. Μπορεί να έμεινε εκτός φανταλίστας αλλά περνά στην ιστορία μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι.

φανταέντεκα

Στη θέση "όχι στα δέκα καλύτερα" η συνεργασία της χρονιάς, δηλαδή το High Life των Eno και Hyde. Πριν από αυτό κυκλοφόρησαν το Someday World,  για το οποίο  όμως θα πρέπει να ντρέπονται οι της Warp. Αυτά παθαίνεις άμα συνεργάζεσαι με μέλος των Coldplay, αλλά ας μην το συζητάμε άλλο γιατί δεν θέλει και πολύ να τσατιστεί ο Φαντασμένιος και να δώσει το βραβείο καλύτερης συνεργασίας στους Stott και Whittaker  (Millie and Andrea). 

 

Eno και Hyde. Mr Eno και Dr Hyde ε! Αν και εδώ ο Hyde είναι ο καλός της ιστορίας. Βασικά στο Eno - Hyde σημειώσατε καθαρό διπλό. Στην πραγματικότητα ο Hyde πάντα θα κερδίζει με όποιον και να παίζει. Απλά με τον Eno το ματσάκι είναι 0-2, με τον Damon Albarn θα ήταν 0-4 και με τον Thom Yorke θα ήταν -καλώς τα παιδιά- 0-8. Έτσι είναι τα πράγματα, τα λέει σωστά ο Φαντασμένιος. Διότι αν γινόταν ο μουσικός κατακλυσμός και έπρεπε να σωθεί ένας δίσκος από κάθε είδος για κάθε δεκαετία και αν ο Φαντασμένιος ήταν ο Νώε, θα έβαζε χωρίς δεύτερη σκέψη στην κιβωτό το Second Toughest in the Infants.

Και εφόσον θεμελιώθηκε η αντικειμενικότητα του ποστ, ας πούμε για το δίσκο. Ποιος Eno μωρέ; Όχι εντάξει, καλός είναι και ο Eno. Αλλά και στα δισκάκια με τον Byrne πάλι σκόνη είχε φάει. Εκείνη η συνεργασία είχε βασιστεί στο συνδυασμό των διαφορετικών στοιχείων που κουβαλούσαν οι καλλιτέχνες, με τον πλουραλισμό του Byrne να κερδίζει εύκολα τις φαντασμένιες εντυπώσεις. 

Αντίθετα το High Life εξυψώνεται (εξυζωνεται ε!) χάρις τα κοινά σημεία των δυο καλλιτεχνών. Το σημείο κοινής αισθητικής εντοπίζεται στο τραγούδι του Eno "Here Come The Warm Jets" και σε σχεδόν όλη τη δισκογραφία των Underworld. Είναι μοναχά μια λέξη: τριπάρισμα. Βάλτε στο δωμάτιο δυο μεγάλους πινακες με ελέφαντες και διαστημόπλοια και έχετε την πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει για 43:33 αν δώσεις σε αυτούς τους κυρίους μπάσο, κιθάρα, τύμπανα και συνθεσάιζερ.

φανταδώδεκα

Την εποχή μετά το OK Computer οι μουσικογραφιάδες  μπορούσαν να πληκτρολογήσουν  τη φράση "νέοι radiohead" πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη.  Και τα χρόνια περνάγανε και οι Radiohead δεν βγάζανε νέο ok computer και η λίστα που είχε πάνω-πάνω τους Muse μεγάλωνε και το 2007 συναντήθηκε με τους Twilight Sad. Είχανε δώσει δικαίωμα με αυτή τη διασκευή, αλλά ο παραλληλισμός με τους Radiohead αγγίζει Αδωνικά επίπεδα γραφικότητας. Και αν η παγκόσμια καταξίωση ήταν δύσκολη το 2007 με μόλις 9 χρόνια από το 1998 όταν οι Σκοτσέζικες μπάντες ήταν στη μόδα, σήμερα, με τα vdsl και τα fact, μπάντες σαν τους Twilight Sad μοιάζουν τρε μπαναλ. Και μάλλον είναι, όταν μπαίνουν στη λίστα του blog που έχει το ίδιο template από το 2007. Είναι αυτοί τρε μπαναλ που έχουν θέση στη φανταλίστα ή είναι η φανταλίστα τρε μπαναλ επειδή έχει τους Twilight Sad; Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave. Καλό ε; 

Το δυνατό σημείο των Twilight Sad, είναι το ντέρτι. Γράφουν τραγούδια του πάθους, της μπάρας, του άντε γαμήσου και του δε γαμιέται. Είναι η βρετανική απάντηση (ουπς, αλλά ας ψήφιζαν  "ναι" οι συντοπίτες τους για να ήταν η σκοτσέζικη) στους Interpol. Επίσης όλες οι κυκλοφορίες τους κρύβουν 1-2 φοβερά τραγούδια. Φέτος έχουν αυτό το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ενώ τα IN NOWHERES, Last January και Drown So I Can Watch θα μπορούσαν να είναι στο μελλοντικό τους best of. Και φαντάζεται ο Φαντασμένιος να είναι 2076 και να γράφουν οι μουσικογραφιάδες διθυράμβους για την ανθολογία/best of των Twilight. Και για ακόμα μια φορά ένα Deja vu με τις γνωστές προτάσεις "το κρυμμένο διαμάντι των 10s" και "η πιο αδικημένη μπάντα της Σκοτίας". Πως καταφέρνουν οι Σκοτσέζοι και έχουν τις πιο αδικημένες/υποτιμημένες μπάντες;

φανταδεκατρίο

 Όλη σχεδόν η αλτερνατίβα πέρασε το 2014 διαβάζοντας κουτσομπολιά για το χωρισμό του Thurston Moore και της Kim Gordon. Και μέσα στο μπούρου μπούρου ο επιδραστικός κιθαρίστας γίνεται και πάλι της μοδός, με ένα δίσκο που στην πραγματικότητα βασίζεται σε ένα μόνο τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο των Sonic Youth. Τα εννιά τραγούδια του Best Day είναι ισάριθμες προσπάθειες διασκευής του antennna με τη γνωστή και αγαπημένη εργαλειοθήκη του Θέρστονα. Ναι ναι, οι γνωστές υπερβολές του φαντασμένιου. Το eternal είχε κυκλοφορήσει το 2009, αλλά τότε δεν ήταν στη μόδα και στο #9 της blogovisione ήταν ο boy. Ντάξει, την ίδια χρονιά κάποιοι πανηγύριζαν την εκλογή του ΓΑΠ. Σιτ χαπενς.

Τα είχε ο Τζακ Γουαητ με την Μεγκ ή ήταν αδέρφια; Έψαχνε η Kim το κινητό του Thurston; Τέτοια ερωτήματα μοιάζουν επιπέδου εφηβικής σειράς μπρος στη μυστήρια σχέση των πρώην Hype Williams,  Dean Blunt και Inga Copeland. Δύσκολο να βρεθεί άκρη, αλλά η δισκογραφία τους από το πρότζεκτ Dean Blunt & Inga Copeland και τα μετέπειτα προσωπικά τους δισκάκια μοιάζoυν σαν μια συνομιλία χωρισμού. Δηλαδή μόνο έτσι μπορεί να έιναι όταν ο Blunt ραπάρει  "Ain’t ever coming back" ενώ η Inga βγάζει δίσκο με αυτό το εξώφυλλο και τίλο Because i'm worth it. Τι να μας πουν οι παλιοροκάδες; Έτσι όπως πάνε αυτοί θα δημιουργήσουν δικό τους μουσικό είδος. 

- Τι ακούς; 

- Χωρισμό Dean και Inga

- Κουλ

Στη θέση της φανταλίστας με όνομα "χώρισε η Inga τον Dean", βρίσκεται  ο δίσκος του Blunt με τίτλο Black Metal.  Και είναι γνωστό πως ο σωστός χωρισμός φέρνει την τρέλα. Άλλος κάνει τατουάζ, άλλος φεύγει από τη χώρα, ε ο Dean την είδε Morrissey. Την είδε Sufjan Stevens. Και σκεπτόμενος όλες τις μαλακίες που έχουν να γραφτούν για το άνοιγμα του ήχου του σε νέα μονοπάτια (sic), το είπε Black Metal. Σωστός. Του δε ποηντ. Και αν με τις τρομπέτες και τα βιολιά πολλαπλασιάζονται οι αφορμές για να τον κράξει ο κάθε  "έχω ακούσει Coltrane εγώ και ξέρω", τελικά είναι τόσο όμορφες οι συνθέσεις, και τόσο αρμονική η παραγωγή που κάνει πιο εύκολο από ότι δείχνει η 13η θέση το πάτημα του κομβίου με το play. 

pic via flickr

φανταδεκατέσσερο

Και περνάμε στη θέση "νέοπες του Shoegaze" γνωστή και ως θέση "a place to bury strangers". Ας δούμε τις υποψηφιότητες για τη φετινή χρονιά: 

dead horse one 

Nothing  

και οι Ρώσοι Aerofall

Νικητές και άξιοι κάτοχοι της θέσης #14 στη φανταλίστα, οι Nothing! Για το δίσκο ο fantasmenios είχε γράψει (κάμποσες εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του):  

Τόσες μαλακίες διαβάζετε στα ιντερνετς ας διαβάσετε και μια δισκοκριτική για ένα δίσκο που δεν υπάρχει. Το δισκίον ξεκινά με εισαγωγή "σχεδόν χαρούμενοι Slowdive" διανθισμένοι από ένα-δυο κιθαριστικά ξεσπασματάκια (αρχή είναι ακόμα μην το γαμήσουμε από τώρα). Οι δίσκοι που ξεκινούν με εισαγωγικό τραγούδι πολλές φορές κρύβουν το χιτάκι στη δεύτερη θέση. Άμα αυτό το blog είχε 3000 views και κόσμος σταμάταγε τον Φαντασμένιο στο δρόμο τότε το Dig θα ήταν η επόμενη παγκόσμια επιτυχία. Στον κόσμο αυτό όμως (τον ίδιο που ο Freddie F απορρίπτει το vice) οι ειδικοί θα γράψουν για πανδαισία 90s κλισέ. Bent Nail και τσίτα τα γκάζια με ολίγην από εκο-ψυχο-ροκ, και κελαηδήστε ωραία μου πεταλάκια κελαηδήστε. Στη συνέχεια το Endessly. Τώρα τι μπορεί να είναι ένα τραγούδι με τίτλο Endessly από ένα συγκρότημα που οι δυο στους τέσσερις κοιτάνε τα παπουτσάκια τους; Βαριά τύμπανα, βαριές κιθάρες όλα βαριά. Στο Somersault σκάνε πάλι τα φαντάσματα των Slowdive. Σκάνε και στοιχειώνουν. Get Well. Κλασική περίπτωση της κατηγορίας ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;; Ένα σπιρτάτο ριφάκι, αισθητική αλά Jesus And The Mary Chain και φύγαμε για όλα τα ρηπητ της γης. But I Cant find it και I Cant find it και I Cant find it και όλη η ζωή χωρισμένη σε κεφάλαια των 272 δευτερολέπτων. Ο δίσκος έχει ακόμα τρία τραγούδια τα οποία ο Φαντασμένιος δεν κατάφερε ακόμα να ακούσει (I Cant find it και I Cant find it) αλλά πόσες οι πιθανότητες να μην είναι της ποιότητας του καλύτερου shoegaze (εκτός MBV φυσικά) δίσκου από το προπέρσινο των 93MillonMilesFromTheSun;

Nothing - Guilty of Everything

 

φανταδεκαπέντε

deja vu?

  

Άμα γινόταν ο Φαντασμένιος πρωθυπουργός θα καταργούσε με νόμο την αναπαραγωγή μουσικής από τα λαπτοπ. Καθότι από τότε που βγήκε το media player 9 και ο mozilla 2 χάθηκε η τεκμηριωμένη άποψη.  Και σαν να μην έφτανε αυτό βγαίνει και ο κάθε μάγκας με το  λεξικό add-on και κράζει τους δημοσιογράφους. "Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα!". Σοβαρά; ΣΟΒΑΡΑ; Δηλαδή οι λογιστές γαμάνε; Οι προτζεκτ μαρκετινγκ είναι όλοι τέλειοι; Οι χημικοί μας είναι για δυο νόμπελ ο καθένας; Μόνο οι ταξιτζήδες, οι δημοσιογράφοι και ο Κατσουράνης δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στην Ελλάδα;

Πριν ξεκινήσουν λοιπόν οι φωστήρες να κράζουν το νέο δισκάκι των Interpol ας διαβάσετε και μια πιο ψύχραιμη, αυθεντική και τεκμηριωμένη φαντασμένια άποψη. Το νέο Interpol είναι μια χαρά δισκάκι και σημαίνει την επανασύνδεση τους με την "έμπνευση", με την οποία είχαν τσακωθεί τόσο που ούτε τίτλο δεν μπόρεσαν να βρουν για το κάτι σαν δίσκο που κυκλοφόρησαν το 2010. 

Τώρα μη φανταστεί κανείς τίποτα ποτάμια από ιδέες. Στην πραγματικότητα οι Interpol ακολούθησαν τη γνωστή ρήση "ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει" ή άμα θες να γεμίσεις κάνα στάδιο παίξε καλά αυτό που ξέρεις. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν, ούτε μισό άγγιγμα χορδής. Οι καλύτερες στιγμές ουσιαστικά αποτελούν διασκευές παλιότερων καλών στιγμών. Το αποτέλεσμα όμως είναι Interpol. Δηλαδή τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, κιθαριστική ποπ με αρκετό ντέρτι. Καλύπτουν το κενό των dEUS και σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν οι καλύτεροι εκφραστες της ελαφρολαικής μουσικής. Δεν είναι τυχαίο ότι το our love to admire (που η μπλογκοσφαιρα έκραζε σε απαρτία) είχε κολλήσει για μήνες στο car audio του Μίμη. Ενώ έχουν καταγραφεί τουλάχιστον δυο παρόμοια περιστατικά στην Κρήτη το 2007. 

Διότι  οι Interpol σε ηρεμούν στην κίνηση της Κηφισίας, σε βοηθάνε να αποφύγεις το περιπολικό που σε κυνηγάει στις 3 το πρωί και σε κάνουν να τραγουδάς δυνατά όταν παίρνεις τις στροφές στον επαρχιακό. Δεν είναι να τους ακούς συντροφιά με το ανεμιστηράκι του λαπτοπ διαβάζοντας το ακούωτημουσικήπουακουνεοιγαματοι.gr. 

Διάθεση για βαθμολογίες, λίστες, και λέξεις με κατάληξη σε -άρα, δεν υπάρχει ωστόσο ο δίσκος παίζει σταθερά τις δυο τελευταίες εβδομάδες. Γουελκαμ μπακ Interpol!

φανταδεκάξι

Στο νούμερο "αυτός είναι ο burial;" της φανταλίστας δεν είναι ο Aphex Twin. Θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, αλλά ο σημαντικότερος όλων είναι πως ο Apxex Twin δεν είναι ο Burial. Είναι ο Caribou; Θα μπορούσε να είναι αν το είχε ακούσει πάνω από δυο φορές ο Φαντασμένιος, οπότε και θα καταλάβαινε πως ουδεμία σχέση έχει με την κατηγορία "ποιος είναι ο burial;", οπότε δεν θα μπορούσε να είναι. Το exist/resist του Bracken έχει κάποια σημεία που μπουριαλιζει τίμια, αλλά ως καθυστερημένοι φαντασμένιοι αργήσαμε να τσεκάρουμε τη λίστα του norman το πήραμε αργά χαμπάρι.
Τους πόντους παίρνει ο Actress που στον τελευταίο του δίσκο σαμπλάρει τον εαυτό του, αντιγράφει τον burial, αντιγράφει τον pan pan, και λίγο πριν το τέλος κερδίζει στη λουπα.
Διότι η λούπα, μαζί με κάτι άλλο που θα μας απασχολήσει στο #1 της φανταλίστας, είναι πολύ σημαντική για την τέχνη. Η σωστή λούπα. Η λούπα η σωστή. 

φανταδεκαεφτά

Αυτό ούτε ο ίδιος ο Starfoxxx δεν θα το βάλει στη λίστα του, αλλά ε και; Ήταν ένα από τα 2-3 δισκάκια του καλοκαιριού και κάποια στιγμή το φθινόπωρο o φαντασμένιος έγραψε:

Τούτο εδώ έχει ένα πιασάρικο εξώφυλλο με έναν έξυπνο τίτλο. Η αισθητική προϊδεάζει για dance πόνημα και μάλλον έτσι είναι όταν ένας δίσκος ξεκινάει με το  Club Entrance (Intro).  Το ξεκίνημα σίγουρα αιθέριο διανθισμένο με ολίγην από  nu disco και μετά τα πρώτα δυο λεπτά του Bad Reception όλα δείχνουν πως πάμε για κάποιου είδους εξύψωση.  Η οποία έρχεται μάλλον σύντομα με το ______(βάλτε το αγαπημένο σας κοσμητικό επίθετο) Bae HD. Και ενώ το δισκάκι ατενίζει από μακρυά τον κάδο ανακύκλωσης, ο Φαντασμένιος συνειδητοποιεί πως τελικά ο δίσκος δεν είναι dance. Δηλαδή είναι dance αλλά είναι πιο πιθανό να πάρει το πρωτάθλημα Ελλάδας η Νίκη Βόλου από το να ακουστούν τέτοιες μουσικές σε κάποιο dance floor. 

Η αλήθεια είναι ότι ως Φαντασμένιοι δεν έχουμε τελειώσει ούτε το δημοτικό της dance, οπότε η παρούσα άποψη απέχει κάμποσο από το αποψάρα. Και ενώ δυο στους τρεις που διαβάζουν αυτές τις γραμμές αυτή τη στιγμή λένε "είδαμε ρε Φαντασμένιο και στα κιθαριστικά τι μαλακίες γράφεις", ως Φαντασμένιοι κάνουμε πως δεν ακούσαμε και περνάμε στην αντεπίθεση με επιπεδάτη επιδειξιομανία. 

Θα μπορούσαν οι ατμοσφαιρικές σχεδόν dance μουσικές του Starfoxxx (ααα επί τη ευκαιρία, όλες αυτές οι λέξεις είναι για τον δίσκο του με τίτλο Baby I'm Off Drugs And I'm Ready To Marry You) να χαϊδεύουν το καραβίσιο πάτωμα του 20/44 που είναι δεμένο στον ποταμό Σάβα του Βελιγραδίου. Το ποταμόπλοιο/κλαμπ αποτελεί ιδανική επιλογή για τους φίλους της ορθόδοξης ηλεκτρονικής μουσικής. Μια χαρά λοιπόν το ποταμόπλοιο/κλαμπ, μια χαρά το Βελιγράδι, μια χαρά και το δισκάκι, αν και δεν υπάρχει περίπτωση να σας αλλάξει τη ζωή. Αυτό βέβαια το γνωρίζετε γιατί έχετε μείνει πάνω από 3 δευτερόλεπτα σε αυτή τη σελίδα, και τώρα διαβάζετε την προτελευταία πρόταση. Στη μεγάλη κατηγορία μουσική για αυτό το απαίσιο πράγμα που λέγεται καλοκαίρι ο Φαντασμένιος και τα ακραία μουσικά φαινόμενα θα κρατήσουν αυτό το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; 

φανταδεκαοκτώ

Ο δίσκος των foxygen είναι μεγάλος δίσκος. 24 τραγούδια (παύση). Και κάπως έτσι, με δυο προτάσεις, ο μέσος όρος παραμονής στο blog πάει από τα επτά στα τρία δευτερόλεπτα. Ναι είναι πολλά τα 24 τραγούδια, αλλά εσάς τι σας νοιάζει; Δεν είμαστε στο 1997 για να πληρώσετε 8.700 δρχ το διπλό cd, ούτε στο 1989 να πρέπει να κουβαλάτε για τα ντιτζεϊλίκια το διπλό LP. Είμαστε στο 2014 οπότε τι 24, τι 12 τι 18 πάλι στο φαστ φοργορντ θα τον περνάγατε το δίσκο, με το ένα μάτι στα like και το άλλο σε κανά πιξελιασμένο βυζί. 

Ας δούμε τι θα γινόταν αν οι foxygen σας έκαναν τη χάρη να βγάλουν έναν πιο μαζεμένο δίσκο. Η τετραλογία του Star Power αντί για 4 μέρη θα είχε μόνο το what are we good for (μέρος III), το οποίο είναι της κατηγορίας "τι κομματάρα είναι αυτή", αλλά η φηλ γκουντ, ταξιδιάρικη αίσθηση που αφήνει σκάει πολύ πιο όμορφα όταν προηγείται το παιχνιδιάρικο εισαγωγικό overture μαζί με το τριπι ντριμι star power nite ενώ το Ooh Ooh που έπεται προσφέρει μια γλυκιά αποφόρτιση (το τσιγάρο μετά).

Έχουν κάμποσα τραγούδια που μπορείς να τα ακούς για ώρες ενώ προσπαθείς να σκεφτείς τι σου θυμίζουν. Το βούτυρο στο ψωμί των εχθρών των foxygen είναι σίγουρα το κόλλημα της μπάντας με το παρελθόν. Πέρα από τις γνωστές San Francisco αναφορές, ο ακροατής θα θυμηθεί τους Suicide ακούγοντας το hot summer, ενώ σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο cd θα μπορούσε να είναι ο νέος αξιοπρεπής δίσκος του Iggy με τους Stooges. Στα Freedom II και talk με την ευγενική συμμετοχή των Velvets.  

 

Στην τηλεόραση και την ίδια εκπομπή που τα έσπασε πριν δυο χρόνια ο αη ty, οι foxygen έκαναν αυτές τις ομορφιές . Εσάς όμως δεν σας αρέσει, θέλετε τον νορμκορ περφορμερ που χορεύει λες και περιμένει στην ουρά για κατούρημα 43 λεπτά .

Και χρειάζονται μόνο δυο αφτιά για να καταλαβαίνεις πως AYTO είναι ένα από τα τραγούδια της δεκαετίας..

φανταδεκαεννιά

Έγραφε ο Φαντασμένιος το Μάρτιο του 2014: 

Ποιες είναι οι πρώτες μούρες στο πεδίο της τέχνης και πιο συγκεκριμένα στην κατηγορία της λεγόμενης σύγχρονης μουσικής; Υπάρχουν τίποτις νέες φάτσες που εκπέμπουν έμπνευση; Για να καταλάβετε που το πάει ο Φαντασμένιος, πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια το Loser του Beck άφηνε με ανοιχτό το στόμα τον Thurston Moore την ίδια ώρα που το MTV έλιωνε την κασέτα με το βιντεοκλίπ του. Την ίδια χρονιά οι Pavement του Stephen Joseph Malkmus σημαίνουν τη λήξη του grunge πανηγυριού τραγουδώντας Cut Your Hair στο δίσκο τους με τίτλο  Crooked Rain, Crooked  Rain. Οι μουσικοκριτικοί της εποχής παραληρούν ενώ η λέξη genius γίνεται απαραίτητο αξεσουάρ στα κείμενα όπου αναφέρονται τα ονόματα των Malkmus και Beck. 

Δυο χρόνια μετά ο Beck μεγιστοποιεί τις προσδοκίες με το οριακό odelay, ενώ ο Malkmus μετά το grunge βάζει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Brit Pop ως βασικός υπεύθυνος της μουσικής μεταστροφής των Blur. Η ανεξάρτητη αμερικάνικη σκηνή βρήκε τους μεσσίες της και το lo-fi ήταν στα high του όταν εμφανίζονται συγκροτήματα όπως οι eels με το επικό beautiful freak. Οι μόδες είναι για να περνάνε και οι ελπίδες για να διαψεύδονται. Κάθε νέα κυκλοφορία του Beck σχεδόν απογοήτευε τον νεανία Φαντασμένιο αλλά μετά από μερικούς μήνες η τάξη επανερχόταν και η ιδιοφυΐα του καλλιτέχνη επιβεβαιωνόταν χωρίς βέβαια να φτάσει σε odelay επίπεδα. Ο Malkmus όντας πιο παραγωγικός "φθάρθηκε" πιο νωρίς αλλά σε καμία περίπτωση δεν ακύρωσε την αξία του που φέρει η υπογραφή του. 

Το 2011 ο Beck ανταπέδωσε τους 2-3 ύπνους που είχε ρίξει το '93 στον καναπέ του Malkmus αναλαμβάνοντας την παραγωγή του δίσκου Mirror Traffic με αποτέλεσμα κατώτερο του αναμενόμενου. Και τσουπ στις πρώτες μέρες του '14 επιστρέφουν. Οι κλισεδιάριδες θα πουν πως ωριμάσανε, οι κακεντρεχείς πως είναι ντεμοντέ και ο Φαντασμένιος πως "όλα καλά είναι, όλα χρειάζονται". Διότι η μουσική δεν είναι μόνο για όταν είσαι ερωτευμένος και δεν σου κάθεται το γκομενάκι ή για όταν είσαι κατεστραμμένος επειδή σε σούταρε η μόνη αγάπη. Η μουσική δεν είναι μόνο για να χορεύεις στο κλαμπ ή να σπας τα ATM. Δεν είναι μόνο για να κρατάς την ποτάρα και να κάνεις υφάκι στο μπαρ. Ο δίσκος του Beck είναι για τις πιο "αδιάφορες" ή και πιο εκνευριστικές στιγμές της μέρας. Είναι για το πρωινό ξύπνημα ή για τα τελευταία 20 λεπτά πριν τον ύπνο. Είναι για το μισάωρο που βαριέσαι και δεν έχεις τι να κάνεις και κοιτάς το κρεβάτι. Μια από τα ίδια και ο Malkmus. Ο Φαντασμένιος προτείνει το δίσκο για εξορμήσεις στο σουπερ μαρκετ, εκεί όπου τα παιχνιδιάρικα φωνητικά και οι Marquee Moon κιθάρες θα κάνουν πιο ευχάριστη την αποφυγή των "θέλετε να δοκιμάσετε αυτό το σουπερ ζαμπον;". Ο δίσκος κλείνει με το πανέμορφο και αλά pavement παιχνιδιάρικο "Surreal Teenagers". Οι μουσικοί "επαναστάτες" του χθες είναι οι "κλασικοί" του σήμερα και δεν είναι χιπ και δεν θα μπουν σε λίστες αλλά δεν μοιάζει και πολύ πιθανό να τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Αυτό που τους νοιάζει είναι να γράφουν μουσική που τους αρέσει. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα καθώς δεν υπάρχει ούτε υποψία εξαναγκασμού στις συνθέσεις. Ποιοι είπαμε πως είναι οι μεσσίες του 2014;

~~~~~~~~~~~o~~~~~~~~~~~

Και επειδή ούτε τότε το διαβάσατε, ούτε τώρα θα το διαβάσετε, στο δεκαεννιά της φανταλίστας ο Beck. Sorry Stephen..

φανταείκοσι

Καλώς ήλθατε στη μουσική ανασκόπηση  των ακραίων μουσικών φαινομένων. Σε ρυθμούς λοιπόν blogovision ο Φαντασμένιος γράφει για το 2014 (φανταλίστα είπαν κάποιοι). Και μπορεί το όνομα "ακραία μουσικά φαινόμενα" να προσδίδει ένα κύρος με άμεση συνέπεια την αύξηση της σπουδαιότητας της λίστας, αλλά μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα. Δεν είμαστε πιτσφορκ, δεν είμαστε ειδικοί και πολλές φορές έχουμε κάνει εντυπωσιακές κωλοτουμπες. Η λίστα φτιάχτηκε με βάση τις ώρες που τα δισκάκια μας βούιξαν στα ακουστικά και βάρεσαν στα ηχεία. Είστε στο λάθος μπλογκ αν ψάχνετε τη μουσική του σήμερα, του αύριο, τάσεις και νέες μόδες. Εδώ ζούμε με τα κολλήματα, τα τραγούδια παίζουν για μέρες στο ρηπητ, δεν έχουμε facebook (ε και; σιγά την επανάσταση) και αν μας ξέφυγε κάνα αριστούργημα δεν θα πάθουμε εγκεφαλικό (είμαστε οι κουλ).

Στην πρώτη θέση από το τέλος, είναι ο πρώτος δίσκος των νεο-shoegaze The Cheatahs. Μόνο και μόνο ότι ο δίσκος πήρε το όνομα της μπάντας προϊδεάζει για συγκρότημα που δεν πετάει τη σκούφια του για μια σούπερ ιδέα που θα συγκλονίσει τους γραφιάδες των χιπι χιπι σαητ. Είναι συμφιλιωμένοι με την ιδέα να κυκλοφορούν μουσική όπως κάνουν 50 χρόνια χιλιάδες άλλοι. Έτσι μόνο περίεργο δεν είναι, οι Cheatahs να μπαίνουν στο κορβανά με τα περισσότερα συγκροτήματα της shoegaze αναμάσησης, τα οποία μοιάζουν να παίζουν κοιτώντας έναν τοίχο που έχει κρεμασμένους τους γνωστούς ήρωες (Kevin Shields κλπ). Και υπάρχουν αρκετές στιγμές που τα κάδρα τους χαμογελούν, για τις κιθάρες των Get Tight και Kenworth, τη μελωδία του Geographic και την αλά Ride ατμόσφαιρα του IV. Είναι όμως όταν ξεφεύγουν από τα shoegaze κλισέ και παίζουν 90s αμερικάνικο indie (και αυτό κλισέ) που φτάνουν στο ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ (είχε πρωτοκυκλοφορήσει σε ep το 2012). 

~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~

Μπορείτε να παρακολουθείται τη blogovision εδώ ή εδώ ακόμα καλύτερα