φανταδεκατρία

Μέσα στο 2016 ο Timon Sprinkle γνωστός και ως Τιμάρας αποφάσισε να κυκλοφορήσει τα τραγούδια που έγραψε από το 2003 ως το 2012. Ως τώρα έχει βγάλει τρία δισκάκια τα οποία όπως μαρτυρούν και οι τίτλοι τους (The Early years, The Years of Aloneness και The Years of Joy)  ακολουθούν μια αυτοβιογραφική σειρά. Μόνος του τα έγραψε, μόνος του τα έπαιξε και μόνος του τα έβγαλε. Έτσι απλά, χωρίς πρόμο κλπ. DIY που λένε οι όμορφοι κουλ μουσικογραφιάδες. Ο Τίμος ήταν μπασίστας των playground noise για τους οποίους έχει κάνει την παραγωγή του πρώτου δίσκου, όπως και για τους Vinyl Suicide. Είναι φίλος του Φαντασμένιου, αλλά αυτό δεν παίζει κάποιο ρόλο, είναι τόσο αξιαγάπητος που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι φίλος του οποιοδήποτε. Βρίσκεται σε αυτή τη θέση γιατί μετά από δέκα χρόνια στη blogovision ο Φαντασμένιος έχει παρατηρήσει πως για τη θέση 13 συνήθως γράφει τα λιγότερο άθλια κείμενα. Ενδεχομένως.

Ακούγοντας ακόμα μια φορά το The years of Joy - που παρεμπιπτόντως θα πάρει τους πόντους για τη blogovision - o Φαντασμένιος σκέφτεται πως ο Τίμος γράφει υπέροχες μελωδίες. Δεν υπάρχει κάτι το πρωτοποριακό, απλά όμορφα κομμάτια ηλεκτρονικής μουσικής όπως το kiss you το οποίο παίζουν οι πατρινοί djs από το 2008, το Le Me που είναι σήμα των ακραίων ραδιοφωνικών φαινομένων του Φαντασμένιου από το 2011. Η καρδιά όμως του δίσκου είναι σε μια δυάδα τραγουδιών που είναι κρίμα να μην δώσει ευκαιρία κάποιος. Ας υποθέσουμε πως ο Φαντασμένιος πεθαίνει και πάει στον παράδεισο. Ε στην αίθουσα αναμονής θα παίζει το Fantasick. "Oκ, πέθανα, μαλακία, αλλά όμορφα φαίνεται εδώ, ενδεχομένως ". Και ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Φάντα στον παράδεισο, τι ακούγεται; Το Child παίζει και εγένετο η κάθαρσις, η ελπίδα, και η ευτυχία. Ανάθεμα σε αυτόν που καπάρωσε πρώτος τον τίτλο μελωδία της ευτυχίας.