φανταδεκαοκτώ

Αν τα ακραία μουσικά φαινόμενα ήταν μπάντα θα -ήθελαν να- ήταν οι Silver Apples. Η σύνδεση στο φαντασμένιο μυαλό γίνεται  στα της απαξίωσης και όχι φυσικά στα της πρωτοπορίας. Χμ, μαλακία παράδειγμα, άστοχο εντελώς, μη δίνετε σημασία, πάμε παρακάτω. Οι Silver Apples - δηλαδή ο Simeon που παίζει το Simeon του - καρφιτσώνουν την τρίτη τους περίοδο/ζωή με το δίσκο Clinging to a Dream. Ο δίσκος ξεκινά εντυπωσιακά με τα The edge of Wonder και Missin you. Είναι ο γνωστός ήχος-υπογραφή των Silver Apples, αλλά τον μινιμαλισμό τον πάτησε το τρένο -δηλαδή τα layers. Το τραγούδι Susie είναι από την προ Silver Apples εποχή, από τη rock n roll μπάντα random consept με την οποία ο Simeon έπαιζε σε μπαρ της Νέας Υόρκης. Το τραγούδι δεν άρεσε στους υπόλοιπους της μπάντας, μετά διαλύθηκαν -στην πραγματικότητα έπρεπε να εξαφανιστούν γιατί τους κυνήγαγε η pan am για το εξώφυλλο του Contact. Στα 90s τους θυμήθηκαν πάλι, τα όνειρα τους όμως τράκαραν μαζί με το φορτηγάκι τους, o Simeon παραλίγο να μείνει παράλυτος και εκ νέου τα παρατάνε. Το 2005 πεθαίνει ο Danny Taylor, αλλά ο Simeon συνεχίζει και φέτος στα 78 του χρόνια βγάζει νέο δίσκο όπου μαζί με τις νέες συνθέσεις υπάρχει και το παλιό αυτό τραγούδι. Μια σύνδεση από τα χρόνια της ανυποληψίας όπου όποιος δεν κρατούσε κιθάρα ήταν φρικιό στην εποχή που η νέα μουσική προέρχεται μόνο από κομβία και ροοστάτες. Μετά από αυτή την οδύσσεια των ταλαντώσεων, μοιάζει απολύτως φυσιολογικό ο Simeon να κάνει το γύρο του θριάμβου γυρίζοντας τον κόσμο και παίζοντας ζωντανά αυτή τη μουσική. Μαλακία ποστ, θα αρκούσε μια πρόταση "οι Silver Apples έβγαλαν νέο δίσκο".