φανταδεκαπέντε

Και ο άγιος φοβέρα θέλει. Από το τίποτα,  καλό και το #15 κυρ Ty. Εδώ κοτζαμ Mogwai μένουν εκτός φανταλίστας, για πρώτη φορά. Μη λες τίποτα. Βεβαία υπήρχαν υψηλές προσδοκίες για το Emotional Mugger, καθότι το πρώτο σινγκλάκι (Candy says) ήταν φοβερό. Και το εξώφυλλο; Απίστευτο και το εξώφυλλο, προϊδεάζει για άγριες καταστάσεις, τόσο άγριες που σε βάζει σε σκέψεις αν θες να μείνεις μόνος στο δωμάτιο με δαύτο. Και μάλλον αυτή ήταν η πρόθεση του Aη Ty του φασαριόζου, ο κόκκος/θόρυβος στη φωτογραφία του εξωφύλλου είναι ο ακατέργαστος χαλασμός που προσπαθεί να κάνει πιστεύοντας μάλιστα πως έχουμε 1973. Ο Ty έχει ξεκάθαρα πέσει μέσα στο glam και απλά αλλάζει τα φίλτρα. Όλα αυτά χωρίς καμία διάθεση να κρύψει κάτι,  το 2014 βαφόταν σαν τον Bowie και παρουσίαζε το δίσκο με την καλύτερη παραγωγή (Manipulator) και ένα χρόνο πριν βγάλει το σχεδόν ακατέργαστο φετινό δισκάκι, κυκλοφορούσε ένα δίσκο με διασκευές σε T-Rex. Πράγματι το Emotional Mugger ακούγεται σαν λαηβ T-Rex. Το οποίο είναι τέλειο ή μάλλον θα ήταν τέλειο αν ο Ty είχε τα συνήθη ποσοστά ευστοχίας από τη γραμμή της μελωδίας. Για να καταλάβετε η δεύτερη καλύτερη σύνθεση του δίσκου, το diversion, είναι όχι ακριβώς διασκευή - αν και έχει τον ίδιο τίτλο-  αλλά  εμπνευσμένο από το τραγούδι των Equals το οποίο χρονολογείται όλως τυχαίως το 1973! 
Κλείσιμο με το υπό κατασκευή ποίημα "μια του Ty, δυο του Ty, πάντα Ty"
  

Του γκαραζογκλαμ εσύ πανζουρλιστή, αιώνιος, ο νέος

παίζεις πάντα μουσική σαν να μην υπάρχει αύριο, ω τι δέος

τους δίσκους ξεπετάς σαν λεη απ ο Γκάλης

μα κούραση στα έργα σου αδύνατο να βγάλεις

ενδεχομένως