φανταδεκαεπτά

Πώς το λέει ο κόσμος; Καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το μάτι; Ε του Φαντασμένιου του έχετε κολλήσει το όνομα του shoegazeρά. Μαζί με τα ποστροκάς, μαλάκας, γκρινιάρης, εμπαθής, κακεντρεχής, αγράμματος και κομπλεξικός.  Η φετινή φανταλίστα μάγκες δεν έχει ούτε ένα δίσκο αμιγώς Shoegaze. Το πιο κοντινό στα του ήχου είναι το κατά βάση γκαραζοψυδελικό  Compulsion Songs από τους Lucid Dream και βρίσκεται εις την θέσιν #17. Ο δίσκος ξεκινάει με το bad texan το οποίο είναι σίγουρα από τα τραγούδια της χρονιάς και ολοκληρώνεται με το Epitaph το οποίο λογικά δεν έχει ακούσει κανείς Έλλην προμόουτερ. Δεν είναι δυνατόν να έχεις ακούσει αυτό τον υπέρ κιθαριστικό χαμό και να μη θες να το δεις μπροστά σου. 

Το τραγούδι ξεκινάει με ένα συμπαθητικό ρυθμό, στη συνέχει σκάει ένα πιασάρικο ριφ, το οποίο όμως με την μία το βυθίζουν μετά πεταλακίων στην άβυσσο του kevin shieldικου θορύβου, η φωνή ακολουθεί, αλλά όλοι κάνουν στην μπάντα όταν σκάει το προαναφερθέν κύμα κιθαριστικού σαματά. Κάπως έτσι κυλάνε όλα ως το 4:54, που είναι μια καλή διάρκεια να τελειώσει ένα τραγούδι. Αμ δε, αυτή είναι η αρχή ενός μίνι σκηνικού λευκού θορύβου (μίνι you made me realise), το οποίο κλιμακώνεται ως το 8:50, όταν κάποιος είχε τη φοβερή  ιδέα να έρθει η κάθαρση από μια κραυγή και τσιτωμένα στιχάκια "will I still need you / will I still love you /  will I still hate you / never coming back". Βαράνε τα τύμπανα, βαράνε οι κιθάρες, βαράει και ο Φαντασμένιος ό,τι βρει μπροστά του και κάπως έτσι δυο καλά τραγούδια γίνονται ένα κλασικό και αθάνατο.