φανταένα

 Μόνος του ο Φαντασμένιος και όλοι σας. Έχει κοινά 2/20 με τα συγκεντρωτικά της Blogovision 2018 και το πολύ 2/50 με τις μεγαλολίστες του εξωτερικού. Είναι η μόνη φορά που κοιτάει τη  φανταλίστα και είναι σίγουρος πως όλα είναι εκεί που πρέπει, ενώ όχι μόνο δεν έχει σιχαθεί τη σύγχρονη μουσική αλλά συνεχίζει να ακούει με όρεξη τις επιλογές του. Αυτή είναι η καλύτερη φανταλίστα όλων των εποχών με ένα δίσκο στην κορυφή που μοιάζει να γράφτηκε για αυτήν. Το 2018 ήταν μια άσχημη χρονιά γαμηθηκε κανονικότατα αλλά όπως λένε οι νέοι σε αυτές τις περιπτώσεις αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσε το. 

Αυτός είναι ο δίσκος των Insecure Men, με αυτό το εξώφυλλο και με τη Μέρκελ να γυρίζει στις 33 στροφές ενώ παίζει Whitney Houston & I. Οι ειδικοί αυτοί με τους πολλούς φολοερς λένε πως το indie έχει πεθάνει και πως η φάση είναι ξεκάθαρα στο χιπ χοπ και την ποπ. Ο Φαντασμένιος ακούει τέλειες παραγωγές, φανταστικές κωλάρες, έξυπνα αυτοκίνητα, τουρμπο κινητά, σκύβει το κεφάλι και σκέφτεται πως πρέπει κάποια στιγμή να γίνει κουβέντα για το τι είναι η ζωή; Τι ζωή θέλουμε να ζούμε; Μας αρκεί να ζούμε σαν σε βιντεογκεημ μαζεύοντας φρουτάκια και καρδούλες που και που; Ως τότε αν είναι να παίζει ποπ μουσική, ας παίζει αυτή που είναι φτιαγμένη από σκατά για τα σκατά. 

Το Insecure Men κυκλοφόρησε τέλος Φεβρουαρίου αλλά μια ολόκληρη μέρα πριν ο Φαντασμένιος έγραφε πως θα είναι ο δίσκος της χρονιάς κλείνοντας ως εξής: 

"Η ουσία είναι (ενδεχομένως, πάντα ενδεχομένως) πως η επανεκκίνηση του Saul έχει ως αποτέλεσμα έναν υπέροχο ποπ δίσκο που σε κάποιο άλλο περιβάλλον, ίσως σε κάποια φαντασμένια ουτοπία ή μετά από μια αναπάντεχα φοβερή επανάσταση, θα αρκούσε για να ανακηρυχτεί το σκοτεινό του ταλέντο σε κυρίαρχο της  παγκόσμιας τέχνης. "

Βέβαια ήδη έναν μήνα πριν (Γενάρη του 18) έγραφε:

"Ωστόσο όλα αυτά πάνε σούμπιτο για το χρονοντούλαπο της ιστορίας καθώς την τελευταία παρασκευή του μήνα κυκλοφορεί ε π ι τ έ λ ο υ ς το ντεμπούτο των Insecure Men. Για δες καιρό που διάλεξαν οι διάολοι να βγάλουν τον καλύτερο ποπ δίσκο του μήνα της χρονιάς της δεκαετίας, 366 μέρες μετά από εκείνη τη στιγμή που -τι και αν ο Φαντασμένιος δεν άκουσε το κρακ,- η ζημιά είχε γίνει."

Βασικά, ο Φαντασμένιος είχε ήδη αποφασίσει από τον Οκτώβριο του 2017 πως αυτός θα είναι ο δίσκος του αιώνα. Ήταν γραφτό να γίνει παρότι είχε ανακοινώσει νεο δίσκο ο Shields αλλά έκανε άνετα την κεβινσιλτζια νούμερο 960913772 και άφησε τον Φάντα με τον βραχίονα του πικ απ στο χέρι.

Καλά Χριστούγεννα.

 ~~~~~ο~~~~~

φανταλίστα 2018

 1.   Insecure Men - Insecure Men
2.   Hamish Kilgour - Finklestein
3.   Beak> - >>>
4.   Prins Obi And The Dream Warriors - Prins Obi And The Dream Warriors
5.   Ice_Eyes - Culture Of Pain
6.   Men - Drift
7.   Efrim Manuel Menuck - Pissing Stars
8.   Cloud - Plays With Fire
9.   Billy Ryder-Jones - Yawn
10.   Breeders - All Nerve
11.   Stephen Malkmus & The Jicks - Sparkle Hard
12.   MGMT - Little Dark Age
13.   Left Outsides - All That Remains
14.   Yo La Tengo - There's A Riot Going On
15.   Czarface & MF Doom - Czarface Meets Metal Face
16.   Khruangbin - Con Todo El Mundo
17.   Puce Mary - The Drought
18.   Orielles - Silver Dollar Moment
19.   Dreamend - Dreamend
20.   Malcolm Middleton - "Bananas

φανταδύο

Λοιπόν αν γκουγκλάρετε "Hamish Kilgour Fantasmenios", θα δείτε το ποστ του Φαντασμένιου μόλις τρίτο στη λίστα με τα αποτελέσματα. Είναι μια θέση κάτω από το ριβιού του γαμώ p4k. Εμ δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Το ποστ του φαντασμένιου είναι φανταστικό, είναι αυτό που λένε βιωματικό, το πάει στρωτά ως που ξαφνικά μοιάζει να ανατινάζεται με αφορμή ένα φοβερό κομμάτι. Κατά κάποιο τρόπο το περιγράφει κιόλας, αλλά για κακή του τύχη ξεχνάει να πει τον τίτλο. Και δε βρίσκεται ένας χριστιανός να του πει, ρε Μένιο καλά τα λες, αλλά ποιο είναι το τραγούδι ρε; Και κάπως έτσι μερικούς μήνες μετά προσπαθεί να το βρει ο Φαντασμένιος αλλά δεν είναι σίγουρος αν πρόκειται για το No Money Train ή το Opening (Welcome to Finkels). Χμ. Πάρε δυο ανάσες Μένιο, διώξε όλο το άγχος, προσπάθησε να σκεφτείς πως είναι  πιο χαλαρή στιγμή της ζωής σου, βάλε και το a/c φουλ στο ζεστό να του γαργαλάει το και ΜΠΑΜ αυτό είναι. Η μουσική εκτός από πέμπτη τέχνη μάλλον είναι και η έκτη αίσθηση (ευτυχώς τελειώνει η blogovision). 

φαντατρία

Ξέρεις πως τα έχεις πάει καλά όταν δεν είσαι στη λίστα του Quietus έλεγε πριν από λίγες μέρες ο Geoff Barrow. Να ξέρεις Geoff πως έχεις ανέβει τον Όλυμπο της δημιουργικότητας όταν ο δίσκος σου είναι ένας από τους ελάχιστους που είναι κοινός στις λίστες του pan pan και του Φαντασμένιου. Η λίστα του Φαντασμένιου που παρεμπιπτόντως δεν συμπίπτει πουθενά με αυτή του FACT.
Στο #3 της φανταλίστας το 3ο δισκάκι των Beak με τίτλο >>>. Αυτή δεν είναι λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, αυτή είναι λίστα με τους καλύτερους. Ο Geoff είναι ο πιο σοφός άνθρωπος που έχει πατήσει στη γη μετά τον Χριστό. Βέβαια η σοφία δεν πάει με την επιτυχία καθότι όταν έχεις περάσει πριονοκορδέλα τη μισή υφήλιο μη περιμένεις να σου δώσουν σημασία. Κάτι ξέρει και ο Φαντασμένιος τόσα χρόνια από ανυποληψία. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που δεν υπάρχει στο NME και που το metacritic έχει για το τρίτο τις κριτικές από τον πρώτο δίσκο. Ενδεχομένως να αναρωτιέστε τι σχέση έχουν αυτά με το δίσκο, γιατί δεν έχει το κείμενο νεημ ντροπιγκ, αναφορές στους portishead, τους Silver Apples, τη Γερμανία του 70, τον Κάρπεντερ, το Μπλεηντ ρανερ. Γιατί δεν γράφει ο Φαντασμενος έστω πως το Brean Down είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί από την εποχή του Μότσαρτ. Θα έπρεπε να γράψει τουλάχιστον μια πρόταση για το εξώφυλλο. Και όμως. Η ουσία είναι αλλού. Όταν στο δίσκο συμμετέχει ένας άνθρωπος που μιλάει συνέχεια και δεν λέει ποτέ μαλακίες, ε πως να μην είναι ο δίσκος αριστούργημα;

φαντατέσσερα

Λοιπόν. Μη δείτε την εικόνα πριν διαβάσετε το ποστ πληζ. Καθίστε σε μια καλή καρέκλα και έχετε δίπλα σας ένα νερό. Καλό είναι να υπάρχει και άλλος άνθρωπος στο χώρο. Λοιπόν. Στο #4 της φανταλίστας έγινε η μεγάλη έκπληξη! Δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψετε αυτό που έχει συμβεί! Και όμως! Στο #4 είναι ο νέος δίσκος των Prins Obi and the Dream Warriors!!!!!! Μην είναι ο Prins Obi ο Μανώλης Γλέζος των ακραίων μουσικών φαινομένων; Μην είναι η φανταλίστα σαν ψηφοδέλτιο επικρατείας; 

Και αφού τα λέμε όλα να πούμε και πως το φετινό κόνσεπτ όπου και καλά θα κάνει κριτική στις κριτικές ο Φαντασμένιος θυμίζει κάτι από Πιενμποσανγκ στην Πανάθα. Μάλλον τελικά το κονσεπτ είναι πως δεν υπάρχει κόνσεπτ. Και που να βρεις τώρα κακό κείμενο για μια δισκάρα όπως αυτή του Obi; Τι να κράξεις, τα 11 οράματα του Νενέ με τους Poll και την σπανακόπιτα; Δεν του πάει η καρδιά του Φάντα, άσε που γράφει και για Mott the Ηoople.

Αμ το track by track της Δημητριάδη πιάνεται; Δεν πιάνεται.

{{ Μαζί με το άλμπουμ κλείνει κι ένας κύκλος. Πιθανότατα το Wide Open με τα χαρακτηριστικά πλήκτρα είναι ένα nod στο πρώτο EP του Prins Obi, Love Songs for Instant Success και το κομμάτι Marry-Ann's Delight, το ξεκίνημα μίας απελευθερωτικής πορείας για τον ιδιόρρυθμο μουσικό }}

Ούτε ο Obi δεν θα μπορούσε να τα γράψει αυτά για τον εαυτό του. 

φανταπέντε

 Δεν θυμάται ο Φαντασμένιος αν το έγραψε στο ποστ για τον Middleton αλλά η αλήθεια είναι πως αυτή η φανταλίστα έχει 4 δίσκους που μπήκανε με βύσμα. Βασικά είναι μια χαρά δίσκοι αλλά και χάλια να ήταν, δηλαδή τι χάλια και σήματα μορς να είχαν αντί για μουσική θα έμπαιναν. Και οι θέσεις στη λίστα ήταν προαποφασισμένες. Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα το ότι μας έκατσε και είναι καλοί οι δίσκοι είναι σίγουρα καλοδεχούμενο αλλά επειδή αυτή η σχέση έχει χτιστεί στην ειλικρίνεια δεν έχει νόημα να κρυφτεί ο Φαντασμένιος.

Στη θέση 5 λοιπόν είναι οι ice_eyes με το culture of pain. Είναι φίλοι του Φαντασμένιου και ευτυχώς δεν έχει γραφτεί τίποτα επικριτικό για το δίσκο διότι δε θέλει και πολύ να γίνει ο Φάντα Ράμπο σε φάση Μέρντοκ έρχομαι να σου κόψω τον κώλο.
Αλλά όλα αυτά είναι θεωρητικά και αχρείαστα πραγματικά. Ο δίσκος έχει φοβερή παραγωγή, αδιανόητο εξώφυλλο και είναι culture of pain. Δηλαδή οι πρώτες ακροάσεις ίσως να είναι κάπως επώδυνες αλλά είναι κλασική περίπτωση τραβάτε με και ας κλαίω (βλέπε και κυρα Puce Mary πιο κάτω). Με το που τελειώσει αμέσως γεννιέται η επιθυμία να το ακούσεις, και μάλιστα σε καλύτερες συνθήκες, δηλαδή καλύτερο σύστημα, ηχεία, σούπερ ακουστικά, ίσως με το δάχτυλο στην πρίζα, υποταγμένος σε δέκα δαιμονισμένες μανιακές ηρωίδες του Κάρπεντερ.    

φανταέξι

Στο #6 της φανταλίστας είναι οι The Men με το δισκάκι Drift που δεν συγκίνησε ιδιαίτερα τα ελληνικά σαητ. Όχι βέβαια σαν το προ διετίας όνομα και πράγμα devil music, το οποίο δεν πήραν καν χαμπάρι. Ε δεν έγραφε πάνω Sacred Bones, το πέρασαν στα ψιλά τα μεγαλοσαητ του εξωτερικού, δε θέλει και πολύ. Όχι πως έχει μεγάλη σημασία καθότι στην περίπτωση συγκροτημάτων τύπου Men η ατζέντα είναι προκαθορισμένη. Για τους πρώτους δίσκους κάνουμε χαμό, να αυτοί που θα σώσουν το ροκ, που τα σπάνε και που γαμάνε,  και μετά μόδα είναι και γυρίζει και θυμόμαστε πως αντιγράφουν όλο τον κόσμο. Τα ριβιού τότε πάνε κάπως έτσι· μία παράγραφος για το που πάει το ροκ, μία νεημ ντροπινγκ που μπορεί να φτάσει μέχρι τον Αδάμ και την Εύα, μία για τις αλλαγές ύφους και πάει η ανάλυση περίπατο. Τα ξένα σαητς συγκλίνουν στην άποψη πως ο δίσκος μοιάζει σαν συλλογή με τραγούδια της ως τώρα πορείας τους και το βάζουν στο σάκο με τα μέτρια. Απόψεις. Ο Φαντασμένιος από την άλλη πιστεύει πως το Drift είναι το πραγματικό tomorrow's hits, δηλαδή ο δίσκος που θα είχε ως αποτέλεσμα αύξηση του μεγέθους της γραμματοσειράς του ονόματος τους στις αφίσες των φεστιβάλ. 

φανταεπτά

Εντάξει δεν έχει νόημα να το κρύβουμε, αυτή η λίστα είναι μια 90s λίστα με δίσκους του 2018. Βασικά δεν ειναι καν 90s, είναι 1998 ακριβώς. Φανταστείτε τον φαντασμένιο διευθυντή στο Ποπ και Ροκ, το μήνα που βγαίνει ο νέος δίσκος του Efrim M. Menouck με τίτλο Pissing Stars. Λοιπόν, εξώφυλλο το pissing stars και οπισθόφυλλο σε φάση δεύτερο εξώφυλλο το asunder των godspeed. Να γίνει παιχνίδι με το αν είναι το ίδιο το δάχτυλο που έχει μπει μπροστά στο φακό στις δυο φωτογραφίες. Χαμός. Θα μπει δίσκος του μήνα φυσικά και θα γράψουν όλοι ένα κείμενο. Πάμε.

Μάρκος Φράγκος: Τι να γράψω ρε Μένιο; Αυτό είναι ένα σκοτεινό τέρας, σκέτο ύφος. Στερείται ανθρώπινων συναισθημάτων, είναι άχρωμο και κακοφτιαγμένο σαν το εξώφυλλο. 

Φαντασμένιος: Δηλαδή είναι ο πιο επίκαιρος δίσκος για κάθε εποχή.

Μάνος Μπούρας: Εντάξει μια από τα ίδια από τον ιθύνοντα νου των Καναδών Godspeed You! Black Emperor. Ένα διαρκές αναμάσημα των ίδιων ήχων χρόνια και χρόνια τώρα, προσπαθεί -ντε και καλά- να μας πείσει πως το ποστ ροκ δεν έχει πεθάνει.

  

Φαντασμένιος: Ναι έχει πεθάνει, αλλά ο Μενουκ βγάζει μια δισκάρα το χρόνο ε. Αλλά εντάξει έχει πεθάνει. 

 

Γιάννης Πετρίδης: Ο δίσκος αυτός δεν κατάφερε να μπει ούτε στα charts του Μόντρεαλ. Το έγκυρο uncut του έβαλε 3/5 και το pitchfork που διαμορφώνει τις τάσεις στην άλλη μεριά του Ατλαντικού 7.8/10!

Φαντασμένιος: Κύριε Γιάννη δίσκος είναι, δεν είναι μπασκετμπολίστας.

  

φανταοκτώ

Ε αφού δεν γράφουν τα ελληνικά χιπι χιπι σαητ για τους δίσκους της φανταλίστας, θα γράψει ο Φαντασμένιος.

Στα γρήγορα: 3ος δίσκος του Λος Αντζελενιανού Tyler Taormina aka Coud για την kudos records.

Την ακούσαμε: 31 λεπτά με γλυκές μελωδίες, από αυτές που εύχεσαι να έχεις τον Φαντασμένιο δίπλα σου και να τον χαμουρεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Όλος ο δίσκος βασίζεται στα 90s guitar riff  που θυμίζουν Luna και σε nostalgic melancholic πινελιές Jonathan Richman. Η μουσική του Cloud διακατέχεται από μια γλύκα σαν βλέμμα του Φαντασμένιου.

Τρέξε μακρυά: Αν δεν έκλαψες ποτέ βλέποντας τα σύννεφα.

Τ' είπες τώρα: Αν καταφέρετε να ξεκολλήσετε από το heartfluttered τότε καλό είναι πάτε προς το Two Hands Bound που είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη και  το panda bearικο wildfire. Και τα Me, Her & Lavender και Disenchanted είναι πολύ δυνατές ποπ ροκ ομορφιές, με αυτά και με αυτά  αν δεν είναι όλα αυτά κλεμμένα τότε έχουμε να κάνουμε με ένα εξαίσιο δισκάκι που αν ασχολιόταν μαζί του το p4k θα του έβαζε ένα 5.2. Γίναμε.
- fantasmenios.blogspot.gr

Να τ' αφήσω: 150/100 - fantasmenios.blogspot.gr

φανταεννιά

Για το νέο δισκάκι του Billy Ryder-Jones με τίτλο Yawn δεν κάνει καν τον κόπο να ψάξει στα ελληνικά σαητ ο Φαντασμένιος. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ε και; Σιγά τα αυγά ρε Φαντασμένιο που έχεις στη λίστα τον Billy Ryder-Jones. Βασικά μπράβο στα ελληνικά σαητ που δεν ασχολούνται μαζί του, ήμαρτον πια, 2018 έχουμε όχι 1821. Αυτή ρε Φαντασμένιο δεν είναι λίστα, είναι υπεύθυνη δήλωση πλήρους αφοσίωσης στη δεκαετία του 90. Ας πεταχτούμε όμως ως το Λονδίνο να δούμε τι γράφει το loud and quiet.

{{ Yawn’ is a much gentler record than its predecessor; one that’s much more ornate with moments of quite straightforward prettiness, and to Jones’ credit there’s no attempt to turn the last record’s success into a formula. The instrumentation is broader too – note the sparse but haunting strings on the delicate ‘Recover’ and the glistening feedback that seeps through ‘No One’s Trying to Kill You’. }} 

Θέλει να πει πως του θυμίζει Arab Strap αλλά δεν του έρχεται.

{{ The first of his albums to be recorded at his newly built studios in Merseyside, Jones’ focus has shifted to the local and the familial. ‘Mither’ (that’s North West slang for bother) observes his relationship with his mother, and to emphasise the locality includes lyrical contributions from Jones’ Liverpool songwriting hero Mick Head. }}

Θέλει να πει πως του θυμίζει Elbow αλλά δεν του έρχεται. 

{{ To be sure, ‘Yawn’ offers few surprises, but near the close of the record tracks like ‘Don’t Be Scared, I Love You’ land harder through the accumulated weight of the album behind it, locking you into its woozy, late night motorway melancholia. }}

 Θέλει να πει πως του θυμίζει Eels  αλλά δεν του έρχεται.

φανταδέκα

Και τώρα η στιγμή που όλοι και οι τρεις περιμένατε. Το #10 έχει  Φαντασμένιος Vs Popaganda.gr. Η αλήθεια είναι πως με βαριά καρδιά θα πέσει στη μάχη ο Φάντα καθώς το κείμενο υπογράφει η συμπαθέστατη, γλυκυτάτη, νεαρά Ελένη Τζαννάτου. Μόλις διαβάσατε την μοναδική πρόταση εδώ μέσα, για το μήνα Δεκέμβριο, χωρίς ίχνος ειρωνείας. Υπάρχει βέβαια και ένα "αλλά" λίγο πιο μεγάλο από τη μαλακία του dpg. Είναι το γνωστό, αλλά για την Kim Deal ο Φαντασμένιος μπορεί να πάει κόντρα και στον Ίαν Βουγιούκα. 

{{ Την ακούσαμε: Το line up του επιτυχημένου Last Splash μπορεί να είναι και πάλι μαζί και ναι, η πρωταρχική ύλη είναι οι θαμπωμένες grunge κιθάρες, τα αρμονικά φωνητικά και οι αργόσυρτες μελωδίες.}}

Το Last Splash δεν έχει καμία σχέση με τις θαμπωμένες grunge κιθάρες, ό,τι και να είναι οι θαμπωμένες grunge κιθάρες. Εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με το χάσμα των γενεών, είναι και που ο σχωρεμενος ο Kurt λάτρευε το Pod και στη σύγχρονη κοινωνία της υπερπληροφόρησης συμβαίνουν αυτά. Δεν κάνουμε δα και υψηλή ανάλυση.

{{ Ενώ όμως στο δίσκο του 1993 όλη αυτή η ενέργεια που σιγόβραζε στα κουπλέ έβρισκε την γκαζωμένη οδό ξεσπάσματος στα ρεφρέν, η νέα δουλειά των Breeders σου δίνει μία διαρκή αίσθηση αναμονής για κάτι που περιμένεις να συμβεί αλλά ποτέ δεν έρχεται, με τις αρκετές μπαλαντοειδείς μελωδίες να δίνουν στα κομμάτια μία τεμπέλικη χαριτωμενιά. Όμως το αποτέλεσμα δεν μπορεί να συνοδευτεί με κάτι παραπάνω από ένα τεμπέλικο μειδίαμα.}}

Και εδώ το γαμημενο το χάσμα των γενεών μας γαμάει και οι νέοι και νέες που βράζει το αίμα και έχουν πιάσει τη ζωή από τα αρχίδια μειδιούν, ενώ στην αντίπερα όχθη καλοβολεμένοι Συριζοσαραντάρηδες ενθουσιάζονται με την κλασική συνταγή κιθάρα μπάσο ντραμς, κομμάτια με αρχή μέση και τέλος και μια ψαγμένη διασκευή (Amon Duul ΙΙ) έτσι για να καταπολεμήσουμε την άνοια. Ο καθένας με τα δίκια του.

{{ Τρέξε μακριά: Αν δεν ξέρεις ποιά είναι η Surfer Rosa. }}

Έλα κοντά αν απογοητεύτηκες από τον τελευταίο δίσκο των Pixies.

φανταέντεκα

Λίγο πριν τη δεκάδα τα πράγματα έχουν σοβαρέψει αρκετά και αυτό φαίνεται από τις κριτικές που βρήκε ο Φαντασμένιος για το νέο δισκάκι Sparkle Hard των Stephen Malkmus And The Jicks. Ο γνωστός για την κακεντρέχεια και την εμπάθειά του Φαντασμένιος, σηκώνει τα χέρια ψηλά, είναι όλες από καλές ως πολύ καλές. Πάνω-κάτω όλοι συμφωνούν πως είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του με τους Jicks, πως το Bike Lane -που έγραψε για τη δολοφονία του Freddy Gray από τους αστυνομικούς της Βαλτιμόρης- είναι το καλύτερο του δίσκου και πως αν πρέπει να ποσοτικοποιηθεί η προσπάθεια του είναι για ένα τίμιο 8/10. Το πιο ενδιαφέρον κείμενο είναι μάλλον αυτό του SPIN. Χμ. Και κάπου εδώ ο Φαντασμένιος πατάει το κουμπί της εκτόξευσης του ποστ στον κυβερνοχώρο σκεπτόμενος πως δεν χαλάει τη διαπίστωση πως ο Malkmus έβγαλε έναν δίσκο που είναι αδύνατο να γράψεις μαλακία για αυτόν.

φανταδώδεκα

Λοιπόν, αυτός είναι ένας τεράστιος δίσκος  τον οποίο φυσικά και άκουγε συνέχεια ο Φαντασμένιος, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο έκανε σαν να μην υπήρχε. Ενδεχομένως αυτή είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται δημόσια σε αυτόν. Βασικά έχει απίστευτα τραγούδια, τρομερή παραγωγή και όμορφο εξώφυλλο και είναι στο #12. Όπως είχε πει ο Αναστόπουλος σε έναν παίχτη του στον Πανελευσινιακό "Γρήγορος είσαι, πάσα έχεις, γκολ βάζεις, τι κάνεις εδώ ρε, γιατί δεν παίζεις στην Μπαρτσελόνα;"
Για να δούμε όμως πως είδε τον δίσκο ο συντάκτης του καλού σαητ rocking.gr.

{{ Άραγε θα καταφέρουν ποτέ οι MGMT  να επαναλάβουν την επιτυχία του ντεμπούτου τους, "Oracular Spectacular"; Θα μπορέσουν να ξαναγράψουν ένα "Kids", ένα "Time To Pretend" ένα "Electric Feel", ή όλα αυτά ήταν απλά μια νεανική έμπνευση της στιγμής. }}

Ως τώρα ξέραμε για νεανική τρέλα της στιγμής, φαίνεται πως ένα πνεύμα ανήσυχο, αντισυμβατικό χειρίζεται το πληκτρολόγιο. Για να δούμε.
 
{{ Ο δίσκος αρχίζει με το "She Works Out Too Much"... ...Το επόμενο "Little Dark Age", πρώτο single του δίσκου, προσεγγίζει μια σκοτεινή πλευρά, έχοντας να κάνει με τα μυστικά του καθενός και τον τρόπο με τον οποίο τα διαχειρίζεται. Εδώ συναντάμε στοιχεία Gary Numan όσον αφορά τα φωνητικά και την ενορχήστρωση, με εμφανή την new wave αισθητική }}

Ζόρικος ο τύπος, θα το πάει τραγούδι-τραγούδι. Θέλει κότσια αλλά εδώ βρήκε αναφορά από Gary Numan. Ο Φαντασμένιος ούτε που τον ξέρει. Μπορεί ο καθένας να κάνει κριτική στην τέχνη, αλλά αυτοί που δηλώνουν επαγγελματίες θα πρέπει εκτός από δημοφιλείς στο instagram να είναι μελετηροί. Για αυτό ο Φαντασμένιος θα μείνει για πάντα σε τούτο το μπλογκ με τους τρεις αναγνώστες. Πολύ ψαγμένο αυτό με τον Numan, το είχε γράψει βέβαια και το pitchfork 3 εβδομάδες πριν το ρηβιου του rocking αλλά ντάξει δυο αφτιά έχει ο Αμερικάνος, δύο έχει και ο δικός μας.

{{ Αμέσως μετά ακούμε το νοσταλγικό "Me And Michael" και στη  συνέχεια το "TSLAMP" ή αλλιώς "Time Spent Looking At My Phone" το οποίο κατά προσωπική άποψη αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του δίσκου τόσο με την θεματολογία του όσο και με την μουσική }}

Συμφωνούμε όλοι εδώ, Αμερικάνοι και Φαντασμενιοι.

{{ Όπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει οι στίχοι κατακρίνουν τον εθισμό των ανθρώπων στα κινητά τους τηλέφωνα, αναφέροντας χαρακτηριστικά τον χρόνο τον οποίο σπαταλάει ο άνθρωπος της σύγχρονης κοινωνίας μόνος του, στο σπίτι του, με μόνη συντροφιά το τηλέφωνό του. Ο VanWyngarden παραδέχτηκε ότι οι στίχοι του κομματιού γράφτηκαν με αφορμή τον ίδιο, ο οποίος περνάει πολλές ώρες καθημερινά στην οθόνη του κινητού, νοιώθoντας βαθιά απογοήτευση στο τέλος της ημέρας. Ένα τραγούδι με κοφτό ρυθμό και φωνητικά, όπου η επανάληψη των λέξεων «κολλάει» στο μυαλό σου εύκολα. }}

Εδώ ο συντάκτης λέει το ίδιο πράγμα δυο φορές, το οποίο μάλλον συμβολίζει την επανάληψη των λέξεων, στην οποία αναφέρεται και πιο κάτω. Ο άλλος λόγος είναι διότι πιστεύει πως οι αναγνώστες είναι χαζοί και κατ' επέκταση επειδή είναι χαζοί δεν ξέρουν και αγγλικά ενδεχομένως;

{{ Στο δεύτερο μισό ο δίσκος κάνει μια μικρή κοιλιά. Κάποιοι αχρείαστοι πειραματισμοί, κάποιες επαναλήψεις στις διαθέσεις των κομματιών πριν επέλθει η κάθαρση στο τέλος. "When You' Re Small" και "Hand It Over". Το πρώτο, αρκετά συναισθηματικό, μιλάει ... ενώ το δεύτερο θυμίζει λίγο το "Conglatulations", ονειροπολώντας σε ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον.}}

Το δεύτερο θύμισε και στον Αμερικάνο Congratulations. Μωρέ λες; Μπα, άλλωστε αν ήταν copy-paste δεν θα είχε γράψει Conglatulations.

φανταδεκατρία

Λοιπόν για να το μαλακώσει ο Φαντασμένιος για το #13 θα κάνει κριτική στην κριτική του. Για το All That Remains των The Left Outsides είχε ανεβάσει στις 9 Ιουνίου αυτό εδώ το ποστ. Αυτό ΕΔΩ.

{{ Αν γινόταν κάνα κόλπο με μαύρες τρύπες, ανασχέσεις δυναμικών πεδίων και λοιπών μαμπο τζαμπο με αποτέλεσμα οι δίσκοι παραγωγής 2018 να έσκαγαν το 1997 θα ήταν πιθανό να αλλάξει η ιστορία της μουσικής. Διότι η πρόταση "πολύ καλή παραγωγή" στα ρηβιου του ok computer δεν θα είχε την ίδια αξία. Οι περισσότεροι δίσκοι που κυκλοφορούν πλέον έχουν πολύ καλή παραγωγή σε σημείο που είναι πιο αξιοσημείωτο παύλα περίεργο να βγαίνει δίσκος με μέτρια απόδοση στο συγκεκριμένο τομέα. }}

Τυπικός Φαντασμένιος, τσακωμένος με το συντακτικό (πρόταση χωρίς ρήμα). Προτάσεις γεμάτες με "που" και αυτή η εμμονή να χρησιμοποιεί (επιτέλους ένα ρήμα!) το ήττα στις ξένες λέξεις. Ρηβιου μαη ας.

{{ και η πολλή τελειότητα μπορεί να είναι βαρετή.}}

Είπε ο θα πεθάνω αν καταργηθεί το ελληνικό λεξικό στο μοτζίλα και σε μια κλασική επίδειξη εκλεκτικισμού της πούτσας απαξιώνει τα νέα δισκάκια των Beach House, Iceage και Jon Hopkins.

{{ Και ενώ όλα συγκλίνουν στην εμφάνιση της λέξης πανκ ροκ στο ποστ που ανακλαστικά θα φέρει στο μυαλό της αναγνώστριας τη φράση μιντ λαηφ κραησις πάμε με την ανατροπή των ανατροπών. Ο Φαντασμένιος θέλει να ακούει μόνο ένα τραγούδι αυτές τις μέρες. Είναι λυρικό, είναι συναισθηματικό είναι ό,τι πιο ακατάλληλο για την εποχή. Πρόκειται για το The Yellow Wallpaper από τους Λονδρέζους The Left Outsides. λινκ. Πατάτε με δική σας ευθύνη }}

Ο Φαντασμένιος επιλέγει το θηλυκό γένος όταν αναφέρεται σε αυτούς/αυτές που τον διαβάζουν.  Επιπλέον νομίζει πως όχι μόνο τον διαβάζουν αλλά δίνουν και σημασία σε αυτά που γράφει. Φαντασμένος, Φαντασμένιος. Τελικά για το δισκάκι των The Left Outsides ουσιαστικά δεν γράφει τίποτα, πετάει εκεί χάμου ένα λινκ με ένα τραγούδι και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Γιώργο από το ypogeio.gr στην απίθανη περίπτωση που σου πει κανένας τίποτα για το ρηβιου των yo la tengo, δείχνεις αυτό το ποστ και ξεμπερδεύεις ρε.

φανταδεκατέσσερα

 Για το There's A Riot Going On των Yo La Tengo πατάει ο Φαντασμένιος κλικ στο ypogeio.gr και ο θεός βοηθός.

Ένα ταξίδι σε ήρεμα νερά εν μέσω καταιγίδας.

Πςςςςςςςςς. Πάμε καλά.

Οι Yo La Tengo επιδίδονται εδώ σε μια βουτιά προς τα μέσα, και αυτό είναι που προσδίδει τον ατμοσφαιρικό χαρακτήρα του δίσκου, κρατώντας πάντα και σταθερά τον ασυμβίβαστο και τον anti-mainstream χαρακτήρα τους. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε χωρίς παραγωγό, στο χώρο που προβάλουν οι YLT, με τον μπασίστα να εκτελεί χρέη sound engineer.

Εδώ ο καλός συντάκτης αναφέρεται στην πασίγνωστη βουτιά προς τα μέσα. Στην οποία οι γνώστες επιδίδονται (sic σε φάση τόσο μεγάλο που φαίνεται από το φεγγάρι). Δηλαδή προς τα μέσα η βουτιά. Προς τα μέσα μαζικής ενημερώσης; Μεταφοράς; Τα μέσα μας που πονάνε και κλαίνε; Μέσα ρε και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ακολουθεί ένα γλυκό λάθος αυτόματης ορθογραφίας (προβάλουν - προβάρουν) αλλά αν πει κάτι ο Φαντασμένιος για αυτό θα πέσουν φλεγόμενα πληκτρολόγια στο κεφάλι του.

Ο υπόλοιπος δίσκος συντελείται από ορχηστρικά κομμάτια, απόσκομα backing vocals, jazzy τύμπανα, παραμορφωμένες κιθάρες και smoky μπαλάντες. Γενικά, ο δίσκος αποπνέει μια γλυκειά νοσταλγία. Ένας δίσκος καταφύγιο, εσωστρεφης με το πρώτο άκουσμα, που όμως στο βάθος είναι ένα κύμα που σε καλεί να το ανέβεις, να σε ταξιδέψει μακριά.

Ο δίσκος λοιπόν συντελείται (sic εις την πέμπτη) και τα backing vocals λέει πως είναι απόσκομα, θέλει να πει πως είναι απόκοσμα αλλά έλα μου ντε που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μοιάζει λίγο μαντάρα το ριβιού αλλά και Ντοστογιέφσκι να πάθαινε ο φίλος από το ypogeio η ουσία είναι μία. Πρόκειται για ένα καλό δισκάκι, κλασικό yo la tengo. Ο Φαντασμένιος θα το έβαζε δίπλα από το summer sun αν συντελείτο (κάνω ό,τι θέλω και κάποιους τους πονάει) υφολογική ταξινόμηση.

φανταδεκαπέντε

Το σωστό θα ήταν να έγραφε ο Φαντασμένιος κανονικό ριβιού για το Czarface Meets Metal Face και να τον γλένταγε η Ραφαέλλα λες και δεν υπάρχει αύριο. Βασικά και μόνο που ο Φαντασμένιος έβαλε στη λίστα το νέο δίσκο των Czarface με τον MF Doom είναι αρκετό για να τον κράξουν και τα ψίχουλα που έχουν πέσει στο πληκτρολόγιο του. Με τον φόβο σχηματισμένο στο πρόσωπο του λοιπόν πληκτρολογεί. Είναι ένας πολύ όμορφος δίσκος, δηλαδή έχει όμορφη μουσική, πληροί το προαπαιτούμενο με πρόκες κατά Τραμπ και έχει και ένα κομμάτι που για να μη νιώσεις πρέπει να είσαι πιο αναίσθητος από τον Προκόπη Παυλόπουλο μετά από υπερβολική δόση μεσουλιντ. Ωστόσο όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να συγκινήσουν την Ελληνίδα και τον Έλληνα μουσικοκριτικό και έτσι τη γλίτωσε ο Φαντασμένιος. Εντωμεταξύ ο δίσκος δεν έχει μπει σε καμία χίπι λίστα με τα καλύτερα το οποίο ίσως είναι μια επιτυχία. Σε συνέχεια αυτού που έγραψε ο Geoff Barrow των Beak στο twitter, "ξέρεις πως τα έχεις πάει καλά όταν δεν είσαι στα 100 καλύτερα του Quietus".

φανταδεκάξι

Ο Φαντασμένιος την ώρα που γράφει τα κείμενα (sic) για την blogovision παράλληλα ακούει  και τον εκάστοτε δίσκο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα νιώθει πως αδικεί κατάφωρα το δισκάκι. Σήμερα για το #16 ισχύει το αντίθετο καθώς δεν μπορεί να καταλάβει τι δουλειά έχουν οι Khruangbin στη φανταλίστα. Και όλα αυτά ενώ το 2017 άφησε εκτός 20αδας τους τιτάνες  Khun Narin (τι αδικία ήταν και αυτή!). 

Πάντως είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανοίξει λογαριασμό με τα ντόπια σαητ καθότι για το συγκεκριμένο δίσκο λογικά υπάρχει κριτική και στο ikaria.gr. Στην τύχη ο Φαντασμένιος διαλέγει το κείμενο της Ραφαέλλας Ράλλη στο reader.gr.

Ξεκινάει εντυπωσιακά με τίτλο:

Μην ξαφνιαστείς αν σύντομα όλος ο κόσμος μιλάει για τους Khruangbin

Εντωμεταξύ το άρθρο έχει ημερομηνία 29/07 και το Con Tudo El Mundo έχει κυκλοφορήσει 253 μήνες πριν. Πάντως γράφει σωστά το εν έτει λίγο πιο κάτω οπότε ας δούμε που το πάει 

Το 2007, η Laura σπούδαζε ιστορία της τέχνης στη Μέση Ανατολή. Ο Μαρκ έβλεπε μία ταινία (Breaking the Silence) για την αφγανική μουσική. Ξεκίνησαν να μιλάνε...
..Το 2009, ο Mark έμαθε στην Laura να παίζει μπάσο και έναν χρόνο μετά κλήθηκαν να συνοδεύσουν τους Yppah... ...To 2010 έβγαλαν δειλά το πρώτο τους ΕP, αλλά η ουσιαστική ώθηση ήρθε από τον Bonobo που τρία χρόνια μετά συμπεριέλαβε....

Ωχ, έχει πάρει φωτιά το google search και η wikipedia, για να συμπληρώσει τις λέξεις γαμώ τον Μπακογιαννόπουλο γαμώ, τι σκατά δεν της είπαν στο φροντιστήριο, πως η ιστορική αναδρομή είναι το πολύ μια παράγραφος; Ψάχνει ο Φαντασμένιος να βρει τη λέξη Bonobo μπας και φτάσουμε επιτέλους στην εποχή Τσίπρα. 

Τελικά η κεντρική πρόταση της κριτικής είναι μάλλον το «7 τέλεια τραγούδια για να ξεκινήσεις την εβδομάδα». Πφ κάνει ο Φαντασμένιος και ανοίγει το ράδιο. Παίζει Khruangbin. Πάμε στον επίλογο:

Μεταξύ μας, δεν είναι εύπεπτη η μουσική τους και αυτό δεν απορρέει απαραίτητα από το στυλ τους. Πάντα τα ορχηστρικά κομμάτια, όσο και να αφήνουν ελεύθερη τη φαντασία του ακροατή τους να οργιάσει και να ταξιδέψει οπουδήποτε τραβάει η καρδιά του, δεν κολλάνε εύκολα στην επανάληψη. Παρόλα αυτά, η ψυχεδέλειά τους που μεταπηδά από είδος σε είδος, από επιρροή σε επιρροή και από εποχή σε εποχή είναι το δικό τους challenge που έχει γίνει αποδεκτό ήδη από ένα διεθνές κοινό που ζορίζεται ακόμα και το όνομά τους να πει. Και αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι;

Μεταξύ μας Ραφαέλλα, αλλά η μουσική τους είναι ο ορισμός της εύπεπτης μουσικής. Και  ΠΑΡΑΜ, βρήκε ο Φαντασμένιος το μυστικό της επιτυχίας τους. 

Για τους φίλους των cafe del mar το Con Tudo El Mundo είναι μια γλυκιά παραδρομή προς το τέρας του διαφορετικού, μια ευκαιρία να νιώσουν λίγο από την χαρά του πειραματισμού. Για τους εστετ πρώην θαμώνες του vinyl micorstore ενδεχομένως να χτυπάει κάποιο νεύρο νοσταλγίας από όταν ο ήλιος ήταν πράσινος και η οικογένεια έβαζε κάνα τσιφτετελάκι στις γιορτές. 

Για τον Φαντασμένιο από την άλλη καλώς ή κακώς είναι ένας δίσκος που άκουσε πολύ και όσα χρόνια και να περάσουν θα γυρίζει με χαρά στο August 10.

φανταδεκαεπτά

Μετά από τέσσερις μέρες ψάχνοντας στα ελληνικά σαητ που ασχολούνται με τη μουσική το συμπέρασμα είναι πως από το σουσι έχουμε πάει στην κρεατοφαγία και τις περίεργες κοπές κρέατος. Με το νέο δίσκο The Drought  της Puce Mary δεν ασχολήθηκε κανείς, παρότι κυκλοφόρησε στην ελληνικής καταγωγής PAN και παρότι είχε δώσει ένα καταπληκτικό λαηβ το 2017 στο temple παρέα με τον Croatian Amor. Δεν πειράζει, θα ασχοληθεί με το ριβιου του p4k ο Φαντασμένιος.
Λοιπόν ο δίσκος παίρνει 7.2 άρα ο ατζέντης έσκασε το μεσαίο πακέτο. Ο συντάκτης ξεκινάει το κείμενο με ένα απόσπασμα από την Έρημη Χώρα του ΤΣ ΄Ελιοτ. Στην επόμενη παράγραφο το γυρίζει στο σινεμά, στα θρίλερ Witch, Under the Skin και τον Bergman (sic) για να καταλήξει στο φοβερό συμπέρασμα πως αν ο προηγούμενος δίσκος της Puce Mary Spiral έμοιαζε με μια κάθοδο τότε το Drought φαίνεται να σχηματίζει ένα κύκλο. Αφήνει δυο γραμμές κενό ο Φάντα για να χωνέψετε λίγο αυτό που μόλις διαβάσατε.


Μπορεί να μοιάζει λίγο με δηθενιά αλλά έχει ένα δίκιο ο μουσικοκριτικός καθότι η αλήθεια είναι πως η Puce Mary με 2-3 ήχους την κάνει τη δουλειά, οπότε για αυτό ίσως ο Αμερικάνος βλέπει κύκλους. Λίγες γραμμές πιο κάτω ανακαλύπτει μια αναφορά στον Eno το οποίο είναι λίγο σαν να θες να περάσεις την άποψη σου με βασικό επιχείρημα πως υπάρχει μια μελέτη.. Χέσε μας ρε φίλε για όλα τα πράγματα υπάρχει μια μελέτη και πίσω από όλους τους ήχους υπάρχει ένας Eno.  
Το κείμενο κλείνει με τα εξής:The Drought’s glacial intensity and dead-eyed focus force you to approach it on its own terms, but one senses that Hoffmeier is just getting started.
Εδώ αυτό που καταλαβαίνει ο Φαντασμένιος είναι πως αν στον επόμενο δίσκο ο ατζέντης σκάσει το μεγάλο πακέτο τότε ο δίσκος πάει για best new music.

Λινκ δεν έχει σήμερα καθώς το δισκάκι αυτό ακούγεται ολόκληρο και με κλειστό το pc.

φανταδεκαοκτώ

 Αν για τα πρώτα δυο δισκάκια της φανταλίστας ο Φαντασμένιος μπορεί να καταλάβει γιατί δεν ασχολήθηκαν οι Έλληνες δισκοκριτικοί, για το σημερινό κόβει το πουλί του το ποτό πως σίγουρα θα βρει κάτι. Κιθαριστική pop από τη heavenly recordings με γυναικεία φωνητικά ε για το Silver Dollar Moment των Orielles θα πρέπει να έχει βρει θέση τουλάχιστον στα μοναδικά αξιοπρεπή εγχώρια site, το mic και το presspop. Η αναζήτηση σας δεν απέδωσε αποτελέσματα, λέει. Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί έτσι ρε; Θα το καταπιεί και αυτό ο Φαντασμένιος και απογοητευμένος πατάει κλικ στο ρηβιου απο το Quietus. Μα να υπάρχει κριτική στο Quietus που αν ήταν άνθρωπος παίζει να μιλούσε ανάποδα μη τυχόν και τον πουν συνηθισμένο και να μην υπάρχει κάτι στα ελληνικά κρίμα τα Sense και τα Try a Little Sunshine γαμώτο κρίμα.

 The Orielles are a pop band in the purest, most unerring sense of the term. They play indie pop that’s informed by the past but which belongs entirely to now. Silver Dollar Moment is replete with hooks but it’s also filled with substance. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ο φόβος του συντάκτη μη τυχόν και τον κατηγορήσουν για αναχρονιστικές τάσεις. Προσπαθεί να στερεώσει την άποψη αυτή με το επιχείρημα πως οι Orielles δεν αναλώνονται στην κλισέ ποπ ρομαντική θεματολογία αλλά εμπνέονται από το σινεμά καθότι το σινεμά πράγματι δεν απασχόλησε ποτέ την ποπ κουλτούρα ε, μόνο μια φορά ίσως όταν στο you have killed me ο Morrissey αναφέρει στους Παζολίνι και Βισκόντι ε ίσως και ακόμα 1000 φορές μόνο για τον Morrissey πάντα. Γράψε ρε παιδάκι μου πως έχει καλά τραγούδια να καταλάβουμε τι παίζει. Είναι δυνατό να ψάχνεις να βρεις πρωτοπορία στην κιθαριστική ποπ;; Είναι απλό, χρειάζεται μια συγκεκριμένη αισθητική (που την πετυχαίνουν σχεδόν όλοι) και όμορφα τραγούδια τα οποία δυστυχώς σπανίζουν και είναι ο λόγος που το συγκεκριμένο είδος φέρει την ταμπέλα του βαρετού.

Πάντως είναι κρίμα που ο Έλλην μουσικογραφιάς δεν έγραψε κάτι για τους Orielles διότι θα είχε τουλάχιστον μια πιασάρικη πρόταση γράφοντας για την αναφορά στον στον Λάνθιμο με το τραγούδι Let Your Dogtooth Grow το οποίο μαζί με το I Only Bought it for the Bottle είναι δυο καλά σημεία αναφοράς του δίσκου.

my style post rocks ~ mogwai στο academy 1/12

Οι Mogwai έχουν έρθει τόσες φορές στην Ελλάδα που υπάρχει ικανοποιητικό δείγμα για στατιστική επεξεργασία των εμφανίσεων τους. Προσπαθούσε να θυμηθεί ο Φαντασμένιος αν έχουν παίξει ποτέ 1 Δεκεμβρίου, ενδεχομένως να είχε ανακοινωθεί κάποτε αλλά μετά να άλλαξε η ημερομηνία. Το σίγουρο είναι πως αυτό ήταν το τέταρτο λαηβ επί της Πειραιώς και το συμπέρασμα που βγαίνει ως τώρα είναι πως από Πειραιώς 1 έως 210 οι Mogwai παίζουν καλά, ενώ από Πειραιώς 211 και κάτω γράφουν ιστορία. 

Για την ιστορία ας σημειωθεί πως έπαιξαν το 2 rights make 1 wrong το οποίο χρώσταγαν από το λαηβ στο plissken (τότε κάτι του είχε χαλάσει του Barry και το παράτησαν στην εισαγωγή). Στα αξιοσημείωτα καταγράφεται η παρουσία του Αlex Μackay, o οποίος λογικά προσελήφθη ως ο αντι-Cummings για τις περιοδίες, ωστόσο μοιάζει πιο πολύ για βοηθός του Barry. Βασικά ο τύπος πως να το πει ο Φαντα και να μην παρεξηγηθεί, χμ, είναι κάπως, δηλαδή, χμ, μοιάζει λίγο άσχετος. Τα ρούχα, το μαλλί, το σώμα, η κίνηση δεν είναι Mogwai. Δηλαδή αν έχουν σκοπό να το πάνε σε ανανέωση προς αυτή την κατεύθυνση τότε δεν θα τα πάμε καλά. 

Συγγνώμη για την my style post rocks παρένθεση, πάμε στα πιο σημαντικά, δηλαδή στη μαλακία που σας δέρνει και κάνετε παλαμάκια σε λαηβ των Mogwai. Μα παλαμάκια ρε; Δηλαδή εσείς είστε ικανοί να κάνετε παλαμάκια και σε συναυλίες του Μότσαρτ ή των Sex Pistols. Εντάξει αυτά γίνονται όταν έχει πολύ κόσμο, δεν ξέρει ο Φάντα αν έγινε sold-out αλλά αν ήταν τότε μιλάμε για το πιο ανθρώπινο που έχει γίνει ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Ένα μεγάλο μπράβο στον τύπο πίσω από τον Φάντα που φώναξε στο Satan το ΠΑΜΕ την κατάλληλη στιγμή, μισό δευτερόλεπτο πριν το κρεσέντο. Βασικά αυτή η στιγμή μαζί με το σεσημασμένο πια δευτερόλεπτο του I'm Jim Morrison I'm Dead -το οποίο στην στούντιο εκτέλεση είναι στο 3:57 ενώ στη ζωντανή εκδοχή λίγο πιο σύντομα (προχτες στο 3:22)- αρκούν για να έρχονται για συναυλίες οι Mogwai μέχρι να φτάσει ο ΠΑΟΚ τον γάβρο στις κούπες.

pic via Alma Barxo

φανταδεκαεννιά

Μεγάλη επιτυχία το φετινό κονσεπτ σύμφωνα με το οποίο η παρουσίαση της φανταλίστας θα γίνει με κριτικές στις δισκοκριτικές των άλλων. Στο #19 είναι το δισκάκι του Dreamend για το οποίο γκες γουατ, δεν υπάρχει ούτε λεξούλα στα ελληνικά. Αλλά και στα αγγλικά μόνο κάτι ρηβιού από κάτι ψόφια σαητ πιο νεκρά και από τα εγκεφαλικά κύτταρα του Τατσόπουλου. Βασικά πιο νεκρά και από το  fantasmenios.blogspot.gr είναι το σωστό. Δεν έχει πλάκα έτσι παιδιά. Το θέμα είναι να γράφατε τις μαλακίες και να σας κοροϊδεύει μετά ο Φαντασμένιος και μετά να λέτε ποιος είναι αυτός ο πουθενάς, αλλά στην πραγματικότητα να γκαβλώνετε κάπως από μέσα σας. Τέλος πάντων, αφού δεν πάει η δισκοκριτική στον Φαντασμένιο, θα πάει ο Φαντασμένιος στον δισκοκριτικό και γκουκγλάρει shoegaze, ελληνικά, τελευταίο έτος. Τίποτα, ούτε λέξη. Πάμε πιο δυνατά με αναζήτηση για avopolis, shoegaze. ΠΑΡΑΑΑΑΜ. 12 χρόνια σε μια θάλασσα αγάπης με τον Nathan Fake! Έχει και άνω τελεία το κείμενο οπότε γαμησεμας, πατάει ο Φάντα στο κουμπί άλμπουμ, διεθνή. Και βγάζει Βιολέτα Ίκαρη, Stone Temple Pilots και Callas ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ. 

Φανταστικό εξώφυλλο και In my Heart το καλύτερο τραγούδι του δίσκου το οποίο δεν υπάρχει καν στο youtube (όπως δεν υπήρχε και το τραγούδι του Middleton για το #20) και πόσο εκλεκτικ την έχεις δει ρε Φάντα; 

φανταείκοσι

 Ήρθε η ώρα για ακόμα μια φανταλίστα και για ακόμη μια blogovision. Φέτος τερματίζοντας τη χαζομάρα -μέχρι την επόμενη φορά φυσικά- ο Φαντασμένιος θα κάνει κριτική στην κριτική. Η αλήθεια είναι πως με το πέρασμα στην ηλεκτρονική εποχή ο Φαντασμένιος το έκοψε το διάβασμα. Αφού ο δίσκος είναι εκεί στο πιάτο γιατί να κάτσει να διαβάσει την κάθε μαλακία του κάθε μαλάκα. Και για αυτό το fantasmenios.blogspot.gr είναι το πιο γαμάτο μπλογκ που υπάρχει. Διότι ο μέσος όρος παραμονής στο μπλογκ είναι τρία δευτερόλεπτα, που σημαίνει πως οι αναγνώστες του είναι τόσο σωστοί που δεν το διαβάζουν.

Στο #20 είναι ο Malcolm Middleton με το δίσκο του Bananas. Και επειδή το καλό κονσεπτ από το πρωί φαίνεται δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στο δίσκο στα ελληνικά. Βασικά στην πρώτη σελίδα αποτελεσμάτων υπάρχουν με το ζόρι πέντε κριτικές για το δίσκο, όλες από Αγγλία. Κρίμα διότι μετά από τον μακρύ πειραματισμό με διάφορα σχήματα επιτέλους ο Middleton επέστρεψε στο σινγκερ σονγκραητερ στιλ που ο Φαντασμένιος απολάμβανε τα πρώτα χρόνια. Εντάξει είναι καφριλα να απολαμβάνεις τον πόνο του άλλου, διότι εδώ αυτή είναι η περίπτωση, ωστόσο ως μια μικρή ανταπόδοση δέξου φίλε Malcolm την πρώτη και μοναδική σου εμφάνιση σε λίστα με τους δίσκους της χρονιάς. Η θέση είναι βυσματική καθώς στην πραγματικότητα ο δίσκος είναι για το 13, αλλά μια που το 13 πέφτει Σάββατο που δε διαβάζει κανείς, μια που το 20 το διαβάζουν χιλιάδες, είπε ο Φαντασμένιος να κάνει το σχετικό μοντάρισμα.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε 28 Σεπτεμβρίου διάολε και αυτό είναι μάλλον το καλύτερο τραγούδι του. 

ακούσαμε τελευταίοι το νέο δίσκο του Prins Obi

 Κάθεται ο άλλος εκεί χάμου με τις ώρες για να γαμάει κάθε νανοδευτερόλεπτο για να έρθει ο κάθε Φαντασμένιος να γράψει πως το πρώτο τραγούδι του δίσκου σε πολλούς θα θυμίσει Bowie αλλά μάλλον είναι πιο κοντά σε πρώιμους Mott the Hoople. Πόσο γαμάει η πρόταση πρώιμοι Mott the Hoople, πάντα ήθελε να την γράψει ο Φαντασμένιος. Επίσης το New Adventures in Hi-Fi είναι ο καλύτερος δίσκος των R.E.M. (πρώιμο Mott the Hoople και αυτό). Και αφού το πάμε έτσι ας γράψει ο Φαντασμένιος πως το Velvet Underground είναι ο καλύτερος δίσκος των Velvet Underground παρότι είναι ο δίσκος που έχει φύγει ο καλύτερος εκ των Velvets. Στο στέρεο παίζει δυνατά ο τρίτος δίσκος του Prins Obi με τους Dream Warriors, είναι ο πρώτος που γράφει χωρίς τη συμμετοχή κάποιου πρώην baby guru και έχει τίτλο Prins Obi and the Dream Warriors. Κατανοητό.

Τόσα λεφτά και εργατοώρες για να βγάλει ο άλλος ένα δίσκο και να γράψει ο κάθε Φαντασμένιος για 70s αναφορές αν και ο δίσκος μάλλον είναι 90s αλλά μήπως και τα 90s τι ήταν, 70s ήταν. Είναι και το νουαρ εξώφυλλο που φέρνει σε κάτι από Vitalogy και ουφ πάλι καλά που οι αναγνώστριες εδώ πέρα είναι λιγότερες και από συντριβάνια στη μέση της Σαχάρας.

Πάμε άλλη μία. Ο νέος δίσκος του Prins Obi είναι με μια λέξη κιθαριστικός, με τέσσερις, πρώιμο Mott the Hoople και με πέντε, μια τίμια προσπάθεια για αποbabyguroποιηση. Και κάπως έτσι σκάνε σαν σφαλιάρες τα τραγούδια της πρώτης πλευράς και ειδικότερα η ανακατασκευή του Flower Child που οι Dream Warriors παίζουν σαν μεταλλαγμένες σούπερ ηλεκτρικές σκούπες. Σαν άλλος Δον Κιχώτης ο Prins Obi γράφει μουσική και οραματίζεται έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά ελεύθεροι ε και επειδή αυτό έχει να απασχολήσει την ανθρωπότητα 50 χρόνια θα τον πουν χίπι χιπστερ και δε συμμαζεύεται. Τα λέει αυτά ο Φαντασμένιος που πλέον έχει χανγκοβερ με δυο μπίρες χωρίς αλκοόλ.

Προσοχή. Αγοράστε και ακούστε τον τρίτο δίσκο των Prins Obi and the Dream Warriors. Ενδεχομένως να είναι ο πρώτος δίσκος του Prins Obi που δεν έχει θέμα τον Prins Obi. Σίγουρα είναι ο μόνος που δεν έχει τη φάτσα του στο εξώφυλλο. Το οποίο είναι μαλακία διότι τα προηγούμενα ακόμα και να τα βαρεθείς δεν μπορείς και δεν θέλεις να τα δώσεις, να τα πετάξεις, σε κοιτάει ο Obi! Πάντως οι αναμνήσεις με τραβάνε σαν δίνη και δεν πα να πέταξες μακρυά μου, η δεύτερη πλευρά θα μπορούσε να είναι το Baby Guru 3,5. Το οποίο είναι γαμάτο καθότι οι Baby Guru είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών. 

Μια τελευταία προσπάθεια μπας και. Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά και σταδιακά πέφτει σε ένταση, σαν το πρώτο των Supergrass. Oύτε που το είχε πάει χαμπάρι ο Φαντασμένιος και ουπς είναι 90s και γαμησε μας ρε Obi που με τρεις τόμους ένσημα στην πλάτη θα κάτσουμε να ακούσουμε το πρώτο των Supergrass. Το Prins Obi and the Dream Warriors είναι ο πρώτος δίσκος που δεν έχει το κλασικό μικρό έπος με την  αβάσταχτη μελωδία, ξέρετε από αυτά που κολλάει ο Φαντασμένιος αλλά έχουμε τα πνευστά στα αδαμάντινα φτερά, το τελευταίο λεπτό του Sally Jupinero και γενικά η ενορχήστρωση είναι τόσο καλή που μακάρι να γίνει ένας νέος Μάης μπας και γίνει και λίγο κουβέντα για το τι ζωή θέλουμε να ζήσουμε και όχι πόσα θέλουμε να παίρνουμε το μήνα  και τι καιρό θα κάνει την black friday.

Τέλος πάντων. Ο Φαντασμένιος είδε στο όνειρο του πως με το που άκουσε το δίσκο κόπηκε το ρεύμα και χρειάστηκε να περιμένει τρεις μήνες για να διορθωθεί η βλάβη και να το ακούσει ξανά. Βασικά δεν ήταν όνειρο, αλλά εφιάλτης και σχετίζεται με το σχεδόν αλάνθαστο κριτήριο  αξιολόγησης ενός δίσκου που δεν είναι άλλο από την επιθυμία που σου γεννά να τον βάλεις να παίξει με το που τελειώσει η πρώτη ακρόαση.

Καραμανωλάκης - Dominick Fernow εφεκτ | Temple 16/11

 Τι να γράψεις ρε έρμο Φαντασμένιο για το λάηβ του prurient; Να πετάξεις εκεί χάμου τις λέξεις δυστοπικό, απόκοσμο, άγριο, άρρωστο, άβολο, ξερό, καθαρτικό να γράψεις για ντεσιμπελς να βάλεις και κανα-δυο ρήματα και πάμε παρακάτω. Μια από τα ίδια πάλι, μια από τους ίδιους. Το μόνο που ίσως είναι υπό συζήτηση είναι αν ο κυρ Fernow μπερδεύτηκε και βγήκε ως Vatican Shadow ενώ το πρόγραμμα έλεγε Prurient και τουμπαλιν. Μια χαρά ήταν και μια τρομάρα ΝΑ με το συμπάθιο ο Καραμανωλάκης με τους παραδοσιακούς του βόμβους. Βασικά όπου βλέπετε Καραμανωλάκη πρέπει να τρέχετε. Δεν τραβάει το ποστ. Δεν τραβάει τίποτα βασικά, ρε μπας και να έγραφες μια ιστορία με ταξί ρε Φαντασμένιο μπας και γίνει μπλογκοφασουλα.

Μετά το λαηβ - όσο λαηβ άντεξε ο Φάντα καθότι το πρόγραμμα θα πήγαινε ως το πρωί -  ο ώριμος μπλογκερ μπαίνει σε ένα ταξί. Πατησιών και... ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΠΕΣ ΦΙΛΕ, ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ.  Ε τι να κάνει, λέει ένα δρόμο ο Φάντα, για να δούμε. Ο οδηγός κατεβάζει παράθυρο, ανάβει τσιγάρο και χώνει το σωστό το λαϊκό στο ράδιο. Ο Φάντα τρέμει σε φάση αν πιάσουμε εδώ κουβέντα τη γαμήσαμε τύφλα να έχει ο Ευλάλιος με τον Τσουκαλά. Ωστόσο το αναπάντεχο συνέβη και δεν ακούστηκαν εκατέρωθεν απόψεις. Και ενώ ο Φαντασμένιος απολαμβάνει την ανωτερότητα του σκεπτόμενος πόσο γάμησε ο Καραμανωλάκης, ο οδηγός σταματάει έξω από ένα μαγαζί γυναικεία ρούχα 2.99 ΕΥΡΩ!!! Γέρνει προς το παράθυρο του συνοδηγού λες και δεν υπάρχει ένα σαφώς ανώτερο ον δίπλα του και χαζεύει τη βιτρίνα σαν παιδί που βλέπει ένα παγωτό σε μέγεθος ελέφαντα. Στα τέτοια του και ο Φάντα και όλα. Ο τύπος είναι καψούρης, αύριο πρωί θα έρθει να πάρει ένα φορεματάκι για το αίσθημα και ενδεχομένως να την πάει σε ένα κουτουκακι με ζωντανή μουσική και ξαφνικά όλο αυτό δεν μοιάζει καθόλου σαχλό. Η σιωπή του ταρίφα είναι η μόνη ένδειξη πως δεν πρόκειται για Έλλην πολίτη που επί μέρες παρακολουθεί την Κατσιφιάδα παύλα φασιστοξέπλυμα των καναλιών. Πφφφφφ έξω απ' εδώ και τα όνειρα και όλα, Καραμανωλάκης και πάλι Καραμανωλάκης.

pic via fb