ακούσαμε τελευταίοι το νέο δίσκο του Prins Obi

 Κάθεται ο άλλος εκεί χάμου με τις ώρες για να γαμάει κάθε νανοδευτερόλεπτο για να έρθει ο κάθε Φαντασμένιος να γράψει πως το πρώτο τραγούδι του δίσκου σε πολλούς θα θυμίσει Bowie αλλά μάλλον είναι πιο κοντά σε πρώιμους Mott the Hoople. Πόσο γαμάει η πρόταση πρώιμοι Mott the Hoople, πάντα ήθελε να την γράψει ο Φαντασμένιος. Επίσης το New Adventures in Hi-Fi είναι ο καλύτερος δίσκος των R.E.M. (πρώιμο Mott the Hoople και αυτό). Και αφού το πάμε έτσι ας γράψει ο Φαντασμένιος πως το Velvet Underground είναι ο καλύτερος δίσκος των Velvet Underground παρότι είναι ο δίσκος που έχει φύγει ο καλύτερος εκ των Velvets. Στο στέρεο παίζει δυνατά ο τρίτος δίσκος του Prins Obi με τους Dream Warriors, είναι ο πρώτος που γράφει χωρίς τη συμμετοχή κάποιου πρώην baby guru και έχει τίτλο Prins Obi and the Dream Warriors. Κατανοητό.

Τόσα λεφτά και εργατοώρες για να βγάλει ο άλλος ένα δίσκο και να γράψει ο κάθε Φαντασμένιος για 70s αναφορές αν και ο δίσκος μάλλον είναι 90s αλλά μήπως και τα 90s τι ήταν, 70s ήταν. Είναι και το νουαρ εξώφυλλο που φέρνει σε κάτι από Vitalogy και ουφ πάλι καλά που οι αναγνώστριες εδώ πέρα είναι λιγότερες και από συντριβάνια στη μέση της Σαχάρας.

Πάμε άλλη μία. Ο νέος δίσκος του Prins Obi είναι με μια λέξη κιθαριστικός, με τέσσερις, πρώιμο Mott the Hoople και με πέντε, μια τίμια προσπάθεια για αποbabyguroποιηση. Και κάπως έτσι σκάνε σαν σφαλιάρες τα τραγούδια της πρώτης πλευράς και ειδικότερα η ανακατασκευή του Flower Child που οι Dream Warriors παίζουν σαν μεταλλαγμένες σούπερ ηλεκτρικές σκούπες. Σαν άλλος Δον Κιχώτης ο Prins Obi γράφει μουσική και οραματίζεται έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα είναι πραγματικά ελεύθεροι ε και επειδή αυτό έχει να απασχολήσει την ανθρωπότητα 50 χρόνια θα τον πουν χίπι χιπστερ και δε συμμαζεύεται. Τα λέει αυτά ο Φαντασμένιος που πλέον έχει χανγκοβερ με δυο μπίρες χωρίς αλκοόλ.

Προσοχή. Αγοράστε και ακούστε τον τρίτο δίσκο των Prins Obi and the Dream Warriors. Ενδεχομένως να είναι ο πρώτος δίσκος του Prins Obi που δεν έχει θέμα τον Prins Obi. Σίγουρα είναι ο μόνος που δεν έχει τη φάτσα του στο εξώφυλλο. Το οποίο είναι μαλακία διότι τα προηγούμενα ακόμα και να τα βαρεθείς δεν μπορείς και δεν θέλεις να τα δώσεις, να τα πετάξεις, σε κοιτάει ο Obi! Πάντως οι αναμνήσεις με τραβάνε σαν δίνη και δεν πα να πέταξες μακρυά μου, η δεύτερη πλευρά θα μπορούσε να είναι το Baby Guru 3,5. Το οποίο είναι γαμάτο καθότι οι Baby Guru είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών. 

Μια τελευταία προσπάθεια μπας και. Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά και σταδιακά πέφτει σε ένταση, σαν το πρώτο των Supergrass. Oύτε που το είχε πάει χαμπάρι ο Φαντασμένιος και ουπς είναι 90s και γαμησε μας ρε Obi που με τρεις τόμους ένσημα στην πλάτη θα κάτσουμε να ακούσουμε το πρώτο των Supergrass. Το Prins Obi and the Dream Warriors είναι ο πρώτος δίσκος που δεν έχει το κλασικό μικρό έπος με την  αβάσταχτη μελωδία, ξέρετε από αυτά που κολλάει ο Φαντασμένιος αλλά έχουμε τα πνευστά στα αδαμάντινα φτερά, το τελευταίο λεπτό του Sally Jupinero και γενικά η ενορχήστρωση είναι τόσο καλή που μακάρι να γίνει ένας νέος Μάης μπας και γίνει και λίγο κουβέντα για το τι ζωή θέλουμε να ζήσουμε και όχι πόσα θέλουμε να παίρνουμε το μήνα  και τι καιρό θα κάνει την black friday.

Τέλος πάντων. Ο Φαντασμένιος είδε στο όνειρο του πως με το που άκουσε το δίσκο κόπηκε το ρεύμα και χρειάστηκε να περιμένει τρεις μήνες για να διορθωθεί η βλάβη και να το ακούσει ξανά. Βασικά δεν ήταν όνειρο, αλλά εφιάλτης και σχετίζεται με το σχεδόν αλάνθαστο κριτήριο  αξιολόγησης ενός δίσκου που δεν είναι άλλο από την επιθυμία που σου γεννά να τον βάλεις να παίξει με το που τελειώσει η πρώτη ακρόαση.