Αγαπητέ Άγιο Βασίλη, 

Το 2024 ήμουν πολύ καλός μπλογκερ, δεν έκραξα πολλές φορές και νομίζω πως έκανα μια αξιοπρεπέστατη blogovision με κονσεπτ τη φάση μου. Με βάση τα παραπάνω θα ήθελα να κανονίσεις να:

- έρθουν για λαηβ στην Ελλάδα οι Being Dead οι DAIISTAR και οι Flyying Colours.

- ακυρωθεί το λαηβ των Idles

- είναι καλά ο Mdou Moctar για να ξανάρθει Ευρώπη για λαηβ

- προσθέσουν και άλλες ημερομηνίες για συναυλία οι My Bloody Valentine

- κυκλοφορήσουν κάτι (έστω ένα EP) οι My Bloody Valentine 

- βγάλει ένα τεράστιο σπυρί στη μύτη ο Άδωνις Γεωργιάδης.

- γυρίσει στους Fat White Family o Saoul.

- κάνουν πανευρωπαϊκή τουρ οι Fat White Family

- πάρει το κονφερενς η Πανάθα

- έρθουν για συναυλία στην Ελλάδα οι Slowdive

- μη γίνει συναυλία όλοι μαζί μπορούμε

- μη γίνει καμία συναυλία σε βουνό

- βγάλουν νέο δίσκο οι Goodbye Bedouin

- βγει Podcast με τη σκληρή αλήθεια για τον pan pan

1

Και εδώ δημιουργείται μια παράδοση σιγά-σιγά με το #1 να είναι δίσκος που όχι σε λίστες δεν έχει εμφανιστεί, αλλά ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν θα το βάζανε δίσκο της χρονιάς. Αγαπητές φίλες, βουαλά οι Τεξανοί Being Dead με το φοβερό Eels. Οι Being Dead είναι η πανέμορφη Falcon Bitch και ο Shmoofy. Παίζουν ντραμς και κιθάρα εναλλάξ, τραγουδάνε και στις συναυλίες έχουν μαζί τους και την μπασίστρια Nicole Roman-Johnston. 

Το Eels που είναι στην κορυφή της φανταλίστας για το 2024 είναι ο δεύτερος τους δίσκος. Τώρα με δαύτους δεν βγάζεις άκρη, δεν ξέρεις πότε μιλάνε σοβαρά και πότε κάνουν πλάκα, δηλώνουν πως δεν ξέρουν τους Eels, αλλά ωστόσο θα ήθελαν να έχουν μια επιτυχία το 1995 και στην εμφάνιση τους στο KEXP είχαν πει πως ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μια δεξαμενή νερού που έχουν στο υπόγειο στην οποία κάποια στιγμή εμφανίστηκαν χέλια. Στην ίδια εμφάνιση έκαναν και αναπαράσταση της έκλειψης ηλίου έχοντας ζωγραφίσει από ένα πλανήτη στις κοιλιές τους. 

Οι εκδοχές για το πού γνωρίστηκαν είναι όσες οι ερωτήσεις που έχουν δεχτεί, στο πανεπιστήμιο, σε εργοστάσιο σοκολάτας και το αγαπημένο του φάντα, σε γύρισμα σόου που είχαν πάει ως κομπάρσοι. Ε ρε φαντασμενιαση που έχει πέσει εδώ ε. Ναι για το #1 δεν έχουμε τίποτα βαθιά νοήματα, έχουμε ανεμελιά και μπόλικη ειρωνεία, δοκιμασμένη συνταγή μπαϊ πας για να λειτουργήσει κάποιος με όλα αυτά που συμβαίνουν. 

Μουσικά δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να αναλυθεί ακόμα και από κάποιον που έχει τελειώσει το δημοτικό της indie. Η καρδούλα του δίσκου είναι στις μελωδίες, στο εκτελεστικό κομμάτι περνάνε διάφοροι ήρωες από το μυαλό του φάντα, από τους R.E.M. των 90s έως τους Fergus and Geronimo των 00s. Παρέμβαση 1η. Εδώ έχουμε την πρώτη φορά παγκοσμίως που οι Fergus and Geronimo μπαίνουν ως αναφορά σε κριτική για δίσκο. Οι Fergus and Geronimo εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε αυτό το ποστ που ήταν και καλά η ανάσταση του Φαντασμένιου, ο οποίος και καλά είχε πεθάνει το 2010 όταν έκανε τη θητεία του ως σμηνίας. Βέβαια ήταν τέτοιο το κόλλημα που εμφανιστήκαν ξανά το 2016 σε αυτό το ποστ . 

Είναι ξεκάθαρο πως εδώ έχουμε μια τεράστια στιγμή φαντασμενίασης, δεν σταματάμε, κάθε πότε έχουμε δίσκο που ακούγεται ολόκληρος - βασικό για να είναι δίσκος της χρονιάς ε - και τα μισά τραγούδια τα ξέρει απέξω ο γείτονας του Φάντα; Για λόγους αρχείου να σημειωθεί εδώ το καυλύτερο, Problems. Η ακρόαση των 16 τραγουδιών φέρνει στο μυαλό του φάντα την έκπληξη που ένιωσε όταν άκουσε για πρώτη φορά το Monkey Minds In The Devil's Time του Steve Mason ή την σχεδόν απόλυτη ευτυχία όταν οι Craft Spells έκλειναν το σετ τους στο six dogs με το After The Moment. Προσοχή δεν μιλάμε για μουσικές αναφορές εδώ, μιλάμε για συναισθήματα. Το παθαίνετε και εσείς αυτό να μην ξέρετε πότε μιλάει σοβαρά και πότε κάνει πλάκα ο Φαντασμένιος;

 

~~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~~

 

φανταλίστα 2024

 

1.   Being Dead - "Eels"  

2.   Echo Tides - "Στον Δρόμο Που Φυτρώναν Φράουλες" 

3.   Mannequin Pussy - "I Got Heaven"  
4.   Godspeed You! Black Emperor - "No Title As Of 13 February 2024 28,340 Dead"
5.   Mdou Moctar - "Funeral For Justice"   
6.   Pan Pan X Years Of Youth - "Λύκοι στον Άρη"
7.   Sleater-Kinney - "Little Rope"
8.   Fat White Family - "Forgiveness Is Yours"

9.   Friko - "Where We've Been, Where We Go From Here"  

10.   Cure - "Songs Of A Lost World"  

11.   Flowertown - "Tourist Language"    

12.   Fontaines D.C. - "Romance"  
13.   Arab Strap - "I’m Totally Fine With It ???? Don’t Give A Fuck Anymore ????"  
14.   Beak> - ">>>>"  

15.   Belong - "Realistic IX"  
16.   Tidiane Thiam - "Afriva Yontii"  

17.   Girl And Girl - "Call A Doctor" 

18.   Bolts Of Melody - "Film Noir"  
19.   Colin Stetson - "The Love It Took To Leave You"  

20.   WE ARE WINTER'S BLUE AND RADIANT CHILDREN - "No More Apocalypse Father" 

 

2

Μια θέση κάτω από το ένα και τρεις πάνω από το πέντε στη φανταλίστα συναντάμε αγαπητές φίλες τον δίσκο ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΝΑΝ ΦΡΑΟΥΛΕΣ από τα Echo Tides. Ο Φαντασμένιος υποψιάζεται πως αρκετός κόσμος εκεί έξω δεν έχει καταλάβει πόσο καλός δίσκος είναι αυτός. Βέβαια ο Φαντασμένιος συνέχεια πιστεύει πως όλοι γύρω του είναι παραπλανημένοι από τα δόλια χιπι χιπι μέσα. Mόνο o Φαντασμένιος είναι Ανεξάρτητος, Αυθεντικός και Αμόλυντος από hype. Το άλλο μεγάλο άλφα που χαρακτηρίζει τον τελευταίο μπλογκερ που υπήρξε ποτέ, είναι ο Αλτρουισμός. 

Δεν μπορεί να σας βλέπει να βασανίζεστε με τις χαζομάρες που σας πετάνε. Και κάπως έτσι εξηγείτε η μανία του με την επανάληψη. Αν υποθέσουμε πως του την βαράει του Φάντα και πάει ας πούμε στο release τη μέρα που παίζουν οι Idles με ένα καλάσνικοφ είναι σίγουρο πως ο γείτονας του θα πει στα κανάλια "ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαίωμα, εεε μόνο που κάποιες φορές κολλάει με ένα τραγούδι και το παίζει στο ριπίτ για μέρες ολόκληρες".  

Αυτός είναι ο  βασικός λόγος που η λέξη καταστροφή ήταν λέξη κλειδί τις φορές που έπαιξε ως dj. Ο Dj Φάντα είχε μια μανία στο ίδιο σετ να χωρέσουν οι Saint Etienne, οι Culture Beat, να περάσει από Mogwai και να καταλήξει σε The Organ. Να είναι τόσο  απρόοπτο που κανείς να μην μπορεί να πει με σιγουριά τι ακούει αυτός ο άνθρωπος. Τις σπάνιες φορές που κατά κάποιο τρόπο αυτό δούλευε ήταν σίγουρο πως κάτι θα πήγαινε στραβά, ένα λάθος κουμπί, ένα τράβηγμα καλωδίου ή πολύ απλά θα κόλλαγε με ένα τραγούδι πx των Therapy? και θα το έβαζε 17 φορές συνεχόμενα για να καταλάβετε ρε. Που εντάξει στο τέλος όλοι καταλαβαίνουν πως είναι εντελώς ακατάλληλος για να ακουμπάει ντεκς καθώς κανείς δεν βγαίνει σε ένα μπαρ έχοντας στο μυαλό του πως για να περάσει καλά θα πρέπει ο άλλος να του κάνει 15 αλλαγές ΟΤΙΝΑΝΑΙ ή πως θα ακούει το ίδιο τραγούδι όλο το βράδυ. 

Τώρα για το Στον Δρόμο Που Φύτρωναν Φράουλες που δεν έχετε καταλάβει πόσο μεγάλη δισκάρα είναι και ενδεχομένως να λέτε εντάξει ασούμε στα σπρώχνει ο pan pan φάντα σε έχουμε καταλάβει, είναι στο τσακ ο Φαντασμένιος να πληρώσει όσο όσο έναν χάκερ να μπει στα κινητά σας και να μπορεί να σας βάζει το χώμα ξέρει όποτε θέλει. Να ακούτε τον Παναγιώτη να σας λέει για τους βαρετούς σας φίλους που λένε βαρετά αστεία και να μπαίνει η  Καλλιόπη στο 2:17 και να τραγουδά όπως δεν τραγούδησε ποτέ καμιά και να σας λέει στη μούρη "τώρα πια ξέρεις και εσύ". Αμ δεν ξέρεις και κάπως έτσι διαλύεται η καρδούλα του μοναχικού μπλογκερ όταν ακούει ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΧΑΡΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. 

Οι φράουλες είναι ένας απίστευτος δίσκος από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αν δεν το καταλάβετε εσείς τώρα μπορεί να το καταλάβουν τα παιδιά σας κάποια στιγμή.

3

Ντι ρι ρι - ντι ρι ρι στο 15ο δευτερόλεπτο η Missy των Mannequin Pussy έχει πει την πρώτη στροφή του I Got Heaven, I went and walked myself like / a dog without a leash. Αυτό είναι αρκετό για να καταλάβεις πως αυτός δεν είναι ένας ακόμα δίσκος. Το I Got Heaven είναι ένας ύμνος στην ελευθερία από τα riot grrrl βγαλμένη της Courtney Love τα ιερά και σαν πρώτα γυναικωμένοι χαίρε ω χαίρε 90s αλτερνατιβ ροκ. Ευθεία γραμμή με τον τελευαταίο επικό δίσκο των Coathangers. Ηχογραφημένο στο LA. Ξέρετε τι άλλο είναι από το LA, ορίζει τα 90s και είναι σούπερ στρατευμένο; Μα φυσικά η αγαπημένη σειρά Beverly Hills 90210. 

Η σειρά ξεκινάει το 1990 (επί μπαμπά Μπους) και κάθε επεισόδιο είναι μια γραμμή από το πρόγραμμα των δημοκρατικών. Διακρίσεις κάθε είδους, ενδοοικογενειακή βία, έλεγχος οπλοφορίας, εθνικό σύστημα υγείας όλη η ατζέντα των δημοκρατικών ξετυλίγεται επεισόδιο - επεισόδιο. Υπάρχει πάντα η ίδια σειρά γεγονότων. Πρώτα εμφανίζεται κάποιο πρόβλημα, παράλληλα ο Μπράντον γνωρίζει μια γκόμενα, το πρόβλημα μοιάζει αξεπέραστο, ο Μπράντον χαμουρεύεται με την γκόμενα, το πρόβλημα ως δια μαγείας λύνεται, κάποιος - συνήθως ο Ντίλαν - αναφέρει το ηθικό δίδαγμα και στο τέλος ο Μπράντον αποχαιρετά την γκόμενα. Ίσως η κορυφαία στιγμή ενάντια στην ρεπουμπλικάνικη πολιτική είναι το επεισόδιο με την αποφοίτηση της Ντόνας που την πιάσανε στουπί στο προμ νάητ. Η κινητοποίηση που κάνει ο κομαντάτε Μπράντον και το αξεπέραστο σύνθημα "Ντόνα Μάρτιν γκραντουεητ" δημιουργούν συναισθήματα που ίσως μόνο όσοι έχουν φωνάξει "κάτσε καλά Γεράσιμε" μπορούν να νιώσουν.

Αυτά στους δύο πρώτους κύκλους, διότι με το που σκάει ο Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο το 1993 ξεκινάει το πάρτι. Του Εσκιμο μπράδερ το κάγκελο, μοιάζει σαν στόχος να εξαντληθούν όσο πιο γρήγορα όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Είναι τυχαίο πως επί ΠΑΣΟΚ έπαιζε τα μεσημέρια σε επανάληψη μέχρι θανάτου το  Beverly Hills 90210; Παίζει να είναι πιο στρατευμένη σειρά από το Θωρηκτό Ποτέμκιν και την Κάθοδο των Εννέα μαζί. Βασικά το Beverly Hills είναι για το Woke ότι η αρχαία Ελλάδα για τον Πολιτισμό, και για αυτό το αγνοούν όλες οι πλατφόρμες. 

Να σημειωθεί πως δεν έχε γραφτεί ούτε μισή λέξη με διάθεση ειρωνείας ή αστεϊσμού. 

 

4

Κανονικά σήμερα δεν έχει ποστ γιατί έως την 19η Δεκεμβρίου του 2024 οι Godspeed You! Black Emperor έχουν κυκλοφορήσει 8 δίσκους που επειδή δεν σας έπιασε ο τίτλος τους αγνοείτε. Κρίμα που ο Φαντασμένιος δεν μπορεί να γράψει σαν τον Σκιαδά ή κρίμα που ο Σκιαδάς δεν έχει γράψει για τον νέο δίσκο των Godspeed όπως έγραψε για τους Cure να σας βάλει όλους στη θέση σας. Και επειδή έχει τα νεύρα του ο Φάντα δεν θα σας κάνει copy paste κείμενο για gybe, θα πρέπει να κάνετε τον κόπο να κάνετε ένα κλικ στον σύνδεσμο εδώ.

 

5 + bonus live review Diiv - King Hannah

 Υπό κανονικές συνθήκες αυτό εδώ θα ήταν ένα ποστ ανασκόπηση για τη συναυλία της χρονιάς, δηλαδή για την πρώτη φορά που θα έβλεπε λαηβ ο Φαντασμένιος τον Mdou Moctar. Θα έγραφε για τα νέα τραγούδια του Funeral For Justice πως είναι πιο ακατέργαστα, πιο δυνατά και τελικά πιο κοντά στο επικό ILANA (the creator) του 2019. Ευθύτητα στη μουσική, ευθύτητα και στους στίχους όπου ο Mdou τραγουδάει για το δράμα των Τουαρέγκ χωρίς κάποια διάθεση για συμβολισμούς. Ο δίσκος κλείνει με το τραγούδι Modern Slaves όπου στην τελευταία στροφή λέει: 

Γιατί κόσμε είσαι τόσο επιλεκτικός με τα ανθρώπινα δικαιώματα; 

Ο λαός μου κλαίει και εσύ γελάς

Το μόνο που κάνεις είναι να βλέπεις

Και εδώ χρειάζεται μια παρέμβαση (1η) για τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς:

1. Godspeed

2. Bombino & Tinariwen

3. Years of Youth x Pan Pan

4. Χειμερινοί στη Χαλκίδα ή στο θέατρο βράχων ή στου Παπάγου ή στη Μυρσίνη

5. Stetson

 

Που είχαμε μείνει; Ναι φοβερός δίσκος και φοβερό λαηβ που όμως δεν έγινε ποτέ, ίσως θεία δίκη για όλα τα σχόλια του Φαντασμένιου για τις ακυρώσεις του Bruce Springsteen το καλοκαίρι. 

Και κάπως έτσι (παρέμβαση 2η) βρέθηκε ο Φάντα να βλέπει στο Paradiso τους King Hannah για τους ο οποίους όχι στο Αμστερνταμ άλλα ούτε έως την Πειραιώς δεν θα είχε διάθεση να πάει και ας φώναζε για αυτούς όλο το χίπι χίπι ιντερνετ πριν από δυο χρόνια. Το καλό με τη μέση ηλικία είναι πως γενικά φέρνει μαζί της και μια σοφία, οπότε δεν ήταν καθόλου έκπληξη πως το μόνο που ίσως καταγραφεί στη μνήμη του Φάντα είναι ο ωραίος τρόπος που κλότσαγε το πόδι προς τα πίσω o King κάνα δυο φορές που γρατζούνισε με κάποιο ενδιαφέρον την κιθάρα του. 90s τατς που έδεσε γάντι με το καρό πουκάμισο και το Silver Jews μπλουζάκι από μέσα. Η Hannah και καλά απόμακρη, ανέκφραστη μα που πάτε και τα βρίσκετε όλα αυτά τα φιντάνια; Και ενώ ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταπολεμήσει την King βαρεμάρα σκεπτόμενος πως σε αυτή τη σκηνή έχουν γράψει ιστορία οι Nirvana, τσουπ στη σκηνή οι diiv. 

 Ο Zachary Cole Smith και αυτός ευθυγραμμισμένος στο 90s κλίμα φοράει t-shirt πάνω από λευκό μακό και κάπου εδώ τελειώνει η My style rocks ενότητα. Η συναυλία των diiv αποτελείται από ορθόδοξο shoegaze, σε χαμηλά ωστόσο ντεσιμπέλ, διανθισμένα με εκτεταμένες βιντεοπροβολές όπου το κύριο θέμα είναι η κατακραυγή της Αμερικάνικης πολιτικής με κάμποση ειρωνεία για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Κάπου περάσανε και κάτι πλάνα από την πλατεία νερού, ωστόσο η κορύφωση ήρθε προς το τέλος με δίδυμους πύργους και στο καπάκι ένα μεγάλο death to america (ε και μου το κλείσουν για αυτό ε). Είχαν διάθεση αλλά τα τεχνικά προβλήματα με τα βίντεο είχαν ως αποτέλεσμα ένα death to ροή του λάηβ και τελικά είναι μεγάλο πρόβλημα η εμπειρία της μέσης ηλικίας έχουν χαθεί οι εκπλήξεις. Καλοί οι diiv άλλα όχι για σχεδόν 2 ώρες σετ. Α ρε Mdou, α ρε Mdou.

6 (δηλαδή μια θέση πριν το 5)

Με μια πρόχειρη ματιά στις φανταλίστες φαίνεται πως αυτή είναι η πρώτη φορά που δίσκος που συμμετέχει ο Pan Pan είναι στη θέση #6. Κανονικά ήταν να είναι στο 5 αλλά σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό το 5 θα ανέβαινε Τρίτη που είναι πεθαμένη μέρα, ενώ το 6 Δευτέρα που παίρνουν οι σερβερς της γκουγκλ φωτιά. Θα μπορούσε να είναι και στο 3 ή και το 1 αλλά μετά θα υπήρχε ο κίνδυνος να πουν κάποιοι πως η λίστα δεν είναι αντικειμενική. Με αυτά και με αυτά ο παντοδύναμος θεός της ειρωνείας τα έφερε έτσι και βγήκαμε εκτός προγράμματος οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ σήμερον ημέρα τρίτη έχουμε στο έξι της φανταλίστας τον πρώτο δίσκο, Λύκοι Στον Άρη των Years Of Youth x Pan Pan.

Τι να γράψει ο Φαντασμένιος τώρα για ετούτον το δίσκο. Να γράψει βασικά πως η παρουσίαση του δίσκου στο Floyd ήταν από τα λαηβ της χρονιάς.  

Και για να μην πατάτε κλικ σας το έχει αντιγράψει ο Φαντασμένιος:

 

Βασικά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το λαηβ. Τι άλλο να γράψω; Αλλά ήταν απόγευμα και ήμουν κολλημένος στην Αττική οδό λίγο πριν το δαχτυλίδι και άκουγα το νέο τραγούδι των Godspeed You! Black Emperor. Το παίξανε πρώτη φορά λαηβ το περασμένο Σάββατο (λινκ). Τρέχα γύρευε ποιο ποπ τραγούδι έχουν κατακλέψει πάλι, αλλά δεν έχει καμιά σημασία, σημασία για τους Gybe δεν έχει το τι αλλά το πως. Και το πως είναι ακόμα μια φορά επικό, ειδικά αυτά που κάνουν από το 10:45 και μετά, ένα ριφ σαν φωτιά στις κεραίες, και το τύμπανο να βαράει απόκοσμα και δυνατά, και μπροστά είναι τα πελώρια σύννεφα, κόκκινο και γκρι, η πιο γλυκιά κίνηση όλων των εποχών, και ώπα ώπα, το ίδιο Σάββατο στο Floyd σε κάποια φάση στο λαηβ των Years of Youth και Pan Pan έμοιαζε σαν να κάνουν διπλή προβολή από πίσω αλά gybe; Είμαι εδώ για να κάνω τρελά μασαπ για τα λαηβ του pan pan. 

Μέρος Α'. Οι Years of Youth και Pan Pan παίζουν με τη σειρά ολόκληρο το δίσκο τους "λύκοι στον Άρη". Το οπτικό μέρος είναι σε πλήρη συμφωνία με το απίστευτο Artwork του δίσκου, η μουσική είναι πιο σκοτεινή, μελαγχολική, και όλα τα λεφτά η αντίθεση με τα παιδιά από κάτω που έχουν έρθει πεινασμένα για χορό. 

Το νέο στοιχείο σε αυτό το λαηβ είναι η προβολή των στίχων σε υπέρτιτλους, δίνει μια άλλη προοπτική στην παρακολούθηση μιας ποπ συναυλίας, αυξάνει σίγουρα το επίπεδο προσήλωσης από εκεί και πέρα η απόλαυση είναι δεδομένη. Ο ήχος πολύ καλός, στο ζυγίζει ένα τόνο θυμίζει να γαμάνε κουμπιά. Αγαπημένη στιγμή. Μαζί φυσικά με τον μόνο παράδεισο που υπήρξε ποτέ. Εδώ η μελωδία είναι αβάσταχτα μελαγχολική, τα βίζουαλς, η Λαμπρινή Γκόλια VASSIŁINA να χορεύει, πανέμορφο, ένας δίσκος για το 1987, έτος ορόσημο για τους σαρανταφευγα. Για τα παιδιά από κάτω είναι πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία.  Δεν μπορούν να πουν πως δεν συνέβησαν όλα αυτά το 1987 όπως δεν μπορούσε κατά τα φοιτητικά του χρόνια ο Φαντασμένιος να πει με σιγουριά πως δεν κυκλοφορούσαν δεινόσαυροι από τις 6 έως τις 8 το πρωί. 

Μέρος Β'. Τα λαηβ του Pan Pan είναι νησάκια ελπίδας, χαράς και αγάπης. Είχε και η Καλλιόπη γενέθλια και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε. Πολύ υπονοούμενο έχει και τούτο το ποστ, αντίθετα ο pan pan τα λέει στα ίσια. ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Απλά πράγματα. Εδώ μάλλον σημασία έχει το τι και όχι το πως. Detroit Attica κάτσε και φτιάξε ένα beat, ξεκίνησα από το Κορωπί και τώρα είμαι στο ΟΑΚΑ. Στο ΟΑΚΑ

 

Τέλος της αντιγραφής. Γυρίζουμε στο σήμερα για ένα μικρό σχολιασμό του παραπάνω κειμένου.  Πρώτα από όλα εκεί που λέει θυμίζει να γαμάνε κουμπιά ο Φαντασμένιος θέλει να πει με και καλά μαεστρικό τρόπο πως του θυμίζει Fuck Buttons. Προφανώς και δεν το κατέλαβε καμία από τις 6-7 που το διαβάσανε. Κατά τα λοιπά θα μπορούσε να πει ο Φαντασμένιος πως έμοιαζε να υπάρχει μια απίστευτη σύνδεση σκηνής και κόσμου, θα μπορούσε να γράψει μάλιστα πως αυτή η σύνδεση γίνεται με μια αόρατη κορδέλα ενδεχομένως.  Δεν γράφει άλλα ο φάντα γιατί λογικά με το φετινό έξι θα έχουμε τα ίδια με το περσινό πέντε και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. 

 

7

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός - δηλαδή η δημιουργία ραδιοφωνικής εκπομπής - επιτευχθεί με τα ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα, 2011-18 στον poplie και 2019-20 στον Strummer. Του λείπει το ράδιο του φάντα αλλά είναι σίγουρο πως στο ράδιο δεν λείπει ο φάντα. Ποιά θα ήθελε άλλωστε να ακούσει στην ίδια εκπομπή field mice, ekoplekz, spacemen 3 και το μιλώ για σένα του Θανάση; Είναι ρητορικό το ερώτημα. Και μετά ήταν και αυτά τα αλλοπρόσαλλα που έκανε αν κόλλαγε με κάτι, για παράδειγμα εκείνη η εκπομπή που είχε παίζει 5-6 φορές συνεχόμενα το Bedroom Eyes (αχ). Βασικά είναι σίγουρο πως κάτι τέτοιο θα έκανε και με το Say It Like You Mean It των Sleater-Kinney. Βασικά όλο το ποστ του Μαρτίου για τις Sleater-Kinney (Περίπου) θα ήταν ένα τυπικό παραλήρημα στην εκπομπή του φάντα:

 

Ο Φαντασμένιος αγώνας δικαιώθηκε. Tα indie διαμαντάκια σκάνε από παντού, το 2024 βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερη μουσική χρονιά της δεκαετίας και βλέπουμε. Και πως μπορεί να είναι αλλιώς όταν η χρονιά ξεκινάει με νέο δίσκο Sleater- Kinney. 

Στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα του Little Rope δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα. Αυτό είναι ένα ικανό χρονικό διάστημα για να δυναμώσει κάποιος την ένταση πιστεύοντας πως κάτι δεν πάει καλα, στο μεταξύ οι πρώτοι ήχοι από το hell έχουν φτάσει, μια ξερή κιθάρα και η Corin Tucker περιγράφει την κόλαση, και μέχρι να σου περάσει από το μυαλό πως έχεις την ένταση στο 8/10 τσουπ στο πενήντα δευτερόλεπτο σκάει το ουρλιαχτό και ξαμολιούνται τα ριφ του διαόλου από παντού, αηνταααααααααα. Εδώ η παραγωγή είναι φανταστική και οι ιδέες θυμίζουν καυλωμένη μπάντα φαινόμενο που μετά από μεγάλο κόπο της δίνεται η ευκαιρία να γράψει τον πρώτο δίσκο.  Οι Sleater-Kinney είναι ένα πολύ καλό συγκρότημα που όταν όμως ξεφεύγει από τα στάνταρ του ξεφεύγει η κατάσταση τόσο που η γαματοσύνη φαίνεται από το διάστημα. Σαν τις κιθάρες από το 1:05 έως το το 1:22 στο Six Mistakes, έχει την αίσθηση ο Φαντασμένιος πως θα μπορούσε να αλλάξει η φορά της γης αν κράταγε παραπάνω. Τα Needlessly Wild, Dress Yourself και Untidy Creature στέκονται άνετα δίπλα στα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας τους. Το Little Rope είναι ενδεχομένως καλύτερο από το No Cities To Love, ακούσατε ακούσατε - μιλάμε εδώ γράφεται ιστορία. 

Και υπάρχει και το τραγούδι Say it like you mean it το οποίο είναι μια κατηγορία μόνο του. Πέρα από την καλή μουσική, τη μελωδία, τον ρυθμό και τα λόγια, εδώ είναι η αποθέωση της ερμηνείας. Οι στίχοι μοιάζει να εκτοξεύονται από την αορτή της Tucker. Ο Φαντασμένιος θα κάνει καλή διατροφή και θα ζήσει πολλά χρόνια για να σας θυμίζει τι κομματάρα είναι το Say it like you mean it. Πόσο του έβαλε το p4k; 7.7; Πόσο γραφικό είναι να βάζει κάποιος δεκαδικό σε μουσικοκριτική, βασικά πόσο γελοίο είναι να βάζει βαθμό, βασικότερα βασικά δεν έχει κανένα νόημα να γράφει κάποιος για δίσκους που δεν του αρέσουν. Για παράδειγμα ποιο το νόημα να γράψει ο Φαντασμένιος για τον νέο δίσκο των Idles TANGK; 

To TANGK ξεκινάει σιγά σε φάση κολπάκι για να δυναμώσει ο άλλος την ένταση αλλά όταν έρχεται ο ήχος τελικά ακούγεται ένας μπουκωμένος Thom Yorke. Συγχαρητήρια αγαπητές φίλες, η γραμμή που σας ενώνει με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη απέκτησε ακόμα ένα σημείο. Και ενώ ο Φαντασμένιος τσεκάρει αν όντως αυτό το πράγμα είναι Idles ξεκινάει να φωνάζει ο μαν, τσα τσα τι τι το το κο κο σι σι ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ κο τσι τσι οι Idles τα τα τα τα η Σάττι, ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ με τους κάγκουρες και τις πόζες εκεί χάμου. Ακόμα ένας δίσκος των Idles λοιπόν που θα λατρέψετε, μπράβο σας. O Φάντα με ημι-ξινισμένο ημι-ειρωνικό ύφος αλά Thora Birch στο Ghost World πατάει να παίξει η τελευταία κυκλοφορία της paisley shirt records, το Tourist-Language των Flowertown. Η δισκογραφική έχει όνομα εμπνευσμένο από τραγούδι των Television Personalities και στις ετικέτες κάτω γράφει anti-post-punk. "I just - I Can't relate to 99% of humanity" που λέει με απόγνωση ο Σίμουρ στο Ghost World.   

 

8

O Φαντασμένιος είναι ανορθόγραφος και πρέπει να έχει και κάποια μορφή δυσλεξίας, ή είναι ανορθόγραφος επειδή έχει κάποια μορφή δυσλεξίας. Εντάξει, αυτό μάλλον το είχατε καταλάβει. Όταν ήταν μικρός έγραφε από τη μέση της σελίδας και κάτω με το ακλόνητο επιχείρημα να μην πέσουν τα γράμματα από ψηλά σε περίπτωση σεισμού. Πιο μετά όταν ήταν φοιτητής, ξύπναγε για περίπου ένα εξάμηνο με το Come Together των Spiritualized στο τέρμα. Τα παραπάνω είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν τον αιώνιο έρωτα του με του άρχοντες της παράνοιας Fat White Family.

To Forgiveness Is Yours είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά από κάμποσες αλλαγές στη σύνθεση τους με κυριότερη την αποχώρηση του Saul Adamczewski. Μοιάζει σαν να έχουν περάσει χίλια χρόνια αλλά ήταν πριν από ακριβώς δέκα όταν οι Fat White Family έρχονταν από το νότιο Λονδίνο ως οι μεσσίες του Punk Rock. Κάμποσους τσακωμούς και αρκετές αμφιλεγόμενες δηλώσεις μετά έχουν πια καταντήσει κλωτσοσκούφι των σκεπτόμενων μουσικών (sic ) αλλά και των βρετανικών μίντια. Μόνο ανάχωμα ως προς την καθολική τους ακύρωση ήταν η πολύ επιτυχημένη κυκλοφορία του βιβλίου "Ten Thousand Apologies: Fat White Family and the Miracle of Failure". Έτσι όπως πήγαινε το πράγμα ίσως μόνο γύρω από το δισκάδικο Dash The Henge στο Καμπεργουελ θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει το θαυμασμό μου για την μπάντα χωρίς να χλευαστεί. 

Σε αυτές τις περιπτώσει όλα γίνονται πιο απλά όταν μια μπάντα κάνει τα δύο βασικά, βγάλει ένα καλό δίσκο και παίξει καλά στα λαηβ. To Forgiveness Is Yours είναι ένας εξαιρετικός δίσκος παρά την αποSaoulοποίηση. Στην πραγματικότητα το indie κενό του Saoul ο Lias το γέμισε με ένα τατσ παραξενιάς αλά decius και κάμποσο ντεμοντέ ας το πούμε ροκ. Το πιο ελπιδοφόρο από όλα είναι όμως οι ανταποκρίσεις που έρχονται για τα λαηβ τους. Κύματα πανικού σκάνε στην μάπα των φασαίων του νησιού. Και αυτή είναι μόνο η αρχή, ήδη το νέο single των Decius προμηνύει χαμό ενώ ο Φαντασμένιος ακόμα γελάει με τον τύπο στο Norman που γράφει τη στήλη με τους δίσκους της Παρασκευής που ξεκίνησε την κριτική του για το αδερφό συγκρότημα Warmducher γράφοντας "συνήθως είμαι αλλεργικός σε ότι έχει σχέση με τους Fat White Family. Τελειώσατε κύριοι. Τελειώσατε. Όσο εσείς πουλάτε παπατζιλίκι γίνεται χαμός όπου περνάει ο Lias και η παρέα του. Ω ναι, από το Κάμπεργουελ και το Πέκαμ θα σας πάρουμε φαλάγγι και σε δέκα χρόνια από τώρα όλοι θα διαβάζετε τον σπουδαιότερο συγγραφέα παύλα μουσικό της εποχής μας.

 

9

Αν έχετε ντέρτια και θέλετε μουσική υπόκρουση μείνετε μαζί μας να σας παρουσιάσουμε τους στρεητ αουτ φρομ Σικάγο Friko με τον πρώτο τους δίσκο Where we've been, Where we go from here. Ηχητικά μοιάζουν με ακατέργαστους Arcade Fire με ολίγη από Bright Eyes λόγω κυρίως των φωνητικών του - προφανώς ελληνικής καταγωγής - Νίκο Καπετάν. Η εισαγωγή στο Crashing Through μοιάζει με φόρο τιμής στους συντοπίτες Smashing Pumpkins. Σε ένα φαντασμένιο κόσμο οι Friko θα ήταν σουπερ σταρς και θα έπαιζαν στο ημίχρονο του Σουπερ μπολ. Αγαπημένο τραγούδι το Statues. Για να είστε εδώ δεν σας αρκεί σκέτη η πληροφορία ή να βάλετε απλά το τραγούδι να το ακούσετε θέλετε και μια γραπτή περιγραφή. Βάλτε ένα καυκάσιαν.

Ο Φαντασμένιος πριν πολλά πολλά χρόνια είχε μια καραμπινάτη σχεδόν θανατική εμπειρία. Δηλαδή πάτησε μπλε πάγο και έφυγε κάτω 300 μέτρα έως που κάποια στιγμή είδε τον ορίζοντα να χάνεται και σκέφτηκε, αυτό ήταν, τέλος. Δεν πέρασε όλη η ζωή από μπροστά του, μόνο κάτι ποταπές σκέψεις του στιλ θα μπορούσες να πεθάνεις σε κάποιο πιο σοβαρό βουνό. Με τα πολλά την έβγαλε καθαρή και θυμάται πως για να ηρεμήσει έβαλε να ακούσει το Mr. Beast των Mogwai. Εκείνη η εμπειρία σίγουρα τον άλλαξε και ήταν ένα έναυσμα για πιο χαρούμενη ζωή. Κλισέ ξε κλισέ έτσι είναι και ας γελάει η μισή υφήλιος με την παραπάνω πρόταση. Λοιπόν τι λέγαμε; Α. Αν ήξερε ο Φαντασμένιος τι στροφή στη ζωή ήταν αυτή (έτσι για να γελάσει και η άλλη μισή υφήλιος) τότε θα έπρεπε να είχε βάλει στα ακουστικά να παίζει το Statues των Friko.

Heaven is out there, middle of nowhere
Hiding away until it's time κλπ κλπ

10

 

Ότι θα ζούσαμε λοιπόν να το δούμε και αυτό, ποιος να το περίμενε. Κοίτα τι μας βρήκε στα γεράματα. Και αν έχει κάνει κωλοτούμπες ο Φαντασμένιος. Ε ρε πως χλεύαζε τους Baby Guru πριν τον τσιμπήσει σαν μύγα τσε τσε το the things you do. Πως τα έφερε έτσι η ζωή και έγινε ο απόλυτος φαν. Με τους Cure προσπάθησε κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια αλλά φευ. Με αυτό εδώ το λάηβ πίστευε πως ξεμπέρδεψε. Χα. Γελάει ο μαγκίτης από πάνω. Και να είμαστε εδώ με το #10 στην Φανταλίστα, δηλαδή το Songs of Α Lost World των Cure. Είναι όντως πραγματικότητα. Για τον δίσκο αυτό υπάρχει ένα τέλειο κείμενο από τον Λεωνίδα Σκιαδά το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε. Φανταστικό κείμενο, είναι σαν ο Σκιαδάς να τα λέει στη μούρη του Φαντασμένιου. Τέλειο. 

Εμείς εδώ στην βλακεία που μας δέρνει ας συνεχίσουμε το κονσεπτ αυτοαναφορικότητα  2024. Ο Φαντασμένιος έχει φάει ξύλο για μια γυναίκα. 

Μικρός, αθώος και τυφλά ερωτευμένος, έπαιζε το παιχνιδάκι "ο καλύτερος μου φίλος". Ένα βράδυ γυρίζοντας από το σινεμά, του πιάνει αυτή το χέρι γιατί φοβόταν λέει και ωωω τι τύχη περνάει με το αμάξι ο γκόμενος της με τους δυο κολλητούς του και να σε λίγα δευτερόλεπτα ο Φαντασμένιος αγκαλιά με μια πικροδάφνη. Το παράσημο ήταν μια πληγή στο χέρι 10-15 εκατοστών για την οποία η επίσημη εκδοχή ήταν "έπεσα τρέχοντας να προλάβω το τρένο". Ποιος ο φάντα που δεν είχε πάει ποτέ την πρώτη ώρα στο φροντιστήριο. Κάποια στιγμή - πρέπει να ήταν στο μάθημα για την έκθεση - βαρέθηκε να λέει την επίσημη εκδοχή και είπε την αλήθεια, η αντίδραση; Όλοι γέλασαν. Εντωμεταξύ δεν ήταν καθόλου αστείο γιατί πόναγε και καθόλου κουλ σαν αμερικάνικη τινέιτζερ ταινία γιατί το κορίτσι γύρισε στον υπερκουλ γκόμενο που είχε μείνει 15 φορές στην ίδια τάξη. Α το αγαπημένο συγκρότημα του ήταν οι Cure. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή του Φαντασμένιου αν αντί για Cure το αγαπημένο συγκρότημα του παπάρα ήταν τα Παιδιά από την Πάτρα ή έστω οι Πυξ Λαξ;

Πάντως το επίμαχο βράδυ γύρισε σπίτι και άκουσε Σκιαδά στον Ρόδον 94,6FM. Ωραία εκπομπή και ας μην ήταν ποτέ του σκοτεινού ήχου ο φλωροφάντα. 

 

11

Σημείωση: Από εδώ και πέρα η φανταλίστα έχει δίσκους που κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά πέρασαν από το κουτάκι της σκέψης που ο Φαντασμένιος φυλάει το δίσκο της χρονιάς.  

Όπως είναι πλέον γνωστό, τα ακραία μουσικά φαινόμενα είναι κάτι σαν επίσημος αντιπρόσωπος για την φοβερή δισκογραφική Paisley Shirt records. Τι έχουμε εδώ; Οι  Flowertown, δηλαδή τα δύο τρίτα των επίσης αγαπημένων Cindy κυκλοφόρησαν ακόμα ένα διαμαντάκι που συμμορφώνεται πλήρως με τις lo-fi, dreamy, pop-rock προδιαγραφές της δισκογραφικής από το  Σαν Φρανσίσκο. Αν το κονσεπτ ήταν παρουσίαση σε μια πρόταση τότε αυτή θα ήταν η εξής, μοιάζει να βγήκε από τις σελίδες του θρυλικού fanzine Sense. Επειδή το κονσεπτ όμως είναι ο Φαντασμένιος βάλτε ένα καυκάσιαν.

Ας φανταστούμε πως αυτός πατάει το play στο Walkman και παίζει το 00, απέναντι είναι αυτή, φοράει ένα λευκό t-shirt μέσα από την καβαδούρα, αρβύλες με λευκή κάλτσα, γέρνει το κεφάλι προς τη μια μεριά, κάνει να χαμογελάσει, ο αέρας κουνάει ανεπαίσθητα τις αφέλειες της, δαγκώνει κάπως τα χείλια και γυρίζει από την άλλη μεριά και φεύγει. Δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια, το καλοκαίρι είχε πάει στο Παρίσι, και κόντρα σε όλους και όλα αποφάσισε να σπουδάσει υποκριτική. Οι φίλες της τρελαίνονται για ψώνια και μόδα, αυτή φέτος πήρε μάθημα με τίτλο "οι καταραμένοι ποιητές".  H κασέτα έχει φτάσει στο Count to Nine, ένας μελαγχολικός ρυθμός, αβάσταχτος σαν ποίημα του Ρεμπώ ή σαν την προδοσία της και καλά καλύτερη της φίλης. Ο μύθος λέει πως για μέρες έκλαιγε ακούγοντας R.E.M. Αν ήταν 2024 θα έβαζε το The Ring των flowertown θα μάζευε κουράγιο και θα πήγαινε στο σπίτι του να του πει άη χάσου εσύ και η Μπάχα σου. Αν ήταν 1998 θα έβαζε Belle And Sebastian, αν ήταν 1990 θα έβαζε Field Mice, σε κάθε περίπτωση θα είχε τις ίδιες καλοσχηματισμένες αφέλειες και διαπεραστικό βλέμμα σαν το ριφ στο Νο Good Thing του Syd Barrett. Ωραία διασκευή αλλά η μελωδία του Bitter Orange είναι άλλο πράγμα, μαγικό σαν την πρώτη αγκαλιά, κάθε νότα σαν μαχαίρι στην καρδιά, στο walkman μάλλον τελειώνει η μπαταρία αλλά δεν το κλείνει, θα πεθάνει αν δεν ακούει αυτή τη μουσική, έχει φύγει από το βλέμμα του. Αντίο Μπί. 

Μπί για πάντα. 

 

~~~~~~~~~o~~~~~~~~~

 

Η Paisley Shirt records στα ακραία μουσικά φαινόμενα:

Cindy

Cindy

April Magazine

April Magazine

12

Έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη, ο οποίος διαγράφει από την ΝΔ τον Σαμαρά, γυρίζει το χακί και τα φαρδιά στη μόδα, έχουμε λειψυδρία !!!! Ζήτω τα 90s, ευτυχισμένο το 1993!! Λογικό λοιπόν να κάνουν χαμό στο διάβα τους οι Fontaines D.C. με το - από τα κόκαλα βγαλμένο των 90s τα ιερά - Romance. Και αν στο Skinny Fia η αναφορά στους συμπατριώτες τους Whipping Boy ήταν κάπως υπόγεια με τη διασκευή στα Skinny Fia sessions (Twinkle), εδώ είναι φόρα παρτίδα στο εξώφυλλο, το οποίο είναι φόρος τιμής στο διαμαντάκι Heartworm του 1995. 

Τα έχει ξαναγράψει ο Φαντασμένιος, είναι σίγουρο πως οι fontaines d.c. έχουν ένα ψαγμένο 45αρη ξάδερφο που ξέρει απέξω και ανακατωτά την indie/alternative δισκογραφία των 90s, από τους Prolapse έως τους deftones. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ο  ξάδερφος να πέρασε ένα καλοκαίρι από την Αντιπαρο Ιντίπαρο, να έκανε το χαμούρεμα της ζωής του στα βραχάκια πίσω από τη La Luna και κάπως έτσι μαζί με την κατήχηση στην καλή μουσική να τους πάσαρε το τάμα να έρχονται για συναυλία στην Ελλάδα ακόμα και αν έχουν βγάλει μισό EP.

Μια χαρά δίσκος που στηρίζεται στις γερές συνθέσεις, ο Φάντα θα υποκλιθεί μαζί με όλη τη γη στα Starbuster και Favourite, θα καταπιεί με χαρά το hype και θα υπογράψει το όποιο υπόμνημα τους κατοχυρώνει ως τους εκλεκτούς του μεινστριμ ροκ για τα επόμενα χρόνια και βάζει στην άκρη τους κατά καιρούς σωτήρες (κεσκεσε Idles;) της ροκ που πασάρουν τα βρετανικά μίντια.

 

Και επειδή αυτή η φανταλίστα είναι αφιερωμένη στο φαντασμένιο, αρπάξτε το top-10 του για το 1995:

Yo La Tengo - Electr-O-Pura

Pavement - Wowee Zowee

Slowdive - Pygmalion

Autechre - Tri Repetae

Sonic Youth - Washing Machine

Guided By Voices - Alien Lanes

Bowery Electric - Bowery Electric

Tindersticks - Tinderstcks

Prolapse -  Backsaturday 

Belly -  King

 

13

Στην αρχή ήταν Μένιος, αναφορά στις γραφικές ανταποκρίσεις του Μένιου Σακελλαρόπουλου πριν από τα ματς της Πανάθας στις Ευρώπες (αχ) και στον φοβερό και τρομερό χαρακτήρα των Δύο Ξένων, Μένιο Τσαπάρα. Ο μύθος λέει πως κάποια στιγμή σε μία από τις δυο δισεκατομμύρια ερωτικές απορρίψεις τον είπαν φαντασμένο. E και να που βγήκε και κάτι καλό από μια χυλόπιτα. Αυτή είναι η ιστορία λοιπόν με το όνομα του Φαντασμένιου, δεν είναι καμιά φοβερή ιστορία, αλλά σίγουρα μοιάζει να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από την όποια ιστορία έχουν οι Arab Strap για τον τελευταίο τους δίσκο I'm Totally Fine With It 👍 Don't Give A Fuck Anymore 👍. Και επειδή σας βλέπει ο φάντα να κοιτάτε με ένα μειδίαμα την οθόνη, η ιστορία πίσω από τον τίτλο του δίσκου των arab strap είναι πως αυτό ακριβώς το μήνυμα το έστειλε ο ντράμερ τους σε ένα ομαδικό τσατ όπου συνομιλούσαν για την περιοδεία τους. Κερδίζει πόντους εξαιτίας της γνωστής Arab Strapική ειρωνείας αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία του Φάντα είναι καλύτερη.

Το κυρίως θέμα του δίσκου είναι ο εθισμός με τα Social Media και πιο ειδικά το τουητερ όπου την εποχή του covid ο κυρ Moffat του έδωσε και κατάλαβε. Λογικές ανησυχίες 😎 για ένα συγκρότημα σχεδόν 30 ετών που βγαίνει στον Guardian με συνέντευξη που έχει τίτλο "We’re the last generation that could get drunk without someone filming us". Ας καταδικάσουμε όλοι μαζί τα social media και ας περάσουμε στον δίσκο, που για όποια ξέρει καλό φαντασμένιο αρκεί η θέση στη λίστα για να καταλάβει. Για τις νέες μας φίλες 😘 να σημειώσουμε πως κατά τη διάρκεια του χωρισμού της μπάντας, εμείς εδώ ήμασταν με το ένα αφτί στον έναν και με το άλλο αφτί στον άλλο με στιγμή ορόσημο για την τοπική μπλογκόσφαιρα όταν το 2007 στην πρώτη φανταλίστα βάλαμε δίσκο της χρονιάς το Brighter Beat του κυρ Middleton. Το φετινό δισκάκι των Arab Strap είναι σαν να παίζεις 21 και να είσαι στο 15, δεν ξέρεις αν πρέπει να τραβήξεις ή να πας πάσο. Ακούς το Strawberry Moon και λες φοβερό, αυτοί είναι οι γνωστοί ανατρεπτικοί Σκωτσέζοι που σκάνε ένα uptempo 👌 διαμαντάκι το 2024, και μετά ακριβώς έρχεται το βαριεστημένο 👎 You're Not There, πάνω που πας να ο κλείσεις σε κρατάνε με το Haven't You Heard και μετά έρχεται το κουρασμένο 👴 Safe & Well. Η καρδούλα του δίσκου είναι πάντως το φοβερό Hide Your fires  το οποίο ξεκινάει με τους εξής στίχους:

We danced in diamond rain and supersonic winds
We spooned beneath the Pillars of Creation

Φοβερή εικόνα το κουτάλιασμα κάτω από τους Πυλώνες της Δημιουργίας*, 😁😂😆😁, εντελώς Φαντασμένιοι, άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη 😀!!!

~~~~~~~ο~~~~~~~

*Το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο ή πιο σωστά αποτελεί παραποίηση της γνωστής φωτογραφίας με τίτλο οι Πυλώνες της Δημιουργίας (Pillars of Creation) που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ το 1995. Η φωτογραφία του Χαμπλ απεικονίζει διαστρικά αέρια και σκόνη στο Νεφέλωμα του Αετού, τα οποία έχουν τη μορφή προβοσκίδας ελέφαντα. 

 

14

Ο Φαντασμένιος είναι στρυφνός. Στο #14 της φανταλίστας ο δίσκος των Beak με τον σγχωρεμένο σκύλο του Τζεφ Μπάροου στο εξώφυλλο. Δεν έχει ποστ σήμερα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κατά καιρούς κακεντρεχή σχόλια του κύριου Τζεφ για τους Fat White Family.  

15

 

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός ήταν να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή, και πράγματι το 2011 ο δημοσιογραφικός όμιλος φανταμένιου (ΔΟΦ) απέκτησε φωνή (sic) στον θρυλικό poplie.eu. Φοβερή εκπομπή στην οποία δεν πρέπει να υπάρχει ραδιοφωνικός κανόνας που να μην παραβιάστηκε. Τα σαρδάμ, τα λάθη στις ονομασίες των καλλιτεχνών και τα κάθε είδους παραληρήματα ήταν το φόρτε του Φάντα. Στην αρχή η εκπομπή γινόταν από το στούντιο της Κάτω Κηφισίας κάθε Κυριακή μεσημέρι στις  4 δηλαδή υπό την επήρεια του χανγκόβερ της προηγουμένης. Σε μια από τις πρώτες εκπομπές ο Φάντα βάζει να παίξει το Perfect Life των Belong. Ε λίγο η απόκοσμη μελωδία, ο τέλειος Shogaze ήχος, οι βότκες, κάτι τσιπουράκια και καλά κόλπο ομοιοπαθητικής καταπολέμησης του χανγκοβερ και η ύφεση που βίωνε η χώρα για 2 χρόνια είχαν ως αποτέλεσμα o ραδιοφωνικός παραγωγός να ξεσπάσει στο μικρόφωνο. Κατά πάσα πιθανότητα από εκείνο το παραλήρημα μας έμεινε και το αγαπημένο "σας γαμάει ο Λέτο". Όλα αυτά συνέθεσαν ένα τεράστιο ό,τι να ναι που ευτυχώς το 2020 μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

13 χρόνια μετά οι Belong επέστρεψαν με το Realistic IX, και είναι πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αγνό παρθένο Shoegaze αλά Belong - παρότι οι ίδιοι απαρνήθηκαν την ταμπέλα σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους - πιο ακατέργαστο από το Common Era αλλά αρκετά όμορφο για να σε κρατήσει και να μην πέσεις στον πειρασμό να το προσπεράσεις για να ακούσεις ένα εκατομμύριο φορές το Perfect Life (Αχ). Το τραγούδι που κλείνει το δίσκο (ΑΜ/PM) είναι το αδιαμφισβήτητο διαμαντάκι του δίσκου, ακούγεται σαν ο τέλειος συνδυασμός rave (η καλή rave, Ευρώπες) με το Shoegaze, σαν ένα Surf Solar που έχει καταπιεί λίγα χαπάκια παραπάνω, μια αποθέωση στη ροή θα μπορούσε το τραγούδι να έχει 4 ώρες διάρκεια και να μην κουράσει. Πως μετά από όλα αυτά να μην πηγαίνει τρένο την Κηφισία ο Λέτο; Αμ το ότι ξύπνησαν οι My Bloody Valentine και ανακοίνωσαν συναυλία για το 2025 είναι τυχαίο;  

16

Η φανταλίστα έχει κάποια κόλπα. Για παράδειγμα παραδοσιακά στο #5 μπαίνουν αυτοί που αγαπάει πιο πολύ ο Φαντασμένιος. Επίσης στο #20 δεν είναι ποτέ ο τελευταίος αξιολογικά δίσκος της λίστας. Στο 20 ο Φαντα βάζει το δίσκο που θέλει να ακούσετε, καθώς είναι το ποστ που παραδοσιακά έχει τα περισσότερα χιτς. Το ίδιο ισχύει για δίσκους που ανεβαίνουν τις Δευτέρες (παραδοσιακά μέρα με πολλά χιτς). Οπότε για το 2024 δώστε βάση στα 19,12 και 5. Στην πρόσφατη ιστορία του μπλογκ η λίστα έχει πάντα και ένα δισκάκι εκτός του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Συνήθως από Αφρική και πιο συγκεκριμένα σχετιζόμενο με την φοβερή Sahel Sounds. Για φέτο έχουμε τον Σενεγαλέζο Tidiane Thiam.

Εδώ τα πράγματα είναι απλά, αν σας πιάσει η μελωδία στο τρίτο τραγούδι  N.A.N.K.A. ή αν οι παλμοί σας δείξουν μια αντίδραση κατά το Yewende, τότε το Afriva Yontii είναι για σένα. Πάμε πάλι στο θεώρημα με το εξώφυλλο του προηγούμενου ποστ. H ακουστική κιθάρα του Thiam μοιάζει με όαση μέσα στην συννεφιασμένη έρημο. Ο Thiam παίζει για την καημένη την Αφρική που τόσα έχει περάσει, και εδώ το μελαγχολικό σχεδόν ήπιο παίξιμο έρχεται σε αντίθεση με τη διάθεση για επανάσταση (ο τίτλος του δίσκου μεταφράζεται ως "Αφρική, ήρθε η ώρα"). Το άδικο για την Αφρική στέκει ακριβώς απέναντι από την φασαρία του Mdou Moctar, σαν μοιρολόι ένα διαρκές μελωδικό, αχ μωρέ Αφρική πότε θα εκμεταλλευτείς τον φυσικό σου πλούτο και θα τους γαμήσεις όλους μα τη Σαχάρα να βαρεθούμε να βλέπουμε τη Σενεγάλη να σηκώνει μουντιάλ!

17

 Η φανταλίστα. Είναι η λίστα του Φαντασμένιου αλλά και μια φανταστική λίστα. Παύση.

Η φανταλίστα είναι πραγματικά εξαιρετικής ποιότητας, ας πάτε όσο πίσω θέλετε, δεν θα βρείτε χάλια δίσκο, μπορεί να λείπουν δίσκοι αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα βρείτε ένα κακό δίσκο. Διότι αγαπητές φίλες ο Φαντασμένιος κάνει το εξής φοβερό, βάζει στη λίστα τους δίσκους που άκουσε και του άρεσαν. Επίσης εδώ και πολλά χρόνια με εξαίρεση που και που κάνα WIRE δεν διαβάζει καθόλου για μουσική. 

Πάνε τα χρόνια της μιζέριας που δεν είχε λεφτά και έβλεπε όνειρο πως είχε μπει στο μετρόπολις και δεν υπήρχαν ταμεία και κατέβαζε τα ράφια. Πάνε τα χρόνια που έλιωνε το ένα δισκάκι την εβδομάδα και προσπαθούσε να σβήσει την δίψα του για καινούργια μουσική διαβάζοντας ένα εκατομμύριο φορές τις δισκοκριτικές του Θανάση Μήνα στο ποπ και ροκ. Διάβαζε τις αναφορές και φανταζόταν πως θα είναι ο δίσκος. Πλέον βλέπεις το εξώφυλλο, σου αρέσει; Πατάς στο ιντερνετ να παίξει και τέλος, ακούς και έχεις γνώμη και δεν έχεις κανέναν φαντασμένιο να σου γράφει πως οι Girl And Girl είναι από την Αυστραλία αλλά εδώ ένα τεστ DNA δεν θα έβλαπτε να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι από το Chicago.

Το Call A Doctor κυκλοφόρησε η Sub Pop (α ρε Θανάση) και δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε κείμενο που δεν τους παρομοιάζει με τους Arcade Fire και τους Parquet Courts. Ω ναι, βάλτε το δίσκο να παίξει και να είστε σίγουροι πως σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα νομίζετε πως στον Παναθηναϊκό παίζει αριστερό μπακ ο Μάρκους Μινχ και το βράδυ έχετε να πάτε στο μικρό μουσικό θέατρο. Ζήτω το Indie των 00s! Η καρδούλα του δίσκου είναι  η θεατρικότητα που δημιουργεί η αντίθεση των καταθλιπτικών στίχων με την ζωηρή μουσική. Κοιτάξτε και το εξώφυλλο. Σας αρέσει; Ε πατήστε εκεί στο ιντερνετ να παίξει, τι κάθεστε και διαβάζετε τις μαλακίες του Φαντασμένιου. 

 

18

Μια φορά και ένα καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια ο μοναδικός φίλος του Φαντασμένιου τω καιρώ εκείνω έφυγε για τα ξένα. Τότε ο Φαντασμένιος συνειδητοποίησε δύο πράγματα. Πρώτον, πως είχε μόνο έναν φίλο και δεύτερον πως του άρεσε να του γράφει στο msn με λεπτομέρειες για τα λαηβ που πήγε και για τους δίσκους που άκουγε. Οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ εγένετο μπλογκ, το οποίο βέβαια δεν το ανέφερε και σε κανέναν. Μόνο όταν ανακάλυπτε (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε) κανένα δισκάκι που το είχαν παραμερίσει όλα τα χιπι χιπι σαητ ένιωθε μια επιθυμία με κάποιο τρόπο να πάταγε το κουμπί και να γύριζε ο διακόπτης από την πλήρη ανυποληψία στη λάμψη της επιδραστικότητας, να συζητάνε όλοι για αυτό το μπλογκ που έγραψε για παράδειγμα για τον δίσκο των Bolts Of Melody. 

Bolts Of Melody ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Adam Franklin των Swervedriver. Μετά το κράτησε ως όνομα του συγκροτήματος με το οποίο έπαιζε τη μουσική του. 10 χρόνια μετά και ενώ έχει παρεμβληθεί η επανένωση των Swervedriver με λαηβ και δίσκους, οι Bolts of Melody κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο, Film Noir. Κατά βάση ορχηστρικό, οπότε κινηματογραφικό ναι, αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα Noir, είναι ένας δίσκος για τον Κυριακάτικο καφέ άντε το πολύ πολύ να παίξει και στο αμάξι στη εθνική, καθότι έχει και το μοτορικ στοιχείο μέσα. Εντωμεταξύ διαβάζετε για Adam Franklin και για Swerdriver αλλά μη νομίζετε πως θα τους συναντήσετε πουθενά. Αντίθετα η συμμετοχή των Besnard Lakes στο The village Sleeps φωνάζει από μακρυά όπως και το σόλο - τι άλλο; δεκαπέντε δευτερολέπτων του J Mascis στο Black Flower. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου το ατμοσφερικ Vibratube, το όνομα και πράμα Suzuki's Dream και το 555 που μάλλον και το πιο σωστό δόλωμα.  

 

19

H αρχική ιδέα ήταν μια εκπομπή που θα λέγεται ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα και ο παραγωγός θα μιλάει σε τρίτο πρόσωπο ως Φαντασμένιος. Αλλά τω καιρώ εκείνω για να κάνεις ράδιο έπρεπε να είσαι γραμμένος σε τοπική του ΠΑΣΟΚ. Οπότε έπεσε η ιδέα για ψηφιακό κόμικ με θέμα τι άλλο; Mια από τις πολλές ιστορίες ερωτικής απογοήτευσης του Φαντασμένιου. Θα ήταν άθλιο, θα ήταν το ed wood των κόμικ. Το αντίθετο δηλαδή από τον κύριο τέλειο Colin Stetson. Ο οποίος αν δεν πέρναγε από την Αθήνα για αυτό εδώ το λαηβ μάλλον δεν θα έβλεπε φανταλίστα. Μοιάζει τεράστια μπούρδα αυτό αλλά τα δεδομένα είναι τα εξής, δεν είναι δυνατό να περιγράψει κάποιος μια συναυλία του Stetson και όσοι τoν έχουν δει λαηβ, είναι βέβαιο πως ακούν διαφορετικά τους δίσκους του. 

Μας κατηγορούν λέγοντας πως είμαστε εκλέκτικ, τους απαντούμε: είμαστε τα ακραία μουσικά φαινόμενα, 17 χρόνια στο ιντερνετ, 17 αναγνώστριες όλες και όλες, εμείς δεν θέλουμε το κακό κανενός, αν δεν μας πιστεύετε σας προκαλούμε να πάτε να τον δείτε και να έρθετε να μας πείτε ότι τα πράγματα έχουν αλλιώς. Εμείς εδώ θα αναλάβουμε την ευθύνη και θα σας αποζημιώσουμε με συλλεκτικό υλικό το ανέκδοτο κομικ του Φαντασμένιου. To The love it took to leave you όπως λέει ο ίδιος ο Stetson ένα ερωτικό γράμμα στον εαυτό του και στα ψηλά γέρικα δέντρα που ταλαντεύονται και τρίζουν στον αέρα και τη βροχή. Ακραία επίπεδα φαντασμενίασης ενδεχομένως.

20

Ο Φαντασμένιος είναι ζυγός, κλασικός σπασαρχίδης ζυγός, θέλει όλα να είναι στη θέση τους στη θέση που νομίζει πως πρέπει να είναι, ανάλυση, κουτάκια, κουτάκια, διαδικασίες, ακολουθίες, σειρές, σειρές, σειρές, κουτάκια, και πρέπει μεγάλα, τεράστια πρέπει που φαίνονται από το διάστημα, πρέπει μεγαλύτερα από την πούτσα του Σιφρέντι, για αυτό θέλει δύο τουλάχιστον καυκάσιαν ή τρείς βότκες σκέτες για να απολαύσει βόμβους και άναρχους ήχους που σκάνε - όχι σαν μολότοφ. WE ARE WINTER'S BLUE AND RADIANT CHILDREN το σχήμα των Matt Ball από BIG|BRAVE και του Efrim Menouk των Godspeed you! Black Emperor. Μαζί και οι Jonathan Downs και  Patch One των τρέχα γύρευε post rock Ada.

Είμαστε εδώ για την γλυκιά μελωδία στην αρχή του Uncloudy Days, είμαστε εδώ γιατί είμαι είμαστε περίεργα παιδιά, γεμάτα αντιθέσεις, και αυτή η γλυκιά μελωδία θα ήταν μάλλον αδιάφορη αν δεν έσκαγε μετά από το βομβώδες No More Apocalypse Father το οποίο είναι και ο τίτλος του δίσκου. Η κιθάρα μέσα σε ένα νέφος θορύβου, και τα φωνητικά του Μενούκ, σαν την μαυρίλα που φαίνεται πριν έρθει η μπόρα, η κιθάρα στο Darling Blanket from A Balkony (White Phosphorous) ω να σου! γαμήσω, νομίζει κανείς πως θα φτάσει στο θεό. O Μενουκ σε μια συνέντευξη έλεγε πως μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν το λάθος να νομίζουν πως έχονας απλά ενσυναίσθηση ή απλά με το να νιώθουν άσχημα για κάτι κακό που γίνεται προσφέρουν κάτι. Αυτό είναι ανθρώπινο, αντανακλαστικό, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό ακριβώς είναι ο δίσκος, είναι η λύπη, η οργή σε συνδυασμό με το μάταιο.