Η ευτυχία | Γιατί ήταν κόκκινα τα μάτια σου χθες;

Σε ένα σκοτεινό υπόγειο στους 18^οC…

“Now our lives are changing fast, hope that something pure can last...”

Ένα κάτοπτρο εδώ, η ίριδα κλειστή, η οπτική ίνα στη θέση της. Πολωμένα υδρογονάκια μου σας έρχομαι!!

-Ρε Streckfous τι κάνεις εδώ;
-Φαντασμένιε ζεις;! Το ήξερα πως ζεις!
-Όχι ακριβώς. Αλλά μη με ρωτάς πολλά, δεν ξέρω ακριβώς τι παίζει. Για να καταλάβεις όσο έχεις δει εσύ μποζόνια άλλο τόσο έχω δει εγώ τον μεγάλο.
-Και πως τα περνάς εκεί;
-Μια χαρά. Νομίζω ότι άγγιξα την ευτυχία. Για λίγο πίστεψα πως νίκησα τη συνείδηση μου, πως είμαι ελεύθερος..
-Αλλά;
-Αλλά τελικά ήταν η βότκα.
-Τι εννοείς;
-Έχω πρόβλημα με το αλκοόλ. Το κατάλαβα όταν πήγα στο φαστφουντάδικο και ζήτησα ένα μπέργκερ με πάγο. Βέβαια τα κενά μνήμης ίσως είναι μια ένδειξη πως μπορώ να μπω βαθιά στο υποσυνείδητο μου αλλά από την άλλη ίσως απλά «να με χαλάει» το ποτό.
-Και πως είναι όταν αγγίζεις την ευτυχία;;
-Είναι πιο απλό και από το τέλος του A Serious Man των Kοεν. Είναι εκεί που συναντιέται ένας διπλός εσπρέσο με μια μπάλα φρέσκο παγωτό βανίλια. Είναι όταν πρέπει να κάνεις 84 δύσκολα χιλιόμετρα στις δυο το πρωί και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως όταν ο Στιούαρτ τραγουδά they are going to hurt you, they always will, δεν σε νοιάζει αν θα καταφέρεις να πάρεις την επόμενη στροφή. Είναι όταν μπορείς να δεις την Αφροδίτη από την τρύπα στη σκηνή σου. Είναι όταν απολαμβάνεις το Suburbs χωρίς προφυλακτικό. Δηλαδή χωρίς κόμπλεξ, ανωτερότητες, κατωτερότητες, ταμπελάκια, δεκαδικά, λαϊκισμούς, ελιτισμούς και άλλα σου ξου μου ξου..

-----------ο-----------

Περισσότερη ευτυχία εδώ.

pic via NRK P3