Βαριόμουν επειδή πήγαινα σε λαηβ ή πήγαινα σε λαηβ επειδή βαριόμουν | Efterklang 30/04 Temple

 Τω καιρώ εκείνω που η Ελλάδα την είχε δει Ελβετία με ήλιο και καλύτερη μπάλα, o Φαντασμένιος θυμάται πως είχε πάθει πλάκα με την αβαντ ποπ του Tripper των Efterklang. Ενδεχομένως να είχε παίξει ρόλο η εξότικ σκανδιναβική καταγωγή και η ετικέτα της πολύ προχώ τω καιρώ εκείνω Leaf. Μετά ήρθαν τα blogs, τα webradio, οι Arcade Fire, ζεσταίνονταν οι  Animal collective, οι Sigur Ros παρέμεναν το μόνο cool σχήμα της μετά post εποχής (sic), και κάπως έτσι δεν ήταν καθόλου περίεργη η ευρεία (δηλαδή στους γνωστούς 300) αποδοχή του Parades (με το φανταστικό εξώφυλλο). Tο απόγειο τους ενδεχομένως να ήταν η συναυλία στο an το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 την οποία ο νεαρός Φαντασμένιος ήθελε πάρα πολύ να δει αλλά δεν είχε βρει φτηνό εισιτήριο με το αεροπλάνο και βαριόταν να ανέβει με καράβι, όχι πως έχε καμιά σημασία καθώς εκείνες τις μέρες εκάναμεν επανάσταση. Στη συνέχεια πέρασαν 12 χρόνια όπου έγιναν πολλά, πάρα πολλά, αλλά χωρίς να εμπλέκονται πάρα πολύ οι Efterkang. Έως το περασμένο Σάββατο στο temple.

Το λαηβ θα μπορούσε να έχει τίτλο 2008-2012, το οποίο μοιάζει ντεμοντέ αλλά επειδή η ιστορία βλέπει κύκλους, το 2008 δεν ήταν που η βενζίνη είχε 2 ευρώ; O γεροΦάντα μπήκε στη μέση του σετ των No Clear Mind οι οποίοι όποτε πάταγαν τα πεταλάκια ήταν απολαυστικοί, όταν έπαιζαν σαν radiohead των φτωχών δεν ήταν τόσο απολαυστικοί, αλλά σε κάθε περίπτωση με χαρά να τους ξαναδούμε. Στη συνέχεια βγαίνουν οι Efterklang. Στα πρώτα 3 λεπτά ο φαντασμένιος θέλει να αυτοκτονήσει και μισεί όσους είναι εκεί μέσα, τι το ήθελε το αβαντ ποπ λαηβ πφ  και πως κάνει έτσι ετούτος ο φροντμαν, να χαλαρώσει λίγο. Περνάει η ώρα και ο φροντμαν φαίνεται πως το εννοεί, τον ενδιαφέρει όντως να περάσει καλά ο κόσμος, μα αν είναι έτσι γιατί ήταν σαπορτ οι No Clear Mind και όχι Larry Gus ξερωγώ; Τώρα αυτό μην το δέσετε και κόμπο αλλά όσο πέρναγε η ώρα σαν να αποκτούσαν όγκο τα τραγούδια τους κάπου εκεί έσκασε το modern drift το οποίο ποτέ δεν άρεσε στον Φάντα αλλά τώρα να είναι τα δυο χρόνια μακριά από τις πίστες, ολίγον ο μπάφος του μπροστινού που ξύπνησε τόσες μνήμες και αισθήματα και ο φροντμαν που στην κόσμαρα του κάνει και τα dan deaconικα διαδραστικά του και τσουπ το μπουλούκι πέταξε από την τσέπη τα χιλιάδες ένσημα και βρέθηκε στον αέρα του temple. 

Και έτσι ένα ακόμα λαηβ δεν είναι ένα ακόμα λαηβ αλλά είναι εκείνο το λαηβ και σκέφτεται ο Φαντασμένιος αν βγαίνοντας έξω θα δει να καίγονται τα κλαμπ στην ιερά οδό. Εντάξει μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, πέντε μέρες μετά το λαηβ δεν έχει γίνει καμία επανάσταση και η ανασκόπηση στη δισκογραφία των Efterklang δεν ήταν και τόσο πετυχημένη. Κρατάμε αυτό το μισάωρο στο τέλος το οποίο είναι κανονική κανονικότητα.

Αν διάβαζες φαντασμένιο το 2007 τότε έχεις ζήσει χάλια 2007

Αμα έχεις δει αυτό τότε έχεις ζήσει γαμάτα παιδικά χρόνια, άμα έχεις δει το άλλο τότε ήρθε η ώρα σου να κάνεις το εμβόλιο, άμα έχεις δει το παράλλο ξέρεις τι πάει να πει ζωή και ένα σωρό μαλακίες. Λοιπόν ο Φαντασμένιος το έχει γράψει και θα το ξαναγράψει ξεκάθαρα. To Podcast του Μίχου 1000 και μία νύχτες είναι το καλύτερο πράγμα όχι μόνο στο ιντερνετ αλλά στη ζωή γενικότερα. Δεν πα να θυμάσαι τον σπορτμπίλι δεν πα να έχεις γυρίσει με μπικ TDK 90αρα δε πα να στον έχει εφαρμόσει ο Αντρέας ο Παπανδρέου δεν ξέρεις τίποτα από τη ζωή αν δεν έχεις ακούσει το podcast 1000 και μια νύχτες με καλεσμένο τον Αλέξανδρο Γκικόπουλο που βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Δεν θα σας το χαλάσει με σποιλερ ο φάντα βουρ εδώ και καλή απόλαυση. Τώρα είναι γελοίο να δίνει λινκ για αυτό το έπος ο Φάντα που το καλαθάκι στην τουαλέτα σου αγαπημένη ακροάτρια είναι 200 φορές πιο επιδραστικό από τούτο το μπλογκ. Αλλά ναι είναι γελοίο.

Το νόημα ετούτου του ποστ είναι πως δεν έχει σημασία τι θυμάσαι, σημασία έχει πως ένας καλός δίσκος κιθαριστικής ποπ είναι καλός κιθαριστικός δίσκος είτε αγόραζες φανζιν στα Εξάρχεια είτε δεν ξέρεις τι είναι το φανζιν. Διότι θυμάσαι - δεν θυμάσαι, υπάρχει το 1000 και μία νύχτες ποντκαστ, το ακούς και καθάρισες. Τώρα αν θες έναν πολύ καλό δίσκο της κιθαριστικής ποπ με το Fall in Love not In Line των Kids on a crime Spree έχεις γίνει. 

Αυτοί είχαν βγάλει ένα ep πριν 10 χρόνια και να είναι καλά ο covid που έχει κάνει φραπέ τα υπαρξιακά όλου του πλανήτη, φέτος έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο. Η φάση εδώ είναι πας στο λαηβ τους και της λες, κοριτσάκι ξέρεις τους The Pains of Being Pure at Heart; Αχ Ναι; θες να γίνουμε φίλοι; Αυτό ακριβώς.

προς ενημέρωση

 Να ακούτε τα podcast του Kreative Kontrol. Εκεί θα βρείτε όλη την ιστορία σχετικά με τη διαρροή στο διαδίκτυο της περιβόητης πρώτης κασέτας των Godspeed You! Black Emperor, εκεί θα βρείτε την απολαυστική συζήτηση παύλα κοινωνιολογική ανάλυση μεταναστών δεύτερης γενιάς  με τον Jerusalem In My Heart. Εκεί θα βρείτε και την απίστευτη κουβέντα που έκανε με τον Mdou Moctar. Η κουβέντα ξεκίνησε με τα τυπικά, τι κάνεις πως πάει χα χα χου χου χου μέχρι να μπει ο Mdou και να πει πως αυτός και η οικογένεια του κινδυνεύουν από τους τρομοκράτες και πως θα πάρουν τα όπλα να πεθάνουν μαχόμενοι. Στην ερώτηση γιατί δεν φεύγεις να πας σε πιο ασφαλές μέρος, ο Mdou λέει πως δεν θέλει να φύγει και να ακούσει από τις ειδήσεις  ή το τηλέφωνο τι έγινε, προτιμάει να γυρίσει να πολεμήσει και να πεθάνει με τους δικούς του. Κάτι σαν Μπόρατ χωρίς το χιούμορ ενδεχομένως.

Τα ίδια πάνω κάτω μπορείτε να διαβάσετε και στο Wire φεβρουαρίου όπου οι Mdou Moctar ποζάρουν στο εξώφυλλο (περήφανος ο Φαντασμένιος που τα έχει κάνει τσουρέκια και στα τσουρέκια για δαύτους).

Η μπονους πληροφορία, είναι ο θαυμασμός που τρέφει ο Mdou στον Abdallah Ag Oumbadougou. Το Anou Malane είναι η μόνη κυκλοφορία που θα βρείτε από τον προτοπόρο Τουαρεγκ κιθαρίστα, αλλά αρκεί για να καταλάβουμε πόσο συμαντικός είναι για τους Mdou Moctar. 

Και κλείνουμε αυτό το ποστ με τα όχι και τόσο νέα από των Mdou Moctar με μια δισκάρα που η μπάντα συμμετέχει και ο Φαντασμένιος δεν πήρε χαμπάρι. Το Superwolves των Matt Sweeney/Bonnie "Prince" Billy είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει ο Will Oldam τα τελευταία 10 χρόνια και το Hall of Death ένα αθάνατο τραγούδι.

 

Greeks do It better / someone who isn't me

Σήμερα είχε έναν φανταστικό ήλιο. Ο Φαντασμένιος σηκώθηκε και σχεδόν μηχανικά έπιασε το Belle Sebastian Sing... Jonathan David. Το CD (το ποιο;) είχε πάνω αυτοκόλλητο της Hitch-hyke (της ποιας;) στο οποίο ήταν γραμμένο το 9ψήφιο τηλέφωνο που ξεκίναγε από 01 (τι;;; και γιατί δεν έχει πάνω email ή site;). Και κάπως έτσι με ένα πρασινοκίτρινο αυτοκόλλητο για μια στιγμή ο Φαντασμένιος πήγε πίσω 22 χρόνια. Όχι πως ήταν καλύτερα τότε, απλά τότε ήταν το πρώτο βλέμμα, η πρώτη φορά που νιώθεις όλο αυτό το μείγμα των συναισθημάτων που αποτυπώνεται στον εγκέφαλο και από τότε  κάνεις τα πάντα για να το ξαναζήσεις. Τα έχει πει καλύτερα και τα έχει κάνει όλα αυτά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (10 χρόνια από το θάνατο του αύριο).

Μια κλασική περίπτωση εκπλήρωσης του πρώτου βλέμματος για τον Φαντασμένιο, ήταν όταν άκουσε σε μια εκπομπή του Παναγιώτη Μπάρλα ένα τραγούδι από το Amygdala των Someone Who Isn't Me. Αντανακλαστική η κίνηση να αποκτήσει αμέσως το φυσικό προϊόν εδώ να μάθει τα πάντα για το συγκρότημα, να ακούσει τα πάντα, να νιώσει ευτυχισμένος κάθε φορά που ακούει ένα νέο διαμαντάκι. Melina's Theme η τέλεια εισαγωγή θα ήταν αρκετό να πάει όλο το δισκάκι έτσι, δεν θα τον χάλαγε τον Φάντα, εντάξει soundrack είναι αλλά όχι.  Never Let Me Go το τέλειο μελό, φάτε σκόνη Chromatics και συνεχίζουμε με το ένα έπος μετά το άλλο. Παύση στο Let Me Go Wrong. Ο Φαντασμένιος ξέρει πως έχει κάτι το αβάσταχτο αλλά δεν θέλει να το περιορίσει σε ομορφιά, μελαγχολία, μελωδία ενδεχομένως αβάσταχτο καρμπινάτο πρώτο βλέμμα; Και εκεί που νομίζει ο Φαντασμένιος πως τα έχει ακούσει όλα να που σκάει το καλύτερο χιπ χοπ, ραπ, τραπ, νταμπ μπαμπ φαπ όλων των εποχών,  Σαν πτώματα.  Ο Φαντασμένιος ξέρει πως έχει κάτι το αδιανόητο αλλά δεν θέλει να το περιορίσει σε ομορφιά, μελαγχολία, μελωδία ενδεχομένως αδιανόητα καρμπινάτο πρώτο βλέμμα; Το πιάσατε; Ναι, ναι είναι πάλι αυτό το συναίσθημα ενθουσιασμού που αδειάζει τις τσέπες και φέρνει πονοκέφαλο στον γείτονα.  Δεν υπάρχει κάτι ηρωικό εδώ, ίσα ίσα είναι ακόμα μια απόδειξη του πόσο άσχετος είναι ο Φαντασμένιος που χαζοκορόιδευε το gomenaki. Αλλά εντάξει, άντρας είναι ο Φαντασμένιος, όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (ούτε μισό πιξελ ειρωνείας εδώ).

Οπότε διπλή η χαρά του Φάντα καθότι επιτέλους άκουσε μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες όλων των εποχών και μάλιστα αυτή είναι από μια γυναικεία μπάντα - The Future is Female.

shoegaze will never die, but you will

Τον Μάιο του 2021 η αυτού μεγαλειότης Kevin Shields δήλωνε πως το 2021 θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε νέο υλικό από τους My Bloody Valentine, μέσα στο 2022 θα βγουν δύο δίσκοι σε διάστημα 6 μηνών και αν το επιτρέψουν οι συνθήκες η μπάντα θα κάνει περιοδεία. Αυτό λοιπόν θα είναι το 2022, η χρονιά που κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μπορεί να είναι αυτό που θα τα αλλάξει όλα και που ενδεχομένως θα κορυφωθεί ένα βράδυ με κύματα πανικού διπλή μάσκα και τριπλές ωτοασπίδες. 

Παρεμπιπτόντως το μήνα Γενάρη παραδοσιακά ο Φαντασμένιος ανεβάζει τους δίσκους που του ξέφυγαν από την υπερ φανταλίστα. Τώρα εδώ έχουμε τους αγαπημένους 93millionmilesfrοmthesun οι οποίοι είναι σαν υιοθετημένοι από το blog καθότι εμείς τους είχαμε βάλει στους δίσκους της δεκαετίας και σχεδόν κορφή το 2011 με τούτο εδώ τον οδοστρωτήρα. 

Λοιπόν το Why Do We Fall Apart είναι ένας δίσκος απολαυστικός τον οποίο μπορείτε να αγοράζετε, να τον τσαλακώνετε σαν χαρτί και να τον βάζετε στο στόμα όποιου λέει πως έλα μωρέ με το Shoegaze τα ίδια και τα ίδια, ΧΛΑΠ. Άκου την κιθάρα στο The View From Woodhead πως γίνεται ρε να είναι τόσο Shoegaze με τόσο καθαρό τριπαριστό ριφ. Θυμίζει το ένα, θυμίζει το άλλο, είναι Slowdive, είναι ride, είναι Verve, είναι κολλητικό, είναι πανέμορφο, είναι σαν να έχει φωτιά γύρω γύρω και αυτοί να παίζουν δυνατά και να κουνάνε τις φλόγες. Χαμός, στη φανταλίστα θα καθόντουσαν στο 6-7.

φανταένα

Στο #1 για το 2021 οι godspeed. Η μουσική επένδυση στο αιώνιο "από εδώ εμείς, από εκεί οι άλλοι".

https://fantasmenios.blogspot.com/2021/04/200-godspeed-you-black-emperor-gds-pee.html

 

~~~~~~~~~~0~~~~~~~~~~~ 

φανταλίστα2021

1.   Godspeed You! Black Emperor - "G_D's Pee At State's End!"
2.   April Magazine - "Sunday Music For An Overpass"
3.   Mogwai - "As The Love Continues"
4.   Arab Strap - "As Days Get Dark"
5.   Tomaga - "Intimate Immensity"
6.   Gold Dust - "Gold Dust"
7.   Cindy - "2:1"
8.   Prins Obi - "The Grasshopper Lies Heavy"
9.   Mdou Moctar - "Afrique Victime"
10.   Pan Pan - "Φαντασμαγορία Δύο"
11.   Fatima Al Qadiri - "Medieval Femme"
12.   Yoo Doo Right - "Don't Think You Can Escape Your Purpose"
13.   Space Afrika - "Honest Labour"
14.   Jerusalem In My Heart - "Qalaq"
15.   Avalanches - "We Will Always Love You"
16.   Hélène Barbier - "Regulus"
17.   Black Dice - "Mod Prog Sic"
18.   Ed Dowie - "The Obvious I"
19.   Coral - "Coral Island"
20.   Body And Big Brave - "Leaving None But Small Birds

 

φανταδύο

Η κασέτα Sunday Music For An Overpass των April Magazine μάλλον δεν πληρεί τα κριτήρια για την blogovision αλλά είναι σίγουρα πιο έγκυρο από το  πραγματικό διαμάντι της μπάντας, τη συλλογή  If The Celing Were A Kite. Πάντως αυτό που είναι μαγικό εδώ, αυτό που δίνει ελπίδα στον Φαντασμένιο και τον κάνει να ξεχνάει τη λύση που δίνει ο Καμύ στο μύθο του Συσίφου είναι πως υπάρχει ακόμα ένα άτομο που ψήφισε το Sunday Music For An Overpass των April Magazine στην blogovision 2021. 

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; ΣΕ ΘΕΛΩ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΔΩΣΤΕ. Εσύ που η καρδούλα σου φτερουγίζει με τη Lo-fi ηρεμία, που καρακαυλωσες όταν άκουσες τον βρώμικο θορυβούλη που έσπασε το αιθέριο στο 1:09 του Shrine, που έψαξες αν το ride38 είναι διασκευή από Slowdive ή Galaxie 500 ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, εμφανίσου σε παρακαλώ να κάνουμε έρωτα σε ενα κρεββάτι με πετάμενα Sense ενώ παίζει το Sugar Daddy, πω πω είναι αβάσταχτη αυτή η μελωδία με αυτό το ύφος, τόσο όσο, έλα και θα την κάνουμε μαζί την χούντα, βασικά την χούντα θα την πούμε η επανάσταση της Paisley Shirt Records, ΖΗΤΩ Η Paisley Shirt Records!!!! ΘΕΟΥΛΗ ΜΟΥ Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟΥ BLUE είναι σαν να εμβόλιο που κάνει την καρδιά να χτυπά όπως μετά από τον πρώτο μεγάλο χωρισμό στα 19. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ; ΤΙ ΦΟΡΑΣ; Δεν με νοιάζει, κοιτάω το πάτωμα όταν ακούω το Soft Purple Sky και θέλω να δω από κοντά τους April Magazine, να δω πως είναι όντως ανθρώπου χέρι αυτό που ακουμπάει την κιθάρα στο The World In Julia's Eyes . 

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΔΩΣΤΕ.