φανταδεκαωκτό

Μήπως η φανταλίστα είναι απλά ένα ταξίδι στη μουσική (mega sic); Από την Αμερική στον Νίγηρα και από εκεί στο Μεξικό και τους Lorelle Meets the Obsolete. Μεξικό όχι όπου και όπου αλλά στο Ενσενάντα στην Μπάχα, το μέρος δηλαδή που πήγαινε γοητευτικός και μοναχικός ο Ντίλαν για σερφ - πραγματικά θα έπρεπε να χαίρεστε που δεν πληρώνετε συνδρομή, που αλλού θα διαβάζατε κριτική δίσκου με αναφορά στη θρυλική σειρά του Μπέβερλι χιλς;

Το Datura του ντουέτου Lorelle Meets the Obsolete είναι ένας δίσκος που όταν τον ακούς είναι σαν να βλέπεις τα τεράστια κύματα του ωκεανού να σκάνε. Μια γλυκιά ισορροπία δυναμισμού και αρμονίας. Για παράδειγμα το Invisible ξεκινάει σαν ένα απλό ποστ πανκ τραγουδάκι και του παίρνει 1:15 να κάνει ένα φανταστικο shoegazin γύρισμα το οποίο πάει και πάει σαν σερφερ που έχει πιάσει ένα σπάνια τεράστιο κύμα, το ζει δεν το πιστεύει, είναι απίθανο δεν μπορεί να κρατήσει πολύ ώρα αυτό αλλά να στο τρίτο λεπτό σκάει μια κιθάρα του διαόλου, ο σερφερ τώρα είναι πάνω στον αφρο του κύματος. Χαμός. 

Βέβαια όλα αυτά έχουν τις ρίζες τους στα αρχαία χρόνια της Kraut. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που ο γερο Iggy που έχει κάνει κάμποσο Βερολίνο τω καιρώ εκείνω διάλεξε για την εκπομπή του στο BBC radio 6 τo Dinamo - εντάξει μόνο και μόνο από το όνομα κάνει μπαμ.

Πάντως αν ο Φαντασμένιος μπορούσε να σώσει ένα πράγμα από αυτό το δίσκο θα ήταν οι μπασογραμμές του Dos Noches. Το μπάσο είναι τόσο όμορφο εδώ που ουσιαστικά οδηγεί τα ριφ στην κιθάρα και τη μελωδία στη φωνή. Ωπα ρε Φαντασμένιο χαλάρωσε λίγο με τα τεχνικά λες και γράφεις στο Wire ασουμε, χτύπα εκεί χάμου μια παρομοίωση να καταλάβει ο κόσμος.

Το Dos Noches είναι ο Ντίλαν μετά από δυο βράδια με τεκίλες ως το πρωί να κάθεται στην παραλία να κοιτάει τον ωκεανό, ο αέρας να του φυσάει τα μαλλιά και στο 1:30 τον σκουντάει από πίσω η Μπρέντα (ή η Κέλλυ ή η Τόνυ,  ό,τι θέλετε) και στη συνέχεια να φασώνονται πάνω στην άμμο ενώ ο ήλιος αρχίζει να δύει. Για όποια δεν κατάλαβε, το μπάσο εδώ είναι ο ήλιος, τα φωνητικά η Μπρέντα και οι κιθάρες το φάσωμα.  

 

φανταδεκαεννιά

Ποιος να του το έλεγε του Φαντασμένιου πως το 2023 θα ασχολείται με την world (sic) μουσική. Να είναι καλά εκείνη η ατομική βόμβα του Mdou Moctar το 2019. Ναι, ένας από τους λόγους που υπάρχει αυτό το μπλογκ είναι για να δοξάζει σε κάθε ευκαιρία τον κορυφαίο μουσικό κάτω από τον ισημερινό, Mdou Moctar. Ο οποίος Moctar μας έχει με το σταγονόμετρο οπότε πέσαμε στα υποκατάστατα, τουτέστιν το δίσκο Sahel του Bombino. Το οποίο είναι άκυρο καθώς ο κύριος Bombino και Moctar είναι, με πλήρες όνομα Omara Moctar και πιο διάσημος είναι καθώς τον έχουν γράψει οι times. Μπόνους το ότι το vice τον είχε ανακηρύξει κορυφαίο κιθαρίστα. Που πας ρε Mdou με δυο ποστ στο fantasmenios.blogspot. που παρεμπιπτόντως δεν είσαι καν Moctar (Mahamadou Souleymane). 

Ψάχνοντας κάποιος για τους Τουαρέγκ στο διαδίκτυο, θα διαβάσει για τις προοδευτικές συνήθειες τους όπως το ότι επιτρέπονται οι προγαμιαίες σχέσεις, καθώς και το ότι θεωρούνται η πιο όμορφη φυλή του κόσμου. Τόση ομορφιά αλλά και τόση δυστυχία καθώς δεν υπάρχει παράγραφος στην ιστορία τους χωρίς τις λέξεις πόλεμος και τρομοκρατία. Μετά δε την εμφάνιση της χούντας το περασμένο καλοκαίρι έχει περάσει σε ακόμα χειρότερη φάση. Και αν για τους μουσικούς που αγαπάνε οι χιψτερ αυτό σημαίνει πως απλά ξεμένουν στην Αμερική - τόσο ο Bombino όσο και ο Moctar προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω crowdfunding - για τους Τουαρεγκ στον Νίγηρα και το Μάλι σημαίνει περισσότερο θάνατο. Ας υποθέσουμε πως εδώ ο φάντα γράφει ένα οργισμένο ανάθεμα ή μια μικρή ωδή στο μάταιο και ας περάσουμε στην επόμενη παράγραφο.

Στο Sahel η μουσική είναι μελωδική, οριακά σπαρακτική αλλά χωρίς εξάρσεις. Σίγουρα πιο "βρώμικο" από το υποψήφιο για Grammy Deran αλλά και πάλι κάμποσο μακρυά (περίπου 18 θέσεις) από τον ήχο του λατρεμένου Mdou. Για ξεκίνημα ο Φαντασμένιος θα σας πρότεινε τo Ayes Sachen και το Si Chilan (δύο μέρες), τραγούδι που ο Bombino παίζει σε διάφορες εκδοχές για πάνω από 15 χρόνια. 

O Bombino τραγουδάει για την πατρίδα του, για χαμένους έρωτες, για τις συνεχείς συγκρούσεις και τους ανθρώπους που έχασε. Παρότι τραγουδάει στα ταμασεκ δεν υπάρχει κίνδυνος να χαθεί κάποιος στην μετάφραση - η μουσική είναι μεγαλύτερη από τα λόγια και έχει μεγαλύτερο εύρος από τις εικόνες.  Και εδώ οι εικόνες είναι όπως το 2007 όταν κατά τη διάρκεια μιας ακόμα εξέγερσης των Τουαρέγκ, η κυβέρνηση σκότωσε δυο μουσικούς του Bombino. "Η μουσική είναι σημαντική, η μουσική ενώνει τον κόσμο και μέσα από την μουσική νιώθουμε περήφανοι" λέει ο Bombino σε μια συνέντευξη στο npr και βάζει στη θέση του τον κάθε Φαντασμένιο που ας υποθέσουμε πως έχει γράψει πιο πάνω ένα οργισμένο ανάθεμα ή μια μικρή ωδή στο μάταιο. 

φανταείκοσι

 

Εδώ μιλάμε για την πιο βαριά φανέλα στη φανταλίστα. Βασικά μιλάμε για την πιο βαριά φανέλα αυτή τη στιγμή στην μουσική το έτος 2023 τελεία και παύλα. Έχουμε και λέμε, Mike Mills (μπάσο στους REM), Peter Buck (κιθάρα στους REM), Scott McCaughey (μέγας συνεργάτης των REM) και Steve Wynn των Dream Syndicate. Όλοι αυτοί μαζί με την ντράμερ Linda Pitmon είναι οι The Baseball Project και κυκλοφόρησαν φέτος τον τέταρτο τους δίσκο Grand Salami Time! με τον οποίο μπαίνουν για πρώτη φορά σε φανταλίστα. 

Ένας δίσκος της μουσικής ροκ με θέμα το άθλημα του Baseball. Μουσικά ναι σωστά μαντέψατε ρε σατανάδες και REM θυμίζουν και Dream Syndicate θυμίζουν. Στιχουργικά πάλι σωστά μαντέψατε ρε σατανάδες, δεν βγάζει άκρη ο φαντασμένιος, τρέχα γύρευε τι λένε. Αλλά εντάξει ο Φαντασμένιος έχει έρθει εδώ για τη ζωή όχι για τις πληροφορίες. Και στην τελική πόσο βαθύ να είναι το νόημα όταν μιλάς για ένα άθλημα στο οποίο δεν έχει ομάδα ο Παναθηναϊκός; Λοιπόν επειδή σας βλέπει ο Φάντα που βαριέστε θα σας πασάρει τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, βουρ στο Journeyman και στο Disco Demolition. 

Disco Demolition; Χμ, είναι 1979 και η disco είναι η απόλυτη μόδα και ο Steve Dhal είναι ένας από τους rock Dj που έχασε τη δουλειά του γιατί ο σταθμός που δούλευε το γύρισε στη δίσκο. Ο Dhal έπιασε δουλειά σε έναν αντίπαλο rock σταθμό κηρύσσοντας το μίσος του για ντίσκο σε κάθε ευκαιρία. Η κορύφωση της αντι-ντισκο μανίας του ήταν η διοργάνωση του Disco Demolition, δηλαδή μιας από τις προωθητικές ενέργειες των Chicago White Sox για να μαζέψουν στο γήπεδο περισσότερο κόσμο. Προς έκπληξη ακόμα και των ίδιων των διοργανωτών το στάδιο γέμισε. Στο διάλειμμα ο Dhal ανατίναξε ένα κιβώτιο με ντίσκο δίσκους αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή, σε λίγα λεπτά η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο καθώς χιλιάδες κόσμου μπήκε μέσα στο γήπεδο και τύφλα να έχουν τα επεισόδια Ιωνικός - Ολυμπιακός το 1997. Long live rock n roll έγραφε ένα πανό που κρατούσαν κάποιοι από τους γραφικούς πολέμιους της ντίσκο ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι πιο δίπλα κάνουν σεξ. Χαμός. Αυτή την απίστευτη ιστορία την έκαναν ένα 3λέπτο τραγούδι οι Baseball Project. Εδώ και το επικό βιντεοκλίπ. Ιδιοφυές. Κοίτα να δεις που σε ένα δίσκο για το Baseball υπάρχει η καλύτερη αφήγηση ιστορίας για το 2023. 

Φανταλίστα 2023, αυθεντικά και τεκμηριωμένα, πάμε γερά στο Παναθηναϊκός Ολυμπιακός τον Γενάρη για νεοποστ πανκ ντεμολισιον. 

 

Ed Dowie και The Magnetic Fields | 22/11 στο Floyd

Έχουν έρθει όλοι. Το κοινό είναι ένα 80% μπαρπαδίαση και 20% κοινό Plissken. Οι Plissken είναι οι πιο φακαμπλ νέοι, όμορφοι και καλοντυμένοι. Οι μπαρμπάδες από την άλλη έχουν έρθει αποφασισμένοι να δείξουν σε όλους πως μόνο αυτοί αγαπάνε τους Magnetic Fields. Μετά το πρώτο τραγούδι ένας μύστης διακόπτει τον χορό του και φωνάζει στην μπάντα να παίξουν fucking louder (sic). Ο Φαντασμένιος τσιμπιέται, βγάζει τα γυαλιά, τα καθαρίζει, ξανακοιτάει τη σκηνή και βλέπει ένα τεράστιο listen to the magnetic fields. Ok στο σωστό μέρος είμαστε, συνεχίζουμε. Από πίσω ένας μεγαλύτερος μύστης τραγουδάει, τραγουδάει καλά πάνω στις νότες και ξέρει τους στίχους. Μπράβο του αυτό ήθελε ο Φαντασμένιος, να βλέπει τον Μέριτ και να του τραγουδάει στο αφτί ο μύστης. Μπόνους η ιστορία που είπε για τους Magnetic Fields. Για αυτό πλήρωσε 25 ευρώ ο Φαντα για να ακούσει το βιωματικό σου φίλε μου, μπράβο σου. 

Ψάχνοντας μια γωνιά χωρίς καβλωμένους magnetic fields fans έπεσε σε ένα κοπάδι πλισκεν φανς. Αυτοί ήταν πολύ χαρούμενοι, είχαν κάνει τα στοριζ τους οπότε όπως ήταν πολύ λογικό λέγανε τα νέα τους. Λογικό. Στο μεταξύ ο Φάντα συνεχίζει τη βόλτα και ενώ είναι σχεδόν 4 μέτρα από τη σκηνή ξεκινάει το all my little words. Είναι τεράστια η συγκίνηση, ο κόσμος τραγουδάει, και δακρύζει. Αχ τι γλυκό είναι και ένας που τραγουδάει τα δικά του, κάτι σαν διασκευή των κορε ύδρο, φανταστικός και αυτός, μπράβο του. Λίγα ήταν τα 25e. Θα πεις αγαπημένη μου αναγνώστρια πως ήταν χαμηλά ο ήχος. Και θα σου πει ο Φάντα, έχεις ακούσει ποτέ δίσκο των Magnetic Fields με τον ροοστάτη στον ενισχυτή πάνω από το 25%; Βέβαια αυτό θέλει ένα άλλο πλαίσιο, ένα χώρο που αν δεν μοιάζει με μπουζούκια τουλάχιστον θα έχει καρέκλες.

Από την άλλη και οι Magnetic Fields τι να σου κάνουν; Mια χαρά έπαιξαν, μελωδικά και ειρωνικά αλλά τι να σας τα λέει ο Φάντα εσείς τα ξέρετε καλύτερα. Δεν είναι να μπλέκεις με εσάς σε τέτοια λαηβ καθώς την έχετε τόση μεγάλη την αγάπη για τους Magnetic Fields που είναι πραγματικά απίστευτο που έμεινε χώρος για το επικό μείγμα καπνού από μπαφιλα, τσιγαρίλα και καμμένη αλδεΰδη ηλεκρονικού τσιγάρου. Στο τέλος έφυγε και ένα μπουκάλι, και το σχόλασαν οι Magnetic Fields δυο τραγούδια νωρίτερα. Διακοπή λοιπόν και το λαηβ παίρνει με 0-3 στα χαρτιά ο Ed Dowie.

 

Η αλήθεια είναι αγαπητές πανέμορφες αναγνώστριες πως και κανονικά να γινόταν το ματς λαηβ, πάλι ο κύριος Ed Dowie θα κέρδιζε. Ήταν τα μαύρα χρόνια του covid που ζέσταινε με όμορφες μελωδίες την καρδούλα του φαντασμένιου και το δισκάκι του the obvious I - εδώ στην φανταλίστα του 21. Η εμφάνιση του στο Floyd είναι ο ορισμός του κατάλληλου λαηβ την κατάλληλη στιγμή. 

Ο αγαπητός τεράστιος κύριος Ed Dowie βγήκε στη σκηνή μπρος σε περίπου 10 άτομα. Τόσοι είναι αυτοί που έχουν χωνέψει τη νέα πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία οι συναυλίες στην Ελλάδα ξεκινάνε στην ώρα τους. 

Το στήσιμο στη σκηνή ήταν ενδεχομένως πολύ λάθος καθώς ο γλυκύτατος Ed καθόταν σε ένα τεράστιο τραπέζι με αποτέλεσμα να φαίνεται με δυσκολία και μόνο από συγκεκριμένες γωνίες. Το τι είχε πάνω σε αυτό το τραπέζι λογικά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Λίγος κόσμος, ο κύριος Ed μοιάζει αγχωμένος και εύθραυστος, ωστόσο όλα αυτά που θα μπορούσαν να  δημιουργήσουν ένα τέρας αμηχανίας που θα έτρωγε τον Special Guest, μετατράπηκαν σε ένα μαγικό μισάωρο.

Ο τεράστιος Ed Dowie παίζει το ένα έπος μετά το άλλο, Red Stone, Then Send Them, Obvious I γεμίζουν το Floyd. Tα φώτα, οι μελωδίες, η φωνούλα του, ο Φαντασμένιος δεν θέλει να είναι πουθενά αλλού εκείνη τη στιγμή. Δεν έχει σημασία που δεν έχει έρθει κανείς, δεν έχει σημασία που το φλασκί είναι ακόμα γεμάτο, πότε πέρασαν 30 λεπτά; Παίζει το Dear Florence. Εδώ, πέρα από τη μελωδία θα έχουμε και κορύφωση. Το ωωωωωω στο τέλος δημιουργεί μια δίνη όμορφων συναισθημάτων, ο Φαντασμένιος κοιτάει κάτω, νομίζει πως θα πετάξει - ας όψονται τα μαγνητικά πεδία.

Ο Ed με ένα ακόμα γλυκό χαμόγελο χαιρετάει τον κόσμο, φεύγει και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε.

 

against modern post-punk | Protomartyr στο Gagarin 4/11

Και θα πουν οι κακεντρεχείς και εμπαθείς "Πώς γίνεται ρε Φαντασμένιο να πηγαίνεις στους Protomartyr ενώ πριν από δυο μήνες αγνοούσες επιδεικτικά τους Idles;" Και θα πει ο Φαντασμένιος, πως γίνεται ρε οι Idles να παίζουν δυο μέρες και οι πρωτομάρτυρες της 2ης Post-Punk αναβίωσης να μαζεύουν 500 μπαρμπάδες; 

Είναι το στιλ, το στιλ, το στιλ. Εντάξει το στιλ ήταν πάντα σημαντικό για τις post punk μπάντες αλλά οι μπάντες του 3ου Post-Punk το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Το κονσεπτ των Protomartyr με δυο πλας σαηζ γκράντζιδες στα δεξιά, δυο που θα κοβόντουσαν σε οντισιόν για αγγλική μπάντα στα αριστερά και στη μέση τον Μάκη Παπαδημητρίου ντυμένο υπάλληλο σε εφορία την δεκαετία του 90, είναι μια αρκετά καλή πρόταση ωστόσο σορι νοτ σορι χάνουν πόντους στο σεξινες. Ο κόσμος θέλει να κυλάει ο ιδρώτας στο μουσκουλο ή στο γένι του ποστπανκη.

Είναι η βαρεμάρα, η βαρεμάρα, η βαρεμάρα. Το έχει γράψει κάμποσες φορές ο Φαντα πως οι Protomartyr μουσικά είναι μια χαρά, κουράζουν λίγο με τα φωνητικά αλλά έχουν μια καλή δόση γκραντζίλας που τους ξεχωρίζει από τη λωρίδα παραγωγής Idles που βασιλεύει στο νησί. Και το σημαντικότερο, έχουν οι διάολοι κάποια από τα καλύτερα ριφ της δεκαετίας. Οπότε όλα αυτά μαζεμένα σε ένα λαηβ να μπορούν να δώσουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. "Εγώ έχω έρθει για τα ριφ, όχι για την πληροφορία" έλεγε ο Φαντασμένιος πριν το λαηβ, αλλά είχε πιο πολύ πληροφορία, δηλαδή απαγγελίες από τον Μάκη τον εφοριακό. Εδώ αξίζει να γίνει εφαρμογή του περίφημου θεωρήματος Ξαγά (πως οι Explosions In The Sky παίζουν στην πραγματικότητα ένα μόνο τραγούδι). Μετά το λαηβ των Protomartyr ο Φαντασμένιος είχε την αίσθηση πως άκουσε 2,5 τραγούδια. Βαρεμάρα και απογοήτευση για το χαμένο κιθαριστικό μέρος του Why Does It Shake? και στο μυαλό του Φαντασμένιου έρχονται τα Echo Tides που πριν από μια εβδομάδα σήκωναν για πλάκα τριχούλες στον ίδιο χώρο.

Και να γιατί αυτό το μπλογκ θα μείνει για πάντα θαμμένο κάτω από τόνους ανυποληψίας με πέντε κλικ τη μέρα. Γιατί οι 500 μπαρμπάδες επέλεξαν το διαδικαστικό λαηβ των Protomartyr και όχι το σπιρτόζικο των Soft Palms. Και τώρα που θα γίνουν τα μπλογκ πάλι στη μόδα να δείτε πως πάλι στην απέξω θα είναι ο Φάντα.  

το παιδί θέλει Indie ~ Soft Palms 18/10 στο Ρομάντσο

- Άηντααααααααααααα

- What?

- τι what; αηντα

-Whaaaat?

- Αηντα, ξέρεις, με την καλή έννοια

(φωνή από πίσω) άηντα, if you know you know bro

 

Αυτός ο διάλογος του Άηντα με τον τραγουδιστή των Velvoids ήταν η στιγμή του 2023. Και αν έχουν δει επικές στιγμές τα πράσινα μάτια του Φάντα φέτος. Ούτε Μπακογιάννηδες, ούτε ο Μαρκουλάκης να κάνει Dr. House ούτε η Πανάθα να περνάει στα πέναλτι την Μαρσέιγ, ούτε το χίλιες και μία νύχτες με Sigmataf τίποτα, τίποτα, τίποτα. Αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή του 2023, τέλος.  

Να είναι καλά το αγαπημένο newsletter Do you like conserts? Δεν ξερει ο φάντα πως στο διάολο μπαίνει λινκ σε ένα newsletter - ψάξτε τους στο insta τελοσπάντων αξίζει τον κόπο καθώς αν δεν ήταν αυτοί δεν θα είχε πάρει χαμπαρι ο φαντασμένιος πως την τετάρτη έπαιζαν οι Soft Palms στο ρομάντζο. Αγνό κρυστάλλινο Indie λαηβακι μεσοβδόμαδα είναι για τον φαντασμένιο ότι είναι μια κρύα μπίρα στις 11:00 το πρωί για έναν οικοδόμο. Και μετά από τις κλωτσιές, τις μπουνιές και όλη τη γιορτή μπρουταλίλας με τους Idles, η επίσκεψη εκ Καλιφόρνιας της κυρα Julia Kugel (The Coathangers) μετά του συζύγου κυρ Scott Montoya (The Growlers) μοιάζει σαν η πρώτη γουλιά καφέ μετά από έναν καλό ύπνο. Βέβαια τετάρτη είναι, πάμε χαλαρά λες και έχουμε 2006 που βλέπαμε 3 λαηβ την εβδομάδα από το εξωτερικό.

Τόσο χαλαρά που αν δεν υπήρχε το εξαιρετικό, το αγαπημένο, το θέλω να το πάρω αγκαλιά και να το ζουλήξω newsletter Do you like conserts?, ο αηντά θα έβλεπε μόνος με 2-3 τουρίστες τους Soft Palms τουτέστιν άφαντοι οι γνωστοί 300. 

Οι Velvoids. Εντάξει, οι Velvoids. Τι να πει ο Φαντασμένιος για τους Velvoids, τι να πει ο οποιοσδήποτε για μια μπάντα που έχει μπει στο Velvet bus;Τα βλέπετε και με τον διάλογο στην αρχή του ποστ, τι να γράψει ο φάντα μετά από αυτό; Τι να γράψει; Να πει για τον ήχο που ήταν περίεργα κακός; Και τι ξέρει ο φάντα από ήχο; Πάμε παρακάτω λοιπόν.

Οι Soft Palms. Οι Soft Palms, εντάξει τετάρτη είναι, 40 άτομα, πάμε για λίγο χα χα και λίγο χου χου ντριμ ποπ ροκ και σουμπιτοι μετά σπίτι για ύπνο μη χάσομεν κάνα σημαντικό meeting την επομένη. Ξεκινάνε όντως κάπως χαριτωμένα 1-2 τραγούδια ναι ναι χα χα και χου χου, αλλά ουπς τι ριφάκι είναι αυτό; Ουπς τι ρυθμός είναι αυτός; Μας γαμάει το Pretty Dancer; Μας γαμάει το Pretty Dancer και μας πάνε γέρους ανθρώπους από το ένα σοκ στο επόμενο σε φάση ακόμα ένα και αυτό θα είναι το λαηβ της χρονιάς ρε, όχι μια χαλαρή τετάρτη. Εντάξει το τελικό το χτύπημα το οριστικό το χτύπημα δεν το φάγαμε αλλά τους σημειώνουμε και θα τους έχουμε από κοντά καθώς έχουν κάμποσο από το μότζο των Coathangers. Οι οποίες Coathangers παίζει να είναι από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα όλων των εποχών. Τι δισκάρα ατελείωτη ήταν το Devil You Know; Αχ καλό μου ορθόδοξο αμερικάνικο   indie σε παρακαλώ γύρνα, βαρέθηκε να βλεπει ο Φάντα τύπους να φτύνουν το μικρόφωνο.

Idles στο θέατρο των μεταπανκοβράχων

Φαντασμενιος: έχω γράψει για λαηβ που δεν έχει γίνει, έχω γράψει για λαηβ πριν πάω ε ας ολοκληρώσω το γκραν σλαμ μαλακιας στο ιντερνετ γράφοντας για λαηβ που δεν θα πάω. Κυρίες και κύριοι Idles στο Plissken. 

Διαβολικός συνδυασμός το Idles, Plissken για πρώτο λαηβ της σεζόν. Το θέμα με τα λαηβ του Σεπτεμβρίου είναι πως είναι μετά τις εκπτώσεις του καλοκαιριού και έχει ακόμα καλό καιρό οπότε φοριούνται ακόμα τα καλοκαιρινά. Οπότε Idles, Plissken έγινε του my style post punk rocks στο θέατρο βράχων, και φυσικά το απαραίτητο κους κους πως τα περάσατε, αχ γιατί δεν πήγατε στο τάδε χωριό στο τάδε νησί να φάτε την τάδε ντόπια μαλακία, αχ αχ δεν ξέρετε τι χάσατε, και εμείς τέλεια κάναμε ροουντ τριπ στην πελοπόννησο λες και δεν τα έχουμε δει όλα λεπτό προς λεπτό στο ινσταγκραμ. Σεμνός και ταπεινός ο Φαντασμένιος δεν θέλει να εμπλακεί σε τέτοιες κουβέντες, μια μέρα από τις διακοπές του είναι όλη σας η ζωή. Σεμνά και ταπεινά θα κάτσει σε μια γωνία να δει το καλύτερο λαηβ ακτ στη γη αυτή τη στιγμή με όλες εσάς πανέμορφες από κάτω. 

Η στιγμή που βγήκαν οι Idles μπορεί να συγκριθεί - σε τοπικό επίπεδο - μόνο με τη στιγμή που έβαλε ο Δέλας το γκολ το 2004 στους Τσέχους. Ο κόσμος τρελαμένος, και στις πρώτες νότες γίνεται ο χαμός. Ο ήχος τεράστιος, γιγάντιος νομίζεις πως σχηματίζει έναν τεράστιο φαλλό στον ουρανό που γαμάει το ολόγιομο φεγγάρι. Ο ρυθμός τρελλός, νομίζεις πως παίζουν με τον χρόνο γαμώ τον Δία θα αρχίσουν να φεύγουν οι βράχοι και θα πέφτουν σαν βόμβες στη βουλή και στο Καραϊσκάκη. Πόσο γαμάτοι ρε και τι στιλ, τέλεια αλλά εσύ ρε μάγκα με το μικρόφωνο γιατί φωνάζεις; Νομίζεις πως αν φωνάζεις θα σε πιστέψουμε; Μαλάκες είμαστε; Μας έβαλες να κάτσουμε και κάτω όλους. Ουάου φοβερά πρωτότυπο. Τι με κοιτάς ρε; Τι φτύνεις στο μικρόφωνο ρε; Βαρέθηκα το επιμελώς ατημέλητο σου και την ματσίλα σου. Φτάνει πια με το βιομηχανικό ποστ πανκ. ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ από που σταματάει αυτό θέλω να μπω στο αμάξι να ακούσω το Closer. Αλλά δεν. Τα παιδιά θέλουν χορό όπως έχει πει και ο σοφός καλλιτέχνης.  Ε δώστους κάτι, 60% bad boys blue έχει η χώρα, δώστους κάτι, και ξαφνικά αρπάζει ένα χέρι τον φαντασμένιο, αυτός παιδιά αυτός, είπε πως δεν του αρέσει ντουυυυυυυυ. Φεύγουν οι πρώτες κλωτσιές, ο Φάντα μα τον Ιαν τον παντοδύναμο και τον Mαρκ Ηη Σμιθ τον οσιομάρτυρα, κάνει μια τσουπ πατάει στον ένα γυρίζει φλιπ και τους ξεφεύγει χαρντ κορ παρκουρ.

Στο δρόμο ο φάντα μετράει τις πληγές του και σκέφτεται πως πρέπει να αντέξει ως τις αρχές του 2024 οπότε και αναμένεται η 4η παρουσία, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.