30 Δεκεμβρίου 2025

1 - σπασμένα παιδιά φτιάχνουν γαμάτη σταυροβελονιά

Ο Φαντασμένιος δεν ξέρει από μπιτ αλλά αυτό εδώ είναι μια
 σταυροβελονιά pan panικών θεμάτων, ένας χαμός από Αμπελόκηπους και κλεμμένα διαστημόπλοια. Κυλάει αβίαστα, ευχάριστα, την μία σου σκάει την μπάλα στη μούρη, την άλλη σου πετάει το πιο σέξι ενδεχομένως που ακούστηκε ποτέ, ε ναι είναι η αγάπη.
 Έχει αρχή, μέση και τέλος, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, θα μπορούσε το τέλος να είναι οι ατελείωτες πυγολαμπίδες, σαν την φαντασίωση που είχε ο μικρός φαντασμένιος ότι υπάρχει ένα μιλκο που δεν τελειώνει ποτέ, αλλά τελικά μείναμε στα 6:35, μόνο. Θα μπορούσε το τέλος να ήταν μετά τα κορε υδρικα μπασίματα στο αυτά τα πράγματα θέλουνε χρόνο. Το αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο είναι τόσο τέλειο που δεν σου πάει να του φωνάξεις "εντάξει ρε Παναγιώτη και άλλοι αγαπήσαμε αλλά δεν γράψαμε 111 τραγούδια, κάπου φτάνει". 
Δεν φτάνει όμως και είναι καταπραϋντικό το πραγματικό τέλος, μέχρι να νιώσεις καλά. Και όλα αυτά αφού πρώτα σου έχει περάσει τη σούβλα (εδώ κολλάει και η μπάλα στην μούρη) με το Μαμά, Μπαμπά το οποίο ακολουθεί σαν σφαλιάρα το Νιώσιμο. Η αρχή θα μπορούσε να ήταν το burialικο Μέσα Στα Σύννεφα αλλά τελικά η αρχή είναι το Γιγάντιο Χνούδι διότι έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι δεν ξέρει τι θέλει να φτιάξει αλλά ξέρει τι θέλει να χαλάσει. Μεγάλες κουβέντες θα πει κάποια, που δεν έχει δει τις συναυλίες του Pan Pan. 
Ο Φαντασμένιος δεν ξέρει από μπιτ αλλά αυτό εδώ είναι μια γερή δόση ελπίδας, όλα μπορούν να χαθούν και να καταρρεύσουν αλλά αυτός ο δίσκος θα μείνει. Αυτός ο δίσκος θα μείνει γιατί μια μελωδική μελαγχολική γραμμή, γαμεί, ζητάει εγγραφή, Στέρεο Νόβα εξυμνεί, ομολογεί, ανάγκη επιτακτική, να τα πει, δεν είναι απλά μια φωνή, είναι κραυγή, του Καρέτσα η ντριπλα η κλειστή,  εδώ μιλάμε για το μέλλον. γιο.
 
~~~~~~~ο~~~~~~~
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: