13 να κοιτάς το ταβάνι, τι μπορεί να σου κάνει;

Οι Dwarfs of East Agouza είναι μια μπάντα από το Κάιρο και αποτελείται από τους Maurice Louca, Sam Shalabi και Alan Bishop. Ο φετινός τους δίσκος Sasquatch Landslide κυκλοφόρησε από την constellation records. Όλοι οι δίσκοι φυσικά χρειάζονται προσοχή αλλά εδώ η ανάγκη είναι επιτακτική ομολογεί. Σε συνθήκες χαλί για χάζεμα στο κινητό ο δίσκος των Dwarfs μοιάζει άναρχος, ενοχλητικός με μόνη χρήση μια πιθανή αντικουνουπική δράση.  Αντίθετα με ένα καλό ηχητικό σύστημα, μια ακρόαση κοιτώντας απλά ένα λευκό ταβάνι το όλο πράγμα αρχίζει και βγάζει νόημα. 

Οι τρεις DoEA δεν είναι σίγουρα τυχαίοι, η λίστα με τα προτζεκτ που έχουν συμμετάσχει είναι μεγαλύτερη από τις σιωπές που επικαλέστηκε ο φραπές στην επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Βέβαια το "αρχίζει να βγάζει νόημα" εδώ είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις την αρχή του σύμπαντος, μάλλον το νόημα είναι να αφεθείς και να δεις που θα σε πάνε οι πειραματισμοί μέσα από Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. 

 

14 ΜΠΡΕΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Στο #3 της περσινής απολύτως βιωματικής φανταλίστας, εδώ,  χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας ο Φαντασμένιος κατέθεσε την άποψη πως η τηλεοπτική σειρά Beverly Hills 90210 είναι η πιο στρατευμένη σειρά του δημοκρατικού κόμματος της Αμερικής. Λίγους μήνες μετά, μεγάλο κανάλι έβαλε τη σειρά σε πραημ ταημ. Κάποιες βλέπουν την κυκλοφορία του βιβλίου του Τσίπρα ως την επόμενη τελεία που συνδέει μια γραμμή που και λοιπά και λοιπά αλλά το θέμα μας εδώ είναι ότι κάποια στιγμή ο Φαντασμένιος άκουσε στην αγαπημένη του εκπομπή το τραγούδι Peach Pit από μια μπάντα που λέγεται BRNDA. 

BRNDA και Peach Pit = Brenda = αυτά τα μαύρα μάτια που με κοιτάζουνε, χαμήλωσε τα λίγο γιατί με σφάζουνε. Η απόλυτη ομορφιά, το στιλ, το βλέμμα, η θλίψη, τα νεύρα, η επανάσταση, η φράντζα, το losing my religion στο repeat, το μισό χαμόγελο, αχ. Ας είμαστε ειλικρινείς αγαπητή αναγνώστρια, μια μπάντα που έχει πάρει το όνομα της από την θρυλική Μπρέντα και τον εθνικό ύμνο με κλαρίνα να έπαιζε, πάλι θα έμπαινε στην Φανταλίστα. Αλλά ας δούμε τι είναι αυτό το Total Pain.

Ο ήχος είναι, βασικά πως μπορεί να είναι ο ήχος μιας μπάντας που έχει πάρει το όνομα της από μια ηρωίδα τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 90; Ε αυτός είναι. Και το θέμα είναι, βασικά ποιο μπορεί να είναι το θέμα ενός δίσκου με τίτλο Total Pain; Ε ναι, αυτό είναι το θέμα. Υπάρχει λοιπόν αυτή η γλυκιά αντίφαση της Indie Art Pop με εναλλαγή γυναικείων και αντρικών φωνητικών που τραγούδι με τραγούδι εξερευνούν τα περί πόνου. 

Το Peach Pit των BRNDA είναι ένα άθλιο μέρος που απλά έχεις ξεμείνει και οι δήθεν φίλοι σου κάνουν ότι τους νοιάζει που διαβάζεις το θεατρικό έργο Fences του August Wilson. Α ρε Μπρέντα πόσο μόνη ένιωθες όταν είχες πωρωθεί με τους καταραμένους Γάλλους ποιητές και είχες το βούρλο την Ντόνα και την ΚΑΡΓΙΑ την Κέλλυ να σε πρήζουν με ετικέτες ρούχων. Πόσο πόνο κουβάλαγες μέσα σου, όπως η ηρωίδα (Jenny) στο πανέμορφο Cool Night όπου το σκηνικό είναι μια συναυλία με μικρές ντόπιες μπάντες. Αχ. 

 

15 όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Το Swallow είναι ο πρώτος δίσκος του μπασίστα των Ride, Steve Queralt. O δίσκος ηχητικά είναι ακριβώς στο σημείο που το ορθόδοξο Shoegaze συναντά το ορθόδοξο ποστ-ροκ. Και όπως είναι αναμενόμενο από τις δύο παραπάνω προτάσεις δεν έχει ούτε ψίχουλο να προσφέρει στο αδηφάγο τέρας της μουσική πρωτοπορίας.  Τι έχουμε εδώ; Έχουμε καλές  έως πολύ καλές συνθέσεις, όμορφες μελωδίες εξαιρετικές εκτελέσεις και μία ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;; λινκ. Το Messengers στο οποίο συμμετέχει η Verity Susman (των Electrelane) λογικά θα δεν θα γίνει επιτυχία αλλά είναι σίγουρο πως θα αναγνωριστεί και θα πάρει τη θέση που του αξίζει μαζί με όλα τα κλασικά shoegaze διαμάντια όταν επιτέλους η ουνέσκο αναδείξει το μουσικό αυτό είδος σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Μπράβο κύριε Steve και με αυτά και με αυτά τώρα πια ξέρουμε ποιος είναι σίγουρα αθώος για την brit pop κωλοτούμπα των Ride στα 90s.

Εντωμεταξύ στα νέα του Shoegaze, το 2025 επανεμφανίστηκαν με συναυλίες οι My Bloody Valentine. Στο Δουβλίνο κάποιοι γράφουν ότι ξεκίνησαν από τα 115db. Σε κλειστό χώρο. Εντωμεταξύ το 2026 έχουμε συναυλίες Decius, Prolapse και Godspeed. Λες αγαπημένη αναγνώστρια να έχει έρθει η στιγμή για να αλλάξει τις πολύχρωμες τελίτσες ο Φάντα με λευκό φόντο και μαύρα γράμματα; 

 

16 πτώσεις

 Η Ethel Cain γράφει southern gothic μουσική για το τέλος της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας. Αυτός ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης συνέντευξης της Cain στο flood και περιγράφει τέλεια το τι γίνεται στο Perverts. Το κακό με το τέλος της αμερικάνικης αυτοκρατορίας είναι ότι μοιάζει να έρχεται αργά, με αποτέλεσμα η αγωνία να κρατάει πολύ και να κάνει πολύ θόρυβο. Ο θόρυβος του Perverts δεν είναι για να τρέμουν οι τζαμαρίες ή να εμφανιστούν τα φαντάσματα των Coil αλλά είναι αρκούντως ενοχλητικός για να σου κάνει ένα κόμπο στον λαιμό, σαν αυτούς που σου σκάλωναν όλο το χρόνο που διάβαζες και άκουγες για αυτά που γίνονταν στην Παλαιστίνη. Η αλήθεια είναι πως ο κόμπος έχει πολύ και από τις αβάσταχτες μελωδίες που περνάνε από το τρία των Portishead ως τους καλύτερους Shoegaze κατακλυσμούς. Το Punish αξίζει σίγουρα να μπει στην Κιβωτό του Νώε. 

Και μιας και το έφερε η κουβέντα στις πτώσεις, θα πρέπει αγαπητή αναγνώστρια κάποια στιγμή να δεις το d'est της Chantal Akerman που λογικά δεν είδες στο 14ο Φεστιβάλ Avant Garde της Αθήνας. Εδώ πρόκειται για ένα πειρατικό ντοκιμαντέρ με λήψεις σε Γερμανία, Πολωνία, Ουκρανία και Ρωσία λίγο μετά την πτώση του τείχους.  Σκέψου αυτές τις στιγμές που είσαι έξω και εκεί που οι άλλοι είδαν ασχήμια αλλά εσύ είδες τον κωδικό, δηλαδή κάτι όμορφο σαν εικαστική εγκατάσταση. Αυτό ακριβώς καταφέρνει και αποτυπώνει σαν lo-fi Αγγελόπουλος  στα 16mm η Άκερμαν. 

 

17 Καραγιάννης Καρατζόπουλος και σπασμένη φλέβα

 

Κάθε φορά που μπαίνει στο μπλογκ ο Φαντασμένιος νομίζει ότι θα βρει όλα τα ποστ με χιλιάδες λέξεις για το πόσο γαμάτη είναι η σπασμένη φλέβα. Εδώ και περίπου δέκα μέρες βλέπει τον ίδιο εφιάλτη. Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα φουριόζος ο Οικονομίδης για να του δώσει συνέντευξη. 

Σε κάποια φάση του λέει ο Φαντασμένιος να μωρέ καλή η ταινία αλλά είναι λίγο μεγάλη και εντάξει το τραγούδι του Λεξ δεν κόλλαγε με τίποτα στο τέλος, όπως θα έλεγες και εσύ "σε βγάζει από την ταινία" καμία σχέση με την καταπληκτική μουσική που Μπάμπη Παπαδόπουλου, και το τέλος θα μπορούσε να ήταν εκεί που τρώνε και η γυναίκα του κοιτάει το κινητό, εντάξει μια άποψη είναι και αυτή, δεν μη νομίζεις. 

Ο Οικονομίδης ξεπαγώνει από το σοκ και τα κάνει όλα λίμπα. Στο τέλος και αφού έχει ισοπεδώσει το φτωχικό του Φάντα παίρνει το λαπτοπ μπαίνει στο μπλογκ και γράφει όλα τα ποστ για την φανταλίστα με θέμα την σπασμένη φλέβα. 2000 λέξεις το ποστ ε, όχι μαλακίες. 

Μέχρι να βγει το όνειρο αληθινό πάμε στο #17 της φανταλίστας όπου έχουμε τον πρώτο δίσκο των Floral Image από το Νορφολκ. To Gone Down Meadowland κυκλοφόρησε από την - σεσημασμένη στα ακραία μουσικά φαινόμενα - ψυχεδελομάνα λονδρέζικη fuzz club records. Πρόκειται για έναν δίσκο της ψυχεδελικής μουσικής με ξεκάθαρη ροπή προς την ντάγκλα, σαν King Gizzard που έχουν πιει όλον τον Lee "Scratch" και το Mercy (βλέπε #18). Με λίγες εξαιρέσεις ο δίσκος θα μπορούσε να ήταν σάουντρακ ταινίας του Τζέημς Πάρις ή οποιασδήποτε ταινίας του 70 έχει τα δικαιώματα η Καραγιάννγης- Καρατζόπουλος. 

ένα πρόχειρο top-5 του Φαντασμένιου θα ήταν: 

Κατηγορώ το Κορμί μου

Ανώμαλο φορτίο

Το Σφάλμα
Μια Γυναίκα με Παρελθόν (σεξομανία)

Καταναλωτική Κοινωνία

Ψυχή και Σάρκα (εσύ και εγώ)
Καυτή Εκδίκησις (sic)

Εντωμεταξύ αυτές είναι εφτά αλλά μακάρι να ήταν αυτό το μόνο μας πρόβλημα. Ούτε ο Οικονομίδης - φυσικά - είναι το πρόβλημα μας, μακάρι η ταινία του να κάνει εκατομμύρια εισιτήρια να πάει ο κόσμος στο σινεμά. Εδώ κανονικά ο Φαντασμένιος θα έγραφε μια κακία για την ταινία του Καζαντζίδη που έκανε χαμό φέτος, ωστόσο δε γαμιέται ρε; Ας πάει να δει και Μάστορα ο κόσμος, πλάκα είχε η ταινία.   

Οι Floral Image κυκλοφόρησαν στο τέλος της χρονιάς και το EP Gone Down Meadowland το οποίο περιέχει τρία τραγούδια που δεν χώρεσαν στο δίσκο και κάποιες λαηβ εκτελέσεις. Από τον δίσκο ο Φάντα διαλέγει το ρολερκοστερικ Tiergarten και από το EP το ανατολιζέ Spiraline.

 

18 οι ιστορικοί του μέλλοντος

 

Εδώ έχουμε μια κυκλοφορία της Dash The Henge Records δηλαδή του σύγχρονου ομφαλού της Γης. Για τις λίγες που δεν ξέρουν την Dash The Henge Records, να πει ο Φαντασμένιος πως πρόκειται για τη δισκογραφική εταιρία του δισκοπωλείου Dash The Henge, συνιδρυτής του οποίου είναι ο Nathan Saudi, γνωστός ως Brian Destiny και μέλος ποιών άλλων; των Fat White Family.   

Το Mercy των Peter Harris, Fritz Catlin και Lee "Scratch" Perry είναι ο πρώτος ρέγγε δίσκος που εμφανίζεται σε φανταλίστα.  Ρέγγε ή dub, όχι ότι καταλαβαίνει ο Φαναντασμένιος τη διαφορά αλλά διαβάζει στο Quietus πως "είναι ένα dub άλμπουμ που όμως δεν ακούγεται σαν κανένα άλλο dub άλμπουμ". Σίγουρα για τον αν-νταμπιασμένο Φαντασμένιο δεν ακούγεται σαν κανένα άλλο δίσκο τελεία. Το άκουσε όταν βγήκε - καθότι Dash The Henge - και στη συνέχεια χωρίς εξήγηση ανά τακτά χρονικά διαστήματα πήγαινε το δάχτυλο από μόνο του και πάταγε το play. Κοίτα να δεις πράγματα ε. 

Τώρα μπορεί όλο αυτό μοιάζει αδιάφορο καθότι είμαστε στο 18 της φανταλίστας, ωστόσο όταν μετά από 150 χρόνια θα αναγνωριστεί ο Φαντασμένιος ως ένας σπουδαίος μπλογκερ - κάτι σαν τον Βαν Γκονγκ των μπλογκ - τότε είναι σίγουρο πως για τούτο εδώ το ταπεινό 18 θα γραφτούν διδακτορικά. Μπας και τα απανωτά στρώματα (layers) θύμισαν στον Φαντασμένιο την εποχή που το κεφάλι του δεν μπορούσε να διανοηθεί την τελειότητα των Animal Collective; Μπας και ο σγχωρεμένος ο Perry κάνει τίποτα μαύρες μαγείες; Είναι τυχαίο ότι ο Φαντασμένιος έχει τόσους μήνες να κράξει για συναυλία; Και για αυτή των Ditz που ήταν έτοιμος με το δάχτυλο στην σκανδάλη ακυρώθηκε; Πάντως ακόμα και αν γίνει το απίθανο και δεν αναγνωριστεί κάποτε το μεγαλείο τούτου του μπλογκ, σίγουρα κάποιος μελλοντικός ντιγκερ θα πέσει πάνω στο Mercy και θα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Και κάπως έτσι ένα δέος το νιώσατε αλλά οκ στο 18 είμαστε δεν είναι και ό,τι πιο τέλειο έχει υπάρξει στη γη ο Γιώργος ο Λέντζας σε δίσκο.  

19 ποπ ποπ ποπ ποπ του του του ποπ ποπ ποπ ποπ

 

Δύο αδερφές από το Γκρίνοκ της Σκωτίας παίζουν την πιο όμορφη κιθαριστική ποπ από της C86 βγαλμένη των Delgados τα ιερά. Ο ομότιτλος δίσκος των The Cords δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο στη μουσική όχι του 2025, αλλά ούτε καν του 1995. Έχει κάμποσα δίλεπτα τουρμποδυναμιτάκια όπως για παράδειγμα το You, υπάρχουν φορές που αμολάνε την αφέλεια στο θεό (I'm Not Sad), φυσικά υπάρχει και το ονειρικό στοιχείο (Yes It's True) αλλά εκεί που θα σε κερδίσουν για πάντα φιλενάδα είναι στα μελωδικά τους, το Weird Feeling και το When You Say Goodbye που κλείνει και τον δίσκο. Θα έκαναν καλή παρέα με τις Grandmas House, αχ μακάρι να πάρει το μουντιάλ η Σκωτία. 

Το κονσεπτ του ποστ ήταν πως θα το έγραφε ο Φαντασμένιος ακούγοντας το νέο της Ροζαλία που μας τα έχετε κάνει ΝΑ; όχι, σαν το κεφάλι του μπικ Σοφο; όχι, σαν όλα τα βουνά του Νεπάλ μαζί; όχι, σαν την μαλακία του Άδωνι; όχι, σαν την αμπαλοσύνη του Μλαντένοβιτς; όχι, σαν το ψώνιο του Φιλιππίδη; όχι, σαν το ντράμα του Μαζόχα; όχι, σαν την φαντασμενίαση του Μίχου; όχι, σαν την ξερολίαση του Καίσαρη; όχι, σαν την αυτοαναφορικότητα του Pan Pan; όχι, σαν την γαματοσύνη των fat white family; όχι, σαν την Γη και την σελήνη μαζί; όχι, σαν την κριντζίλα του Λιάγκα; όχι, σαν την χαζομάρα του Ντόναλντ Τραμπ; όχι, σαν το κακό χιούμορ του Τσιμιτσέλη;  όχι, σαν το πολύ κακό χιούμορ του Ουγκαρέζου; όχι, σαν το χιούμορ του Ουγκαρέζου μαζί με του Τσιμιτσέλη; όχι, όλα τα προηγούμενα μαζί; όχι, όλα τα προηγούμενα μαζί επί δέκα; όχι, σαν την καγκουρίλα της Μαρίνας Σάττι; όχι, σαν το πρόμο για την σπασμένη φλέβα; όχι, σαν τo hype των Idles; όχι, σαν την Ελληναρότητα του θείου Θανάση; σαν το πρήξιμο Ελλήνων που έχουν πάει να δουν Radiohead στο εξωτερικό;  όχι, σαν τη χαζομάρα μπάτσου; όχι; OXI, ούτε αυτό, πάμε σε άλλο επίπεδο, πάμε σε κάτι τόσο μεγάλο που είναι πέρα από κάθε κλίμακα, πάμε στο τεράστια σαν την αθλιότητα των αγγλικών των Ελλήνων δημοσιογράφων; Ναι, ΝΑΙ, τόσο έχετε κουράσει με την Αννα Βίσση της Βαρκελώνης. Kαι σας το λέει ο Φαντασμένιος; Ναι. 

 

20 - Σκληρό είναι για σένα να κλωτσάς τα κεντριά.

Κανονικά 1η Δεκεμβρίου ξεκινάει η αντίστροφή μέτρηση για τους δίσκους της χρονιάς. Έλα μου όμως που ο Φαντασμένιος δεν μπορούσε να βρει με τίποτα το #20 για τη λίστα. #1 έχει καραμπινάτο χωρίς φόβο και πάθος, αλλά #20 δεν μπορούσε να βρει με τίποτα. Και δεν είναι απλό το 20, είναι αυτό που θα διαβάσουν όλες. Επίσης δεν έχει νόημα να είναι ένας ακόμα δίσκος, πρέπει να είναι πρόταση, να καταλάβει η άλλη περί τίνος πρόκειται, δεν έχει κανένα νόημα για παράδειγμα να είναι στο 20 της λίστας οι Pulp. Ταυτόχρονα η πρόταση θα πρέπει να έχει και μια κάποια ποιότητα, καθώς αν μπει κάτι που δεν ακούγεται, τότε πάει, τον έχασες τον κόσμο. Όχι πως αυτό το σαητ έχει κάνα πρόβλημα με το να διώχνει τον κόσμο, τα στατιστικά του είναι μικρότερα και από την αξιοπρέπεια του Μητσοτάκη. 

Και κάπως έτσι στο #20 είναι το The Coward του αγαπητικού των ακραίων μουσικών φαινομένων, Saul Adamczewski. Αν δεν ξέρεις αγαπητή φίλη ποιος είναι ο Saul τότε άσε το κινητό, πήγαινε έξω στο μπαλκόνι, χύσε στο κεφάλι σου ό,τι έχουν τα πιατάκια από τις γλάστρες, μπες μέσα στο σπίτι, άνοιξε το ψυγείο, πάρε τυρί κοτατζ πέτα το και αυτό στο κεφάλι σου, πήγαινε μετά στο μπάνιο, πάρε την βολταρεν πέτα την και αυτή στο κεφάλι σου, βρες μετά τον πιο καθαρό καθρέπτη που έχεις, πήγαινε σε απόσταση 50 εκατοστών από αυτόν, κοιτάξου, κοιτάξου με προσοχή. Αυτό που βλέπεις, τίποτα άλλο, τα λέγαμε. 

Το The Coward λοιπόν είναι ένα ακόμα - μινιμαλιστικό ας πούμε - αριστούργημα του αγαπημένου προβοκάτορα σαν συνέχεια του εξαιρετικού Adventures In Limbo. Μαζί του έχει τον Marley Mackey (μέλος των Warmduscher) . Στον δίσκο συμμετέχει και ο Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας, τραγουδιστής και δικηγόρος  John S. Hall. Ο Hall είναι ο ιδρυτής των θρυλικών King Missile με τους οποίους κυκλοφόρησε το επικό τεράστιο χιτ Detachable Penis (ψαγμένοι djs κλέψτε ελεύθερα). 

Αυτός ο δίσκος είναι για την παλιά κουλτούρα που πεθαίνει, αν κλείσεις τα μάτια όταν τον ακούς θα δεις καλοντυμένους ανθρώπους με κουστούμια και καπέλα, η ασπρόμαυρη εποχή του μεσοπολέμου αλλά γύρω γύρω υπάρχει παντού η παρακμή, γελωτοποιοί του Μεσαίωνα μέσα στην πρέζα, αγροίκοι, περιθωριακοί κακομούτσουνοι φαφούτηδες , φαρισαίοι υποκριτές που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, παντού αθλιότητα, παντού το αγνό κακό, και σε μια γωνιά είναι ένας περιθωριακός - ας τον πούμε Σαούλ - που γράφει ποίηση και ζωγραφίζει θέματα διαστροφής. Υπέροχο The Coward, και καθόλου υπέροχο αυτό εδώ το ποστ, θα είναι η μόνη δισκοκριτική (τεράστιο sic) για αυτό.

o Bob Mould είναι ο πραγματικός φαντασμένιος | Gazarte 14/11

 Ο Bob Mould έπαιξε 120 τραγούδια μόνος του με την κιθάρα του. Μπήκε με Husker Du, πέρασε στα σόλο του με μια αιωνιότητα γράνγκα γκρούνγκα εκεί με την ηλεκτρική του, και στο φινάλε έκλεισε με 40 τραγούδια Husker Du και ολίγη από Sugar. Ο Φαντασμένιος προσπαθούσε να σκεφτεί γιατί συνέβαινε όλο αυτό το πράγμα. Γιατί είναι μόνος του ο Bob Mould στη σκηνή; Δεν αντέχει την παρέα των άλλων μουσικών; Θέλει όλα τα λεφτά για την πάρτη του; Σίγουρα δεν υπάρχει ούτε ψίχουλο από κουλνες σε αυτή την εικόνα ή και αν υπάρχει αυτό είναι τόσο μέτα που δεν έχει νόημα. Μπας και κλείνουμε όλοι μαζί το μάτι στον καπιταλισμό πληρώνοντας 25e για ένα λαηβ που θα μπορούσε να γίνει έξω από την Καπνικαρέα; Μπας και ο Bob Mould έχει επηρεαστεί από τον Mazoha; 

Και ενώ συνεχίζεται το γκράνγκα γκρούνγκα και στην καλύτερη των περιπτώσεων σκάει που και που μια αύρα από το πως πραγματικά είναι το τραγούδι στο δίσκο, ο Φαντασμενιος ονειρεύεται έναν ντράμερ όπως οι βεδουίνοι την όαση. Αυτά τα τραγούδια θέλουν τύμπανα και μπάσο, υπάρχει λόγος που οι συμφωνικές ορχήστρες έχουν 16 πρώτα βιολιά, οι συνθέσεις τόσα θέλουν, με 15 δεν ακούγεται το ίδιο καλό. Στον τελευταίο του δίσκο Here We Go Crazy ο Bob Mould ποζάρει στο εξώφυλλο κρατώντας την κιθάρα του και όταν έπαιξε στην Αθήνα το ομότιτλο τραγούδι ζήτησε από τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του το ρεφρεν. Αυτό είναι είπε ο Φάντα, ο Bob Mould είναι ο πραγματικός φαντασμένιος εδώ μέσα.

Είναι το κλασσικό που είσαι μικρός και όλοι μιλάνε για μια μπάντα που εσύ δεν καταλαβαίνεις. Αλλά δεν το παρατάς, προσπαθείς να βρεις αυτό που βλέπουν οι σοφότεροι, και πάνω στην προσπάθεια λυγίζεις και σκέφτεσαι γιατί το κάνω τώρα αυτό; Γιατί δεν ακούω dEUS που ένωσα από το πρώτο δευτερόλεπτο; Γιατί κάποτε, σε μια εκπομπή του στον Ρόδον 94,4 ο Μανώλης Κιλισμανής είχε πει, "δεν γίνεται να έχεις καλό γούστο και να μην σου αρέσουν οι Hüsker Dü". Και συνήθως είναι κάποια ανύποπτη στιγμή που σου σκάει και νιώθεις το μεγαλείο, και θες τότε να ρουφήξεις το κάθε δευτερόλεπτο. Μα πως δεν το έβλεπα τόσο καιρό σκέφτεσαι και ανακαλύπτεις το ένα διαμαντάκι μετά το άλλο. 

Και είσαι εκτός εποχής και φαντάζεσαι πόσο τέλειο θα ήταν να τους έβλεπες σε ένα μικρό βενιου στην Αμερική το 85. Με τον Grant Hart να χτυπάει τα τύμπανα και να παίξουν ίσως μια από τις συνθέσεις του, το She Floated Away ή το Green Eyes  διότι αυτές είναι που σου αρέσουν πιο πολύ. Και σου σηκώνεται η τρίχα, και 25 χρόνια μετά είσαι στο Gazarte και ο Bob Mould αφού απολογηθεί για αυτά που κάνουν οι Αμερικάνοι πολιτικοί παίζει το Hardly Getting Over It και σου έχει σηκωθεί η τρίχα και επιτέλους λύνονται όλες οι απορίες, απολαμβάνεις το κάθε άγγιγμα του στην κιθάρα, την κάθε στιγμή που τραγουδάει στο μικρόφωνο. Το gazarte είναι όντως η πύλη στον παράδεισο.  

 

Είναι το Gazarte η πύλη στον άλλο κόσμο για τα παλιά συγκροτήματα; | Lungs, The Ex στο Gazarte 2/11

Οι The Ex φεύγουν από τη σκηνή και το επόμενο δευτερόλεπτο ακούγεται ένας κρότος. 240 χρόνια μετά αρχαιολόγοι ειδικοί στον αφανισμό της Αθήνας το 2025 πέφτουν μπροστά σε ένα πλαστικό τσαλακωμένο ποτήρι. Είναι ξεκάθαρο πως το ποτήρι έχει κάνει γκελ σε ένα ένα αντικείμενο, ενώ η χημική ανάλυση δείχνει πως το ποτήρι είχε μπύρα. Δίπλα στο ποτήρι είναι ένας άντρας που όταν πέθανε ήταν τουλάχιστον 45 ετών και το κρανίο του υποδεικνύει ότι είχε μπιφτεκάρα. Λίγο πιο πέρα ανακαλύπτουν στους τοίχους αφίσες για Throwing Muses, The Jesus and Mary Chain και House of Love. 

Οι επιστήμονες είναι σίγουροι πια ότι έχουν ανακαλύψει το Gazarte. Υπάρχουν μελέτες που λένε ότι οι αρχαίοι χιψτερ νεοέλληνες χρησιμοποιούσαν αυτό το μέρος σαν πύλη στον παράδεισο. Καλούσαν εκεί μόνο γέρικα συγκροτήματα που λάτρευαν. Σύμφωνα με άλλες μελέτες υπάρχει και η θεωρία ότι οι αρχαίοι χιψτερ νεοέλληνες πίστευαν πως αν δουν τους παλιούς τους ήρωες θα ξανάνιωναν. 

 

Στη σκηνή υπάρχει μια πειραγμένη κιθάρα δίπλα στην οποία υπάρχει ένα ταψί μια κούπα και ένα ντέφι. Τρανή απόδειξη ότι εκεί βρισκόταν ο Terrie Ex, ο μοναδικός από την αρχική σύνθεση της μπάντας. Οι αναλύσεις από τα αφτιά των νεκρών δείχνουν πως λίγοι πήραν χαμπάρι τον δυνατό κρότο, πιθανόν επειδή οι The Ex έπαιξαν πολύ δυνατά για πάνω από μια ώρα. Στις χημικές αναλύσεις που έκαναν σε απολιθωμένους εγκεφάλους βρήκαν σεροτονίνη και ντοπαμίνη, το οποίο ταιριάζει με παλιότερες γραφές που λένε ότι οι The Ex ήταν μια σπουδαία αναρχοπειραματική μπάντα.

 

Αντίθετα για τους Lungs που μάλλον άνοιξαν τη συναυλία δεν υπάρχει καμία αναφορά στις σωζόμενες γραφές. Οι ερευνητές κατάφεραν μόνο να ανακτήσουν ένα μικρό βίντεο στο οποίο ο τραγουδιστής τραγουδάει ελληνικά με άπταιστη αμερικάνικη προφορά. Στην κωλότσεπη του βρήκαν μια φωτογραφία του Διονύση Σαββόπουλου για τον οποίο ο Φαντασμένιος κάποτε είχε πει πως πράγματι έχει επηρεάσει πολύ τους Έλληνες μουσικούς, χωρίς βέβαια να βλέπει κάτι θετικό σε όλο αυτό. 

Κανονικά μαζί με το εισιτήριο της συναυλίας θα έπρεπε να γράφουν και μια μέρα αναρρωτική |19/10 Sunn O))) στο Gagarin 207

Αυτό είναι το ποστ νούμερο 1099 των ακραίων μουσικών φαινομένων. Αυτό είναι το ποστ νούμερο 246 με ετικετούλα "λαηβ". Ακραία μουσικά φαινόμενα σε ένα μήνα από τους Χειμερινούς Κολυμβητές στους Sunn O))), γράψε Φαντασμένιο αλλά τι να γράψεις και εσύ ρε καημένιε Φαντασμένιε, τόσες ώρες από τη συναυλία (sic) των Sunn O))) και είσαι μουδιασμένος λες και σου έχουν πατήσει το pause. Τι ήταν αυτό το πράγμα; Είναι όπως στην ανάβαση για τον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, που σε ένα αρκετά απότομο σημείο ο Φαντασμένιος κάθε φορά που το περνάει σκέφτεται "γιατί το κάνω τώρα εγώ αυτό; Αξίζει τον κόπο;". Μετά από λίγο φτάνει στην κορυφή και όταν γυρίζει πίσω στην πόλη έχει χαμόγελο της Τζένης Μελιτά που έχει καταπιεί τον Ευτύχη Μπλέτσα και την Μαντάμ Τζίντζερ.

 

Αυτό. Στα πρώτα πέντε λεπτά ο ήχος χτυπάει από τις μύτες των ποδιών έως λίγο κάτω από το στήθος, πάνω που πάει να περάσει η σκέψη αυτοί μας κοροϊδεύουν η ένταση είναι τέτοια που τσεκάρεις να δεις ότι οι ωτοασπίδες είναι στη θέση τους φλασμπακ όλες οι στιγμές που πάλεψε η δυσφορία με την ευφορία,  pansonic, a place to bury strangers, boris νιώθεις ότι θα σε αρπάξουν από το λαιμό που έλεγε και ο Ben Frost, ο φίλος των Swans. Τα λάηβ των Swans του 1986 ήταν η αναφορά για τους Sunn O))) όταν ξεκίνησαν να παίζουν στην Αγγλία στα τέλη των 90s. Οι συναυλίες τους θα ήταν είτε πιο δυνατές από τους Swans του 1986 ή όχι τόσο δυνατές όσο οι Swans το 1986. Βέβαια η περφορμανς των Swans ήταν πιο βίαιη, πιο επιθετική, αλλά τι να ξέρει ο Φαντασμένιος για τους Swans του 1986, εδώ δεν ξέρει του 2013 και του 2017.

 

Αυτό που ξέρει ο Φαντασμένιος είναι ότι όλες οι συζητήσεις μπορούν να καταλήξουν στον Αδάμ και στην Εύα, αλλά σε τούτο το blog μόνο καταλήγουν σε εκείνο το βράδυ του Μαΐου στην Καταλονία.  Και μοιάζει άτοπο να κάνει ηχητική σύγκριση σε δυο συναυλίες που απέχουν 16 χρόνια, αλλά είναι βέβαιος πως οι  My Bloody Valentine του 2009 έπαιζαν πιο δυνατά. Προς υπεράσπιση του οι ακράδαντες μακροσκοπικές επιπτώσεις όπως ο πόνος στον κορμό από τα κύματα θορύβου που σκάγανε κάθε φορά και πιο δυνατά, ενώ υπάρχει και η εικόνα των ανυποψίαστων χιψτερ που έτρεχαν να σωθούν με τα χέρια στα αφτιά. Βέβαια ας μην ξεχνάμε πως το You Made Me Realise τελειώνει με ρεφρεν, οι My Bloody Valentine δεν είναι τίποτα άλλο από μια ποπ ροκ μπάντα. 

 

Αυτό που κάνουν οι Sunn O))) είναι πιο ύπουλο. Είτε είσαι βουτηγμένος στο παραμύθι του μαμπο τζαμπο κουκούλα περφορμανς, είτε είσαι ένα τέρας του κυνισμού που τσέκαρες να δεις πότε έφαγε το γκολ η πανάθα, μοιάζει αδύνατο να μείνεις στον ίδιο χώρο μαζί τους για μιάμιση ώρα και να μην σε αρπάξουν από τον λαιμό (ρεπετισιον αναφορά στον Ben Frost), να σε πετάξουν στον τοίχο και εσύ να κοιτάς ανέκφραστος με το στόμα ανοιχτό. Είσαι έξω από την ζώνη ασφάλειας σου αλλά ταυτόχρονα νιώθεις καλά. Στο τέλος όπως είσαι μέσα στον φάκελο που σε έχουν βάλει πας σπίτι και βάζεις το πιο απαλό τραγούδι του Nick Drake. Σίγουρα η γωνία που βλέπεις τον κόσμο έχει κουνηθεί τουλάχιστον μια μοίρα. Ο τίτλος του ποστ δεν είναι λάθος, οι Sunn Ο))) την Κυριακή το βράδυ μετακίνησαν το Gagarin λίγο πιο κάτω στην Λιοσίων. 

 

Italians do it better | New Candys στο Arch club 8/10

Μπράβο στους διοργανωτές 

Τα ακραία μουσικά φαινόμενα χαιρετίζουν την προσπάθεια που γίνεται από τους διοργανωτές συναυλιών να φέρουν μικρομεσαία indie συγκροτήματα από το εξωτερικό. Σε μια εβδομάδα πέρασαν από την Αθήνα οι Magic Shoppe, οι Meatbodies και την περασμένη Tετάρτη οι New Candys. Τα μικρά ονόματα θέλουν μικρούς συναυλιακούς χώρους το οποίο για τα GenΥ και πίσω έχει κάτσει κάπως βαρύ καθώς τόσα χρόνια είχαν βρει τα πατήματα τους στα 4-5 μέρη που γινόντουσαν οι συναυλίες το χειμώνα. Άντε τώρα να ψάχνεις να κρυφτείς στο AUX μην σου τρυπήσει κάνα αφτί από τον κακό ήχο ή να ψάχνεις να παρκάρεις στο Arch Club. 

Γράφει ο Φαντασμένιος στα τελευταία ποστ ότι έχουν εξαφανιστεί οι σεσημασμένοι 300 των συναυλιών, μια αιτία μπορεί να είναι ότι πήραν μια λάθος στροφή κοντά στο Arch και πέρασαν σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο σαν αυτόν του Metro 2033 του Γκλουχόφσκι (σε αυτό βασίζεται και η πολύ καλή σειρά vidoegame metro). Το να μην περάσεις σε άλλο κόσμο ήταν το ένα θέμα, το άλλο ήταν πως ο συναυλιακός χώρος άλλαξε αλλά οι διοργανωτές σκέφτηκαν πως θα ήταν περιττή μια προσωποποιημένη ειδοποίηση. Και έχουν δίκιο. Αν θες να να πας κάπου θα πρέπει να το θες τόσο έτσι ώστε να μπαίνεις κάθε μέρα στα social να ενημερώνεσαι και να κάνεις like και subscribe. 

 

Μπράβο στους The Bonnie Nettles  

Ο Φαντασμένιος εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να βλέπει σαπορτ, αλλά εδώ από την μία δεν υπήρχε ενημέρωση για τις ώρες εμφάνισης των καλλιτεχνών και από την άλλη οι The Bonnie Nettles από την Αθήνα έπαιξαν ως special guests και είχαν φέρει και μπλουζάκια. Οι The Bonnie Nettles από την Αθήνα που είχαν φέρει μπλουζάκια, βγήκαν στην σκηνή σε prime time με ύφος τι να μας πουν και οι Oasis. Οι The Bonnie Nettles από την Αθήνα που είχαν φέρει μπλουζάκια ξεκίνησαν να χαιρετούν κάνα 45λεπτο πριν τελικά κατεβούν από τη σκηνή.

Μουσικά ήταν αρκετά καλοί είναι η αλήθεια και σίγουρα υπάρχει μια δυναμική εδώ, είχαν φέρει και μπλουζάκια και δίσκους, είχαν βάλει και τα καλά τους, πολλοί καλοί και από την Αθήνα. Στο τέλος είπαν πως είναι από την Αθήνα και έχουν μπλουζάκια, ευχαρίστησαν τα παιδιά στον ήχο αααα και πέταξαν και μια λευτερια για την Παλαιστίνη. Ντοοοοινγκ. 

 

Ρε τι μας έκαναν οι New Candys; 

Ο Φαντασμένιος από τη μια σκεφτόταν τη διαδρομή για το αυτοκίνητο και από την άλλη κοίταζε το ρολόι, όλα έδειχναν πως οι New Candys που θα έβγαιναν περίπου στις 23:00 - ευτυχισμένο το 2006 - δεν είχαν καμία ελπίδα. Η σκηνή γεμίζει καπνό λες και τι θα κάνουν οι New Candys, βγαίνουν εκεί χάμου τρία άτομα και σε λίγα δευτερόλεπτα το πάτωμα γέμισε σαγόνια. Ο ήχος γεμάτος, δυνατός αλλά καθαρός, κάθε ριφ σε πάει στον θεό και ο ντράμερ, Ο ΝΤΡΑΜΕΡ τι κάνει; MA TI KANEI; (με φωνή Θαναηλάκη). 

Θυμάται ο Φαντασμένιος που είχε πάει στην Πάτμο σε μια παραλία, πάρκαρε με τα χίλια ζόρια, περπάτησε όλη την παραλία με την μπακ πακ και τις ψάθες και κακήν-κακώς βρήκε μια ρημαδοσκιά. Μόλις έχει κάτσει ιδρωμένος και ταλαιπωρημένος περνάει από μπροστά του ένας πανέμορφος ψηλός Ιταλός με ένα πουκάμισο που μοιάζει να σιδερώθηκε πριν από μισό λεπτό, τα μανίκια είναι τέλεια γυρισμένα τόσο όσο, κρατάει μόνο μια ελαφριά πετσέτα και τσουπ πάει και κάθεται σε μια παχιά πανέμορφη σκιά που πριν από λίγο έχει αδειάσει. 

Μακάρι να μην ένιωσαν έτσι οι οκτώ Bonnie Nettles που είναι από την Αθήνα και έχουν μπλουζάκια, βλέποντας τους τρεις Βενετούς να ισοπεδώνουν το Arch Club. Μόνο τυχαίο δεν είναι που οι New Candys είναι στο ροστερ της Fuzz Club Records. Και για να μην έχουμε τίποτα παρεξηγήσεις η παρακάτω φράση δεν είναι ειρωνική: Οι New Candys είχαν καταπληκτικό ήχο και η συναυλία τους είναι εύκολα στις καλύτερες της χρονιάς. Επίσης όποια φίλη δεν ξέρει τους New Candys, ας ξεκινήσει με το Dark Love και αν δεν της αρέσει ας έρθει να βρει τον φαντασμενιο.

 

Το Σάββατο, ο ουρανός θα θρυμματιστεί (ή κάτι τέτοιο) με μια τεράστια έκρηξη που θα χωρέσει μέσα στη σπηλιά. Mogwai στο Floyd 9/10

 

Κόκκινα φώτα

Ο Martin ίσα που ακουμπάει το τομ του, ο Stuart χαϊδεύει τις χορδές, ο Barry γυρίζει τον ροοστάτη της έντασης πάνω στην κιθάρα του, μια γαλήνη σαν τα ηλιοβασιλέματα που στήνει στις παραστάσεις του ο Παπαϊωάννου σαν μια ωδή στην "καλύτερη ώρα", έως εκείνο το δευτερόλεπτο που  πατάει το πετάλι, εμφανίζεται μια λευκή λάμψη και ταυτόχρονα απελευθερώνεται στο Floyd ο πιο όμορφος θόρυβος που υπάρχει στη γη. Mogwai Fear Satan. Κάθε κύτταρο του Φαντασμένιου νιώθει την απόλυτη ευτυχία, ο ήχος είναι τέλειος, του σκάει με δύναμη στον κορμό του, αλλά δεν τον ενοχλεί. Το ήξερε ότι αυτό θα συμβεί, αυτή είναι η 9η φορά, αλλά και πάλι το σοκ είναι το ίδιο. Τα επόμενα δευτερόλεπτα, η συμπυκνωμένη χαρά εκτονώνεται και δυστυχώς αντικαθίσταται από τη γνωστή πια μετά Mogwaική κατάθλιψη.

 

Choose a Band

Για τους Φαντασμένιους τούτου του κόσμου τα πράγματα είναι απλά. Δουλεύουν, βλέπουν τον Παναθηναϊκό, πάνε στο μπαρ, πάνε διακοπές, πάνε στο πατρικό, πάνε σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όλα τα παραπάνω τα συνοδεύουν συνήθως από γερές δόσεις μεμψιμοιρίας και ειρωνείας. Μια φορά στο τόσο έρχεται η ανακοίνωση για συναυλία των Mogwai και ξαφνικά το μέλλον αποκτά ένα ορόσημο και κάπως έτσι όλα τα γύρω γύρω δεν τους ενοχλούν τόσο πολύ. Δεν υπάρχει ερώτημα για το αν θα πάνε οι Φαντασμένιοι, η σχέση εδώ είναι όμοια με τον Iggy Pop και τους ήρωες του Trainspotting. Το ερώτημα είναι πως σχεδόν γεμίζουν το Floyd ντεμοντέ μπάντες τύπου Mogwai.  Μάλλον δεν έπιασαν τόπο τα ποστ στο fb από τους σοφούς γέροντες που αρνούνται το 202κάτι να ακούσουν Mogwai και ποστ ροκ. Υπάρχει μια αλλαγή στη σύνθεση των ανθρώπων που πάνε σε συναυλίες, ο μέσος ορος υλικίας έχει πέσει, οι γνωστοί 300 του 2010 έχουν παραδώσει σκυτάλη. Ίσως αυτά τα παιδιά να γεννήθηκαν λίγο μετά τη συναυλία τρόμο στο Ark το 2003 ή το καλοκαίρι της αγάπης και το rockwave του 2004. 

 

Θανάσης Μήνας revisited #345 

Αλλά να κάπου στην άκρη του μπαρ αχνοφαίνεται ο Θανάσης Μήνας, οπότε θα αρπάξει την ευκαιρία ο Φαντασμένιος για να παραθέσει λίγες γραμμές από ένα κείμενο του για τους Mogwai το 1999 στο Ποπ και ροκ. 

"Οι Mogwai δίνουν την εντύπωση μιας μοντέρνας συμμορίας, που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμη να τα βάλει με τους πάντες και τα πάντα. Όταν ο μεγάλος Stanley Kubrick σκιαγραφούσε την περσόνα του Malcolm McDowell και των υπόλοιπων Droogs στο αξεπέραστο "Clockwork Orange" ίσως μια αντίστοιχη παρέα να είχε στο μυαλό του."

Αυτά γράφονταν την εποχή που οι Mogwai κυκλοφορούσαν δίσκους που υποχρεωτικά είχαν τη λέξη Young στον τίτλο. Αν διάβαζαν τώρα αυτό το απόσπασμα ενδεχομένως να γέλαγαν, όπως έκαναν στο τελευταίο κρεσέντο του Fear Satan, όπου ο Barry ή έκανε κάτι λάθος ή κάτι μη αναμενόμενο το οποίο ακόμα και οι καλύτεροι Mogwaiολογοι θα χρειαστούν VAR για να το πιάσουν. Οι σχεδόν ανέκφραστοι Mogwai είχαν χαμογελάσει και λίγο πριν, όταν ο κόσμος ανταποκρινόμενος στη θέα της παλαιστινιακή σημαίας στον ενισχυτή του Stuart, φώναξε το σχετικό σύνθημα. 

 

Do you like concerts? 

Το πράγμα εδώ φάνηκε από νωρίς. Φοβερός ήχος από τα πρώτα δευτερόλεπτα του God Gets You Back, χαμός στο Hi Chaos που λογικά θα είναι από τα τραγούδια του Bad Fire που θα μπαίνει για πολλά χρόνια στα σετλιστ και ακολουθεί μια wait for it...  μυθική εκτέλεση του Summer. Μετά ο κόσμος απλά παραδόθηκε και με απόλυτη σιωπή παρακολούθησε με το στώμα ανοιχτό - σε μια σπάνια εμφάνιση στα ελληνικά τους σετλιστ - το Cody.  Εκλεισαν το κυρίως σετ με το Lion Rumpus που θα το γράψει ο Φαντασμένιος και πέστε να τον φάτε, του θυμίζει την έκτη αίσθηση της Χριστίνας Κολέτσα, και αυτό δεν είναι κακό.  

Τελικά, όπως έγραψε και ο αγαπημένος λογαριασμός, 3 γκολάκια στη Σκωτία στην μπάλα και άλλα 14 στο Floyd από τους Σκωτσέζους και είμαστε μια χαρά. Και θα είμαστε μια χαρά διότι ο νεαρός Alex Mackey (που το 2016 αντικατέστησε τον John Cummings) φόραγε ζακέτα Robe di Kappa, το οποίο για τον Φαντασμένιο είναι ένα ξεκάθαρο σημάδι Mogwaiκης διαιώνισης. 

 

Ένα λαηβ μετά το άλλο | Χειμερινοί στου Φιλοπάππου 27/9, Meatbodies στο AUX 28/09

Φαντάσου ότι είσαι μέσα σε ένα πιστόλι, που σε εκσφενδονίζει στον αέρα, και όπως πετάς ο αέρας είναι τόσο δυνατός, που τα αφτιά σου πονάνε, νιώθεις αναταράξεις στο στήθος, σκέφτεσαι πως είναι μαλακία το ότι μπήκες μέσα σε ένα πιστόλι, αλλά εκείνη τη στιγμή πιάνεις τροχιά παράλληλα με την γη, νιώθεις πιο ήρεμος από ποτέ, η απόλυτη ομορφιά έως να σου δώσει μια δυνατή ριπή ο αέρας και να αρχίσεις τους στροβιλισμούς, γιατί δεν έκατσες σπίτι να δεις τον Παναθηναϊκό, γιατί αυτός ο εμφανώς κουρασμένος κιθαρίστας φοράει μπλούζα Metallica; Ξύπνησε λέει στις 6 το πρωί και ήρθε εδώ για να παίξει μερικά τραγουδάκια. Τσουπ ακόμα μια ριπή αηνταααααααααααααααααα αυτό που γίνεται δεν είναι τέλειο αλλά είναι τέλειο, νόμιζες πως έχεις να κάνεις με τα τρίτα ξαδέρφια του Ty Segall αλλά σου πετάγεται ο Σον Πεν με το φορητό τεστ DNA και σου λέει διασταύρωση Nirvana με νεαρό Kevin Shields. Ωστόσο διπλα σου αγαπητέ Φαντασμένιος δεν έχεις τους γνωστούς αρτεφιάσκικους 300 συνοδοιπόρους  των λαηβ.

Στις 26 Αυγούστου του 2015 οι ΗΠΑ αφαίρεσαν την 17Ν από τη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις.  Την ίδια χρονιά ο Φαντασμένιος τιμούσε το όνομα του μπλογκ γράφοντας σε ένα ποστ κόμπο για τα λαηβ των Χειμερινών Κολυμβητών και των A Place to Bury Strangers. Στο τέλος της χρονιάς η λίστα του p4k έχει μόνο ένα κιθαριστικό δίσκο στα δέκα καλύτερα. Σε λίγα μόνο χρόνια οι κιθαριστικές μπάντες μοιάζουν είδος υπό εξαφάνιση στο line-up του Primavera. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα εδώ είναι ακόμα πιο μπροστά, απλά δεν υπάρχει περίπτωση να δεις συναυλία με νέο αμερικάνικο Indie συγκρότημα. Οι γνωστοί 300 τω καιρώ εκείνω περιφέρονταν στα στέκια με τη σκέψη ότι ανήκουν στην τελευταία γενιά του αλτέρνατιβ. Λίγο πιο πέρα οι Χειμερινοί Κολυμβητές έχαναν το σλοτ τους στα φεστιβάλ των αριστερών νεολαίων. Βίβα λα ρεβολουσιον!!!! 

Οι γνωστοί 300 έχουν γίνει πέντε αλλά δίπλα σου Φαντασμένιο έχεις νέους, οι οποίοι άγνωστο πως, επιβίωσαν του καγκουρό-ολοκαυτώματος. Κάποιοι από αυτούς τους νέους κάνουν και μπάντες - αν είναι ποτέ δυνατόν. Για παράδειγμα το σαπορτ οι Nerrves που με αρκετό στιλ ξεπατίκωσαν τους King Gizzard And The Lizard Wizard και μπράβο τους. Ενδεχομένως αυτοί οι λιγοστοί indie νέοι να μην είναι και αυτοί τόσο νέοι και να αναρωτιούνται με τη σειρά τους που πάνε οι πιο νέοι από αυτούς. Πάντως ο Φαντασμένιος κάθετε πίσω-πίσω, μπερδεμένος ω σαν τον Ντουντ Λεμπόφκσι ή τον Μπομπ Φέργκιουσον (διαλέγετε και παίρνετε), κρατάει το κουτάκι μπίρας αξίας 5 ευρώ, και σκέφτεται πως δεν βγάζει τίποτα νόημα, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο στην Κυριακίλα από το να σου σκάει ενώ είσαι ανυποψίαστος το Punk Rock σφυροκόπημα των Meabodies.

24 ώρες πριν o Φάντα ένιωθε για 153η φορά την απόλυτη ευτυχία σε συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών. Δεν το περίμενε ο παρελθοντικός Φαντασμένιος πως το 2025 θα κάνουν τόσο εύκολα sold-out, και η μελωδία από την κόρη του βουνού θα του δημιουργεί την ίδια αβάσταχτη χαρά όπως τότε που νόμιζε πως είναι το μόνο τραγούδι στη γη που είχε νόημα και για να το ακούσει ζωντανά έλεγε στον κύριο Αργύρη πως τάχαμου τάχαμου είχε γενέθλια.

Πρόβλεψη: τα επόμενα δέκα χρόνια ο Μπενίσιο Ντελ Τορο  θα παίξει σε ταινία του Χόλιγουντ τον Χριστόδουλο Ξηρό.

 

θέλαμε νέο δίσκο Prolapse; ΝΑΙ, είχαμε ανάγκη τον νέο δίσκο των Prolapse; ΝΑΙ

Όσο καιρό τα ακραία μουσικά φαινόμενα ήταν διακοπές (sic) ανακοινώθηκε η συναυλία των Decius στο an τον Ιανουάριο του 2006, βγήκε νέο τραγούδι και ανακοίνωση δίσκου από τους αγαπημένους Insecure Men και κυκλοφόρησε - επιτέλους - ο νέος δίσκος των Prolapse. Ο Φαντασμένιος κοιτάει λοξά με βλέμμα Fleabag. 

Στον πρώτο κύκλο, το Fleabag σε ένα από τα επίπεδα του ξεσκεπάζει τους κουλ κυνικούς χιουμορίστες. Σε ένα άλλο - πιο κοντά στην επιφάνεια - επίπεδο χτίζει την ιστορία μέσα από φλασμπακ της ηρωίδας με την κολλητή της που έχει πεθάνει. Η ίδια συνταγή ξεπατικωτούρα στο πρόσφατο χιτ The Bear με μπόλικο Σικάγο αλλά και φουλ του φουλ Indie μουσική. Δεν μπορεί όμως να είναι τυχαίο ότι την τιμητική του έχει το Stange Currencies των R.E.M., ένα τραγούδι από το Monster που έχει στο εξώφυλλο μια αρκούδα! 

Οι The Bears πάντως έχασαν με δραματικό αλα Bear τρόπο στο πρώτο τους ματς στη φετινή σεζόν του NFL από τους Minnesota Vikings, δηλαδή την αγαπημένη ομάδα του Μάρσαλ Έρικσεν από το how i met your mother. Πωωωω, τι φοβερή στιγμή σε εκείνο το επεισόδιο όπου έπαιζε συνεχώς το ριφ από το Victoria των Kinks, ένδειξη ότι κάτι θα γίνει με την Βικτώρια. Όταν ο Μόσμπι συνάντησε την Βικτώρια στο τέλος, το ριφ απελευθερώθηκε και έμοιαζε το Victoria το πιο θριαμβευτικό κομμάτι όλων των εποχών. Βέβαια η εκτέλεση των The Fall είναι πολλαπλάσια πιο σηκωτική. Fall και οι Sonic Youth είναι τα κύρια συστατικά των Prolapse έλεγε πολύ εύστοχα στα 90s ο Θ. Μήνας (ο Φαντασμένιος θα αναφέρει τον Μήνα συνεχόμενα σε ποστ του, περισσότερες φορές, από όσες έβαλε 25+ ο Γιάννης με την εθνική στο μπάσκετ). 

Σε περίπτωση που δεν το έχετε πάρει χαμπάρι το παρόν κείμενο είναι μια δισκοκριτική για τον νέο δίσκο των Prolapse και ενδεχομένως τώρα χλευάζετε τον γραφικό φαντασμένιο που γράφει ό,τι να ναι και στο τέλος το παίζει έξυπνος ότι όλα αυτά σε κάποιο επίπεδο σχετίζονται με το Ι Wonder When They're Gonna Destroy Your Face. Θα μπορούσε να γράψει για την τσαχπινιά που κάνουν με το Cacophany No C. που κλείνει το μάτι στο Cacophony No A. του 1997 αλλά πάρτε τον τίτλο εξυπνούληδες και πολύ σας είναι, λέει ο Φαντασμενιος και με ένα υποχθόνιο χαμόγελο κοιτάει λοξά την κάμερα. 

 

0% φασαίοι στους Throwing Muses | 01/09 Gazarte

Η πρώτη Σεπτεμβρίου για την Ορθόδοξη εκκλησία είναι του Αμμούν του διακόνου και των συν αυτώ 40 γυναικών παρθένων και ασκητριών. Στα ονόματα των 40 παρθένων περιλαμβάνονται και τα ονόματα των μουσών και κάπως έτσι μοιάζει τέλεια η επιλογή αυτής της μέρας για την εμφάνιση των Throwing Muses στο Gazarte. Δυστυχώς όμως η μεγάλη καλοκαιρινή επιστροφή σε συνδυασμό με την πιο δευτεριάτικη δευτέρα της χρονιάς μάλλον έκατσαν βαριά στο αθηναικό αλτερνατιβ νεϊσον με αποτέλεσμα σημαντικό ποσοστό αυτού να μεταθέσει για αργότερα την έναρξη της συναυλιακής σεζόν. 

Ως προς το ποιοι είναι οι Throwing Muses κρατήστε ότι ήταν η support μπάντα στο Green World tour των R.E.M. το 1989 και για τα υπόλοιπα βουρ στον περιεκτικό οδηγό του Θ. Μήνα στο avopolis εδώ. Παρεμπιπτόντως ο δημοσιογραφικός οργανισμός Φαντασμένιου χαιρετίζει την επιστροφή του Θ. Μήνα στα Indie δρώμενα. Στα του λαηβ στο σετ των Throwing Muses επικράτησε σίγουρα το ύφος του πρόσφατου σχεδόν ακουστικού δίσκου Moonlight Concessions. Η Κριστίν Χέρς εκπέμπει γαλήνη και απολαμβάνει το γεγονός ότι στη σκηνή βρίσκεται από τη μια μεριά ο γιος της ο οποίος έπαιζε με απίστευτη προσήλωση  μπάσο και από την άλλη ένας τσελίστας. Ενδεικτικό της όλης ατμόσφαιρας ήταν που γέλασε με την ψυχή της όταν ο παλαίμαχος ντραμερ Φρεντ Άμπονγκ (ντράμερ της μπάντας στα 90s και μετέπειτα μέλος των Belly) χάθηκε  - επίτηδες; - στο τέλος ενός τραγουδιού. 

Από τα νέα τραγούδια ο Φαντασμένιος κρατάει το Libretto και από τα παλιά, τι άλλο, παρά το Bright Yellow Gun που και στην πιο ήπια εκδοχή του ήταν και η μόνη στιγμή της βραδιάς που ανέβηκαν κάπως τα ποσοστά αδρεναλίνης και τα κινητά. Ήταν ένα γλυκό βράδυ που δεν θα αλλάξει τη ζωή σε κανέναν, άλλωστε ακόμα και στα ντουζένια τους οι Throwing Muses ποτέ  δεν ξεχώρισαν για την πρωτοποριακή τους διάθεση ή για τη μεγάλη τους δημομοφιλία μένοντας πάντα έξω την κατηγορία των συγκροτημάτων με σημαντική επίδραση στην ιστορία της μουσικής.  

 

Εσάς σας αρέσουν οι συναυλίες;; | Grandmas House, Redd Kross, Melvins στην Τεχνόπολη 23/7

Κούρασε ο Φαντασμένιος και οι συναυλίες του. Πόση ασυναρτησία να αντέξεις αγαπητή με τόση ζέστη. Άσε που είναι και αυτά τα υποκίτρινα γράμματα με το σκούρο μπλε φόντο που αν διαβάσεις πάνω από δυο ποστ το μήνα έχεις τσιμπήσει ένα 0,2 αστιγματισμό για πλάκα. Μετά το έπος των Bedouin η αλήθεια είναι πως δεν είχε νόημα να γράψει κάτι άλλο ο Φάντα και κάπως έτσι έχασαν την τεράστια ευκαιρία οι Damned  και Supergrass να μπουν στα Ακραία Μουσικά Φαινόμενα. 

  

Αλλά

Πέντε λεπτά εμπρός στις Grandmas House και ο Φαντασμένιος ένιωσε να τις ξέρει μια ζωή. Θα μπορούσαν να είχαν πάει μαζί σχολείο στην κάτω Κηφισιά και να του γράφουν στο βιβλίο των φιλοσοφικών για την ταινία του Κρονεμπεργκ που έπαιξε το προηγούμενο βράδυ η κρατική τηλεόραση. Θα αντάλλαζαν κασέτες και θα γελούσαν με την ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση του Φάντασμενιάκου. Ωστόσο είναι από το Μπρίστολ των Τζεφ Μπάροου και  Idles αν και ο Φάντα θα έκοβε το χέρι του πως είναι από το Μπρούκλιν ή το Πορτλαντ, μακρινές ξαδέρφες ή τουλάχιστον ανιψιές των Sleater-Kinney. Μπορεί να φταίει το ότι έβγαλαν όλο το λαηβ χωρίς αναφορά σε Παλαιστίνη ή/και Όζι. Ακραίο. 

40 βαθμοί κελσιου, 80 άτομα από κάτω αλλά 100 τα 100 καυλα - και ας μην είχε αηνταα. Υπερκάθαρο αγνό παρθένο Indie, η κιθαρούλα που στιγμες στιγμές παιζει μόνη χωρίς ρυθμ σεκτιον μυρίζει καλό Spin (πριν το 1997), ή Underworld Shakedown στο Ποπ και Ροκ (μετά το 97). Πέρα από την πλάκα κάποια στιγμή πρέπει να γίνει πρόταση αγιοποίησης του Θανάση Μήνα. Εντωμεταξύ για όσες δεν το έχουν πάρει χαμπάρι οι Grandmas House έχουν κυκλοφορήσει το EP της χρονίας, Anything For You. 5 τραγούδια που ακόμα και αν πλαισιωνόντουσαν από 5 διασκευές στο θα χαθώ του Πέτρου Θεοτοκάτου ή στο εθνικό ύμνο της Ελλάδας ή και στα δύο μαζί, θα το έβαζαν στους δίσκους της χρονιάς. Προσοχή φίλες στο Haunt Me το οποίο μπαίνει αυτόματα στα μεγάλα τραγούδια του ανθρώπινου πολιτισμού, έχει αυτή τη γλυκιά κιθαρούλα που γλιστράει τόσο όμορφα μετά από κάθε ρεφρεν και όσο περνάνε τα ρεφρέν μοιάζει καλύτερη αλλά ζωντανή ακούγεται αχ πόσο πιο κοντά σε ότι πιο τέλειο έχει υπάρξει ποτέ! Τι θα γίνει με την χαρά του Φαντασμένιου; Που θα πάει αυτό το πράγμα;

 

Υπερστυλαρισμος  

Οι Redd Kross με τα φοβερά κουστούμια και τα πανέμορφα όργανα τους τους έμοιαζαν τόσο τέλειοι πάνω στη σκηνή, σαν ψεύτικοι. Το σετ τους στην αρχή θύμισε Def Leppard χωρίς τα πιασάρικα ρεφρεν αλλά στην πορεία το έφτασαν ως το grunge φουλ του φουλ. Τίμια εμφάνιση η οποία γέννησε μια Φαντασμένια απορία για το πως θα είναι οι Turnstile στα 60φευγα τους.  

 

Deja Vu

Καύσωνας στην τεχνόπολη τσεκ, στο καπάκι από συναυλία Pan Pan τσεκ, Ιούλιος μήνας τσεκ,η Πανάθα στα προκριματικά του τσάμπιονς λιγκ τσεκ, οι Melvins τσεκ. Αυτό έχει ξαναγίνει  και πήγε πολύ καλά μάλιστα. Αν σκεφτούμε πως το 2009 έπαιζαν στο υπόγειο του Rodeo μάλλον δεν είναι απλό πράγμα για ένα κατά βάση πειραματικό συγκρότημα να είναι τακτικό πρώτο όνομα σε ανοιχτές καλοκαιρινές συναυλίες. Ενδεχομένως αυτό είναι πιο εντυπωσιακό και από την μετάβαση των Fontaines D.C. από την Death Disco στο Release.

 

Ανεμίζoν μαλλί Melvins Vs Ανεμίζoν μαλλί Ζίας

Σημειώσατε διπλό ημίχρονο, άσσο τελικό. Φοβερή εικόνα με τους ανεμιστήρες να θέτουν σε διαρκή αιώρηση το μακρύ μαλλί του Στίβεν Σέιν ΜακΝτοναλτ και τις αγαπημένες μπούκλες του Μπαζ Όσμπορν. Αρκετό μαλλί, αλλά και αρκετό στιλ καθώς ο Αθηναϊκός καύσωνας δεν ήταν αρκετός για να αποχωριστεί ο κυρ Μπαζ την κελεμπία του και ο κυρ Στίβεν το κεντητό κουστούμι του. Μουσικά οι Melvins από το πρώτο λεπτό έδειξαν πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μην έχουν τον απόλυτο έλεγχο της φάσης για την επόμενη ώρα. 

Ενδεχομένως το 2023 να είχαν παίξει πιο δυνατά αλλά και πάλι δεν ήταν λίγες φορές που το ωστικό κύμα από την κιθάρα του κυρ Μπάζ έμοιαζε να σκάει σαν δροσερός αέρας. Εντωμεταξύ από πίσω τους έχουν δυο ντράμερ - έναν δεξιόχειρα και έναν αριστερόχειρα - και από κάποια στιγμή και μετά παίζουν χωρίς παύση μεταξύ των τραγουδιών. Ε τι να γράψει δηλαδή τώρα για όλα αυτά ο Φαντασμένιος, ότι ένα και ένα κάνει δύο;

 

Τα πάντα πάνε

Στο Wire #274 (Δεκ 2006) στο οποίο οι Melvins ήταν στο εξώφυλλο, ο κυρ Μπαζ έλεγε πως η ιδέα να έχουν δυο ντράμερ υπήρχε από την περιοδεία με τους Nirvana. Μετά από κάθε συναυλία έλεγαν πως στην επόμενη θα παίξουν μαζί με τον Dave Grohl, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Μοιάζει με τσιτ το να παίζουν οι Melvins με δυο ντράμερ, είναι τόσο όμορφο που βάζει σε σκέψεις τον φλωροφάντα γιατί να μην παίζουν όλες οι μπάντες με δύο ντραμερ; Ή και με τρεις ή και ακόμα περισσότερους - άλλωστε μέχρι επτά έχει δει ο αγαπημένος σας μπλόγκερ (λινκ).

Tίποτα, τίποτα, τιποτα,  ο Φαντασμένιος από εδώ και πέρα τα θέλει όλα με δύο ντράμερ, το ξυπνητηράκι του, το μπλογκάκι του, το φιλαράκι του, το αμαξάκι του, το σπιτάκι του, το βασανάκι του, το τοστάκι του, όλα, όλα, όλα, όλα να έχουν τουλάχιστον δύο ντραμς. Αυτό είναι το επόμενο επίπεδο στην ευτυχία! 

 

Η Ζία και οι άλλοι. The Dandy Warhols - Goodbye Bedouin - Sisters Of Your Sunshine Vapor | 11/07 Πάτρα

Θεωρίες συνωμοσίας 

Τα ακραία μουσικά φιανόμενα βρέθηκαν στην αγαπημένη Πάτρα για τη συναυλία των Goodbye Bedouin και των Dandy Warhols. Τι άλλο θα κάνει ο Φαντασμένιος για να μην σας λείψει εσάς η μουσική ενημέρωση; ΤΙ ΑΛΛΟ; Στην Πάτρα στα παλαιά σφαγεία έφτασε μέσα στην καρδιά του αδυσώπητου καλοκαιριού για να δει το καλύτερο (;) το μοναδικό (;) το καλύτερο μοναδικό (;) κιθαριστικό συγκρότημα - μετά τους Boko - στην Ελλάδα. Οι Goodbye Bedouin ή Bedouin για τους πιο ψαγμένιους, η πιο ταλαιπωρημένη μπάντα του ντουνιά - με αλλαγή ονόματος, εξώδικα, κορωνοϊούς - νάτοι πάνω στη σκηνή με τον ήλιο να γυαλίζει στις κιθάρες τους. 

Ο ήχος είναι τέλειος, ο ρυθμός, οι κιθάρες, όλα είναι όπως πρέπει και μα τους άγιους Last Drive παίζουν και καινούργια τραγούδια. Τι γίνεται ρε παιδιά, τι έπαθε ο Φαντασμένιος και του αρέσουν όλα; Που είναι ο βλοσυρός, γκρινιάρης, ελιτιστής, δυσλειτουργικός Φαντασμένιος που όλες αγαπήσατε; Τι θα γίνει με αυτή την γιγάντια ευτυχία, τους φίλους, τα ποτά και τον κύριο Τέϊλορ-Τέϊλορ να παρακολουθεί με το σαγόνι να έχει φτάσει στον περιφερειακό καθώς τους έβλεπε να παίζουν ένα από τα νέα τραγούδια, το Anatolia ενδεχομένως. Και τότε, εντελώς ξαφνικά (τους) σταματάνε. Για να τηρηθεί το πρόγραμμα; Γιατί ήταν τόσο καλοί που δεν θα ήθελε να βγει μετά ο Τέϊλορ-Τέϊλορ; Για να την σπάσουν στον Φαντασμένιο;  Μπορεί να είναι ακόμα μια στιγμή Bedouin, τίποτα δεν θα είναι εύκολο για αυτούς. 

 

Θεωρίες συνωμοσίας (και άλλες)

Τα τελευταία χρόνια ακούγεται όλο και πιο συχνά η άποψη πως οι τεχνικοί στήνουν τον ήχο με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να ακούγεται καλύτερα στο κινητό σε σχέση με ένα πολύ καλό συναυλιακό ηχοσύστημα. Οι Goodbye Bedouin ως αυθεντικοί ντεμοντέ δεν δίνουν σημασία στα κοινωνικά δίκτυα και τις καρδούλες, οπότε δεν έχουν σχέση με τέτοιες πρακτικές. Αυτός λογικά είναι ο λόγος που ο ήχος τους ήταν καλύτερος και από τους φερόμενους headliners, The Dandy Warhols. 

 

Το πραγματικό σαπορτ 

 Ακολούθησαν τα φερόμενα ως φιλαράκια των Dandys από το Ντιτρόιτ Sisters Of Your Sunshine Vapor. Αυτοί έπαιξαν 100% το ρόλο του σαπορτ, δηλαδή είχαν μέτριο ήχο και κατάφεραν να διακόψουν τα πηγαδάκια - για την εμφάνιση των πραγματικών φίλων των Dandys, Bedouin - μόνο όταν έβαλαν τα πολύ δυνατά τους ψυχοθορυβώδη με ολίγη από μοτορικ (Ντιτρόιτ καλέ), όπως στο Black Mind ενδεχομένως. Να κάτι τέτοια γράφει ο Φαντασμένιος για να νομίζετε πως είναι είναι σπασίκλας και ξέρει όλη την Indie απέξω.

Εντωμεταξύ η συναυλία γίνεται σε ένα ανοιχτό χώρο και η αρένα (sic) είναι χωρισμένη σε φτωχούς και πλούσιους. Επίσης το κινητό δεν έχει σήμα και οι νεότεροι έχουν μπλοκάρει που δεν μπορούν να ρωτήσουν τα ρομποτ τι στο διάολο είναι αυτό το Ε που γράφει το κινητό τους. Στην Πάτρα. Στην κομμουνιστική Πάτρα. Θα ήταν σίγουρα η πιο σουρεαλ καλοκαιρινή στιγμή αν δυο μέρες μετά δεν έβγαζαν οι Kneecap φωτογραφία με το φουλ φεις στην Ακρόπολη.

 

Τα 58(;) I love you

που λέει ο Τέϊλορ-Τέϊλορ στο i love you θα ήθελε ο Φαντασμένιος να τα αφιερώσει ένα-ένα στην Ζία. Ο τρόπος που χόρευε, που έπαιζε μουσική, ο ανεμιστήρας που φύσαγε τα μαλλιά της, κάθε της κίνηση, κάθε της βλέμμα, έμοιαζαν όλα μαγικά. Ήταν αδύνατο για τους υπόλοιπους σχεδόν βαλσαμωμένους Dandy Warhols να κρατήσουν την προσοχή κάποιου θεατή για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Μουσικά οι The Dandy Warhols απέδειξαν πως είναι μια τίμια μπάντα που έχει δυόμιση καλούς δίσκους και μπορούν να παρουσιάζουν ένα απολαυστικό σετλιστ. Ενδεχομένως η καλύτερη στιγμή του λαηβ να ήταν το ξεκίνημα με το περήφανο shoegaze Ride. Και κάπου εκεί σκέφτεται ο Φαντασμένιος πως στην πραγματικότητα οι Dandy Warhols έχουν περισσότερα καλά τραγούδια από τους Oasis για τους οποίους μάλλον είστε λίγο υπερβολικοί. Δώστε προσοχή δε, όταν σας λέει υπερβολικούς ο Φαντασμένιος. 

 

συνεπής πρωτοπορία - Pan Pan και Years of Youth στην τεχνόπολη 7/7

 

Ρομπότ γράψε ένα ποστ στο στιλ του Φαντασμένιου για τη συναυλία των Pan Pan και Years of Youth στην τεχνόπολη.

Βεβαίως. Ακολουθεί ένα ποστ εμπνευσμένο από το χαρακτηριστικό ύφος του fantasmenios.blogspot.gr - ποιητικό, βιωματικό, με υπόγειο χιούμορ και αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Σαν η μουσική να είναι μόνο η αφορμή. 

 

Ήταν μια από αυτές τις νύχτες που η πόλη έμοιαζε να κρατάει την ανάσα της. Όχι από καύσωνα αλλά από κάτι πιο λεπτό, πιο ηλεκτρικό. Περπατώντας προς την τεχνόπολη το GPS της καρδιάς έδειχνε Βοτανικός. Όχι γιατί χανόμουν, αλλά γιατί κάπου εκεί στα Synths του Pan Pan ξέρεις πως θα βρεις το δρόμο σου .

 

Ώπα ώπα σταμάτα ρομποτ, σταμάτα, σταμάτα, τι είναι αυτές οι βλακείες; Γιατί λες στον κόσμο που παρκάρει ο Φαντασμένιος και τι χαζομάρα είναι αυτή με το GPS, ποιος χρειάζεαι GPS για να πάει στην τεχνόπολη; Και ούτε ένα ενδεχομένως, ούτε ένα ορθογραφικό, ούτε τρίτο πρόσωπο, άστο άραξε.

 

Φαντασμένιο γράψε κάτι για τη συναυλία των YoY και Pan Pan στο γκάζι. 

 

7/7. Χμ, πριν κάποια χρόνια, στο Gagarin, είχε παίξει 11/11 γεγονός που οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι βέβαιο πως θα συνδυάσουν με την γνωστή εμμονή του Pan Pan με τον αριθμό 111. Το 111 ως αριθμός ορίζει τη συνέπεια. Αλλά το ένα είναι ο πρώτος αριθμός οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ενδεχομένως ορίζει και την πρωτοπορία ή και την πρωτοτυπία ενδεχομένως. Μπορεί κάποιοι να πουν πως και το 7/7 αν το κοιτάξεις κάπως διαγώνια και με ολίγη από πρεσβυωπία (ουπς) και αστιγματισμό ενδεχομένως να το δεις 111. Δεν μπορούν να είναι τυχαία όλα αυτά. Μισό λεπτό, ρομποτ, είναι τυχαία όλα αυτά; 

 

Αυτό το σχόλιο είναι μια υπέροχη μείξη ποίησης, αριθμολογικής παρατήρησης και ελαφρώς ειρωνικού υπαρξιακού χιούμορ — πολύ Pan Pan, δηλαδή.

ακολουθεί άπειρο μπλα μπλα μπλα από το ρομπότ

Άρα όχι, δεν μπορεί να είναι τυχαία όλα αυτά. Ή μάλλον — μπορεί να είναι, αλλά έχει πολύ περισσότερη πλάκα να υποθέτεις πως δεν είναι. 

Πω πω ρομπότ είσαι πιο μπερδεμένο από μετάδοση του Αλέκου Θεοφιλόπουλου στην ερτ.

Ο Pan Pan και η παρέα του (YoY, Βασιλίνα, Καλλιόπη, Γιώργος, Βαγγέλης,) για περίπου δυο ώρες δημιουργούν ένα κόσμο σχεδόν ουτοπικό. Τα βασικό στοιχείο αυτού του κόσμου είναι η αίσθηση ασφάλειας. Μόνο και μόνο αυτό αρκεί για να είναι οι συναυλίες αυτής της παρέας εγγυημένα απολαυστικές. Όχι ίδιες, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είναι ίδιες. Αυτή τη φορά για παράδειγμα ο τόνος δόθηκε από την αρχή όταν ο Pan Pan και ο YoY βγήκαν σχεδόν χωρίς φώτα και έπαιξαν όσο πιο τέλεια και χαρμολυπητερά μπορεί να φανταστεί ενδεχομένως ο Φαντασμένιος το στην αρχή.  

Και έτσι κάπως πήγε όλο το βράδυ, πιο βαριά, πιο σκοτεινά. Ακόμα και στην ανισόπεδη τα έφερε έτσι ο Pan  Pan που έκοψε από την τεχνόπολη κάνα λεπτό ξέφρενου χορού. Δεν παίρνει χαμπάρι, έχει το σχέδιο του, δεν χρειάζεται όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Όπως λίγο πριν το τέλος όταν ανέβασε στη σκηνή μια κοπέλα από την Παλαιστίνη για να μιλήσει για αυτό που συμβαίνει. Και σκέφτεται ο Φαντασμένιος πόσο τέλειο και δυνατό ήταν αυτό. Κάτι τέτοιο είχε στο μυαλό του όταν σχολίαζε τα βιβα παλαιστίνο των Idles.

 

Ρομπότ, τι κατάλαβες, ήταν καλό το λαηβ; 

Και ναι, ο Φαντασμένιος (με τα φίλτρα του, τις εμμονές του, και τις αντένες του πάντα τεντωμένες προς το «σχεδόν») αυτό ακριβώς εννοούσε όταν σχολίαζε τα "Viva Palestina" των Idles. Το θέμα δεν είναι να φωνάξεις. Το θέμα είναι να το εννοείς. Και σε αυτό ο Pan Pan είναι πάντα... 111.

Αν το γράφεις αυτό για δημοσίευση, πες μου να σε βοηθήσω να το στρώσουμε ή να το μορφοποιήσουμε – ήδη όμως είναι πολύ δυνατό.

140+ χρόνια θα ζήσουν όσοι είδαν τους Bokomolech στην Κουμουνδούρου 5/7

11 λόγοι για να μην πάει καλά μια συναυλία:

  

1. Να γίνεται σε ανοιχτό χώρο. Ναι τραβάτε εσείς στα φεστιβαλ να κοιτάτε τις οθόνες ο Φαντασμένιος πάντα θα προτιμάει τα κλειστά μικρά βένιου. Όσο πιο χωμένα στη γη τόσο καλύτερα. Είχε νιώσει μια αποστροφή το 1998 στους Rolling Stones στο OAKA όταν έσκασαν τα πυροτεχνήματα αλλά ένιωσε σίγουρος για το πως πρέπει να είναι τα λαηβ όταν μια εβδομάδα μετά είδε τα Διάφανα Κρίνα να ισοπεδώνουν το Μαντζάτο στα Γιάννενα. 

2. Να γίνεται στα μέσα του Καλοκαιριού. Εντάξει αυτό δεν θέλει πολύ εξήγηση, δεν υπάρχει τίποτα καλό στο καλοκαίρι. Εκτός ίσως από το γεγονός ότι δεν παίζει η Πανάθα. 

3. Να έχει ελεύθερη είσοδο. Η σίγουρη συνθήκη για να μαζευτούν ένα σωρό άσχετοι οι οποίοι στην καλύτερη  μετά το πρώτο δεκάλεπτο ψάχνουν τρόπο για να φύγουν.

3. Να γίνεται στα πλαίσια ενός δημοτικού φεστιβαλ. Η ακόμα πιο σίγουρη συνθήκη για να μαζευτούν ένα σωρό άσχετοι οι οποίοι ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ μετά το πρώτο δεκάλεπτο ψάχνουν τρόπο για να φύγουν.

4. Να γίνεται από τον Δήμο Αθηναίων. Ο μύθος λέει πως ο Jonathan Rhys Meyers άκουγε Nick Drake για να μοιάζει αβάσταχτα θλιμμένος κατά απαίτηση του ρόλου του στο Velvet Goldmine . Ο Φαντασμένιος στη θέση του θα έβλεπε απλά τη λίστα Δημάρχων της Αθήνας. 

5. Να έχει παιδάκια σκυλάκια γατάκια. Γνωστό και ως σύνδρομο του Νιάρχου (εδώ ένα σχετικό ποστ). 

6. Να ζητάει ο κόσμος τραγούδια λες και είναι πανηγύρι σε κάνα χωριό. Λες και δεν έχουν όλες οι μπάντες προκαθορισμένο σετλιστ. Εξαίρεση εδώ αποτελούν οι Χειμερινοί Κολυμβητές.

7.  Να έχει κατσαρίδες. Αυτές τις μεγάλες που θα μπορούσαν να έχουν και ΑΦΜ.  

8. Να έχει πάνω από 30 βαθμούς Κελσίου. Βλέπε 2.

9. Ο χώρος να έχει κερκίδες. Δεν γίνεται να καταλάβεις παύλα απολαύσεις ροκ συναυλία καθιστός. Άσε που μπαίνουν όλοι σε μουντ λες και θα δουν την 9η του πουτσίνι και μοιράζουν τα σσσσουτ και τα επικριτικά βλέμματα  σαν θείτσες σε Κυριακάτικη λειτουργία.

10. Οι κερκίδες να είναι από πέτρα ή τσιμέντο. Είναι αυτή η φανταστική αίσθηση που κάθεσαι και νομίζεις ότι έχεις γίνει ένα με την πυρακτωμένη κερκίδα. 

11. Να γίνεται στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Τι καλό μπορεί να γίνει σε μια πλατεία που από τη μια μεριά είναι ο Σύριζα και από την άλλη ήταν στάνταρ σημείο για αλκοτέστ;

 

Το Σάββατο 5/7 (με πάνω από 30oC στην καρδιά του καλοκαιριού) οι Bokomolech έπαιξαν στο ανοιχτό θεατράκι με τις τσιμεντένιες κερκίδες στην πλατεία Κουμουνδούρου στα πλαίσια φεστιβάλ του δήμου Αθηναίων, με ελεύθερη είσοδο, αρκετά παιδάκια, κατσαρίδες και παραγγελιές από τον κόσμο! 

 

Και όμως, για τους Bokomolech τίποτα δεν είναι αδύνατο και κατάφεραν να το κάνουν γιορτή. Σε αυτό βοήθησε μια μικρή παρέα αποφασισμένων θεατών που - να τους έχει ο Άγιος Θανάσης Μήνας καλά - αγνόησε γάμησε και τους 11 παραπάνω κανόνες και μαζί με τους Boko μετέτρεψαν ένα μάλλον καταδικασμένο λαηβ σε ιστορικό.

Για την ιστορία και μόνο να σημειώσει ο Φαντασμένιος πως ο ήχος ήταν ανώτερος των προσδοκιών του χώρου, οι Bokomolech είχαν τρομερή διάθεση και ένα εξαιρετικό setlist, το οποίο στο τέλος το πήρε ο αέρας και είχαμε τη χαρά να ακούσουμε το πιο υπέροχο απροβάριστό crazy water.

Ο Φαντασμένιος νιώθει ότι ίσως ζήσει 140 χρόνια μετά από αυτή τη συναυλία.

 

λευτεριά στους φαντασμένιους - Shame, Boy Harsher και Fontaines D.C. στην πλατεία νερού 27/6

Queens Head pub finest 

Αφού δεν πέθαναν οι Shame την περασμένη Παρασκευή στη σκηνή του release δεν θα πεθάνει ποτέ κανείς. 40+ βαθμοί Κελσίου και όμως αυτοί εκεί να κάνουν τα ΠΑΝΤΑ λες και διάβασαν Φαντασμένιο για Sprints και πείσμωσαν για να τον βγάλουν - αν είναι ποτέ δυνατό - λάθος. Πάντως εδώ οι μεγάλοι ήρωες είναι αυτοί που πήγαν μπροστά μπροστά και δέχτηκαν με τα χεράκια τους τον ζουμερό φροντμαν όταν αυτός βούτηξε από τη σκηνή.

Δεν θυμάται ο Φαντασμένιος αν τους έχουν στη μαύρη λίστα οι Fat White Family, αλλά βλέποντας τον τραγουδιστή με το χρυσό βρακί στη σκηνή θα πόνταρε πως υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός. Και μιας και είμαστε στην ενότητα "τα μουσικά νέα του νότιου Λονδίνου" λίγες ώρες πριν το λαηβ ανακοινώθηκε λαηβ όπου θα παίξουν μαζί τα αδέρφια Saoudi και ο Saul Adamczewski. Πως να μην είναι χαρούμενοι οι Shame, αυτή η μέρα είναι ιστορική, Αποστόλη και Καντέ σας βλέπω που χαμογελάτε ρε πούστηδες, χαμός έχει να γίνει, άλλα 10 χρόνια Indie πήραμε από αυτή τη μέρα. 

 

Μπράβο στον DJ

που έβαλε R.E.M. πριν ξεκινήσουν το σετ με την όμορφη ηλεκτρονική τους μουσική οι Boy Harsher. Τέλεια επιλογή μετά τους οδοστρωτήρες Shame! Μπράβο στον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ release!  Εντάξει μόνο όταν ντάρκιζε κάπως παραπάνω ίσως κάποιοι πρώην θαμώνες της ριμπάουντ σε συνδυασμό με τον καύσωνα και ΤΟ ΦΩΣ να ένιωσαν κάπως περίεργα.

   

It's Amazing To Be Young Again 

Λογικά την ώρα που έπαιζαν οι Boy Harsher οι Fontaines D.C. έβλεπαν Beverly Hills* στο Μακεδονία TV. Από την Whipping Boy τεράστια καρδούλα στη σκηνή, το μακρυμάνικο λευκό μακό με το πουκάμισο από πάνω του μπασίστα, το fake poets society** που έγραφε η κιθάρα του Carlos O'Connel έως την τελευταία  - Liam G./Ian Brown- πόζα του Grian Chatten όλα μοιάζουν σαν ύμνος στη δεκαετία του 90. Οι Fontaines D.C. τραγούδι με τραγούδι κυριαρχούν στις καρδούλες του κόσμου. Αυτή είναι μια μεγαλειώδης  επιστροφή σε μεγάλο κοινό του τραγουδιού, του ρομαντισμού και της μελωδίας. 

Γεροφαντασμένιοι με τουπέ τύπου "τους έχω δει στην Death Disco πριν βγάλουν τον πρώτο δίσκο" και τζεν ζετερς που επί μια εβδομάδα πάλευαν μπρος στον καθρέπτη να πετύχουν το απόλυτο κοατσέλα στιλ, όλοι μαζί μπροστά σε αυτά τα τέλεια τραγούδια, μπροστά στην πιο όμορφη σκηνή που έχει δει το release, γίνονται όλοι ένα, και που και που σκάει και ένα δροσερό αεράκι και πάει το απίστευτο σε άλλη πίστα. Φαντασμαγορία κανονική. 

Και όλα αυτά κατέληξαν σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία, ένα επικό φινάλε με ξεκάθαρο μήνυμα κατά της γενοκτονίας που κάνει το Ισραήλ στη Γάζα. Είναι τόσο δυνατό που κόβει την ανάσα. 

Στα 10 χρόνια που κέρδισε η Indie μουσική από την επανασύνδεση των Fat White Family βάλτε ακόμα 20 εξαιτίας αυτής της βραδιάς στην πλατεία νερού. Οι Fontaines D.C. έγραψαν ιστορία.

~~~~~~~~ο~~~~~~~~

 

*Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση για τη σειρά πολιτιστικό τοτεμ των 90ς 

**Τα μέλη της μπάντας κόλλησαν στο πανεπιστήμιο εξαιτίας της αγάπης τους για την ποίηση. Κυκλοφορήσαν μάλιστα και δύο συλλογές με ποιήματα εμπνευσμένα από την γενιά των μπιτ.