o Bob Mould είναι ο πραγματικός φαντασμένιος | Gazarte 14/11

 Ο Bob Mould έπαιξε 120 τραγούδια μόνος του με την κιθάρα του. Μπήκε με Husker Du, πέρασε στα σόλο του με μια αιωνιότητα γράνγκα γκρούνγκα εκεί με την ηλεκτρική του, και στο φινάλε έκλεισε με 40 τραγούδια Husker Du και ολίγη από Sugar. Ο Φαντασμένιος προσπαθούσε να σκεφτεί γιατί συνέβαινε όλο αυτό το πράγμα. Γιατί είναι μόνος του ο Bob Mould στη σκηνή; Δεν αντέχει την παρέα των άλλων μουσικών; Θέλει όλα τα λεφτά για την πάρτη του; Σίγουρα δεν υπάρχει ούτε ψίχουλο από κουλνες σε αυτή την εικόνα ή και αν υπάρχει αυτό είναι τόσο μέτα που δεν έχει νόημα. Μπας και κλείνουμε όλοι μαζί το μάτι στον καπιταλισμό πληρώνοντας 25e για ένα λαηβ που θα μπορούσε να γίνει έξω από την Καπνικαρέα; Μπας και ο Bob Mould έχει επηρεαστεί από τον Mazoha; 

Και ενώ συνεχίζεται το γκράνγκα γκρούνγκα και στην καλύτερη των περιπτώσεων σκάει που και που μια αύρα από το πως πραγματικά είναι το τραγούδι στο δίσκο, ο Φαντασμενιος ονειρεύεται έναν ντράμερ όπως οι βεδουίνοι την όαση. Αυτά τα τραγούδια θέλουν τύμπανα και μπάσο, υπάρχει λόγος που οι συμφωνικές ορχήστρες έχουν 16 πρώτα βιολιά, οι συνθέσεις τόσα θέλουν, με 15 δεν ακούγεται το ίδιο καλό. Στον τελευταίο του δίσκο Here We Go Crazy ο Bob Mould ποζάρει στο εξώφυλλο κρατώντας την κιθάρα του και όταν έπαιξε στην Αθήνα το ομότιτλο τραγούδι ζήτησε από τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του το ρεφρεν. Αυτό είναι είπε ο Φάντα, ο Bob Mould είναι ο πραγματικός φαντασμένιος εδώ μέσα.

Είναι το κλασσικό που είσαι μικρός και όλοι μιλάνε για μια μπάντα που εσύ δεν καταλαβαίνεις. Αλλά δεν το παρατάς, προσπαθείς να βρεις αυτό που βλέπουν οι σοφότεροι, και πάνω στην προσπάθεια λυγίζεις και σκέφτεσαι γιατί το κάνω τώρα αυτό; Γιατί δεν ακούω dEUS που ένωσα από το πρώτο δευτερόλεπτο; Γιατί κάποτε, σε μια εκπομπή του στον Ρόδον 94,4 ο Μανώλης Κιλισμανής είχε πει, "δεν γίνεται να έχεις καλό γούστο και να μην σου αρέσουν οι Hüsker Dü". Και συνήθως είναι κάποια ανύποπτη στιγμή που σου σκάει και νιώθεις το μεγαλείο, και θες τότε να ρουφήξεις το κάθε δευτερόλεπτο. Μα πως δεν το έβλεπα τόσο καιρό σκέφτεσαι και ανακαλύπτεις το ένα διαμαντάκι μετά το άλλο. 

Και είσαι εκτός εποχής και φαντάζεσαι πόσο τέλειο θα ήταν να τους έβλεπες σε ένα μικρό βενιου στην Αμερική το 85. Με τον Grant Hart να χτυπάει τα τύμπανα και να παίξουν ίσως μια από τις συνθέσεις του, το She Floated Away ή το Green Eyes  διότι αυτές είναι που σου αρέσουν πιο πολύ. Και σου σηκώνεται η τρίχα, και 25 χρόνια μετά είσαι στο Gazarte και ο Bob Mould αφού απολογηθεί για αυτά που κάνουν οι Αμερικάνοι πολιτικοί παίζει το Hardly Getting Over It και σου έχει σηκωθεί η τρίχα και επιτέλους λύνονται όλες οι απορίες, απολαμβάνεις το κάθε άγγιγμα του στην κιθάρα, την κάθε στιγμή που τραγουδάει στο μικρόφωνο. Το gazarte είναι όντως η πύλη στον παράδεισο.