όλα είναι σχετικά κ.λ.π.

Μετά από τόσα χρόνια κρίσης έχει πιεστεί ο κοσμάκης,  είναι τίγκα στα νεύρα και έτοιμος να ξεσπάσει με το παραμικρό. Πού να γράψει ο Φαντασμένιος για κάνα καινούργιο συγκρότημα; Χαζός είναι να πέσει να τον φάνε στα "αυτά τα έκαναν το 1821 οι" και "αυτό είναι κλεμμένο από". Δε σφάξανε. Τι να σφάξουνε; Θα γράψει ο Φαντασμένιος. Θα γράψει διότι κανείς δεν πρόκειται να τα διαβάσει, ενώ στην υπεραπίθανη αντίθετη περίπτωση κανείς δεν πρόκειται να πει πως διαβάζει. Γνωστά αυτά. Λοιπόν το θέμα του σημερινού ποστ είναι ο δίσκος White Light Forever των Rancho Relaxo από το Møre og Romsdal (Νορβηγία). 

Το πρώτο τραγούδι είναι εισαγωγικό, δεν είναι το χιτάκι τους που σημαίνει πως δεν τους νοιάζει η επιτυχία, παίζουν γιατί γουστάρουν, γιατί κάτι θέλουν να πουν. Το δεύτερο τραγούδι είναι Jesus and Mary Chain, το 3 Brian Jonestown Massacre, το 4 BJM μαζί με Black rebel Motorcycle Band, το 5 είναι BJM, το 6 έχει κάτι από  Stooges, το 7 είναι Ride, το 8 BJM + Jesus, το 9,10 είναι Ride+BJM, το 11 είναι κάργα Jesus, το 12 είναι Madrugada (Νορβηγία ρε), το 13 Ride, το 14 BJM και το 15 είναι μίνιμαλ σκοτεινό κλόσερ που σημαίνει πως δεν τους νοιάζει η επιτυχία αλλά θέλουν το έργο τους να έχει αρχή μέση και τέλος. Το θέμα εδώ είναι πως τα συγκροτήματα που αναφέρθηκαν άνωθεν ως σημεία αναφοράς (με εξαίρεση τους Jesus) φέρουν στην πλάτη τους τουλάχιστον δυο γενεές επιρροών. Από την άλλη αν αρχίσουμε να ανοίγουμε μπαμπούσκες θα βρεθούμε μπρος στην Εύα να καθαρίζει το μήλο, οπότε χαλάλι να πάνε οι αναφορές, το θέμα είναι να συνεννοούμαστε. Βασικά άλλο είναι το θέμα, το θέμα είναι πως με λίγες εξαίρεσεις στην ηλεκτρονική μουσική όλη η μουσική που κυκλοφορεί κάτι θυμίζει. Άπτεται στο πόσο φωστήρας είναι ο ακροατής για να προσδιορίσει την πηγή, ενώ η ποιότητα των συνθέσεων και η ψυχολογική του κατάσταση θα κρίνουν τελικά αν ο δίσκος θα κερδίσει το πράσινο τριγωνάκι ή το κόκκινο τετραγωνάκι.

Ένα από τα πιο καλά τραγούδια του δίσκου είναι το Who Married Jane Fonda το οποίο είναι εντελώς Jesus and Mary Chain Some Candy Talking Just Like Honey. oκ; Αν το ακούσεις και αρχίσεις τα  άσε μωρέ από εκεί χάμου όλο τα ίδια και τα ίδια,  δεν φταίνε οι έρμοι οι Νορβηγοί που εσύ βαριέσαι τη ζωή σου. Οι καημένοι οι Νορβηγοί κάνουν μια τίμια προσπάθεια με καλές συνθέσεις και αξιοπρεπέστατο ήχο.  Βέβαια η ανοχή με τα παράγωγα κυμαίνεται ανά είδος μουσικής και ανά εποχή. Τη σήμερον ημέρα τα shoegaze/post rock δεν έχουν ελπίδα, αντίθετα αν είναι ψυχεδέλεια ή post punk κάνετε πιο εύκολα τα στραβά μάτια. Επειδή στην περίπτωση των Rancho Relaxo συνυπάρχει η νεο-ψυχεδέλεια με το shoegaze, και εσείς τραβάτε άπειρα ζόρια πηγαίνετε κατευθείαν στο i'm crying (το #6) και όλα καλά. 

Άντε να δούμε αν θα γράψει κάνας Νορβηγός για το νέο δίσκο των Baby Guru.