ok computer

Κανονικά αυτό το ποστ δεν έπρεπε να υπάρχει. Η πρώτη ακρόαση του Currents ήταν από αδιάφορη έως ενοχλητική. Για κάποιο διαολεμένο όμως λόγο, όχι μόνο δεν τους πήρε το ctrl+alt+delete αλλά κάμποσες φορές βρέθηκαν με το πράσινο κουμπί.  Βρίσκεται λοιπόν ο Φαντασμένιος να ακούει συνεχώς Tame Impala χωρίς να μπορεί να εντοπίσει κάποιο σοβαρό λόγο, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Ρε μπας και είναι περίπτωση τσάκρων;  Να έμαθαν τίποτα περίεργα κόλπα με ενέργειες και αύρες οι Αυστραλοί; Δεν βγήκε και κανένας δίσκος της προκοπής όλο το καλοκαίρι. Και αυτό τυχαίο; Ρε λες να είναι μύστες και να δαμάζουν τη θετική ενέργεια μέσα από ήχους; 

Πέφτουν οι μούντζες από παντού αλλά αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο. Διότι έχει καταντήσει το ύψιστο αμάρτημα του ψαγμένου μουσικόφιλου να του αρέσει κάτι που σπρώχνει το p4k και τα παρεμφερή χίπι χίπι σαητ της υφηλίου. Και όλα αυτά για ένα συγκρότημα που αν υπήρχε αστυνομία των πνευματικών δικαιωμάτων θα έπρεπε να τους έχει πιάσει και να τους έχει ρίξει τρις φορές ισόβια. Αφού είναι έτσι ρε Φαντασμένιο γιατί κάθεσαι και τρως τις μούντζες για δαύτους και δεν γράφεις για το νέο δισκάκι των Gliss; Στην τελική και από στιλιστικής άποψης ο δίσκος δεν έχει κάποια θέση εδώ. Αυτός ο τύπος φοράει κασκόλ. Ναι αλλά αυτός ο τύπος κρατάει μια Rickenbacker 360, η οποία είναι η αγαπημένη κιθάρα του Peter Buck. 

Προσπερνώντας το πιο αδύναμο επιχείρημα που γράφτηκε ποτέ υπέρ των Tame Impala, ο Φαντασμένιος θα πει αυτό που μάλλον έχει χιλιογραφτεί, το Currents είναι ένας δίσκος αριστουργηματικά φτιαγμένος. Ξεχειλίζει από ιδέες, κολπάκια στην παραγωγή και έχει έναν αψεγάδιαστο ήχο. Είναι σαν τον τελευταίο δίσκο των Daft Punk, τον οποίο ο Φαντασμένιος άκουσε, έμεινε με το στόμα ανοιχτό από την υπερπαραγωγή και αναγνώρισε την περίσσια έμπνευσης. Μπορούσε να καταλάβει γιατί ο μισός πληθυσμός της γης παραμιλούσε με δαύτο, αλλά ο ίδιος θα έμενε έξω από το πάρτι εξαιτίας καθαρά υφολογικών διαφορών.  Έτσι και με το Currents, κανονικά αυτός ο δίσκος δεν θα έπρεπε να του αρέσει. Είναι όμως τόσο καλός που οι αισθητικές διαφορές πάνε στην άκρη. Κάθε τραγούδι του δίσκου θα μπορούσε να είναι το καλύτερο. Και ενώ οι περισσότεροι γράφουν δίσκους με τον κανόνα 1 ιδέα =1-2 τραγούδια, ο Κέβιν Πάρκερ παίζει με το 3 ιδέες = 1 τραγούδι. Πολλές φορές εκπλήσσει με τις δομικές του αλητείες. Για παράδειγμα το Let it happen ξεκινάει όμορφα και καλά, αναπτύσσεται (δυο ιδέες) και ενώ μοιάζει να ολοκληρώνεται γύρω στα 5 λεπτά μεταμορφώνεται σε ένα άλλο τραγούδι. Αυτό γίνεται με απολύτως ομαλό τρόπο, ενώ το κολπάκι του Παρκερ δίνει ένα ανεπάντεχα ξεχωριστό φινάλε στο τραγούδι.  

Οι ευχάριστες εκπλήξεις συνεχίζονται σε όλο το δίσκο σε σημείο που ο Φαντασμένιος σκέφτεται πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι όλα αυτά κλεμμένα. Πάντως ακόμα και αν πρόκειται για κλέφτη που έχει διαρρήξει το ιερό συρτάρι του Tod Rundgren και έχει  μαζέψει όλα τα κρυμμένα ή μη διαμαντάκια των 70s και των 80s, πρέπει να του αναγνωριστεί πως ακόμα και έτσι μόνο εύκολο δεν ήταν να γίνει αυτός ο δίσκος. 

Η πορεία του Παρκερ από την νεο-ψυχεδέλεια (το νέο με κεφαλαία) στο progressive pop αυτό αριστούργημα, φέρνει στο μυαλό του Φαντασμένιου την παρεκτροπή του M83 από την ορθόδοξη ηλεκτρόνικα στο πομπώδες τελευταίο του δισκάκι. Χμ, αυτό είναι ίσως το δεύτερο πιο αδύναμο επιχείρημα που γράφτηκε ποτέ υπέρ των Tame Impala, αλλά σχετίζεται άμεσα με το ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ του δίσκου. Λοιπόν -μιας και έχει συνηθίσει τις μούντζες- ο Φαντασμένιος θα πει πως με το Currents οι Tame Impala χτυπάνε την πόρτα των μεγάλων της αβαντ ποπ σχολής. Κάπου εδώ θα μούντζωνε και ο Wayne Coyne.