2

Μια θέση κάτω από το ένα και τρεις πάνω από το πέντε στη φανταλίστα συναντάμε αγαπητές φίλες τον δίσκο ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΝΑΝ ΦΡΑΟΥΛΕΣ από τα Echo Tides. Ο Φαντασμένιος υποψιάζεται πως αρκετός κόσμος εκεί έξω δεν έχει καταλάβει πόσο καλός δίσκος είναι αυτός. Βέβαια ο Φαντασμένιος συνέχεια πιστεύει πως όλοι γύρω του είναι παραπλανημένοι από τα δόλια χιπι χιπι μέσα. Mόνο o Φαντασμένιος είναι Ανεξάρτητος, Αυθεντικός και Αμόλυντος από hype. Το άλλο μεγάλο άλφα που χαρακτηρίζει τον τελευταίο μπλογκερ που υπήρξε ποτέ, είναι ο Αλτρουισμός. 

Δεν μπορεί να σας βλέπει να βασανίζεστε με τις χαζομάρες που σας πετάνε. Και κάπως έτσι εξηγείτε η μανία του με την επανάληψη. Αν υποθέσουμε πως του την βαράει του Φάντα και πάει ας πούμε στο release τη μέρα που παίζουν οι Idles με ένα καλάσνικοφ είναι σίγουρο πως ο γείτονας του θα πει στα κανάλια "ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαίωμα, εεε μόνο που κάποιες φορές κολλάει με ένα τραγούδι και το παίζει στο ριπίτ για μέρες ολόκληρες".  

Αυτός είναι ο  βασικός λόγος που η λέξη καταστροφή ήταν λέξη κλειδί τις φορές που έπαιξε ως dj. Ο Dj Φάντα είχε μια μανία στο ίδιο σετ να χωρέσουν οι Saint Etienne, οι Culture Beat, να περάσει από Mogwai και να καταλήξει σε The Organ. Να είναι τόσο  απρόοπτο που κανείς να μην μπορεί να πει με σιγουριά τι ακούει αυτός ο άνθρωπος. Τις σπάνιες φορές που κατά κάποιο τρόπο αυτό δούλευε ήταν σίγουρο πως κάτι θα πήγαινε στραβά, ένα λάθος κουμπί, ένα τράβηγμα καλωδίου ή πολύ απλά θα κόλλαγε με ένα τραγούδι πx των Therapy? και θα το έβαζε 17 φορές συνεχόμενα για να καταλάβετε ρε. Που εντάξει στο τέλος όλοι καταλαβαίνουν πως είναι εντελώς ακατάλληλος για να ακουμπάει ντεκς καθώς κανείς δεν βγαίνει σε ένα μπαρ έχοντας στο μυαλό του πως για να περάσει καλά θα πρέπει ο άλλος να του κάνει 15 αλλαγές ΟΤΙΝΑΝΑΙ ή πως θα ακούει το ίδιο τραγούδι όλο το βράδυ. 

Τώρα για το Στον Δρόμο Που Φύτρωναν Φράουλες που δεν έχετε καταλάβει πόσο μεγάλη δισκάρα είναι και ενδεχομένως να λέτε εντάξει ασούμε στα σπρώχνει ο pan pan φάντα σε έχουμε καταλάβει, είναι στο τσακ ο Φαντασμένιος να πληρώσει όσο όσο έναν χάκερ να μπει στα κινητά σας και να μπορεί να σας βάζει το χώμα ξέρει όποτε θέλει. Να ακούτε τον Παναγιώτη να σας λέει για τους βαρετούς σας φίλους που λένε βαρετά αστεία και να μπαίνει η  Καλλιόπη στο 2:17 και να τραγουδά όπως δεν τραγούδησε ποτέ καμιά και να σας λέει στη μούρη "τώρα πια ξέρεις και εσύ". Αμ δεν ξέρεις και κάπως έτσι διαλύεται η καρδούλα του μοναχικού μπλογκερ όταν ακούει ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΧΑΡΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. 

Οι φράουλες είναι ένας απίστευτος δίσκος από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αν δεν το καταλάβετε εσείς τώρα μπορεί να το καταλάβουν τα παιδιά σας κάποια στιγμή.

3

Ντι ρι ρι - ντι ρι ρι στο 15ο δευτερόλεπτο η Missy των Mannequin Pussy έχει πει την πρώτη στροφή του I Got Heaven, I went and walked myself like / a dog without a leash. Αυτό είναι αρκετό για να καταλάβεις πως αυτός δεν είναι ένας ακόμα δίσκος. Το I Got Heaven είναι ένας ύμνος στην ελευθερία από τα riot grrrl βγαλμένη της Courtney Love τα ιερά και σαν πρώτα γυναικωμένοι χαίρε ω χαίρε 90s αλτερνατιβ ροκ. Ευθεία γραμμή με τον τελευαταίο επικό δίσκο των Coathangers. Ηχογραφημένο στο LA. Ξέρετε τι άλλο είναι από το LA, ορίζει τα 90s και είναι σούπερ στρατευμένο; Μα φυσικά η αγαπημένη σειρά Beverly Hills 90210. 

Η σειρά ξεκινάει το 1990 (επί μπαμπά Μπους) και κάθε επεισόδιο είναι μια γραμμή από το πρόγραμμα των δημοκρατικών. Διακρίσεις κάθε είδους, ενδοοικογενειακή βία, έλεγχος οπλοφορίας, εθνικό σύστημα υγείας όλη η ατζέντα των δημοκρατικών ξετυλίγεται επεισόδιο - επεισόδιο. Υπάρχει πάντα η ίδια σειρά γεγονότων. Πρώτα εμφανίζεται κάποιο πρόβλημα, παράλληλα ο Μπράντον γνωρίζει μια γκόμενα, το πρόβλημα μοιάζει αξεπέραστο, ο Μπράντον χαμουρεύεται με την γκόμενα, το πρόβλημα ως δια μαγείας λύνεται, κάποιος - συνήθως ο Ντίλαν - αναφέρει το ηθικό δίδαγμα και στο τέλος ο Μπράντον αποχαιρετά την γκόμενα. Ίσως η κορυφαία στιγμή ενάντια στην ρεπουμπλικάνικη πολιτική είναι το επεισόδιο με την αποφοίτηση της Ντόνας που την πιάσανε στουπί στο προμ νάητ. Η κινητοποίηση που κάνει ο κομαντάτε Μπράντον και το αξεπέραστο σύνθημα "Ντόνα Μάρτιν γκραντουεητ" δημιουργούν συναισθήματα που ίσως μόνο όσοι έχουν φωνάξει "κάτσε καλά Γεράσιμε" μπορούν να νιώσουν.

Αυτά στους δύο πρώτους κύκλους, διότι με το που σκάει ο Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο το 1993 ξεκινάει το πάρτι. Του Εσκιμο μπράδερ το κάγκελο, μοιάζει σαν στόχος να εξαντληθούν όσο πιο γρήγορα όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Είναι τυχαίο πως επί ΠΑΣΟΚ έπαιζε τα μεσημέρια σε επανάληψη μέχρι θανάτου το  Beverly Hills 90210; Παίζει να είναι πιο στρατευμένη σειρά από το Θωρηκτό Ποτέμκιν και την Κάθοδο των Εννέα μαζί. Βασικά το Beverly Hills είναι για το Woke ότι η αρχαία Ελλάδα για τον Πολιτισμό, και για αυτό το αγνοούν όλες οι πλατφόρμες. 

Να σημειωθεί πως δεν έχε γραφτεί ούτε μισή λέξη με διάθεση ειρωνείας ή αστεϊσμού. 

 

4

Κανονικά σήμερα δεν έχει ποστ γιατί έως την 19η Δεκεμβρίου του 2024 οι Godspeed You! Black Emperor έχουν κυκλοφορήσει 8 δίσκους που επειδή δεν σας έπιασε ο τίτλος τους αγνοείτε. Κρίμα που ο Φαντασμένιος δεν μπορεί να γράψει σαν τον Σκιαδά ή κρίμα που ο Σκιαδάς δεν έχει γράψει για τον νέο δίσκο των Godspeed όπως έγραψε για τους Cure να σας βάλει όλους στη θέση σας. Και επειδή έχει τα νεύρα του ο Φάντα δεν θα σας κάνει copy paste κείμενο για gybe, θα πρέπει να κάνετε τον κόπο να κάνετε ένα κλικ στον σύνδεσμο εδώ.

 

5 + bonus live review Diiv - King Hannah

 Υπό κανονικές συνθήκες αυτό εδώ θα ήταν ένα ποστ ανασκόπηση για τη συναυλία της χρονιάς, δηλαδή για την πρώτη φορά που θα έβλεπε λαηβ ο Φαντασμένιος τον Mdou Moctar. Θα έγραφε για τα νέα τραγούδια του Funeral For Justice πως είναι πιο ακατέργαστα, πιο δυνατά και τελικά πιο κοντά στο επικό ILANA (the creator) του 2019. Ευθύτητα στη μουσική, ευθύτητα και στους στίχους όπου ο Mdou τραγουδάει για το δράμα των Τουαρέγκ χωρίς κάποια διάθεση για συμβολισμούς. Ο δίσκος κλείνει με το τραγούδι Modern Slaves όπου στην τελευταία στροφή λέει: 

Γιατί κόσμε είσαι τόσο επιλεκτικός με τα ανθρώπινα δικαιώματα; 

Ο λαός μου κλαίει και εσύ γελάς

Το μόνο που κάνεις είναι να βλέπεις

Και εδώ χρειάζεται μια παρέμβαση (1η) για τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς:

1. Godspeed

2. Bombino & Tinariwen

3. Years of Youth x Pan Pan

4. Χειμερινοί στη Χαλκίδα ή στο θέατρο βράχων ή στου Παπάγου ή στη Μυρσίνη

5. Stetson

 

Που είχαμε μείνει; Ναι φοβερός δίσκος και φοβερό λαηβ που όμως δεν έγινε ποτέ, ίσως θεία δίκη για όλα τα σχόλια του Φαντασμένιου για τις ακυρώσεις του Bruce Springsteen το καλοκαίρι. 

Και κάπως έτσι (παρέμβαση 2η) βρέθηκε ο Φάντα να βλέπει στο Paradiso τους King Hannah για τους ο οποίους όχι στο Αμστερνταμ άλλα ούτε έως την Πειραιώς δεν θα είχε διάθεση να πάει και ας φώναζε για αυτούς όλο το χίπι χίπι ιντερνετ πριν από δυο χρόνια. Το καλό με τη μέση ηλικία είναι πως γενικά φέρνει μαζί της και μια σοφία, οπότε δεν ήταν καθόλου έκπληξη πως το μόνο που ίσως καταγραφεί στη μνήμη του Φάντα είναι ο ωραίος τρόπος που κλότσαγε το πόδι προς τα πίσω o King κάνα δυο φορές που γρατζούνισε με κάποιο ενδιαφέρον την κιθάρα του. 90s τατς που έδεσε γάντι με το καρό πουκάμισο και το Silver Jews μπλουζάκι από μέσα. Η Hannah και καλά απόμακρη, ανέκφραστη μα που πάτε και τα βρίσκετε όλα αυτά τα φιντάνια; Και ενώ ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταπολεμήσει την King βαρεμάρα σκεπτόμενος πως σε αυτή τη σκηνή έχουν γράψει ιστορία οι Nirvana, τσουπ στη σκηνή οι diiv. 

 Ο Zachary Cole Smith και αυτός ευθυγραμμισμένος στο 90s κλίμα φοράει t-shirt πάνω από λευκό μακό και κάπου εδώ τελειώνει η My style rocks ενότητα. Η συναυλία των diiv αποτελείται από ορθόδοξο shoegaze, σε χαμηλά ωστόσο ντεσιμπέλ, διανθισμένα με εκτεταμένες βιντεοπροβολές όπου το κύριο θέμα είναι η κατακραυγή της Αμερικάνικης πολιτικής με κάμποση ειρωνεία για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Κάπου περάσανε και κάτι πλάνα από την πλατεία νερού, ωστόσο η κορύφωση ήρθε προς το τέλος με δίδυμους πύργους και στο καπάκι ένα μεγάλο death to america (ε και μου το κλείσουν για αυτό ε). Είχαν διάθεση αλλά τα τεχνικά προβλήματα με τα βίντεο είχαν ως αποτέλεσμα ένα death to ροή του λάηβ και τελικά είναι μεγάλο πρόβλημα η εμπειρία της μέσης ηλικίας έχουν χαθεί οι εκπλήξεις. Καλοί οι diiv άλλα όχι για σχεδόν 2 ώρες σετ. Α ρε Mdou, α ρε Mdou.

6 (δηλαδή μια θέση πριν το 5)

Με μια πρόχειρη ματιά στις φανταλίστες φαίνεται πως αυτή είναι η πρώτη φορά που δίσκος που συμμετέχει ο Pan Pan είναι στη θέση #6. Κανονικά ήταν να είναι στο 5 αλλά σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό το 5 θα ανέβαινε Τρίτη που είναι πεθαμένη μέρα, ενώ το 6 Δευτέρα που παίρνουν οι σερβερς της γκουγκλ φωτιά. Θα μπορούσε να είναι και στο 3 ή και το 1 αλλά μετά θα υπήρχε ο κίνδυνος να πουν κάποιοι πως η λίστα δεν είναι αντικειμενική. Με αυτά και με αυτά ο παντοδύναμος θεός της ειρωνείας τα έφερε έτσι και βγήκαμε εκτός προγράμματος οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ σήμερον ημέρα τρίτη έχουμε στο έξι της φανταλίστας τον πρώτο δίσκο, Λύκοι Στον Άρη των Years Of Youth x Pan Pan.

Τι να γράψει ο Φαντασμένιος τώρα για ετούτον το δίσκο. Να γράψει βασικά πως η παρουσίαση του δίσκου στο Floyd ήταν από τα λαηβ της χρονιάς.  

Και για να μην πατάτε κλικ σας το έχει αντιγράψει ο Φαντασμένιος:

 

Βασικά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το λαηβ. Τι άλλο να γράψω; Αλλά ήταν απόγευμα και ήμουν κολλημένος στην Αττική οδό λίγο πριν το δαχτυλίδι και άκουγα το νέο τραγούδι των Godspeed You! Black Emperor. Το παίξανε πρώτη φορά λαηβ το περασμένο Σάββατο (λινκ). Τρέχα γύρευε ποιο ποπ τραγούδι έχουν κατακλέψει πάλι, αλλά δεν έχει καμιά σημασία, σημασία για τους Gybe δεν έχει το τι αλλά το πως. Και το πως είναι ακόμα μια φορά επικό, ειδικά αυτά που κάνουν από το 10:45 και μετά, ένα ριφ σαν φωτιά στις κεραίες, και το τύμπανο να βαράει απόκοσμα και δυνατά, και μπροστά είναι τα πελώρια σύννεφα, κόκκινο και γκρι, η πιο γλυκιά κίνηση όλων των εποχών, και ώπα ώπα, το ίδιο Σάββατο στο Floyd σε κάποια φάση στο λαηβ των Years of Youth και Pan Pan έμοιαζε σαν να κάνουν διπλή προβολή από πίσω αλά gybe; Είμαι εδώ για να κάνω τρελά μασαπ για τα λαηβ του pan pan. 

Μέρος Α'. Οι Years of Youth και Pan Pan παίζουν με τη σειρά ολόκληρο το δίσκο τους "λύκοι στον Άρη". Το οπτικό μέρος είναι σε πλήρη συμφωνία με το απίστευτο Artwork του δίσκου, η μουσική είναι πιο σκοτεινή, μελαγχολική, και όλα τα λεφτά η αντίθεση με τα παιδιά από κάτω που έχουν έρθει πεινασμένα για χορό. 

Το νέο στοιχείο σε αυτό το λαηβ είναι η προβολή των στίχων σε υπέρτιτλους, δίνει μια άλλη προοπτική στην παρακολούθηση μιας ποπ συναυλίας, αυξάνει σίγουρα το επίπεδο προσήλωσης από εκεί και πέρα η απόλαυση είναι δεδομένη. Ο ήχος πολύ καλός, στο ζυγίζει ένα τόνο θυμίζει να γαμάνε κουμπιά. Αγαπημένη στιγμή. Μαζί φυσικά με τον μόνο παράδεισο που υπήρξε ποτέ. Εδώ η μελωδία είναι αβάσταχτα μελαγχολική, τα βίζουαλς, η Λαμπρινή Γκόλια VASSIŁINA να χορεύει, πανέμορφο, ένας δίσκος για το 1987, έτος ορόσημο για τους σαρανταφευγα. Για τα παιδιά από κάτω είναι πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία.  Δεν μπορούν να πουν πως δεν συνέβησαν όλα αυτά το 1987 όπως δεν μπορούσε κατά τα φοιτητικά του χρόνια ο Φαντασμένιος να πει με σιγουριά πως δεν κυκλοφορούσαν δεινόσαυροι από τις 6 έως τις 8 το πρωί. 

Μέρος Β'. Τα λαηβ του Pan Pan είναι νησάκια ελπίδας, χαράς και αγάπης. Είχε και η Καλλιόπη γενέθλια και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε. Πολύ υπονοούμενο έχει και τούτο το ποστ, αντίθετα ο pan pan τα λέει στα ίσια. ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Απλά πράγματα. Εδώ μάλλον σημασία έχει το τι και όχι το πως. Detroit Attica κάτσε και φτιάξε ένα beat, ξεκίνησα από το Κορωπί και τώρα είμαι στο ΟΑΚΑ. Στο ΟΑΚΑ

 

Τέλος της αντιγραφής. Γυρίζουμε στο σήμερα για ένα μικρό σχολιασμό του παραπάνω κειμένου.  Πρώτα από όλα εκεί που λέει θυμίζει να γαμάνε κουμπιά ο Φαντασμένιος θέλει να πει με και καλά μαεστρικό τρόπο πως του θυμίζει Fuck Buttons. Προφανώς και δεν το κατέλαβε καμία από τις 6-7 που το διαβάσανε. Κατά τα λοιπά θα μπορούσε να πει ο Φαντασμένιος πως έμοιαζε να υπάρχει μια απίστευτη σύνδεση σκηνής και κόσμου, θα μπορούσε να γράψει μάλιστα πως αυτή η σύνδεση γίνεται με μια αόρατη κορδέλα ενδεχομένως.  Δεν γράφει άλλα ο φάντα γιατί λογικά με το φετινό έξι θα έχουμε τα ίδια με το περσινό πέντε και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. 

 

7

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός - δηλαδή η δημιουργία ραδιοφωνικής εκπομπής - επιτευχθεί με τα ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα, 2011-18 στον poplie και 2019-20 στον Strummer. Του λείπει το ράδιο του φάντα αλλά είναι σίγουρο πως στο ράδιο δεν λείπει ο φάντα. Ποιά θα ήθελε άλλωστε να ακούσει στην ίδια εκπομπή field mice, ekoplekz, spacemen 3 και το μιλώ για σένα του Θανάση; Είναι ρητορικό το ερώτημα. Και μετά ήταν και αυτά τα αλλοπρόσαλλα που έκανε αν κόλλαγε με κάτι, για παράδειγμα εκείνη η εκπομπή που είχε παίζει 5-6 φορές συνεχόμενα το Bedroom Eyes (αχ). Βασικά είναι σίγουρο πως κάτι τέτοιο θα έκανε και με το Say It Like You Mean It των Sleater-Kinney. Βασικά όλο το ποστ του Μαρτίου για τις Sleater-Kinney (Περίπου) θα ήταν ένα τυπικό παραλήρημα στην εκπομπή του φάντα:

 

Ο Φαντασμένιος αγώνας δικαιώθηκε. Tα indie διαμαντάκια σκάνε από παντού, το 2024 βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερη μουσική χρονιά της δεκαετίας και βλέπουμε. Και πως μπορεί να είναι αλλιώς όταν η χρονιά ξεκινάει με νέο δίσκο Sleater- Kinney. 

Στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα του Little Rope δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα. Αυτό είναι ένα ικανό χρονικό διάστημα για να δυναμώσει κάποιος την ένταση πιστεύοντας πως κάτι δεν πάει καλα, στο μεταξύ οι πρώτοι ήχοι από το hell έχουν φτάσει, μια ξερή κιθάρα και η Corin Tucker περιγράφει την κόλαση, και μέχρι να σου περάσει από το μυαλό πως έχεις την ένταση στο 8/10 τσουπ στο πενήντα δευτερόλεπτο σκάει το ουρλιαχτό και ξαμολιούνται τα ριφ του διαόλου από παντού, αηνταααααααααα. Εδώ η παραγωγή είναι φανταστική και οι ιδέες θυμίζουν καυλωμένη μπάντα φαινόμενο που μετά από μεγάλο κόπο της δίνεται η ευκαιρία να γράψει τον πρώτο δίσκο.  Οι Sleater-Kinney είναι ένα πολύ καλό συγκρότημα που όταν όμως ξεφεύγει από τα στάνταρ του ξεφεύγει η κατάσταση τόσο που η γαματοσύνη φαίνεται από το διάστημα. Σαν τις κιθάρες από το 1:05 έως το το 1:22 στο Six Mistakes, έχει την αίσθηση ο Φαντασμένιος πως θα μπορούσε να αλλάξει η φορά της γης αν κράταγε παραπάνω. Τα Needlessly Wild, Dress Yourself και Untidy Creature στέκονται άνετα δίπλα στα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας τους. Το Little Rope είναι ενδεχομένως καλύτερο από το No Cities To Love, ακούσατε ακούσατε - μιλάμε εδώ γράφεται ιστορία. 

Και υπάρχει και το τραγούδι Say it like you mean it το οποίο είναι μια κατηγορία μόνο του. Πέρα από την καλή μουσική, τη μελωδία, τον ρυθμό και τα λόγια, εδώ είναι η αποθέωση της ερμηνείας. Οι στίχοι μοιάζει να εκτοξεύονται από την αορτή της Tucker. Ο Φαντασμένιος θα κάνει καλή διατροφή και θα ζήσει πολλά χρόνια για να σας θυμίζει τι κομματάρα είναι το Say it like you mean it. Πόσο του έβαλε το p4k; 7.7; Πόσο γραφικό είναι να βάζει κάποιος δεκαδικό σε μουσικοκριτική, βασικά πόσο γελοίο είναι να βάζει βαθμό, βασικότερα βασικά δεν έχει κανένα νόημα να γράφει κάποιος για δίσκους που δεν του αρέσουν. Για παράδειγμα ποιο το νόημα να γράψει ο Φαντασμένιος για τον νέο δίσκο των Idles TANGK; 

To TANGK ξεκινάει σιγά σε φάση κολπάκι για να δυναμώσει ο άλλος την ένταση αλλά όταν έρχεται ο ήχος τελικά ακούγεται ένας μπουκωμένος Thom Yorke. Συγχαρητήρια αγαπητές φίλες, η γραμμή που σας ενώνει με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη απέκτησε ακόμα ένα σημείο. Και ενώ ο Φαντασμένιος τσεκάρει αν όντως αυτό το πράγμα είναι Idles ξεκινάει να φωνάζει ο μαν, τσα τσα τι τι το το κο κο σι σι ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ κο τσι τσι οι Idles τα τα τα τα η Σάττι, ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ με τους κάγκουρες και τις πόζες εκεί χάμου. Ακόμα ένας δίσκος των Idles λοιπόν που θα λατρέψετε, μπράβο σας. O Φάντα με ημι-ξινισμένο ημι-ειρωνικό ύφος αλά Thora Birch στο Ghost World πατάει να παίξει η τελευταία κυκλοφορία της paisley shirt records, το Tourist-Language των Flowertown. Η δισκογραφική έχει όνομα εμπνευσμένο από τραγούδι των Television Personalities και στις ετικέτες κάτω γράφει anti-post-punk. "I just - I Can't relate to 99% of humanity" που λέει με απόγνωση ο Σίμουρ στο Ghost World.   

 

8

O Φαντασμένιος είναι ανορθόγραφος και πρέπει να έχει και κάποια μορφή δυσλεξίας, ή είναι ανορθόγραφος επειδή έχει κάποια μορφή δυσλεξίας. Εντάξει, αυτό μάλλον το είχατε καταλάβει. Όταν ήταν μικρός έγραφε από τη μέση της σελίδας και κάτω με το ακλόνητο επιχείρημα να μην πέσουν τα γράμματα από ψηλά σε περίπτωση σεισμού. Πιο μετά όταν ήταν φοιτητής, ξύπναγε για περίπου ένα εξάμηνο με το Come Together των Spiritualized στο τέρμα. Τα παραπάνω είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν τον αιώνιο έρωτα του με του άρχοντες της παράνοιας Fat White Family.

To Forgiveness Is Yours είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά από κάμποσες αλλαγές στη σύνθεση τους με κυριότερη την αποχώρηση του Saul Adamczewski. Μοιάζει σαν να έχουν περάσει χίλια χρόνια αλλά ήταν πριν από ακριβώς δέκα όταν οι Fat White Family έρχονταν από το νότιο Λονδίνο ως οι μεσσίες του Punk Rock. Κάμποσους τσακωμούς και αρκετές αμφιλεγόμενες δηλώσεις μετά έχουν πια καταντήσει κλωτσοσκούφι των σκεπτόμενων μουσικών (sic ) αλλά και των βρετανικών μίντια. Μόνο ανάχωμα ως προς την καθολική τους ακύρωση ήταν η πολύ επιτυχημένη κυκλοφορία του βιβλίου "Ten Thousand Apologies: Fat White Family and the Miracle of Failure". Έτσι όπως πήγαινε το πράγμα ίσως μόνο γύρω από το δισκάδικο Dash The Henge στο Καμπεργουελ θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει το θαυμασμό μου για την μπάντα χωρίς να χλευαστεί. 

Σε αυτές τις περιπτώσει όλα γίνονται πιο απλά όταν μια μπάντα κάνει τα δύο βασικά, βγάλει ένα καλό δίσκο και παίξει καλά στα λαηβ. To Forgiveness Is Yours είναι ένας εξαιρετικός δίσκος παρά την αποSaoulοποίηση. Στην πραγματικότητα το indie κενό του Saoul ο Lias το γέμισε με ένα τατσ παραξενιάς αλά decius και κάμποσο ντεμοντέ ας το πούμε ροκ. Το πιο ελπιδοφόρο από όλα είναι όμως οι ανταποκρίσεις που έρχονται για τα λαηβ τους. Κύματα πανικού σκάνε στην μάπα των φασαίων του νησιού. Και αυτή είναι μόνο η αρχή, ήδη το νέο single των Decius προμηνύει χαμό ενώ ο Φαντασμένιος ακόμα γελάει με τον τύπο στο Norman που γράφει τη στήλη με τους δίσκους της Παρασκευής που ξεκίνησε την κριτική του για το αδερφό συγκρότημα Warmducher γράφοντας "συνήθως είμαι αλλεργικός σε ότι έχει σχέση με τους Fat White Family. Τελειώσατε κύριοι. Τελειώσατε. Όσο εσείς πουλάτε παπατζιλίκι γίνεται χαμός όπου περνάει ο Lias και η παρέα του. Ω ναι, από το Κάμπεργουελ και το Πέκαμ θα σας πάρουμε φαλάγγι και σε δέκα χρόνια από τώρα όλοι θα διαβάζετε τον σπουδαιότερο συγγραφέα παύλα μουσικό της εποχής μας.