Xinlisupreme revisited

 Έφτιαχνε τα cd του τις προάλλες ο Φαντασμένιος και έπεσε πάνω στο δισκάκι των Xinlisupreme, για το οποίο είχε γράψει αυτό εδώ το ποστ. Όλα αυτά πριν από δέκα χρόνια, τη χρυσή εποχή των μπλογκς. Σε εκείνο το ποστ o Φαντασμένιος κάνει για ακόμη μια φορά, επίδειξη εκλεκτικότητας αλλά και διαφορετικότητας καθώς περίτεχνα παραβλέπει το κείμενο του p4k που θεωρούσε το συγκεκριμένο δισκάκι το σημαντικότερο για την σκηνή του shoegaze από την εποχή του loveless. Αντ' αυτού σκάει αυτοβιογραφική ιστορία με Θεσσαλονίκη (πολυταξιδευμένος) και το δισκάδικο Λωτός (κλείνει το μάτι στα παιδιά του what.cd). Το συγκεκριμένο ποστ ενδεχομένως να είναι κομβικής σημασίας καθότι κατ' εξαίρεση συνοδευόταν μετά παράνομου λινκ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπορεί να γίνει άμεση σύγκριση των περιεχομένων του δίσκου και του ποστ. Μια χαρακτηριστική αντίδραση ήταν από έναν φίλο που είχε πει "ρε μαλάκα φαντασμένιο τι καμενιλα ανέβασες στο μπλογκ, δεν ακούγεται αυτό το πράγμα, νόμιζα πως χάλασε το λαπτοπ ρε μαλάκα, κρίμα γιατί με είχες ψήσει με αυτά που έγραφε. Και κάπως έτσι αντί τα ακραία μουσικά φαινόμενα να εκτοξευθούν φτάσαμε στο σημείο να μην διαβάζει ούτε ο Μένιος τον Φανταμένιο. Βέβαια και το p4k τι να πει που το έχει ρίξει πια στα ντιριντάχτα.

Πάντως αυτά που έγραφε το p4k το 2002 για το Tomorow never comes χάνουν το στοιχείο της υπερβολής όταν σκάει η μελωδία μέσα από της πουτάνας το κάγκελο στο Kyoro όπου είναι σαν να έχεις βάλει 154 τρελαμένους Γιαπωνέζους να παίζουν ότι θέλουν ο καθένας. Και είναι στο 11ο τραγούδι (fatal sisters opened umbrella) όπου φτάνουν στο big bang του shoegaze δηλαδή στο όμορφο κρυφτούλι μιας αβάσταχτα όμορφης μελωδίας με γιγάντια κύματα θορύβου. Από το 4:57 και μετά τελίτσες τελίτσες.

Οι Xinlusupreme επέστρεψαν φέτος με νέο δισκάκι. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πράξη διαμαρτυρίας προς τον Ιάπωνα πρωθυπουργό Shinzo Abe ο οποίος προσπαθεί να αποπολιτικοποιησεί την ιαπωνική μουσική. Για εκείνο τον φίλο που έκραζε τον Φαντασμένιο για τους Xinlusupreme υπάρχουν κάποιες υποψίες για ελλειμματική πειραματική διάθεση, ωστόσο δεν υπάρχει περίπτωση να κακολογηθεί όποιος δεν αντέξει το I am Not Shinzo Abe για πάνω από δέκα λεπτά.

Γυναίκες που περάσατε από εδώ

 Τα ακραία μουσικά φαινόμενα όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει πως είναι πολύ ευαίσθητα σε ό,τι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα. Μια-δυο ατασθαλίες μόνο έγιναν τα παλιά τα χρόνια για χάρη του Σταύρου Τσιώλη. Ακόμα θυμάται  νεαρός μπλογκερ το ταξίδι με το τρένο για το 47ο Φεστιβαλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Όπου ταξίδι ίσον με οκτάωρο παραλήρημα με ατάκες από τις ταινίες του σπουδαίου σκηνοθέτη. Αυτό ήταν σωστό καθώς το φεστιβάλ είχε ρετροσπεκτίβα οπότε ο Φαντασμένιος θα είχε επιτέλους την ευκαιρία να δει όλες του τις ταινίες.

Μετά από πολλά χρόνια ο ώριμος πια μπολγκερ βρέθηκε πέρσι και πάλι στην Θεσσαλονίκη για το φεστιβάλ στο οποίο όλως τυχαίως θα παιζόταν η τελευταία ταινία του Τσιώλη. Ωστόσο η φάση χαλαρά είχε ως αποτέλεσμα να είναι σολντ αουτ οι δυο προβολές. Οι πληροφορίες έλεγαν πως η ταινία θα παιχτεί το Φεβρουάριο οπότε χαλαρά. Ωστόσο κάποια δύναμη έσπρωξε τον Φαντασμένιο να μπει στην ούρα πριν από την προβολή και κατά πάσα πιθανότητα οδήγησε ένα νεαρό που είχε ένα εξτρά εισιτήριο μπροστά του και δεν ξέρω αν πιστεύετε  σε κάρματα και θαύματα αλλά ο νεαρός αφού έδωσε το εισιτήριο στον Μένιο πήγε στον Μπακιρτζή. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε και η ταινία δεν παίχτηκε στους κινηματογράφους, ενώ παράλληλα στα φαντασμένια έχει γαμηθεί ο Δίας. Οπότε ας γράψει ένα ποστ για την ταινία ο Φαντασμένιος μπας και δεν έχει πιάσει κάνα υπονοούμενο και έχει χρωστούμενα στη "δύναμη". 

Η τελευταία ταινία του Τσιώλη έχει τίτλο Γυναίκες που περάσατε από εδώ. Αν έβγαινε στις αίθουσες στην αφίσα θα υπήρχε από κάτω η περιγραφή "ένα στατικό road movie". Αυτές οι τέσσερις λέξεις μαζί με τις πέντε του τίτλου είναι όλη η ταινία. 

Η κάμερα του σκηνοθέτη είναι σταθερή με το φακό στους δυο πρωταγωνιστές (Λίτσης, Τζούμας) και τον δρόμο που αυτοί κοιτάνε. Η road movie αίσθηση προκύπτει από τις αφηγήσεις των ηρώων που με ιστορίες από το παρελθόν προσπαθούν να γεμίσουν το χρόνο που βαράνε τσίλιες για μια παράνομη οικοδομική εργασία. Τον χώρο τον οικειοποιούνται κλασικά Τσιωλικά με ολίγη από μπίζνα και τα απαραίτητα συμπράγκαλα για καφέ και ποτό. Ο άρχοντας του αποχαιρετισμού στην τελευταία του ταινία τονίζει όλα τα χαρακτηριστικά του στοιχεία, έστω και κάπως ατσούμπαλα. Για παράδειγμα η ντεμοντέ μελαγχολική Τσιωλική ατμόσφαιρα δυστυχώς τρακάρει στον Τζούμα που ακόμα και στην λέτσικη του εκδοχή δεν μπορεί να αποχωριστεί το στιλ του από τα παπούτσια ως και τον λόγο. Αποτυγχάνει παταγωδώς ως αντι-Μπακιρτζής γεγονός που υποβαθμίζει όλη την ταινία, καθώς είναι ο ρόλος που δίνει τον ρυθμό. Από την άλλη, ο Λίτσης, παραείναι καλός ηθοποιός και όλα αυτά θυμίζουν φτάσαμε και τη δηλωμένη απογοήτευση του Τσιώλη από τους επαγγελματίες ηθοποιούς. Και τώρα που βρήκαμε τον λόγο που δεν θα πάει για όσκαρ η ταινία πάμε στο κυρίως θέμα.
Το γνώριμο τσιωλικό χιούμορ μπορεί να απογοητεύσει τους αςπεριμένουνοιγυναικάκηδες αλλά αυτό παίζει να είναι και το πιο αστείο απ' ολα και θυμάται ο Φαντασμένιος μια στιγμή από το Q&A μετά την ταινία. Ρωτάει ένας νεαρός από τις πρώτες σειρές στο κέντρο της αίθουσας (99.9% προσκλησούλα) "κύριε Τσιώλη γιατί εμφανίζονται σκηνές από παλιές ταινίες σε άσχετα μέρη του φιλμ;" Τσιώλης "Φίλε μου έχω την τιμή να συνεργάζομαι με ένα από τους καλύτερους μοντέρ στον κόσμο, είναι συνεργάτης και του Λάνθιμου. Όταν τελείωσε η ταινία είδαμε πως ήταν μόνο 80 (;) λεπτά και μου λέει κύριε Τσιώλη μικρή δεν είναι; Ε, και είπαμε να βάλουμε σκηνές από παλιές ταινίες. Σας απάντησα ε;". Ε τι να του πει του έρμου; Πως όλες αυτές οι σκηνές είναι από κηδείες και αποχωρισμούς και αυτή είναι κατά ομολογία η τελευταία του ταινία;

ιστορίες

Η φωτογραφία είναι άσχετη, είναι από το λαηβ των Animal Collective στον Νιάρχο αλλά επειδή του αρέσει του Φάντα και τώρα τη θυμήθηκε, είπε να τη βάλει. Πάμε.

Μπαίνει ο Φαντασμένιος στο ιντερνέτ και βλέπει νέο δίσκο παύλα χαμένες ηχογραφήσεις από το 1978 όταν ο  Peter Holsapple πήγε στο Μέμφις για να κάνει κονέ με τον Bell των Big Star. Ο Bell του έριξε χυλόπιτα και έτσι έμεινε -ο μετέπειτα σεσιον μουσικός των REM- να παίζει στο στούντιο εκτός ωραρίου. Τις ηχογραφήσεις άκουσε ο μπροστάρης των Big Star Alex Chilton o οποίος αφού πρώτα τον ειρωνεύτηκε είπε να κάτσει να δείξει στον Holesapple πως γίνεται η δουλειά. E και μετά από 40 χρόνια η φοβερή αυτή ιστορία συνεχίζεται  με την κυκλοφορία του δίσκου με τίτλο Death of Rock. Συμπαθητικό δισκάκι ωστόσο υποδεέστερο της ιστορίας και των βαριών ονομάτων που ήδη αναφέρθηκαν.

Λίγο πιο πέρα ένα δισκάκι που και το hypeακι του έχει, είναι και fortuna records έχει και από πίσω μια επίσης ιντριγκαδόρικη ιστορία. Οι της εταιρείας ισχυρίζονται πως απλά κάποιος τους το άφησε και έτσι δεν υπάρχει καμία πληροφορία για τον δημιουργό του. Η ταμπέλα απέξω γράφει Moontribe και στα tags από κάτω έχει analog, africa, cosmic, space, tripy και ΠΟΡΩΝΕΤΑΙ ο Μένιος Ε ΡΕ τι έχει να γίνει. Και δεν έγινε τίποτα ή σχεδόν τίποτα καθότι τα tags είναι μεν σωστά αλλά μοιάζει να είναι μόνο tags. Στερείται  φαντασίας, μιας ιδέας να κάνει κλικ μοιάζει κάπως σαν τον Αλέξανδρο Τζίολη.

Τώρα από συνεργασίες όλη η γη περιμένει το δίσκο των Callas με τον Lee Ranaldo. O κυρ Ranaldo είχε έρθει το 2014 για λαηβ στον Παρνασσό [λινκ]. Σε περίπτωση που βαριέστε να πατήσετε το λινκ το ποστ μέσες άκρες γράφει πως ο Lee είχε έρθει να κάνει το κομμάτι του. Και πράγματι το έκανε καθότι με το που τελείωσε το λαηβ έπεσε πάνω του η μισή δημιουργική Αθήνα να του πει πόσο συγκινητικό ήταν το λαηβ του και πόσο γαμάτος είναι και και και και και λογικά ακόμα θα σφουγγαρίζουν σάλια στον Παρνασσό. Ε και κάπως ΄έτσι φτάνουμε στο δίσκο με τους Callas αφότου πρώτα του κάναμε και τα βαφτίσια τον Σεπτέμβρη στον Νιάρχο. Και μάπα αν είναι ο δίσκος τουλάχιστον θα μείνουν οι φωτογραφίες με τον Lee.

μπιτ μπιτ

 ..1998. Τι σούπερ ιδιότητα θα ήθελες Φαντασμένιο; Θα ήθελα να μπω στο μετρόπολις και να πάρω ό,τι θέλω τσάμπα.  Αυτό που έμοιαζε με άπιαστο όνειρο για έναν μουσικόφιλο ως το 2000 κοντεύει να γίνει εφιάλτης καθώς μπορεί με δυο κλικ να κατεβάσει από το σπάνιο διαμάντι του 1972 ως την κασέτα ενός πιτσιρικά από την Καρολίνα, ωστόσο οι ώρες της μέρας παραμένουν σταθερά εικοσιτέσσερις. Δηλαδή μπαίνει στο διαδίκτυο χαλαρός ο Φαντασμένιος και βλέπει μπροστά του αυτό το εξώφυλλο, γράφει από κάτω experimental, ενώ στο δίπλα tab έρχονται τυφώνες, ε όπως ήταν λογικό το κατέβασε. 

Είναι Σάββατο μεσημέρι και ούτε τυφώνας έσκασε ούτε το δισκάκι του Digital Natives είναι experimental. Ωστόσο 18 βαθμοί με βροχούλα παίζει να είναι ο αγαπημένος καιρός του Φαντασμένιου, ενώ τα φανκσοουλοειδή όταν είναι έτσι πεσμένα το ένα πάνω στο άλλο σε πεντακόσια πλας επίπεδα μια χαρά του κάθονται. Και πάει ο Μένιος να δει από που κρατάει η σκούφια του Digital Natives και βλέπει 15 προτζεκτ από 35 δίσκους το καθένα. Γαμησέ μας ρε φίλε. Δεν θα κάνει τη βρώμικη δουλειά ο Φάντα για κανένα λόγο, δεν ξέρει πού στέκει ποιοτικά η συγκεκριμένη κυκλοφορία σε σχέση με τις υπόλοιπες αλλά μια χαρά κάθεται δίπλα στη νέα κασέτα like when you ain't του Odd Nosdam. yo.

man on the HDD

Είναι μαλακία να ασχολείται κάποια με τους πρώην. Ο Φαντασμένιος έχει χάσει τα ίχνη όλων των πρώην, αλλά και μία που βλέπει που και που, δεν θυμάται καν πως και πότε χώρισαν. Εντάξει 99.99999% αυτή τον σούταρε αλλά μπορεί να είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που δεν ήθελε να του το πει και έτσι ο πανέξυπνος μπλογκερ το πήρε χαμπάρι και καταλάβατε, κάπως έτσι βγαίνουν τα καλά ψευδώνυμα. Μπορεί λοιπόν ο Φαντασμένιος να μη θυμάται βασικά σημεία της υπόθεσης, ωστόσο δεν πρόκειται να ξεχάσει πως της είχε δανείσει και αυτή δεν του επέστρεψε ποτέ το How to Be Good του Nick Hornby. 
Μοιάζει απλό αλλά δεν είναι, διότι τον καιρό εκείνο ο Φάντα δεν είχε μία, οπότε η αγορά του συγκεκριμένου βιβλίου ήταν μια πολύ συνειδητή απόφαση και θα το διάβαζε πάση θυσία και κόντρα στον χοντρό εθισμό από το fm. Ήταν η εποχή του χαγκόβερ από τις λόμπες του Ζαγοράκη και το Σταθμός Λαρίσης Ακρόπολη σε τέσσερα λεπτά. Υπο τέτοιες συνθήκες και με το φίλτρο της νεότητας όπως είναι λογικό η ανάγνωση ενός βιβλίου με τίτλο πως να είσαι καλός είναι πολύ πιθανό να είχε σοβαρές επιπτώσεις.  
Τώρα θα μπορούσε να το παίξει μάγκας ο Φάντα και να τελειώσει το ποστ με ένα "για όσους δεν το κατάλαβαν αυτό είναι ένα post για τον νέο δίσκο των spiritualized" και να μείνετε όλοι μαλάκες, τι έγραψε το άτομο και πω πω βαθειά νοήματα και τι σημαίνει η πρώην και  μήπως αν το διαβάσει κάποιος ανάποδα, μήπως αν το βάλεις κάτω από λάμπα UV φαίνονται τίποτα σήματα μορς; Ρε τον πούστη μας άφησε μαλάκες και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. 
Τίποτα, καμία σχέση η ιστορία είναι άσχετη και δεν είχε σκοπό να ασχοληθεί ο Φαντασμένιος με το δίσκο των Spiritualized που ξεκινάει με το Perfect Miracle το οποίο είναι το ιντρο του Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space αλλά σε φάση κάθε βράδυ στις 8 ένα χάπι για την πίεση. Έχει και στο εξώφυλλο τον Pierce ο οποίος -και καλά- εκτοξεύθηκε στο διάστημα πριν 20 χρόνια και τώρα είναι ακόμα εκεί - και καλά.

r u really on drugs?

Τούτο εδώ είναι δισκάρα μεγατόνων, είτε επειδή είναι όντως δισκάρα, είτε επειδή ήταν της μοίρας του γραφτό να το ακούσει ο Φαντασμένιος τις πρώτες ώρες της άδειας, τις πρώτες ώρες στην παραλία τότε που κάθε λεπτό ισούται με μέρα ξεκούρασης, τις στιγμές που ο οργανισμός παθαίνει σοκ από την ξαφνική αποβολή άγχους. Υπό αυτές τις συνθήκες -όπως είναι λογικό- γίνονται όλα κάπως ασυναίσθητα, ε καλό είναι άστο εκεί να παίζει, και χάνονται στους κόκκους της άμμου και στον αφρό των κυμάτων ερωτήματα τύπου ποιοι είναι, από που είναι, αν είναι όμορφοι και σε ποιους μοιάζουν.

Στην πραγματικότητα ο αληθινός σκοπός αυτού του ποστ είναι να απομνημονεύσει το δίσκο ο Μένιος που εδώ και ένα μήνα όταν τον ρωτάνε τι καλό του άρεσε έλεγε ένα που είναι μπλε κίτρινο από μια νεοψυχεδελική μπάντα, Kamish Filgour. Σε κάποια φάση άρχισε να προσθέτει και την πληροφορία ντεμπούτο καθώς δεν του έλεγε κάτι το όνομα το οποίο ωστόσο το έλεγε διαφορετικά κάθε φορά. Yolo.

Τελικά μήτε ντεμπούτο ήτανε μήτε από κουλ νεοψυχεδελική μπάντα, μον' του Hamish Kilgour - πάλαι ποτέ ντράμερ των Νεο Ζηλανδών The Clean - ο δεύτερος προσωπικός δίσκος είναι. Ο τίτλος αυτού Finklestein και όπως φαίνεται καθαρά από το εξώφυλλο ο καλλιτέχνης είχε την πρόθεση να γράψει ένα δίσκο/παραμύθι για τον γιο του. 

Πού να ήξερε πως στην άλλη άκρη της γης θα το απολάμβανε ο Φαντασμένιος με τον αέρα να του γαργαλάει το και μπαμ να σου σηκώνεται ο μπλογκερ και φωνάζει ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΡΕΕΕ; ΦΑΕ ΣΚΟΝΗ Anton Newcombe, πω πω πω τι ρυθμός είναι αυτός, μπαίνει αμέσως, είναι ευθεία γραμμή, δεν έχει ρεφρέν απλά πάει, είναι δυόμισι λεπτά αλλά θα μπορούσε να παίζει συνέχεια για ένα μήνα. Βασικά δεν χρειάζεστε τίποτα άλλο, μόνο αυτό σας φτάνει, άντε αν είστε από αυτές που θέλουν πάνω από μήνα για να συνέλθουν από τις διακοπές να σας πει ο Φάντα πως το Sidetracked πατάει πάνω στο it's all over now baby blue του Dylan.

 

post punk is dead

Όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Είπαμε ρε Φαντασμένιο πως πρώτον δεν έχουν νόημα οι αρνητικές κριτικές και δεύτερον έχει κουράσει το αστειάκι πως διαβάζουν το μπλογκ τρία άτομα. Τα είπες μία, τα είπες δύο ε γράψε τη μαλακία σου και για τους Idles και στο τέλος να σε διαβάζεις μόνος σου. Βέβαια για να λέμε και του Φαντασμένιου το δίκιο φταίτε και εσείς που σας σηκώθηκε μόνο και μόνο από το εξώφυλλο. Εντάξει τι να κάνετε, είναι η εποχή της εικόνας άλλωστε. Επιπλέον, εκτός από εποχή της εικόνας, είναι και εποχή που οι κιθαριστικοί δίσκοι ευρείας αποδοχής είναι πιο σπάνιοι από σοβαρή δήλωση του Άδωνις. 

Η αλήθεια είναι πως όσο και να φαντασμενίσει ο φαντασμένιος δύσκολα βρίσκει κάτι μεμπτόν επί του ηχητικού. Είναι όλα εκεί που πρέπει να είναι, δυνατό και ορθόδοξο ποστ πανκ, μια χαρά μια χαρά, δηλαδή κάποιες στιγμές είναι τόσο έντονο που θα μπορούσε ο Φαντασμένιος να πετάξει μια φράση που θα περιέχει τις λέξεις χύτρα και βαριοπούλα ωστόσο γαμώ τους beach boys μου γαμώ δεν μπορεί να αφεθεί, είναι κάτι που τον ενοχλεί -στην πραγματικότητα όταν το ακούει θέλει να πει ΣΚΑΣΕ. Σκάσε μη φωνάζεις I' m in business με την κωλοπροφορά σου γαμώ τον Μιστερ Μπιν. Πφ. 

Κλασική περίπτωση protomartyr, σχεδόν τέλειος ήχος με εκνευριστικά φωνητικά. Τώρα στο θέμα του τέλειου ήχου μοιάζει σαν να υπάρχει πια μια μηχανή που βγάζει λωρίδα παραγωγής γαμηστερά ποστ πανκ συγκροτήματα του τύπου βρήκαμε παπά και τον πιάσαμε από τα αρχίδια και είπαμε να θάψουμε πέντε-έξι. Εντάξει με τον τέλειο ήχο φτάνει, καφέ με πέντε κουταλιές ζάχαρη το κάνατε. Αμ οι συνθέσεις; Στερούνται φαντασίας, μοιάζουν πιο φτωχές και από την Ελλάδα. Θα το πει ο Φαντασμένιος τώρα που ρολάρει και ας υπάρχει υψηλός κύνδινος κωλοτούμπας. Έτσι που πάει η φάση με το ποστ πανκ του σηκώνεται η περιέργεια πιο εύκολα με τους όποιους Kanyeήδες. Έτσι, αλλά να ξέρετε όμως πως με το που πατήσει το κουμπί δημοσίευση ο Φάντα θα βάλει να ακούσει στη σειρά το Unkown Pleasures των Joy Division και το Taking Tiger Mountain του Brian Eno.