Ο φαντασμένιος τη μισή ζωή του πεθαίνει και την άλλη μισή είτε γράφει για τα περί των fat white family είτε για τα περί των τουαρέγκ

Για αυτή την εβδομάδα από το μέτωπο του Νότιου Λονδίνου έχουμε το νέο δισκάκι των The Moonlandingz στο οποίο συμμετέχουν  - μεταξύ άλλων  - ο Iggy και η Nadine Shah. Είναι ο Lias Saudi ο Μίδας της ανεξάρτητης μουσικής του 2025; Είναι.

Στα νέα του Νίγηρα έχουμε την νέα κυκλοφορία της Sahel Sounds δηλαδή δυο τραγούδια του Mohamed Alassane Karzo. Αυτή είναι  πρώτη κυκλοφορία του καλλιτέχνη που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τους μουσικούς του Νίγηρα. Ο ιδρυτής της Sahel Sounds Christopher Kirkley τον άκουσε πρώτη φορά το 2012 να παίζει με την κιθάρα του που είχε συνδέσει σε ένα από τα παλιά στέρεο με τα 5-cd και έμεινε εντυπωσιασμένος από τις συγχορδίες που έπαιζε καθώς και τον τρόπο που τραγουδούσε μένοντας πάνω σε μια νότα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το γνωστό ροκ της ερήμου, δηλαδή τις ξεσηκωτικές μουσικές γάμου, αλλά με "fada" δηλαδή τη μουσική που παίζουν σε μαζώξεις φίλων στις γειτονιές. Πριν εμφανιστεί στη Sahel, ο Καρζό έχτισε τη φήμη του στην πόλη του Αγκαντεζ με πρόχειρες ηχογραφήσεις που άλλαζαν χέρια μέσω κινητών και μπλουτουθ. Το ένα από τα δύο τραγούδια (Mafelawen) έχει ηχογραφηθεί με κινητό, και όμως δεν μπορεί να σκεφτεί ο Φαντασμένιος ποιος παραγωγός και ποιο στούντιο θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα αυτή την αβάσταχτη μελωδία της κιθάρας και το σπαρακτικό τραγούδι του Καρζό. Μαγικό.

Μένουμε στο Αγκαντεζ όπου οι άρχοντες της κιθάρας Mdou Moctar συνεχίζουν την παράδοση σύμφωνα με την οποία κυκλοφορούν κάθε δίσκο τους και σε μια ακουστική εκδοχή. Έτσι στο επικό Funeral for Jusice  έπεσε λίγο πράσινο και έγινε Tears for Injustice. Το αποτέλεσμα δεν είναι ένα μπονους υλικό για τους οπαδούς της μπάντας αλλά ένας δίσκος με απίστευτη ατμόσφαιρα. Κάτι που μοιάζει απόλυτα λογικό καθώς όπως γράφουν και στο δελτίο τύπου ο Mdou συνήθως γράφει τα τραγούδια του με μια ακουστική κιθάρα. Είναι καλύτερο από το φουλ κομπλέ ηλεκτρικό; Είναι.

Σε άλλα νέα, την περασμένη Κυριακή το βήμα είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον ηγέτη της Αλ Κάιντα Ιγιάντ Αγκ Γκαλί που στο παρελθόν έγραφε στίχους για τους Tinariwen. Εδώ έχει ανέβει ηλεκτρονικά το άρθρο με τον προβοκατόρικο τίτλο "ο  ροκάς που έγινε τζιζαντιστής".

Και ένα μπόνους από το Wire, το οποίο μπορεί να μην έχει πια τη στήλη "global" αλλά στο τεύχος Απριλίου είχε μια εκτενή δισκοκριτική στο δίσκο Wheels of Omon  στον οποίο οι γιαπωνέζοι Kuunatic διηγούνται σε 8 μέρη τι συμβαίνει τις 45 ώρες καθώς ο φανταστικός πλανήτης τους (Kuurandia) κάνει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο (Omon). Μπάσο, ντραμς, συνθεσάιζερ, κάμποσα αρχαία γιαπωνέζικα όργανα και αρκετή φαντασμενίαση έχουν ως αποτέλεσμα έναν σύγχρονο ψυχεδελικό ήχο που φέρνει στο μυαλό μπάντες όπως οι Goat. Ψαχτείτε.

Σάββατο του Λαζάρου για τo indie των 90s / Bokomolech, Lost Bodies στην Αρχιτεκτονική 12/4

Φεστιβάλ εντύπου και μάλιστα του αυτοχαρακτηριζόμενου ως fanzine περιδικού lung, χαλαρό ωρολόγιο, ανύπαρκτος εξαερισμός, τσιγαρίλα που ένιωθες ότι μπορείς να την αγκαλιάσεις και να της κάνεις γλυκό έρωτα. Indie των 90s δεύρο έξω! 

Αχ καταραμένη νοσταλγία, μας έχεις διαλύσει. 

Ζούμε την εποχή που μπορείς να ακούς όλη τη μέρα μουσική από όλο τον κόσμο και από όλες τις εποχές αλλά εμείς νοσταλγούμε την εποχή που πασχίζαμε να μαζέψουμε ένα πεντοχίλιαρο και μετά περνάγαμε ώρες στο μετρόπολις να δούμε που αυτό θα κάτσει. Και πόσες μαλακίες δίσκους ακούγαμε με τις ώρες γιατί απλά είχαμε κάνει μια λάθος επιλογή; Νοσταλγούμε τα περιοδικά της εποχής, που τα μαθαίναμε απ' έξω γιατί θα μας έπαιρνε μισή ζωή να βάλουμε στο ράφι τα μισά από αυτά που διαβάζαμε. Πως αλήθεια να ακούγονται "τα κορυφαία pop δημιουργήματα του Ben Watt, Marine Drive Και Abaude" στα οποία αναφέρεται ο Τάκης Κεμμυδιώτης στην κριτική του στο The Boy With The Arab Strap τον Οκτώβριο του 1998 στο Ποπ και Ροκ; Ο νεαρός φάντα θα πούλαγε την ψυχή του στον διάβολο για να μπορούσε να παίρνει όσα cd θέλει από το μετρόπολις και στη συνέχεια να επιλέγει μόνος του τι του αρέσει και τι όχι. 

Από την άλλη είναι και η γνωστή - χιλιογραμμένη σε τούτο το μπλογκ - κατά Θόδωρο Αγγελόπουλο  εκπλήρωση του πρώτου βλέμματος. Έτσι όταν παίζει Prolapse ενώ η σκηνή είναι έτοιμη για να βγουν οι Bokomolech ο Φαντασμένιος νιώθει αυτό το όμορφο συναίσθημα της οικειότητας. Δεν έχει σημασία που η εμφάνιση των Boko ήταν σαν τον Παναθηναϊκό του Αταμάν Οκτώβρη μήνα. Είναι χαρούμενος μόνο και μόνο που τους βλέπει στη σκηνή, ξέρει πως είναι θέμα χρόνου να βρεθεί σε μια συναυλία τους και να σκεφτεί  - για χιλιοστή φορά - πως είναι αδιανόητο το ότι αυτή η μπάντα δεν έκανε καριέρα στο εξωτερικό. Με αφορμή τούτο το λαηβ διαπίστωσε πως έχει γράψει ελάχιστα για Bokomolech στα χίλια χρόνια που έχει το μπλογκ. Σε μια μικρή προσπάθεια αποκατάστασης αυτής της ιστορικής αδικίας αρπάξτε το top-5 του Φάντα για Boko:

1. Worthewait

2. Last Weak

3. Afraid

4. End

5. When I leave

 

Από την άλλη τι να πει κανείς για τους έτερους ήρωες των 90s Lost Bodies. Δεν θα πει τίποτα διότι οι Lost Bodies είναι οι Lost Bodies, δεν τους αγγίζει η νοσταλγία, το αν το μαγαζί δέχεται κάρτες ή θέλει μόνο μετρητά ή αν από κάτω παρακολουθούν φοβερές προσωπικότητες. Ε και αφού φέτος έχουμε τα 25 χρόνια του Ηigh Fidelity τσουπ και το top-5 για Lost Bodies.

1. Μετάνοια

2. Γελάστε

3. Αρκετά

4. Χάνομαι

5. Παγκοσμιοποίηση

 

Μιλώντας για χαμένα κορμιά παύλα φοβερές προσωπικότητες η διοργάνωση μπορεί να κριθεί επιτυχημένη μόνο και μόνο διότι σε αυτή παρευρέθη ο πραγματικός φαντασμένος του ίντερνετ, ο ένας και μοναδικός Μάνος Ραγιάδης ή Raggedy Man. Απίθανο ότι δεν έχει πεθάνει ακόμα και απίστευτα παρήγορο για τον Φάντα να ξέρει πως υπάρχει ακόμα ένας ενεργός μπλογκερ, οποίος μάλιστα πρέπει να έχει μπει ήδη στην 8η δεκαετία της ζωής του. 

 

Μπράβο λοιπόν στο περιοδικό lung για την εκδήλωση, είχε και στήριξη και από τον κόσμο και από τις μπάντες, μια χαρά. Βέβαια εδώ έχουμε πιστοποίηση στον κομπλεξισμ σχολιασμό, οπότε διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος ο Φάντα παρατήρησε πως  οι περισσότεροι δίσκοι ήταν από το 2024. Άραγε ποιος δεν είχε δει σε όλες τις λίστες τον δίσκο που κυκλοφόρησαν οι Moin τον Οκτώβριο του 2024; Για να μην πούμε για κάποιους που τους είχαν στις λίστες τους το 2022 (μπράβο τους). Το lung δεν έχει εντελώς χαρακτήρα φανζιν ή τουλάχιστον η οπτική του στο οπαδιλίκι (fan) της μουσικής είναι αρκετά ευρύ για τα γούστα του Φάντα. Ωστόσο στα καλά του θυμίζει fractal, μοιάζει με φρουρό της αλτερνατιβ κοινότητας (ζην).  

 

make indie great again / dandy boy records

Τζιτζεράκια μου γεια σας! Σήμερα ο Φαντασμένιος σας έχει αντεργκράουντ Indie επιτυχίες, τουτέστιν είναι η ώρα για την dandy boy records από το Όκλαντ! 

Η ανεξάρτητη δισκογραφική του Bobby Martinez εμφανίστηκε λίγο μετά το πρώτο κύμα του covid. Είναι η εποχή όπου στο Σαν Φρανσίσκο και στην ευρύτερη περιοχή του κόλπου σκάνε indie pop συγκροτήματα (τύπου The Reds, Pink and Purples) από παντού. Σύμφωνα με τον ιδρυτή της, η dandy boy είναι μια δισκογραφική που υπάρχει για να βγάζει κυκλοφορίες φίλων. Το Sampler We Wouldn't Change a Thing μάλλον είναι η καλύτερη κυκλοφορία για όποια θέλει να μπει να κοινωνήσει στην dandy boy. Αν στο τρίτο τραγούδι (Mercury Girl) των Chime School δεν σας έρθει αυτό το γλυκό αίσθημα ικανοποίησης επειδή νιώθετε ιδιαίτερες αλλά δεν είστε μόνες, αν δεν σας έρθει η μυρωδιά από το μπαρ που πηγαίνατε φοιτήτριες, τότε προσπεράστε, είναι πολύ περίεργο ότι βρεθήκατε εδώ.

Η dandy boy δεν έχει αυστηρά συγκεκριμένο ύφος ή ήχο, ο κοινός παρανομαστής είναι η indie που ξεκινάει από την φολκ pop της Yea-Ming και φτάνει ως το ήπιο shogaze των above me. Αν έπρεπε να διαλέξει μια κυκλοφορία από όλο τον κατάλογο ο Φαντασμένιος, αυτή θα ήταν το Move On των the 1981 στους οποίους παίζει και το αφεντικό της dandy boy. Νιώθει μια αγαλλίαση ο Φαντασμένιος γνωρίζοντας πως υπάρχουν παρέες σαν της dandy boy records που χαίρονται τη δημιουργία και είναι ακόμα πιο σημαντικό ότι όλο αυτό γίνεται στην περιοχή όπου ουσιαστικά εδρεύουν όλοι οι τεχνολογικοί κολοσσοί με τις τεχνητές νοημοσύνες και τους κώδικες που τα ξέρουν όλα. 

Κοριτσάκι σου αρέσει το Heartache Αin't  Νothing; Ναι; Θες να γίνουμε φίλοι;