ένα σκουπιδάκι ήταν | Belle And Sebastian 13/09/2002 - 23/09/2022

 Τι να γράψεις τώρα εδώ, από τη μία είναι σοβαρός ο κίνδυνος για κλισέ τύπου η αβάσταχτη ελαφρότητα της ποπ των σκωτσέζων φίλων που μας επισκέφτηκαν μετά από ολόκληρα 20 χρόνια από την άλλη σχεδόν αδύνατο να απουσιάσουν να νοσταλγικοβιωματικά, α ρε Μαράκι γαμώ το ΣΕΚ τι επικούς χωρισμούς μου είχες ρίξει ρε, σε έβλεπα στο εσώφυλλο του πράσινου και δώστου dream #1 you had a lot of fun with a comedian και να μου απαντάς in town so small there is no escaping you και μετά στο καπάκι πάταγα το 11 if you want me i'll be there a boy to deal with all your problem but part of the deal is for you to feel something αλλά παπάρια Μαράκι παντρεύτηκες έκανες δυο παιδιά και τον έχεις σώγαμπρο στο διπάτο μαζί με τη μαμά σου. Ε ρε στο τσακ γλίτωσες Φαντασμένιο και now the trouble is over, everybody got paid everybody is happy they are glad that they came then you go to the place where you finally found you can look at yourself, sleep the clock around. Τι να γράψεις, βασικά αν δεν πέθαινε ο πλανήτης και δεν είχε τόσο ανεπτυγμένη την οικολογική συνείδηση ο φάντα αυτό το ποστ θα σας το έστελνε με γράμμα.

 

 ~~~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~~~

 

Αγαπητή,

 

Τω καιρώ εκείνω είμαστε στο τελευταίο έτος και χρωστάμε 200 μαθήματα δεν μας παίρνει να κατέβουμε για συναυλία, θα μας λιντσάρουν, θα πάμε αυθημερόν, ραντεβού στην Αθήνα το απόγευμα. Κτελ 200 ώρες με μισοτελιωμένες μπαταρίες και κάπου εκεί έρχεται η απόφαση, τέλος οι μαλακίες πρέπει να γυρίσω Αθήνα, έχασα lambchop γιατί ο άλλος ο μαλακας έβαλε εργαστήριο και οι love πριν μια εβδομάδα παραλίγο να ακυρωθούν λόγω βροχής, πόσο μαλακία θα ήταν να γυρίσω χωρίς να έχω δει Arthur Lee να φωνάζει what we want? We want our freedom εμείς και στο τσακ ήμασταν να βγούμε στην λασπωμένη Πειραιώς, εντωμεταξύ η dream team έτρωγε πουτσα από τη Γιουγκοσλαβία και στη ΓΑΔΑ έσκαγε ένας τύπος και έλεγε είμαι ο Δ. Κουφοντίνας και θέλω να παραδοθώ. 

Δεν σε νοιάζει αγαπητή αυτό αλλά προσπαθώ να θυμηθώ τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ, σίγουρα είχε αλλάξει ο χώρος της συναυλίας και μας πήγαν σε ένα υπόστεγο ενός στρατοπέδου(;), είχε κόσμο, υπήρξε μια συγκίνηση, μια αδημονία για I'm waking up to us άκαρδη Ιζομπελ Μαρία αλλά στην τελική τι ξέραμε και εμείς τότε; Τίποτα δεν ξέραμε και ίσως είχαμε και μια αμφιβολία για το αν όντως βλέπουμε μια μεγάλη μπάντα ή είμαστε τίποτα θύματα του hype και ίσως θα έπρεπε να ακούμε μόνο βεβαιωμένες ιδιοφυΐες τύπου Go-Betweens και Beatles. Στο τέλος ανέβασαν κόσμο στη σκηνή, όσους είχαν γραβάτα(;), ήταν πολύ όμορφα και το πιο συγκινητικό από όλα είναι πως αγόρασα ένα t-shirt small και αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο. Και αφού το γάμησα με το βιωματικό σε φάση μια φορά και ένα καιρό ήταν ο Φαντασμένιος ας πω και τη συνταγή μου για το χανγκόβερ να ολοκληρωθεί το έπος. 2 ντεπον και ένα μπουκάλι νερό πριν τον ύπνο. Α το καλύτερο από όλα, ο άλλος τον πήρε ο ύπνος στα κτελ και έχασε το λεωφορείο ο μαλακας χαχαχαχα

 

20 χρόνια και 10 μέρες μετά πάλι παρασκευή και πάλι η πανάθα να έχει ομαδάρα, παρκάρω την λαμποργκίνι και σκέφτομαι πως στην επιστροφή θα έχω τα νεύρα μου γιατί παίξανε όλα τα απαράδεκτα από το 2006 και μετά, σαν την αηδία I want the world to stop, μεχ. Σημείωση: Πρέπει να κάνω κάτι που από τη μία είμαι οριακά λιγότερο μισάνθρωπος από τον Μπέκετ και από την άλλη μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες. Το Άνοδος είναι ένας χώρος που θυμίζει συναυλιακό χώρο εξωτερικού, δεν βρωμάει μπουζουκίλα και το σημαντικότερο από όλα; ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑ! Οι ινφλουένσερς ευνουχισμένοι, ο ήχος καλός, ο αηνταααααααα παρόν αλλά σιωπηλός,  τα φώτα χάλια, κόσμος, και οι Belle and Sebastian με μια setlist που αρκεί μια ματιά να σου πάει 200 τους παλμούς. 

Δεν έχει σημασία να σου πω πως ξεκίνησαν με το Dog on Wheels, πόσο όμορφη ήταν η εκτέλεση του Piazza, New York Catcher, πως βγήκαν από το πρόγραμμα τους και έπαιξαν το πιο γλυκό Le Pastie De La Bourgeoisie, πως οι δυο ώρες μοιάζουν με δέκα λεπτά, πως τελικά σε κάποια φάση σκέφτηκα πως θα ήθελα να φιληθούμε γαλλικά όλοι μαζί εκεί μέσα, μπήκε και ένα σκουπιδάκι στο μάτι, και όλοι είναι χαρούμενοι, ευχαριστημένοι που ήρθαν και τελικά βρήκαν το μέρος που έψαχναν και τώρα πια ξέρουμε πως οι Belle and Sebastian είναι μια τεράστια μπάντα και μπήκε και άλλο σκουπιδάκι γιατί αυτή είναι η τελευταία φορά, το ξέρουμε καλά όλοι και η μόνη παρηγοριά είναι πως ό,τι και να γίνει πάντα θα υπάρχει το άσπρο, το πράσινο, το κόκκινο, το γαλάζιο, το κίτρινο, το μπορντό στα οποία οι συγχορδίες χτυπάνε κατευθείαν στις καρδούλες χαρίζοντας την ίδια ακριβώς χαρμολύπη είτε είναι η πρώτη είτε είναι η εκατομμυριοστή φορά που σε πετυχαίνουν. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να σου γράψω το δικό μου top-5 και θα χαρώ να μου γράψεις και εσύ στα σχόλια το δικό σου.

 

με αγάπη,

Φάντα

~~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~~

top-5 belle songs

 

i'm waking up to us

dirty dream #2

dog on wheels

le pastie

waiting for the moon rise