Ρυτιδ φεστιβαλ 15/06 (fontaines dc, Mogwai, Nick Cave)

Δεύτερη μέρα του φεστιβαλ "πάνε τα νιάτα φύγανε" και ξεκίνημα με τους Fontaines d.c. τους οποίους ο Φαντασμένιος τους είχε δει στη death disco το 18 ωστόσο δεν βρίσκει το σχετικό ποστ να πετάξει το λινκ, σε κάθε περίπτωση οι ίδιοι 2-3 χιλιάδες που ήταν στη death disco βρέθηκαν από νωρίς στην πλατεία νερού να απολαύσουν το μπανεράκι με τη γραμματοσειρά που παραπέμπει σε πιο σκληρά πράγματα, γενικά δώστου του indie fan αναφορά σε χαρντ κορ και μεταλ και πάρτου την ψυχη (βλέπε και εξώφυλλα idles). Οι Fontaines είναι πολύ του στυλ παιδιά με μάλλον επιτηδευμένη παραφωνία τον τραγουδιάρη που την έχει δει σκληρός καριόλης. Ασουμε δεν με νοιάζει τίπορα, scarface μπλούζα, φόρμα και άρβυλα, σε φάση φιλαράκι το μπουφάν σου και το κινητό σου. Και ενδεχομένως αν πετύχει το βλέμμα να σε ψαρώσει και να του τα δώσεις αλλά στην πραγματικότητα είναι για να του κάνεις ένα ΤΣΟΥ ΡΕ ΛΑΚΗ να γελάσεις και να φύγεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Έτσι ήταν το λάηβ, καλό όταν θύμιζαν prolapse, βασικά καλό ήταν γενικότερα και αν πρέπει να υπάρχει μια δυσαρέσκεια αυτή θα πρέπει να έρχεται από τους  Fontaines που ένιωσαν για τα καλά το χάσμα των γενεών καθώς μάλλον ήταν οι πιο νέοι σε μια ακτίνα 5χλμ. Οπότε αντί να έχουν από κάτω ένα χαμό από νέους που ζουν το ροκ εν ρολ και δεν δίνουν δεκάρα, είχαν τα μπαρμπάδια που με σταυρωμένα τα χέρια σκεφτόντουσαν αν τους ενοχλεί ή όχι που ο τύπος πάνω στην σκηνή κάνει τον Ian Curtis. 

Ο ήλιος έπεσε και μπρος στους πάνσοφους έμπειρους θεατές ξεπρόβαλαν οι Mogwai. Τα παλιά τα χρόνια όταν οι Mogwai έπαιζαν support στους Manic Street Preachers, έλεγαν πως όσο έβλεπαν το κοινό να αδιαφορεί τόσο ήθελαν να τους κάνουν να υποφέρουν, στόχος τους κάθε βράδυ ήταν να τους χαρίσουν το πιο εφιαλτικό 45πτο της ζωή τους. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην πλατεία νερού, ίσως λίγο πιο ευγενικά καθότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ηρεμεί ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΑΛΑΣΕ CAVAκια ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΣΚΑΣΕ ΤΟ ΩΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΣΤΟ SATAN πόσο καύλα που οι ρυτίδες στις φατσούλες σας έμοιαζαν σαν το γκραν κανιον από τους βόμβους We're No Here, ηχητική τρομοκρατία από Σκωτία στη μάπα σας, εντάξει μια χαρά ήταν, τυπικοί Mogwai σχεδόν πάντα η αδημονία πριν το λαηβ είναι πιο απολαυστική από το ίδιο το λαηβ αλλά εκείνα τα τελευταία 15 λεπτά με το κουτσουρεμένο SATAN αχ αυτά τα 15 λεπτά πέτα με σαν ρεύμα μέσα στην πίστα 15 λεπτά Mogwai ΟΛΗ ΣΑΣ Η ΖΩΗ ρεεεεεεεε.

Break. Και πάλι μια ώρα να στήνουν και να στήνουν και εντάξει είχε και ένα τραγούδι R.E.M, αλλά μήπως να φέρνατε κύριοι του Release τον Γιώργο Αυτιά να τον βγάζατε στο νεκρό χρόνο να λέει τι παίζει με τις συντάξεις, να ρωτάει ο φαν από κάτω με 15 χρόνια βαρέα και 3 χρόνια εξαγοράσιμα στα πόσα χρόνια βγαίνω στη σύνταξη;

Και πάμε στο κυρίως πιάτο, τον Nick Cave. Ασπρόμαυρος έως σέπια στην οθόνη ένα πιάνο που όποτε καύλωνε πολύ πέρναγε πάταγε δυο πλήκτρα και έφευγε μπουμ μπουμ μπεημπι γκριλ κραη κραη μπουμ μπουμ και δώστου πέρα δώθε σαν τον Σεφερλή όταν κάνει τον Ρουβά ένα πράγμα και δίνει και το μικρόφωνο στη νεαρή φαν η οποία όμως δεν ξέρει τους στίχους (με Mogwai δεν έχουμε τέτοια προβλήματα) και πάλι μπουμ μπουμ κραη κραη λίγο κιθάρα της προκοπής στο τζουμπιλι και μετά πυξ λαξ χωρίς το λαϊκό, δεν είχαμε και θέμα με τον ήχο - ήμαρτον ρε Release όλα λάθος - βαρέθηκε ο Φαντασμένιος και έφυγε όπως και το 98 στους pulp. Τότε ίσως με μια απορία γιατί όλοι αυτοί κάνουν έτσι, τώρα να είναι καλά η εμπειρία δεν παίζει να χάσω ούτε λεπτό στην κίνηση για τούτο εδώ το μπουμ μπουμ κραη κραη. 

Στο δρόμο για την επιστροφή τέρμα husker du για να ξεπλυθούν από τη μίρλα τα αφτιά.