Οι Στέρεο Νόβα μας ξεβλάχεψαν και πάλι | Τζιτζιφιές 18/6

Οι Στέρεο Νόβα είναι από τις μπάντες που οι περισσότεροι  έχουν να πουν μια ιστορία για αυτούς. Για παράδειγμα, ο Φαντασμένιος θυμάται να βλέπει βιντεοκλιπ τους στο Geronimo Groovy TV και να μουτζώνει την τηλεόραση. Τι είναι αυτό το πουστοραπ, αυτή η κωλο ρεηβ που παίζουν; Ήταν η εποχή που ο Φάντα ήταν  ομοφοβικός, σεξιστής και δεν μπορούσε να δεχτεί μπάντα που έχει κάτι παραπάνω από μπάσο κιθάρα και ντραμς. Και πάλι καλά να λέτε με τέτοιο μαλάκα πατέρα που είχε, που δεν φταίει και αυτός διότι ο δικός του ήταν χειρότερος και η ιστορία συνεχίζεται λογικά στα βάθη της Αλβανίας. Έτσι έχουν τα πράγματα, μπορεί τώρα ο Φάντα να γράφει για τους The Skygreen Leopards, αλλά να ξέρετε πως μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο κασέτες με κλαρίνα. Το μόνο πράγμα που δεν βρώμαγε ναφθαλίνη και μπορούσε να ακούσει ήταν μια διπλή κασέτα με 80s επιτυχίες του τύπου "Απόψε λέω να μη κοιμηθούμε". Δεν υπήρχε ούτε ένα ποιοτικό λαϊκό, ένας Τσιτσάνης, κάτι. Παρόλα αυτά, κόντρα σε όλους και σε όλα κάποια στιγμή (αρχές του αιώνα) βρέθηκε ο Φαντασμένιος να ακούει και να απολαμβάνει τους δίσκους των Στέρεο Νόβα.  Πόσο μπροστά είναι ρε; Αυτή είναι λογικά η πιο κοινή αντίδραση κάποιου που έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική τους. Παρακολουθώντας τους ζωντανά για πρώτη φορά, ο Φάντα σκέφτηκε πως τελικά ήταν πολύ μπροστά καθώς ακόμα και στην Ελλάδα του 2018 η μουσική τους, η στάση τους και κυρίως τα λιγοστά τους λόγια θα μπορούσαν να είναι ταχύρυθμα για νέους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη λωρίδα παραγωγής Ελληναράδων.
  

Ty segall στο gagarin 16/6 | της Αποκαθηλώσεως

Αυτό πρέπει να είναι το 543o ποστ στα ακραία μουσικά φαινόμενα για τον Ty σκέτο κατά το Θανάσης, Σωκράτης με έμφαση στην οικειότητα αλλά και προς αποφυγή λαθών στον τονισμό του Segall. Για το λαηβ του κυρ Ty στο gagarin αρκούν δυο ρήσεις του θυμόσοφου λαού, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και μείναμε με το πουλί στο χέρι. Για να τεκμηριώσει τη θέση του ο Φαντασμένιος θα προσεγγίσει το ζήτημα φαινομενολογικά.

Πρώτο και βασικότερο σε τέτοιες συναυλίες είναι το ζήτημα της έντασης. Μια κάποια απώλεια ακοής τουλάχιστον εκ δεξιών είναι δεδομένη, ενώ και το κοινό δεν έβαλε κώλο κάτω. Αλλά. Αλλά ο Φαντασμένιος είδε το μισό λαηβ με τα χέρια σταυρωτά στηρίζοντας το όχι και τόσο θεληματικό του πιγούνι, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που χασμουρήθηκε και το χειρότερο απ' όλα τσέκαρε το κινητό του. Εδώ δύο πράγματα μπορεί να έχουν συμβεί, είτε ο Φάντα είναι too old to rock'n'roll, είτε ο κόσμος είχε ψηθεί από στόμα σε στόμα φάση από εκείνο (αυτό δηλαδή) το έπος και ήρθε αποφασισμένος να κουνηθεί no matter what. Όσο για το τραυματισμένο φανταφτί δεν είμαστε τίποτα χτεσινοί κυρ Ty μου να πιστεύουμε πως το παίζω δυνατά σημαίνει όλες οι μπάρες του εκουαλαηζερ στο κόκκινο. 

Ο ήχος ήταν κακός, κυρ Ty δε σε ακούσαμε αλλά το χειρότερο είναι πως δε σε πιάσαμε, δε σε νιώσαμε, που είναι οι βουτιές του an, που είναι το σετλιστ του διαόλου που δε μας άφηνε να πάρουμε ανάσα, ποια είναι όλα αυτά τα "τραγούδια", γιατί στη μέση του σετ δεν φώναζε ο αηνταααα. Και δεν είναι πως ο Φάντα γέρασε και δεν είναι το σουβλάκι όπως παλιά, δεν φτιάχνουν πια τέτοια αμάξια και λοιπά αλά Απόντες του Γραμματικού, είναι τα σόλο στην κιθάρα και το γαμημένο το σαξόφωνο. Διότι εμείς πιστέψαμε κάποτε στον αη Ty τον πανζουρλιστή του punk rock Υιό του Cobain και η δευτέρα παρουσία σου μας βγήκε σε Black Sabbath στην καλύτερη και Neil Young στη χειρότερη. Και κάπως έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να ξαναζήσουμε ένα νέο 1977 και να σε δούμε να διαλύεις τους καλογυαλισμένους chickn.  

Είναι δύσκολο να γράφονται όλα αυτά για ένα λαηβ που έγινε σε ένα σχεδόν γεμάτο και αναβράζον με την καλή έννοια  gagarin αλλά δεν γίνεται ρε να περιμένουμε έξι μήνες το λαηβ και να αναγκαζόμαστε να βάζουμε τα tell me whats inside your heart τσίτα στο αμάξι μετά το λαηβ μπας και ξεκαυλώσουμε.

pic via ellie p

Once a popliar, always a popliar

Ανακοίνωση

Την τρίτη 20:00 με 22:00 τα ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα θα παίξουν για τελευταία φορά στον poplie.eu. εδώ http://poplie.radiojar.com/

i hate perfect albums

 Αν γινόταν κάνα κόλπο με μαύρες τρύπες, ανασχέσεις δυναμικών πεδίων και λοιπών μαμπο τζαμπο με αποτέλεσμα οι δίσκοι παραγωγής 2018 να έσκαγαν το 1997 θα ήταν πιθανό να αλλάξει η ιστορία της μουσικής. Διότι η πρόταση "πολύ καλή παραγωγή" στα ρηβιου του ok computer δεν θα είχε την ίδια αξία. Οι περισσότεροι δίσκοι που κυκλοφορούν πλέον έχουν πολύ καλή παραγωγή σε σημείο που είναι πιο αξιοσημείωτο παύλα περίεργο να βγαίνει δίσκος με μέτρια απόδοση στο συγκεκριμένο τομέα. 

 Λοιπόν έχουμε και λέμε, Beach House, Jon Hopkins, Iceage και Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν δίσκους που ακόμα και ο Dr. House της μουσικής θα δυσκολευόταν να βρει ψεγάδι στον ήχο τους, όλα είναι ακριβώς όπου και όπως πρέπει να είναι. Ωστόσο και η πολλή τελειότητα μπορεί να είναι βαρετή. Πετάμε έξω τους Arctic Monkeys που απλά έχουν ένα καλό τραγούδι και στον υπόλοιπο δίσκο ακούγονται σαν Lambchop των φτωχών. 

Τα υπόλοιπα τρία δισκάκια σχεδόν εντυπωσίασαν τον Φαντασμένιο κατά την πρώτη ακρόαση αλλά αφήνουν μια βαριά ως δυσάρεστη επίγευση (sic). Μπορεί αυτό να οφείλεται στην σπουδαιότητα των έργων σε συνδυασμό με το πόσο για τον μπουτσο είναι ο Φάντα αλλά αυτή τη στιγμή είναι μια πραγματικότητα. Από το Beach House μπορεί να ακούσει το πολύ τρία τραγούδια στη σειρά, από τους Iceage μόνο το Catch it ενώ το Singularity του Hopkins θέλει ειδικές συνθήκες. Δεν είναι για ακουστικά στο δρόμο ή για το αμάξι, θέλει μπαλκονάκι, να είναι βράδυ και θερμοκρασία το πολύ 27 κελσίου. 

Και ενώ όλα συγκλίνουν στην εμφάνιση της λέξης πανκ ροκ στο ποστ που ανακλαστικά θα φέρει στο μυαλό της αναγνώστριας τη φράση μιντ λαηφ κραησις πάμε με την ανατροπή των ανατροπών. Ο Φαντασμένιος θέλει να ακούει μόνο ένα τραγούδι αυτές τις μέρες. Είναι λυρικό, είναι συναισθηματικό είναι ό,τι πιο ακατάλληλο για την εποχή. Πρόκειται για το The Yellow Wallpaper από τους Λονδρέζους The Left Outsides. λινκ. Πατάτε με δική σας ευθύνη.

ασματική ακολουθία υπό των Om 2/6 εις την Πειραίους Academy

Είναι ζήτημα να είσαι οριακά μισάνθρωπος Φαντασμένιος και να σου αρέσουν οι συναυλίες. Και λογικά αυτή είναι η αιτία που τα μισά ποστ με την ταμπελίτσα live ξεκινάνε με μια ανάλυση για την ποσότητα/ποιότητα του κόσμου. Στους Om ο Φαντασμένιος πήγε γιατί θυμόταν πως είχε περάσει καλά στο λαηβ τους το 2011 στο gagarin, επίσης θυμόταν πως δεν είχε κόσμο, οπότε σε πιο μεγάλο χώρο λογικά θα ήταν πιο άνετα. Βέβαια υπάρχει ο κανόνας που λέει πως όταν μια μπάντα  έχει παίξει πολύ καλά, στην επόμενη εμφάνιση της γίνεται ο χαμός, ενώ ίσως πιο σημαντικό να είναι και το πόσο μπαφάτο είναι το λαηβ καθότι θέλει ο άλλος να πάει κάπου να την πιει, να χαθεί ερήμην μπίτι. Και κάπως έτσι αρκετός κόσμος βρέθηκε έξω από το Πειραιώς Academy αναζητώντας ένα μαγικό  μπαρκοντ.

Το κακό προαίσθημα έγινε άγχος όταν ο Φάντα άκουσε τα παιδιά της παραγωγής να λένε "περιμένετε να τελειώσει η ουρά να δούμε μήπως ανοίξουν κάποιες θέσεις". Ωστόσο, η πυκνότητα του κόσμου θύμιζε sold-out ευρωπαϊκών προδιαγραφών και θα ήταν όλα τέλεια αν δούλευε ο κλιματισμός/εξαερισμός. Η κατάσταση έφτασε σε οριακό σημείο όταν  μετά των πρώτων ήχων από τους Om ανάψαν τα τσιγαριλίκια, τα οποία κατά την καύση τους κατανάλωσαν τα ελάχιστα μόρια οξυγόνου. Θα πεθάνOme παρέα με σχεδόν-πρώην-γουοναμπη-αμετανόητα μέταλλα όλων σχεδόν των metal συνιστωσών είπε ο Φαντασμένιος και σκέφτηκε πόσο να κοστίζει ο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ο κλιματισμός σε ένα τέτοιο χώρο για 3 ώρες; Όταν μετά από 15 λεπτά κάποιος πάτησε το κουμπί, το φρέσκο ρεύμα αέρα ήταν πιο λυτρωτικό και από δέκα χριστός ανέστη (ρε λες να ήταν μέρος του σοου;). Προς ένδειξη διαμαρτυρίας και για να νιώσετε λίγη από τη δυσφορία του, για το υπόλοιπο του ποστ ο Φαντασμένιος δεν θα βάλει καμία τελεία, πάρτε βαθειά ανάσα.

Λοιπόν είναι θέμα να σου αρέσουν οι συναυλίες και να είσαι ταυτόχρονα μισάνθρωπος, καθότι όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι τόσο περισσότερα κάνουν και γίνονται σούπερ ενοχλητικοί, όπως το μέταλλο που καθόταν πίσω από τον Φαντασμένιο και σαν προπονητής της εξέδρας τα είχε βάλει με τον ντραμερ, δεν το ένα, δεν το άλλο, και τι είναι αυτό, και τι είναι το άλλο, και στο gagarin είχαν γαμήσει, δεν είναι Om αυτό το πράγμα, είναι υποτονικοί βαριούνται, δεν ήταν καλό το σταφ, ok σε καταλάβαμε ρε φίλε σκάσε αλλά όχι εκεί αυτός, να μας πει για το beer φεστιβαλ, τα μπυρακια, τα γκομενάκια και χίλιες δυο μαλακίες, αλλά δεν φταίει αυτός,  φταίει το καπιταλιστικό σύστημα που έχει εδραιωθεί και το μόνο που μας νοιάζει είναι να πάρουμε καλύτερο κινητό και αυτοκίνητο και να παίξουν γαμάτα και 5 ώρες οι Om, ενώ θα έπρεπε να μετατοπίσουμε τα θέλω μας και ενδεχομένως την όποια αντίδραση προς ποιοτικότερα χαρακτηριστικά της ζωής απορρίπτοντας την κοινωνία του θεάματος, του κουτσομπολιού, να ρίξουμε μια γροθιά στον μικροαστισμό, να πάρει η φαντασία την εξουσία και να σταματήσει ο κόσμος να μιλάει στις συναυλίες και κάπου εδώ συνέβει το δεύτερο θαύμα της βραδιάς (μετά το ερκοντισιο), καθώς το αγανακτισμένο μέταλλο αποφάσισε να φύγει και ως δια μαγείας ή ανωτέρας δύναμης - ενδεχομένως ερήμην μπίτι- οι Om απογειώθηκαν, οι Om που περίμεναν να πάρει η ορθόδοξη ΑΕΚ πρωτάθλημα για να έρθουν, χαμός, Λάζαρε δεύρο έξω και λοιπά, βέβαια αυτοί δεν καταλαβαίνουν από αχόρταγο αθηναϊκό κοινό και δεν βγήκαν για ανκορ, ωστόσο με αυτά και με αυτά, αν ξανάρθουν και δεν έχουμε βγάλει καμιά ζημιά ως τότε να ξαναπάμε, ο Φαντασμένιος να ακούσει, εσείς να την πιείτε, οι διοργανωτές να κονομήσουν και το μέταλλο γκρινιάρης να λέει πως τους έχει δει 11 φορές και λοιπά ερήμην μπίτι.

great pic via alma