δίσκοι παρακεταμόλης

Πέρασαν οι Mogwai και άφησαν καμένη γη (ή καμένα αφτιά πιο σωστά). Μετά από όλο αυτό το χαμό o Φαντασμένιος βρήκε το μουσικό αποκούμπι του στους Lambchop της μετά Nixon εποχής.  Όταν μια μπάντα έχει βγάλει τον καλύτερο δίσκο για Κυριακή πρωί τότε πρέπει σε κάθε κυκλοφορία που έπεται να αναμετρηθεί με τις υψηλές προσδοκίες των φίλων της. Και τις περισσότερες φορές θα χάσει. 

Το Is A Woman (2002) το είχε αγοράσει ο Φαντασμένιος με κλειστά τα μάτια, του έδωσε αρκετές ευκαιρίες, αλλά ο μινιμαλισμός του έμοιαζε τόσο βαρετός μπρος τα soul και τα up-tempo του Nixon. Βέβαια όταν ένα συγκρότημα έχει γράψει έναν από τους πέντε καλύτερους δίσκους των 00s δεν είναι τυχαίο. Και μετά από πολλά χρόνια, πάνω από δέκα, ο τυχαίος Φαντασμένιος είδε το φως. Στην πραγματικότητα οι Lambchop επιδίδονται σε μια υψηλού ρίσκου μετάβαση της πλουσιοπάροχης μουσικής τους σε χαμηλά ντεσιμπέλ και λιτή ενορχήστρωση. Αυτό που σε πρώτη φάση (δέκα χρόνια πριν) μπορεί να ακούγεται μπανάλ, τελικά αποκαλύπτει την ομορφιά του μέσα από λεπτομέρειες. Ο δίσκος ξεκινάει με το στίχο "thought i felt a chill" και κάπως έτσι κυλάει για κάμποση ώρα καθώς οι κορυφώσεις μοιάζουν ανεπαίσθητες. Όπως πετυχημένα είχε γράψει για το δίσκο ο John Mulvey, "even quiter is the new quiet". Και ενώ έχει χτιστεί όλος αυτός ο κόσμος, μπαίνει το πανέμορφο Is A Woman το οποίο σιγά σιγά ρίχνει φως καταλήγοντας σε ένα από τα πιο γλυκά, χαρούμενα τραγούδια του Wagner. Μοιάζει να κλείνει το μάτι στο Nixon ή να γνέφει στο επόμενο δισκάκι τους.

Από το ιδιόμορφο Is A Woman οι Lambchop το 2004 περνάνε στο διπλό Aw C'mon / No You C'mon. Παίζουν ορχηστρικά, παίζουν σχεδόν αγριεμένα*, παίζουν λες και η μουσική είναι για κάποια ταινία. Παίζουν και το ευχαριστιούνται. Οι συνθέσεις δεν μπορούν να συγκριθούν και πάλι με το Nixon, αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός τους. Αν το Nixon είναι ιδανική επιλογή για Κυριακή πρωί, και το Is A Woman είναι για τις μεγάλες ώρες με ένα καλό κονιάκ, τότε τα Aw C'mon / No You C'mon θα μπουν στο στέρεο όταν ο Φαντασμένιος έχει μπουχτίσει με τη μουσική.

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~

*στο τραγούδι nothing adventures please το οποίο ίσως είναι το μοναδικό τραγούδι που δεν υπάρχει στο youtube!

bigger than words and wider than pictures | Mogwai στο Plissken 06/06/2015

Ο ορισμός του ποιοτικού μπουκώματος

Υπάρχει ένα λάθος στην πρώτη παράγραφο τούτου εδώ του ποστ. Εκεί που γράφει "πολύ καλό και γεμάτο σε σημείο που μπουχτίζεις από ποιότητα. Παράδειγμα το λάηβ των Twilight Sad", το σωστό είναι Mogwai στο plissken. Επίσης ο κανόνας που αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο ετούτου του ποστ απέκτησε νέα φοβερή εξαίρεση τη στιγμή που σχεδόν στο μέσο του set οι Mogwai (με το) Fear Satan άδειαζαν κυριολεκτικά ή μη κάθε είδους  σωματικό υγρό όσων παρακολουθούσαν. Ό,τι τέλος πάντων είχε μείνει μετά το I'm Jim Morrison I'm Dead. Σε μισή ώρα η δουλειά είχε γίνει και όσοι έφτασαν μετά τους αυτούς που είναι στη μόδα είδαν μόνο ένα εξαιρετικό φινάλε.

Postwave is shite
Καμιά φορά ο Φαντασμένιος τα λέει πολλά και θα νομίζετε πως είναι κανένας φανατικός. Εδώ ο άλλος έγραψε πως δεν μπορεί να ακούσει το 2015 Mogwai γιατί είναι ντεμοντέ. Το 1996 άκουγε και γούσταρε αλλά τώρα δεν μπορεί άλλο, βαρέθηκε. Ακούει μόνο φρέσκα πράγματα, Savages. Εμ και αυτοί δεν βάρεσαν εκεί μια διάλυση και ένα reunion να είναι χιπ. Όπως νιώθει κανείς και αν μπορεί να βρει κάποια συσχέτιση στην ποιότητα της μουσικής με τι μόδα, πάει πάσο ο Φάντα. Όλα καλά είναι, όλα χρειάζονται και δεν σας λέει ο Φαντασμένιος με τι να περάσετε καλά, μην του λέτε με τι θα διαλύσει τον αυχένα του. 
Μετά την εμφάνιση των Mogwai ο Φαντασμένιος σκεφτόταν αν μόλις έζησε το επόμενο σημείο της γραμμής που περνάει από εδώ και πάει στο θεό. Δεν μπορούσε να ακούσει άλλο μουσική ακόμα και όταν στη σκηνή είναι ο Mikal Cronin φίλος του αη Ty Segall που έχει δοξαστεί ουκ ολίγες φορές εδώ. Και ενώ ήταν έτοιμος να πάρει το 100 για διατάραξη της κοινής ησυχίας ή για τοποθέτηση βόμβας, είδε χαρούμενους νέους και νέες να χορεύουν και θυμήθηκε αυτό:
Μην αφήνετε τους πολέμιους του ξεφαντώματος να κερδίσουν γιατί το σωστό είναι να περνάτε καλά". S. Albini, an club 04/06/15
Λογικά από τα 45 ακτς που ούτε καν είδε ο Φαντασμένιος τα 10 θα ήταν δυο φορές καλύτερα από τους Mogwai. Ε και; Δεν είναι βιντεογκέιμ το φεστιβάλ -και κατ επέκταση η μουσική που ακούμε-   για να τελειώσουμε όλες τις πίστες.

Ιστορία μου / αμαρτία μου
Η εμφάνιση των Mogwai στο plissken ήταν μάλλον η καλύτερη που έχουν δώσει επί ελληνικού εδάφους. Σε ένταση μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο λαηβ (στο Arc;) το 2003, που παίξανε τόσο δυνατά που έφευγε τρομαγμένος από τις πρώτες σειρές ο κόσμος. Δεν είναι πως τους πάει η Πειραιώς γιατί η συναυλία που έδωσαν το 2012 στο fuzz ήταν άκρως υποτονική. Στο rockwave το 2004 ο Φαντασμένιος ήταν τόσο "χαρούμενος" που ίσα που θυμάται τον Stuart να εύχεται καλή επιτυχία στην Εθνική Ελλάδος του Ρεχάγκελ, ενώ στο φεστιβάλ του Σύριζα το 2005 είχαν καλύτερο setlist (είχαν παίξει το αγαπημένο tracy) αλλά με τους ενισχυτές σε safe mode (εμ τότε το κόμμα ήταν στο 3%). Και το 2009 στο Γκαγκάριν είχαν παίξει φοβερά αλλά κάτι τον είχε χαλάσει τον Φαντασμένιο τότε, αλλά ποιος τα θυμάται τώρα αυτά. Λοιπόν το φετινό ήταν το καλύτερο χωρίς όμως να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν. Και αυτό είναι ένας  καλός λόγος για να κάνετε τακτικά τσεκ απ γιατί την επόμενη φορά που θα έρθουν ίσως να είναι καλύτεροι από τέλειοι που ήταν.

Κάτι μαλακίες που γράφει ώρες ώρες ο Φαντασμένιος
Ευτυχώς που δεν διαβάζει κανείς, αλλά και να διάβαζε σιγά μην έχει φτάσει ως εδώ κάτω. Ίσως είναι το χειρότερο από τα χειρότερα που έχει γραφτεί σε αυτό το μπλογκ αλλά θα το γράψει ο Φαντασμένιος ελπίζοντας πως και να το διαβάσει κάποιος θα τον συγχωρέσει. Θα το γράψει και με μικρά μικρά γράμματα μπας και γλυτώσει το κράξιμο.  Όταν έπαιζαν το I'm Jim Morrison I'm Dead ήταν όλα τέλεια. Είχε δροσιά, είχε άπλα, ο ήχος ήταν απίστευτος. Οι Mogwai στα μάτια του Φάντα είχαν μεταμορφωθεί σε μια γιγάντια πούτσα. Η πούτσα κατέληγε στον Φαντασμένιο ο οποίος με αυτή γάμαγε τα σύννεφα και τον αέρα. Είχε περίπου δέκα οργασμούς. Τα ίδια και στο fear satan. Χαμός. Χαμός.
Τελικά μετά από 20 χρόνια και 6 λάηβ μοιάζει πιο κατανοητή από ποτέ η φράση: If the stars had a sound, it would sound like this. Μέχρι την επόμενη φορά.
 

είναι Andy Stott και όχι Andy Scott | plissken festival 6/6 μέρος Α'

Η δεύτερη μέρα είχε στο πρόγραμμα κατά σειρά το #2 και το #1 της φανταλίστας, οπότε ο Φαντασμένιος κινήθηκε συντηρητικά με σκοπό να τον βρει το ξεκίνημα του Stott στις τελευταίες γουλιές της τρίτης βότκας. Και να τι προτάσεις προκύπτουν, όταν έχει διαβάσει κάποιος 178 Κωστοπουλιάδες για το plissken. Σε τούτο το ποστ θα γίνει ανασκόπηση της δεύτερης μέρας πλην των δυο προαναφερθέντων ακτς για τα οποία θα ακολουθήσει σχετικό ποστ. 

Ξεκίνημα της μέρας με τους shoegazιάρηδες Warm Graves οι οποίοι παίξανε τόσο συμπαθητικά που ο Φαντασμένιος κοίταξε μόνο δυο φορές το ρολόι. Έρε και δεν παίξουν το I' m Jim Morrison I'm Dead. 

Για 153η φορά εμφανίστηκαν στην Αθήνα οι Thee Oh Sees οι οποίοι παίζουν το γνωστό τα σπάσαμε. Κανονικά μαζί με τους Metz πρέπει να κάνουν μια εταιρία κατεδαφίσεων όπως οι Philip Glass και Steve Reich είχαν την εταιρία μετακομίσεων Chelsea Light Moving. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα οι Thee Oh Sees, μέχρι και κατσαβίδι έβγαλε ο φροντμαν για να βιδώσει το μικρόφωνο. Χμ. Μόλις έγραψε "κατσαβίδι" ο Φαντασμένιος. Δηλαδή αυτό θυμάται από όλο το λαηβ; Δεν έχει νόημα, δεν έχει σημασία, είναι όλα μάταια, θα γίνει τώρα λαηβ αλλαγή πλάνων και περνάμε στο επόμενο ποστ που δεν θα είναι επόμενο τελικά.

 

Στις 10 και κάτι βγήκε ο Andy Stott μπρος σε μέγα πλήθος. Αυτός πιάνει τα τραγούδια και τους αλλάζει τα φώτα, και κάπως έτσι έχει και τον κόσμο από κάτω. Θα ήθελε να ο Φαντασμένιος να κάνει μια τεχνική ανάλυση του σετ, αλλά ούτε ξέρει και ούτε θέλει να κάνει πως ξέρει. Αυτό που υποψιάζεται είναι πως στην ηλεκτρονική μουσική ζούμε το χρυσό αιώνα των Jon Hopkins και Andy Stott. Το σετ ήταν απολαυστικό σε κάθε νανοδευτερόλεπτο του και σε συνδυασμό με τα όμορφα βιζουαλς συνέθεσαν κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί "ονειρικό ντανσφλορ". Εδώ δεν χρειάστηκε καν να μνημονευτεί ο προφήτης και τα σοφά του λόγια* καθώς όλοι πέρασαν από καλά ως τέλεια, αλλά πάντα συγκρατημένα καθώς το Plissken είναι το φεστιβαλ με τα λιγότερα ναρκωτικά στον πλανήτη.

Μια περαντζάδα έκανε και ο Stuart των Mogwai. Έρε και δεν παίξουν το fear satan. 

* "Μην αφήνετε τους πολέμιους του ξεφαντώματος να κερδίσουν γιατί το σωστό είναι να περνάτε καλά". S. Albini, an club 04/06/15

pic via Anastasios T

όλα καλά είναι, όλα χρειάζονται | plissken festival 5/6

Ο κανόνας

Το να περάσεις καλά σε ένα φεστιβάλ είναι εύκολο. Όμως για να παρακολουθήσεις το μουσικό κομμάτι σε ικανοποιητικό βαθμό θέλει τρόπο. Το κλασικό λάθος είναι να πηγαίνεις να στήνεσαι στην αρχή των σετ και μετά από 3-4 τραγούδια να βαριέσαι και να πηγαίνεις στη δίπλα σκηνή. Επικό λάθος καθώς όλα τα συγκροτήματα κρατάνε τα καλά τους για το τέλος ενώ ειδικότερα στα φεστιβάλ τα πρώτα τραγούδια συνήθως συμπληρώνουν το λειψό σαουντσεκ. Όπως κάθε κανόνας, και αυτός έχει και την εξαίρεση του όπως διαπίστωσε ο Φαντασμένιος όταν κατέφθασε στα μέσα του σετ των Xylouris White οι οποίοι μάταια πάλευαν με τον ήλιο.

Ντάλα

Με νέο δίσκο σε ευθεία γραμμή με το ντεμπούτο τους και την ευλογία του Δασκαλόπουλου που για χάρη τους έφτασε στις πρώτες σειρές, οι Metz βγήκαν στη μεγάλη σκηνή για να τα βάλουν με τον ήλιο. Και επέφεραν ένα σχετικό χαμό,  κάτι που ήταν αναμενόμενο μετά και την εμφάνιση/ολοκαύτωμα στο 6 dogs το 2013 [λινκ], αλλά χωρίς να προκαλεί ενθουσιασμό καθώς ήταν νωπός ακόμα  ο ιδρώτας από το λάιβ των Shellac. Με το που τελείωσαν το σετ τους λίγα μέτρα πιο πέρα οι Twilight Sad έπαιζαν τις πρώτες νότες του αγαπημένου τραγουδιού του Φαντασμένιου (εδώ σε μια διαφορετική εκτέλεση). Αλλά δεν. Τι και αν μια μέρα σαν αυτή για την Ελλάδα είναι κακός χειμώνας, ήθελε τόνους προσπάθεια από κόσμο και μουσικούς για να έχει νόημα αυτό το λαηβ. Η αλήθεια είναι πως οι Sad προσπάθησαν για το καλύτερο δυνατό αλλά τελικά απολογήθηκαν γιατί είναι Σκωτσέζοι μίζεροι μπάσταρδοι και χαιρέτησαν. Μένουν οι καλές προθέσεις και η προηγούμενη καλή μαρτυρία.

Σκοτάδι

Μην έχοντας διάθεση να δει τα επόμενα θύματα της ντάλας ο Φαντασμένιος πέρασε στο τουνελ (το μινι κλαμπ του φεστιβαλ) όπου ήδη παίζανε οι Boards of Salonica γνωστοί ως Gioumourtzina. Μια εισαγωγή σαν από Στέρεο Νόβα, ένα τράβελινγκ αλά Port Royal και προς το τέλος η τσιρίδα της κιθάρας του Shields από το I Only Said; Αυτός ο ήχος που μοιάζει με wah-wah πεταλάκι αλλά στην πραγματικότητα ήταν ακόμα μια πειραματική διάταξη του Shileds. Τέλειο και για να σιγουρευτεί ο Φαντασμένιος θέλει να το ακούσει πάλι, οπότε με τους Gioumourtzina δεν ξεμπερδεύουμε εδώ. 
Στη συνέχεια και ενώ στο τουνελ το ημερολόγιο έχει κάτσει για τα καλά στο 1998, βγήκαν οι Dalhous οι οποίοι επιβεβαίωσαν τον κανόνα της πρώτης παραγράφου και επιβράβευσαν όσους άντεξαν την κουλτουριάρικη αρχή. Εδώ οι ήχοι έχουν περάσει τόσα που τελικά αποκτούν τη δική τους ταυτότητα. Μελωδία με το μαχαίρι και το σφυρί. Ευτυχώς που είναι μεγάλο το ποστ, και έχουν βαρεθεί όλοι να διαβάζουν για το Plissken και δεν θα δει κανένας τις μαλακίες που γράφει ο Φαντασμένιος.

Mudhoney 

Αυτοί θεωρούνται σπουδαίοι αλλά για κάποιο λόγο ο Φαντασμένιος δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί τους.  Εμ που να τα προλάβει όλα. Έτσι αποφάσισε να μην το παίξει ιστορία "εγώ ναούμε αυτούς άκουγα, όχι τους Νιρβάνα" και κάθισε πίσω. Βασικά όσοι θεωρούνται σπουδαίοι συνήθως είναι εκτός φυσικά από την Bjork. Έτσι είναι και η σπουδαιότητα τους καθρεφτίστηκε στα απειλητικά σπινθηροβόλα μάτια της Μάττας όταν έλεγε στον Φαντασμένιο "άμα τους κράξεις θα σου σπάσω το όπελ". 
 

Spiral

Παρένθεση. Είναι ένας φοβερός τύπος που διαδικτυακά σουλατσάρει ως spiral ο οποίος κάνει εκπομπή στον poplie.eu κάθε Πέμπτη 8-9. Έχει και μπλογκ αλλά δεν θα βάλει λινκ ο Φαντασμένιος γιατί μέχρι να κάνετε κλικ παίζει να το έχει κλείσει και να έχει ανοίξει το επόμενο. Είναι σπουδαίος τύπος ο Spiral, είναι από αυτούς τους αχόρταγους κυνηγούς της μουσικής πρωτοτυπίας.  Το οποίο σημαίνει πως κάθε λίγο και λιγάκι ουρλιάζει για τη νέα του ανακάλυψη ενώ μπορεί να σου κόψει το λαιμό αν διαφωνήσεις μαζί του. Πριν 55 χρόνια φώναζε ο έρμος για τις Savages και εμείς όπως πάντα του λέγαμε ναι ναι και κατεβάζαμε τα best new music του p4k. Τώρα που εμείς νιώσαμε, αυτός μας κοιτά ειρωνικά και συνεχίζει το μοναχικό δρόμο του. 
Το λαηβ των Savages ήταν μεγαλειώδες. Είναι κάτι που διαβάσατε παντού γιατί πολύ απλά έτσι ήταν. Ακόμα και τύποι σαν τον Φαντασμένιο που δεν ενθουσιάστηκαν από το δίσκο δεν μπόρεσαν να αντισταθούν σε αυτό που γινόταν πάνω στη σκηνή. Οι Savages τα κάνανε όλα σωστά σε σημείο παρεξηγήσεως (κάπου εδώ φεύγει ο spiral). Ο ήχος ήταν τέλειος, είχε όγκο, η σκηνική παρουσία καταιγιστική, και κάπως έτσι μένει ένα λαηβ στην ιστορία και περνάει τους νεαρούς μουσικόφιλους από το δημοτικό στο λύκειο. 

Horr(ible)ors

"Μην αφήνετε τους πολέμιους του ξεφαντώματος να κερδίσουν γιατί το σωστό είναι να περνάτε καλά". S. Albini, an club 04/06/15

Εκτός αν παίζουν οι Horrors που μετά από το σερί με Shellac και Savages έπρεπε  να μοιράζουν 20εύρα για να κρατήσουν τον κόσμο από κάτω. Που ούτε αυτά θα έφταναν καθώς στη μικρή σκηνή βάραγαν οι τίμιοι ..and you will know us by the trail of dead. Οι οποίοι λέει είναι 20 χρόνια μπάντα και έχουν γενέθλια και τσουπ, πάει το μυαλό του Φαντασμένιου, πάει έφυγε και πέταξε στους Mogwai που και αυτοί γιορτάζουν τα 20. Φτάνει η στιγμή.  

Σαν πας στο δρόμο για το plissken | sHELLac 4/6 στο an

Εξήγηση (Ε)
Αυτό που διαβάζετε είναι ένα μπλογκ. Δεν είναι σαητ. Είναι δηλαδή σαητ αλλά είναι της κατηγορίας των μπλογκ που είναι λογικό να μην το ξέρετε ή να μη θυμάστε τι είναι καθώς πλέον αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση. Η διαφορά με τα άλλα που "διαβάζετε" από εδώ και από εκεί είναι πως εδώ γράφει ένας. Μπορεί από πάνω η ταμπέλα να γράφει "Ακραία Μουσικά Φαινόμενα" και να σας φαίνονται πολλά, αλλά είναι ένας ο υπεύθυνος και μάλιστα της 1ης δέσμης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα από τεχνικής άποψης την κατά συρροή καταπάτηση των κανόνων ορθογραφίας και συντακτικού, ενώ το περιεχόμενο είναι προϊόν μιας φαντασμένιας και αδιαιρέτου απόψεως. Στην πραγματικότητα διαβάζετε ένα ημερολόγιο. Είναι βέβαιο πως η δική σας ζωή και οι δικές σας απόψεις είναι 543 χιλιάδες φορές καλύτερες από του Φαντασμένιου. Α και κάτι ακόμα. Το καλό (ή κακό) με τους μπλογκερς είναι πως καλυμμένοι από το πέπλο της ανωνυμίας, και ορμώμενοι από το κόμπλεξ του να είναι χοντροί και να πληρώνουν πάντα εισιτήριο έχουν την τάση να κράζουν.
   
Γκρίνια
Πρελούδιο του Plissken 2015 αποτέλεσε η εμφάνιση των Shellac και Bokomolech στο an την Πέμπτη το βράδυ. Μετά από 18 χρόνια τα δυο συγκροτήματα βρίσκονται στο ίδιο μέρος με περισσότερο κόσμο κατά τα λεγόμενα του τραγουδιστή των boko. Sold out αλά ελληνικά, το οποίο είναι μια καλή προπόνηση για το στρίμωγμα στα λεωφορεία των νησιών. Ακόμα μια καφρίλα από τις πολλές -αν και υπήρξαν και χειρότερες- που έχουν γίνει σε τούτη την πόλη πέρασε ευτυχώς με μόνη συνέπεια το ότι καμιά πενηνταριά άνθρωποι δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν τι γίνεται στη σκηνή.

Albinio
Είναι σίγουρο πως λίγοι από τους θεατές που βρέθηκαν στο an έχουν ασχοληθεί εκτενώς με τη δισκογραφία των Shellac. Και ποιοι θα ήταν οι Shellac αν δεν ήταν στην κιθάρα ο Albini, ο παραγωγός των δίσκων που αλλάξαν τη ζωή σε όσους  μεγάλωσαν με εβαπορέ (γαμώ το τσερνομπιλ). Εμ εδώ είναι το θέμα. Ο Albini είναι ο Albini και καταφέρνει όχι μόνο να στέκεται αλλά και να ενθουσιάζει παίζοντας ένα μουσικό είδος που έχει το χαμηλότερο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης.  Το καταφέρνει με τα κόλπα στην κιθάρα, με τα  σοφά του λόγια και με τους θεατρινισμούς επί σκηνής. 
Οι κακοί θα μιλήσουν για ποζεριές  όταν η μπάντα μετατρέπει μια απλή παύση σε ένα (καλοδουλεμένο) super slow motion παίξιμο ή όταν κάνουν τα αεροπλανάκια, ή όταν ο μπασίστας μιλάει με τον κόσμο. Με αυτά και με αυτά κατάφερε να κρατήσει για περισσότερο από μια ώρα στο πόδι το an. Και μπορεί να είναι εύκολη η πίστα του an αλλά έχουν περάσει 18 χρόνια και για τον Albini αλλά και την πλειοψηφία του κόσμου από κάτω. Τελικά πρέπει να κάηκαν πάνω από πέντε εκατομμύρια θερμίδες στο an. 
Ίσως υπάρχουν αρνητές ως προς τη θέση των Shellac στο post harcore του σήμερον, αλλά είναι βέβαιο πως ουδείς μπορεί να σκεφτεί σπουδαιότερο κήρυκα της αλήθειας εκ του μικροφώνου από τον Albini. Τα λόγια του που θα έπρεπε να τυπωθούν και να δίνονται μαζί με το πρόγραμμα του φεστιβάλ (ουπς) σε ελεύθερη απόδοση: "Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων, είναι αυτοί που σκοτώνουν τη διασκέδαση και είναι αυτοί που την υπερασπίζονται. Μην αφήνετε τους πολέμιους του ξεφαντώματος να κερδίσουν γιατί το σωστό είναι να περνάτε καλά".

Bokomolech
Ο Albini ειρωνεύτηκε με καλή διάθεση τα φιλαράκια του λέγοντας "Είναι απίστευτο που όλος αυτός ο ήχος βγαίνει μόνο από έξι άτομα, είστε τυχεροί που τους έχετε τους Bokomolech εδώ". Και για ακόμη μια φορά είχε δίκιο. Μια χαρά οι Boko, φοβερά τα παλιά, τρομερά τα καινούργια, απίστευτα ντραμς αλλά τα είχαν ολίγον ανεβασμένα όλα στα κόκκινα. Λες να είναι τα 18 χρόνια σκέφτηκε ο Φαντασμένιος που σε 48 ώρες περίμενε Mogwai και Andy Stott.