I Don’t Feel Fear at My Windowsill

Arcade Fire, Alexandra Palace Monday 19^th of November “Everything they make me feel – or suggest I feel – is a central metaphor for everything I feel, about me, the world, music, emotion, love, death, time, God and so on. And so, now I come to think about it, this is how exact I am going to be …”

Paul Morley about Joy Division

Πάντα ήμουνα λάτρης των μικρών χώρων, των live των 70 ατόμων, της μουσικής που ακούνε μόνο οι γνωστοί και οι φίλοι σου, του ελιτισμού του στυλ χέζουμε όσους ξέρουν λιγότερα από εμάς όσο αφορά τη μουσική , της ατάκας του Χρήστου Δασκαλόπουλου ότι με ενδιαφέρουν μπάντες μόνο στο ξεκίνημα τους και όταν γίνουν γνωστές παύουν να με αφορούν. Νιώθω βιασμένος όταν στα μέρη που πηγαίνω γεμίζουν με άτομα που δεν έχουν ιδέα και απλώς ακολουθούν την ψαγμένη μόδα της εποχής, σιχαίνομαι όλα τα brit pop - akia , cure – akia, cobain – akia της κάθε εποχής που κυκλοφορούν με γραβάτες , ρίμελ και άπλυτα καρό πουκάμισα. Βασικά έχω το σύνδρομο του μαλάκα κριτικού που έχει δει την ταινία τσάμπα σε ειδική προβολή και θέλει να πει το τέλος σε όλους τους υπόλοιπους για να μην πάει κανένας να την δει.

Συνεπώς όταν βρέθηκα στο Alexandra Palace για την συναυλία των arcade fire με 4000 κόσμο ήθελα απλώς να ξεράσω, όταν όλος ο κόσμος ήξερε τους στίχους απ έξω ήθελα να τους χτυπήσω, όταν για ακόμη μια φορά στο tube όλοι σιγοτραγουδούσαν το Wake Up ήθελα να πατήσω το κουμπάκι κινδύνου. Όταν είπαν ότι ήταν το τελευταίο live της ευρωπαϊκής περιοδείας τους ένα ρίγος χαράς με διαπέρασε. Όταν άναψαν τα φώτα, ήταν απλώς μια καλή ευκαιρία για τσιγάρο.

Το να κάτσω να εξηγήσω λογικά γιατί αυτή ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ μου είναι σαν να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί το Candy Says, το Atmoshpere , το Hey , το Let Down και το Neighbourhood #1 μας προκαλούν δάκρυα, γιατί βλέπουμε ταινίες και διαβάζουμε βιβλία, γιατί η τέχνη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής , γιατί μας διαμορφώνει και ευτυχώς κάποιες εξαιρετικές στιγμές μας κάνει λίγο καλύτερους …

By Fieldmoon