φανταδεκαεννιά

Η πρώτη προδοσία της χρονιάς. Οι βασιλιάδες του απόκοσμου ήχου επέστρεψαν με τον πιο προσιτό δίσκο τους τουτέστιν θα μπορούσε να είναι a place to bury strangers, μωρέ θα μπορούσε μέχρι και interpol να ήταν αν έτρωγε καμιά δεκαριά χυλόπιτες στα 25 ο Banks. To Lords of Tressehorn είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει αν και η λέξη ομορφιά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που γίνονται από το 3:11 και μετά. Ναι η παραγωγή, ναι είναι όλα κόκκινα, ναι η παραμόρφωση, η παραμόρφωση αχ αυτή η παραμόρφωση πόσο γκαυλα θα ήταν να δέσει κάποιος τον Μπακογιάννη σε μια καρέκλα και να του το βάλει τέρμα στα ακουστικά ε.