i hate perfect albums

 Αν γινόταν κάνα κόλπο με μαύρες τρύπες, ανασχέσεις δυναμικών πεδίων και λοιπών μαμπο τζαμπο με αποτέλεσμα οι δίσκοι παραγωγής 2018 να έσκαγαν το 1997 θα ήταν πιθανό να αλλάξει η ιστορία της μουσικής. Διότι η πρόταση "πολύ καλή παραγωγή" στα ρηβιου του ok computer δεν θα είχε την ίδια αξία. Οι περισσότεροι δίσκοι που κυκλοφορούν πλέον έχουν πολύ καλή παραγωγή σε σημείο που είναι πιο αξιοσημείωτο παύλα περίεργο να βγαίνει δίσκος με μέτρια απόδοση στο συγκεκριμένο τομέα. 

 Λοιπόν έχουμε και λέμε, Beach House, Jon Hopkins, Iceage και Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν δίσκους που ακόμα και ο Dr. House της μουσικής θα δυσκολευόταν να βρει ψεγάδι στον ήχο τους, όλα είναι ακριβώς όπου και όπως πρέπει να είναι. Ωστόσο και η πολλή τελειότητα μπορεί να είναι βαρετή. Πετάμε έξω τους Arctic Monkeys που απλά έχουν ένα καλό τραγούδι και στον υπόλοιπο δίσκο ακούγονται σαν Lambchop των φτωχών. 

Τα υπόλοιπα τρία δισκάκια σχεδόν εντυπωσίασαν τον Φαντασμένιο κατά την πρώτη ακρόαση αλλά αφήνουν μια βαριά ως δυσάρεστη επίγευση (sic). Μπορεί αυτό να οφείλεται στην σπουδαιότητα των έργων σε συνδυασμό με το πόσο για τον μπουτσο είναι ο Φάντα αλλά αυτή τη στιγμή είναι μια πραγματικότητα. Από το Beach House μπορεί να ακούσει το πολύ τρία τραγούδια στη σειρά, από τους Iceage μόνο το Catch it ενώ το Singularity του Hopkins θέλει ειδικές συνθήκες. Δεν είναι για ακουστικά στο δρόμο ή για το αμάξι, θέλει μπαλκονάκι, να είναι βράδυ και θερμοκρασία το πολύ 27 κελσίου. 

Και ενώ όλα συγκλίνουν στην εμφάνιση της λέξης πανκ ροκ στο ποστ που ανακλαστικά θα φέρει στο μυαλό της αναγνώστριας τη φράση μιντ λαηφ κραησις πάμε με την ανατροπή των ανατροπών. Ο Φαντασμένιος θέλει να ακούει μόνο ένα τραγούδι αυτές τις μέρες. Είναι λυρικό, είναι συναισθηματικό είναι ό,τι πιο ακατάλληλο για την εποχή. Πρόκειται για το The Yellow Wallpaper από τους Λονδρέζους The Left Outsides. λινκ. Πατάτε με δική σας ευθύνη.