Reckoning - rapid eye movement #108

Όπως είναι ευρέως γνωστό ο Φαντασμένιος αναγνωρίζει τη δισκογραφία των R.E.M. μέχρι και το δίσκο Reveal. Το ερώτημα που τίθεται σήμερα στα πλαίσια της σειράς ποστ rapid eye movement είναι το εξής, ποιος είναι ο χειρότερος δίσκος των rem; Κατά την αναγνωρισμένη από τον Φαντασμένιο περίοδο φυσικά.  
Την δύσκολη απάντηση την έχετε ήδη στις οθόνες σας και αν για το μουσικό μέρος μπορεί να υπάρξει κάποια συζήτηση στο θέμα της εικόνας ο Φαντασμένιος είναι κάθετος, το Reckoning έχει ένα κακό εξώφυλλο. O δεύτερος δίσκος των r.e.m. κυκλοφόρησε ένα χρόνο αμέσως μετά το murmur. Η πρώτη μεγάλη τους περιοδεία με το murmur έχει ως αποτέλεσμα ο ήχος του νέου δίσκου να μοιάζει με λαηβ ηχογράφηση (reckoning δεν είχαν πει και οι Greatful Dead τον λαηβ δίσκο τους;). Σφιχτός ρυθμός, καθαρά φωνητικά με ελάχιστες προσθήκες στη μίξη, και μια γενικότερη αίσθηση πως παίζουν οι τέσσερις τους σε ένα άδειο δωμάτιο. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως lo-fi αλλά περιέργως δεν είναι (με εξαίρεση τον μικροφωνισμό στο 2:00 του little america). Ο δίσκος μοιάζει να είναι out of time (προς τα μπρος) ακόμα και όταν πρόκειται για την αρχική έκδοση και όχι την deluxe remastered του 2000κάτι. Είναι ίσως το σημείο που κερδίζουν ακόμα και τους new wave ήρωές τους, για παράδειγμα το Porcupine των Echo & The Bunnymen δεν μπορεί να κρύψει ούτε μήνα από την ηλικία του (έτος παραγωγής 1983).
Ο χειρότερος δίσκος των r.e.m. έχει μια φονική τριάδα - So. central rain (I'm sorry), Pretty Persuasion και Time after Time - που δίνει κάποιο δίκιο σε όσους τον θεωρούν τον καλύτερο ή ένα από τους καλύτερους της μπάντας. Το κλασικό So. central rain (I'm sorry) είναι το στερεοϊσομερές του Apologist από το Up, το Pretty Persuasion έχει μια ακαταμάχητη μελωδία και θα ήταν η σίγουρη η επιλογή του Φαντασμένιου αν έπρεπε να επιλέξει ένα τραγούδι από το δίσκο για το best of, ενώ το Time after Time είναι μια χαρά κομμάτι και αφήστε τον Malkmus να λέει στο unseen powr of the picket fence πως είναι το λιγότερο αγαπημένο του. Μια χαρά τραγούδι είναι και ιστορικής σημασίας καθώς το το ριφ που παίζει ο Buck μετά το ρεφρέν το ακούμε και πάλι μετά από χρόνια και πιο πομπώδες στο turn you inside-out, ενώ όταν ο Stipe φωνάζει hey στο 3:32 σημειώνεται η πρώτη στιγμή μεγαλειώδους ντερτιού της μπάντας. 
Μια που είναι μόλις ο δεύτερος δίσκος, μια που το γράψανε γρήγορα και μοιάζουν συνθετικά να το ψάχνουν, το μάλλον άνευρο camera έγινε το σπουδαίο the flowers of Guatemala (στο Lifes Rich Pageant). Κάπως έτσι σκάει και το alternative country/americana/πες το όπως θες (don't go back to) Rockville και σκέφτεται ο Φαντασμένιος πως αν δεν υπήρχαν οι R.E.M. ίσως από τη δεκαετία του 90 να είχε απαγορευτεί στους φλώρους να κρατάνε κιθάρα και θα ακούγαμε μουσική μόνο από αλήτες μάγκες σούπερ ιδιότροπες ψωνάρες.   

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /