Στο μυαλό του Φαντασμένιου η επανεμφάνιση των Sigur Ros στην Αθήνα θα μπορούσε να είναι η μεταφορά στην πραγματική ζωή της ταινίας Απόντες του Ν. Γραμματικού. Η ταινία - βασικό συστατικό των ακραίων μουσικών φαινομένων - αφηγείται την ιστορία μιας παρέας από τα ανέμελα εφηβικά χρόνια, με απόλυτα σημαδιακό σημείο εκκίνησης την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ 87 έως την διάλυση αυτής το καλοκαίρι του 1994 όταν ο Μαραντόνα πέταγε στην ανακύκλωση την βαριά του τσολιά. Ένας - ένας την κάνει με τον τρόπο του αλλά όταν στην τελευταία σκηνή ο κεντρικός ήρωας αποχωρεί περίλυπος, ένα τσούρμο ενθουσιωδών νεαρών τον προσπερνά και κάθεται στο τραπέζι της παλιάς παρέας. Με αυτή τη σκηνή στο μυαλό όταν ο Φαντασμένιος άκουγε στις πρώτες σειρές τους νεαρούς να μιλάνε για κινηματογραφική ατμοσφαιρική μουσική, σκεφτόταν πως όταν πριν από 13 χρόνια ούρλιαζε στο #8, αυτά τα παιδιά μάζευαν ποκεμον. Η συσχέτιση του λαηβ με την ταινία φέρνει στο μυαλό όλους τους φίλους που την έκαναν από τη χώρα, πρώην φίλους που κατάφεραν να γίνουν οι πατεράδες τους και ευτυχώς μερικούς που απλά ξεπέρασαν τους Sigur ros διαγράφοντας από τον ορίζοντα κάθε υποψία παλιοροκισμού. Από το θαύμα του ΠΑΣΟΚ με το μετρό και τα γκολ του Χαριστέα, στην πεταμένη/ξεπεσμένη αριστερή περηφάνια και το άγχος της φορολογικής δήλωσης. Τι θα γίνει; Είναι δυνατόν να ξεπεράσουν το μυθικό εκείνο βράδυ;
Το βράδυ της 1η Ιουλίου του 2003 οι Sigur ros είχαν μια λιτή σκηνική παρουσία αλλά εμφανιστήκαν σαφώς πιο πομπώδεις ως προς τα ηχητικά. Τα μέλη της μπάντας εναλλάσσονταν στα όργανα με χαρακτηριστική άνεση, ενώ από πίσω συνεπικουρούσαν εγχόρδως οι Amina. Ο ήχος στις κιθάρες είχε όγκο στα όρια του shoegaze (ειδικά στο #8). Εκείνη η συναυλία - ορόσημο - για τους σημερινούς 30φεύγα συμπλήρωνε με τρόπο εμφατικό (κατάμεστο θέατρο βράχων) την τριλογία των σπουδαίων της ποστ ροκ (Mogwai, GYBE) που επίσης είχαν δώσει λαηβ τους προηγούμενους μήνες. Εκείνο το βράδυ, υπό την αιγίδα του φεστιβάλ Υμηττού 2003 μάλλον έγινε η πιο ακριβής απογραφή της εναλλακτικής Ελλάδας.
Οι Sigur ros με ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο τρεις, αλλά ακούγονται σαν χίλιοι δεκατρείς, μπορεί να μην άστραψαν ηχητικά όπως το 2003 αλλά παραμένουν αρκετά χιλιόμετρα ψηλά στον ουρανό, και πάλι καλά γιατί αν γινόταν και αυτό τότε δεν θα διαβάζατε αυτό το ποστ αλλά τη νεκρολογία του Φαντασμένιου.
Για το οπτικό μέρος έχουν ετοιμάσει ένα από τα πιο καλαίσθητα light show που έχει δει ο Φαντασμένιος, υπέροχα φώτα, βίντεο, δυνατή βροχή όποτε πιάνανε κορυφή (βλ. κρεσέντο του Glosoli) και άλλα φοβερά ακραία καιρικά φαινόμενα, αστραπές, βροντές κλπ. Το κοινό από κάτω παρακολουθούσε με ευλάβεια, δεν μίλαγε κανείς και με την βοήθεια της βροχής έμειναν και τα κινητά στην τσέπη. Οι Sigur Ros από πάνω έδειχναν να το απολαμβάνουν όσο δεν πάει, σαν να μην έχουν παίξει ένα σωρό φορές το #8. Ο Γιονσι στο τέλος μοιάζει τρελαμένος, αυτό δεν είναι μια ακόμα συναυλία, κόσμος και μουσικοί γίνονται ένα. Είναι απίστευτο πως επιτυγχάνεται αυτή η σύνδεση σε έναν τεράστιο χώρο με μια ενδογενώς εσωστρεφή μουσική.
Το setlist είναι αυτό ακριβώς που πρέπει, με τα καλύτερα τους από όλους τους δίσκους εκτός φυσικά από το απαράδεκτο Valtari. Η εκτέλεση του festival ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς, αφαιρώντας έτσι από τους νοσταλγολάγνους το επιχείρημα "το 2003 είχαν έρθει έχοντας βγάλει τους καλύτερους δίσκους". Οι Sigur ros κατάφεραν το απίθανο, καθώς είναι άλλο πράγμα να περνάς από κάπου και να παίζεις πολύ καλά και άλλο να γράφεις ιστορία, να δημιουργείς μύθους. Το 2016 είναι η χρονιά που οι Sigur ros κάνανε αυτό το λαηβ. Όσοι δηλώσανε παρόντες δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτά που έζησαν εκείνες τις δυο ώρες.
pic via sigur ros fb
Το βράδυ της 1η Ιουλίου του 2003 οι Sigur ros είχαν μια λιτή σκηνική παρουσία αλλά εμφανιστήκαν σαφώς πιο πομπώδεις ως προς τα ηχητικά. Τα μέλη της μπάντας εναλλάσσονταν στα όργανα με χαρακτηριστική άνεση, ενώ από πίσω συνεπικουρούσαν εγχόρδως οι Amina. Ο ήχος στις κιθάρες είχε όγκο στα όρια του shoegaze (ειδικά στο #8). Εκείνη η συναυλία - ορόσημο - για τους σημερινούς 30φεύγα συμπλήρωνε με τρόπο εμφατικό (κατάμεστο θέατρο βράχων) την τριλογία των σπουδαίων της ποστ ροκ (Mogwai, GYBE) που επίσης είχαν δώσει λαηβ τους προηγούμενους μήνες. Εκείνο το βράδυ, υπό την αιγίδα του φεστιβάλ Υμηττού 2003 μάλλον έγινε η πιο ακριβής απογραφή της εναλλακτικής Ελλάδας.
Οι Sigur ros με ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο τρεις, αλλά ακούγονται σαν χίλιοι δεκατρείς, μπορεί να μην άστραψαν ηχητικά όπως το 2003 αλλά παραμένουν αρκετά χιλιόμετρα ψηλά στον ουρανό, και πάλι καλά γιατί αν γινόταν και αυτό τότε δεν θα διαβάζατε αυτό το ποστ αλλά τη νεκρολογία του Φαντασμένιου.
Για το οπτικό μέρος έχουν ετοιμάσει ένα από τα πιο καλαίσθητα light show που έχει δει ο Φαντασμένιος, υπέροχα φώτα, βίντεο, δυνατή βροχή όποτε πιάνανε κορυφή (βλ. κρεσέντο του Glosoli) και άλλα φοβερά ακραία καιρικά φαινόμενα, αστραπές, βροντές κλπ. Το κοινό από κάτω παρακολουθούσε με ευλάβεια, δεν μίλαγε κανείς και με την βοήθεια της βροχής έμειναν και τα κινητά στην τσέπη. Οι Sigur Ros από πάνω έδειχναν να το απολαμβάνουν όσο δεν πάει, σαν να μην έχουν παίξει ένα σωρό φορές το #8. Ο Γιονσι στο τέλος μοιάζει τρελαμένος, αυτό δεν είναι μια ακόμα συναυλία, κόσμος και μουσικοί γίνονται ένα. Είναι απίστευτο πως επιτυγχάνεται αυτή η σύνδεση σε έναν τεράστιο χώρο με μια ενδογενώς εσωστρεφή μουσική.
Το setlist είναι αυτό ακριβώς που πρέπει, με τα καλύτερα τους από όλους τους δίσκους εκτός φυσικά από το απαράδεκτο Valtari. Η εκτέλεση του festival ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς, αφαιρώντας έτσι από τους νοσταλγολάγνους το επιχείρημα "το 2003 είχαν έρθει έχοντας βγάλει τους καλύτερους δίσκους". Οι Sigur ros κατάφεραν το απίθανο, καθώς είναι άλλο πράγμα να περνάς από κάπου και να παίζεις πολύ καλά και άλλο να γράφεις ιστορία, να δημιουργείς μύθους. Το 2016 είναι η χρονιά που οι Sigur ros κάνανε αυτό το λαηβ. Όσοι δηλώσανε παρόντες δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτά που έζησαν εκείνες τις δυο ώρες.
pic via sigur ros fb
![fantasmenios[at]gmail.com](http://photos1.blogger.com/x/blogger2/7492/359967978356008/240/z/651072/gse_multipart65809.jpg)