new kids on the (indie) rock

 

Ο Φαντασμένιος δεν είναι ντεμοντέ. Ο Φαντασμένιος το 2012 είχε γράψει 586 ποστ για τον Ty Segall. Επίσης είναι γνωστό πως ο Φαντασμένιος έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες και ετοιμάζει αίτηση για αγιοποίηση του Ty Segall. Απλά πράγματα. Ο Not Waving έχει βγάλει τεράστιο δίσκο και πάει καρφωτός για τέλη Δεκέμβρη οπότε μπορούμε με την ησυχία μας  να παραμείνουμε στο ανάλαφρο indie ρεπερτόριο. 

Ο νέος δίσκος των Plates of Cake είναι ο τρίτος τους. Τρία είναι και τα indie διαμαντάκια  Faces in the dirt, Compton Crackdown και Losing my Appetite τα οποία αν είχαμε 1996 θα ήταν υπεραρκετά για  να σκάσεις το πεντοχίλιαρο. Μια χαρά συγκρότημα από το brooklyn που που που που που που από το brooklyn κάποτε ερχόταν για λαηβ ένα συγκρότημα την εβδομάδα γαμώ τις διαπραγματεύσεις μου γαμώ.  
Λοιπόν ο Φαντασμένιος θα ορκιζόταν πως την πρώτη φορά που είδε γραμμένο το όνομα Sunflower Bean κυμάτιζε δίπλα μια σημαία Brooklyn. Βασικά κάθε φωτογραφία τους φωνάζει brooklyn και ίσως ακόμα παραπέρα καθώς έχει γίνει και αυτό πανάκριβο και υποφέρουν οι χιπστερς. Σήμερον πάντως οι Sunflower Bean πλάι στο long island έχουν κοτσάρει και το Manhattan. Μάλλον μεγαλοπιάστηκαν, και γιατί όχι καθώς ο πρώτος τους δίσκος έχει ένα όμορφο εξώφυλλο και κάμποσα καλά τραγούδια. Βασικά όλα τα τραγούδια ακούγονται ευχάριστα με τα I Was Home, Wall Watcher και Easier Said να φέρνουν στο μυαλό τις χρυσές εποχές του alternative pop rock. Κάνει μπαμ πως τον δίσκο τον έγραψαν το καλοκαίρι. 

Όπως καλοκαίρι αλλά του 2014 ξεκίνησαν να ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο οι Ulrika Spacek οι οποίοι μάλλον θα είναι σαπορτ στα λαηβ που θα δώσουν στην Αγγλία οι Sunflower Bean. Στην πραγματικότητα το τι είναι οι Ulrika Spacek μπορεί να συνοψιστεί στη ακόλουθη πρόταση εφόσον λείψουν στερεοτυπικοί αφορισμοί. Οι Rhys Edwards και Rhys Williams μετά την  μετακόμιση τους στο Λονδίνο από το Βερολίνο, ηχογράφησαν το The Album Paranoia στο σπίτι τους παύλα γκαλερί KEN. 

Το Rough Trade που κυκλοφορεί το δίσκο τους τοποθετεί  μαζί με Mercury Rev, Sonic Youth, My Bloody Valentine, Radiohead, Deerhunter και Atlas Sound. Ο Φαντασμένιος βλέπει βήτα διαλογής ήρωες πίσω από τις καλύτερες τους στιγμές.  Στο Beta Male θυμίζουν παλιούς καλούς appliance, το NK θα μπορούσε να είναι τραγούδι των Dandy Warhols αν ο  Courtney Taylor-Taylor είχε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και όχι μια βαρετή ωραιοπάθεια. Το Ultra Vivid είναι τόσο όμορφο και απλό που ο Φαντασμένιος δεν μπορεί να πιστέψει πως ξέφυγε αυτή η μελωδία από τον Bradford Cox. ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;

όλα είναι σχετικά κ.λ.π.

Μετά από τόσα χρόνια κρίσης έχει πιεστεί ο κοσμάκης,  είναι τίγκα στα νεύρα και έτοιμος να ξεσπάσει με το παραμικρό. Πού να γράψει ο Φαντασμένιος για κάνα καινούργιο συγκρότημα; Χαζός είναι να πέσει να τον φάνε στα "αυτά τα έκαναν το 1821 οι" και "αυτό είναι κλεμμένο από". Δε σφάξανε. Τι να σφάξουνε; Θα γράψει ο Φαντασμένιος. Θα γράψει διότι κανείς δεν πρόκειται να τα διαβάσει, ενώ στην υπεραπίθανη αντίθετη περίπτωση κανείς δεν πρόκειται να πει πως διαβάζει. Γνωστά αυτά. Λοιπόν το θέμα του σημερινού ποστ είναι ο δίσκος White Light Forever των Rancho Relaxo από το Møre og Romsdal (Νορβηγία). 

Το πρώτο τραγούδι είναι εισαγωγικό, δεν είναι το χιτάκι τους που σημαίνει πως δεν τους νοιάζει η επιτυχία, παίζουν γιατί γουστάρουν, γιατί κάτι θέλουν να πουν. Το δεύτερο τραγούδι είναι Jesus and Mary Chain, το 3 Brian Jonestown Massacre, το 4 BJM μαζί με Black rebel Motorcycle Band, το 5 είναι BJM, το 6 έχει κάτι από  Stooges, το 7 είναι Ride, το 8 BJM + Jesus, το 9,10 είναι Ride+BJM, το 11 είναι κάργα Jesus, το 12 είναι Madrugada (Νορβηγία ρε), το 13 Ride, το 14 BJM και το 15 είναι μίνιμαλ σκοτεινό κλόσερ που σημαίνει πως δεν τους νοιάζει η επιτυχία αλλά θέλουν το έργο τους να έχει αρχή μέση και τέλος. Το θέμα εδώ είναι πως τα συγκροτήματα που αναφέρθηκαν άνωθεν ως σημεία αναφοράς (με εξαίρεση τους Jesus) φέρουν στην πλάτη τους τουλάχιστον δυο γενεές επιρροών. Από την άλλη αν αρχίσουμε να ανοίγουμε μπαμπούσκες θα βρεθούμε μπρος στην Εύα να καθαρίζει το μήλο, οπότε χαλάλι να πάνε οι αναφορές, το θέμα είναι να συνεννοούμαστε. Βασικά άλλο είναι το θέμα, το θέμα είναι πως με λίγες εξαίρεσεις στην ηλεκτρονική μουσική όλη η μουσική που κυκλοφορεί κάτι θυμίζει. Άπτεται στο πόσο φωστήρας είναι ο ακροατής για να προσδιορίσει την πηγή, ενώ η ποιότητα των συνθέσεων και η ψυχολογική του κατάσταση θα κρίνουν τελικά αν ο δίσκος θα κερδίσει το πράσινο τριγωνάκι ή το κόκκινο τετραγωνάκι.

Ένα από τα πιο καλά τραγούδια του δίσκου είναι το Who Married Jane Fonda το οποίο είναι εντελώς Jesus and Mary Chain Some Candy Talking Just Like Honey. oκ; Αν το ακούσεις και αρχίσεις τα  άσε μωρέ από εκεί χάμου όλο τα ίδια και τα ίδια,  δεν φταίνε οι έρμοι οι Νορβηγοί που εσύ βαριέσαι τη ζωή σου. Οι καημένοι οι Νορβηγοί κάνουν μια τίμια προσπάθεια με καλές συνθέσεις και αξιοπρεπέστατο ήχο.  Βέβαια η ανοχή με τα παράγωγα κυμαίνεται ανά είδος μουσικής και ανά εποχή. Τη σήμερον ημέρα τα shoegaze/post rock δεν έχουν ελπίδα, αντίθετα αν είναι ψυχεδέλεια ή post punk κάνετε πιο εύκολα τα στραβά μάτια. Επειδή στην περίπτωση των Rancho Relaxo συνυπάρχει η νεο-ψυχεδέλεια με το shoegaze, και εσείς τραβάτε άπειρα ζόρια πηγαίνετε κατευθείαν στο i'm crying (το #6) και όλα καλά. 

Άντε να δούμε αν θα γράψει κάνας Νορβηγός για το νέο δίσκο των Baby Guru.