Sleater-Kinney, Βερολίνο, 16.03.2015

Τα λέγαμε στο ποστ για τις Ex Hex πως θα έχουμε σύντομα ποστ για λαηβ των Sleater-Kinney. Όταν τα ακραία ραδιοφωνικά δεσμεύονται, δεν αστειεύονται. Ακολουθεί η επική ανταπόκριση της Βίκυς  (poplie συμπαραγωγός κάθε τρίτη βράδυ 9-11 παρέα με την Eve).

 Αυτό το ποστ θα μπορούσε να έχει τον εναλλακτικό τίτλο "Ωδή στην Carrie Brownstein". Eδώ ολόκληρος Guardian αφιερώνει σε αυτήν το αρχικό μέρος του ριβιού της λονδρέζικης συναυλίας των Sleater-Kinney, δε θα το κάνω εγώ η απλή, αγνή φαν τους; E ναι λοιπόν, Carrie σ αγαπώ και πώς να είναι διαφορετικά αφού είναι η επιτομή του coolness στη σκηνή. H Carrie είναι η τύπισσα που θα ήθελες να είσαι, η ντράμερ Janet Weiss θα ήθελες να είναι η no bullshit κολλητή σου, αλλά στην πραγματικότητα πιο πολύ μοιάζεις με την έτερη και κυριότερη τραγουδίστρια την Corin Tucker που σίγουρα δεν έχει την αύρα της Carrie και μερικές φορές όταν τραγουδάει μοιάζει με παραπονεμένο teddy bear, ενώ η ξανθιά (πλέον) θεά Carrie τραγουδάει φτύνοντας άγρια κάθε στίχο.  

Eν πάση περιπτώσει όποιος πιστεύει ότι οι συναυλίες έξω είναι τέλεια οργανωμένες ας περάσει έξω από το  κιτς βαφτισμένο Huxley's Neue Welt στα όρια  Kreuzberg και Neukölln, που συστεγάζεται με κάτι ύποπτα καζίνα σε ένα εμπορικό κέντρο ανύπαρκτης αισθητικής. "Scheisse organisiert" όπως είπε και ο μπροστινός μου, αφού η ουρά για την είσοδο με τα ηλεκτρονικώς αγορασμένα εισιτήρια (δηλαδή το 90% του συνόλου) ήταν τεράστια και αργοκίνητη. Κάτι που με έκανε να χάσω το support σχήμα των Pins, πέρα από ενάμισι-δυο τραγούδια στο τέλος, αλλά πρώτον μετά τις Sleater-Kinney το χάος και δεύτερον με αυτό το όνομα δε σου κάνουν και κάτι.  Στο σχεδόν sold out χώρο (1600 άτομα χωρητικότητα) ο κόσμος είναι πολύ χαλαρός- ευτυχώς γιατί πας μπροστά μπροστά άνετα- μέχρι και κάγκελο έφτασα στο encore-, δυστυχώς γιατί αυτό το ξενέρωτο κλίμα οπωσδήποτε δεν εμπνέει για ένα ροκ λάηβ όπως και να το κάνουμε. Το crowd αποτελείται τόσο από πιτσιρίκια όσο και από μεγαλύτερο σε ηλικία κόσμο που μάλλον πρόλαβε τις Sleater-Kinney και πριν τη διάλυσή τους το 2005- εγώ δεν είμαι βέβαια μια από αυτούς. Πάντως κανείς δεν ήταν πρήχτης με κινητά/tablets/φωτογραφικές μηχανές ούτε στο ελάχιστο. Αμήν και επιτέλους γιατί τώρα τελευταία η κατάσταση εδώ είναι απαράδεκτη και ενοχλητική με ερασιτέχνες και μη φωτογράφους.

Το σέτλιστ ήταν εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα στο πρόσφατο και πάρα πολύ καλό No Cities To Love και σε παλιότερα κομμάτια και συνολικά ήταν εξαιρετικό. Έτσι γύρω στις 21.15 ανέβηκε το τρίο στη σκηνή και άνοιξε το λάηβ με το κομμάτι που ανοίγει το No Cities To Love "τον αντικαπιταλιστικό/ αντικαταναλωτικό ύμνο" Price Tag". Όσο και αν αγαπώ το συγκρότημα και την Carrie (είμαστε πλέον σε first name basis όπως είναι ξεκάθαρο) δε γίνεται να προσπεράσω την αντίφαση μεταξύ των στίχων του κομματιού και της πραγματικότητας: στο πρόσφατο προφίλ του Pitchfork  για τη μπάντα αναφέρεται η γνωριμία της Brownstein με τον συνιδρυτή της Microsoft Paul Allen και ιδιοκτήτη της ομάδας του NBA Portland Trail Blazers και τη διασημότητά της λόγω του Portlandia και όχι μόνο. Όπως γράφει το ίδιο κείμενο η Brownstein είναι "μια από της μεγαλύτερες εξαγωγές του πανκ στην ποπ κουλτούρα".

Στα του λάηβ και πάλι, για να χρησιμοποιήσω ένα υπερκλασικό δημοσιογραφικό κλισέ οι Sleater-Kinney είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Όλες παίζουν εξαιρετικά, είναι τέλεια συγχρονισμένες και η χημεία μεταξύ των Brownstein και Tucker στα φωνητικά είναι απίστευτη. Δεν είναι ένα εξαιρετικό γυναικείο συγκρότημα, είναι ένα εξαιρετικό συγκρότημα τελεία και παύλα. Βέβαια θα ήθελα προσωπικά λίγο περισσότερο ερασιτεχνισμό, λίγο περισσότερο ανεξέλεγκτο πάθος, μερικές κινήσεις λιγότερο υπολογισμένες με τόση ακρίβεια και προβαρισμένες εκατοντάδες φορές, το περιθώριο για λάθη που καμιά φορά κάνει μια εμπειρία διαφορετική. Με λίγα λόγια πιστεύω ότι σε αυτή τη σειρά συναυλιών το κάθε λάηβ θα είναι σχεδόν ακριβές αντίγραφο του προηγούμενου. Βέβαια ίσως να τις αδικώ λιγάκι μιας και ενδεχομένως μπροστά σε αγγλόφωνο και πιο παθιασμένο κοινό να άρχιζαν και αυτές να είναι πιο επικοινωνιακές. Μέχρι το encore η επικοινωνία περιορίζεται σε μερικά τουριστικά dankeschön ανάμεσα στα κομμάτια. Βέβαια λίγο μας χαλάει αυτό όταν μιλάμε για κομματάρες όπως τα "Oh!", "Words and Guitar", "Sympathy", "Entertain", μαζί με τα νέα "No Anthems", "Fangless", "We Bury Our Friends", "Surface Envy", "Νew Wave" και άλλα. H ποιότητα του No Cities to Love αναδεικνύεται από τη αντιπαραβολή με τα παλιότερα κομμάτια. Είναι ισάξιο και πολύ πιθανόν καλύτερο και αυτό είναι πλέον προφανές, μόλις δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του.

To τρίο γίνεται σε αρκετά κομμάτια κουαρτέτο με την Katie Harkin των Sky Larkin να παίζει κιθαρά ή πλήκτρα. Όπως έχει πει και η Janet Weiss η απουσία μπάσου κάνει το ρόλο τον ντραμς πιο σημαντικό και ενδιαφέροντα, ενώ θα προσθέσω ότι ίσως συνεισφέρει στην ιδιαίτερη μελωδικότητα του ήχου τους. Σε κάθε περίπτωση δε νομίζω ότι υπάρχει άλλο σχήμα με δύο τραγουδίστριες ή τραγουδιστές που να αλληλοσυμπληρώνονται έτσι. Βέβαια εγώ κάθομαι κάτω από την Carrie, οπότε την κοιτάω σαν εικόνισμα και μέχρι το "Jumpers", τελευταίο κομμάτι του κανονικού σετ και από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως εκείνη τη στιγμή αποφάσισα έχω παραδοθεί πλήρως στην τελειότητα των Sleater-Kinney. Δε νομίζω ότι είναι ιδέα μου πάντως, αφού και το κοινό έχει γίνει λίγο πιο ένθερμο αλλά και οι Sleater-Kinney είναι πιο εκδηλωτικές και με πιο έντονη σκηνική παρουσία. Γενικά πάντως η setlist από τα παλιά έχει μοιραστεί κυρίως ανάμεσα στα δύο τελευταία άλμπουμ  προ hiatus (One Beat, The Woods) οπότε κάποια early favorites θα λείψουν στην καθεμία φαν ("All the Drama You've Craving").

H γαματοσύνη των Sleater-Kinney κορυφώθηκε στο "αυθόρμητο" encore των πέντε τραγουδιών όπου μας χάρισαν μια συγκινητική εκτέλεση του "Modern Girl" (με τη Janet Weiss να παίζει φυσαρμόνικα, όπως και στο βίντεο), ένα εξαιρετικό "One More Hour" πριν κλείσουν απολύτως αναμενόμενα αλλά όχι λιγότερο υπέροχα με το "Dig Me Out". Κάπου εδώ έχω στερέψει από κοσμητικά επίθετα και ευτυχώς τέλειωσε η συναυλία.

Οι Sleater-Kinney είναι ένα από τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα από τα 90s και δώθε και λίγα λέω. Το αποδεικνύουν οι δίσκοι και το επιβεβαίωσε πανηγυρικά για μένα το λάηβ στο Βερολίνο. Για αυτό τις αγαπάμε παθιασμένα και για αυτό συγχωρούμε το γενικόλογο λογύδριο της Tucker πριν το encore ("we deserve respect, είμαστε ακόμα θυμωμένες" και τέτοια- και λέει περίπου τα ίδια σε κάθε λαήβ) που είναι τόσο ριζοσπαστικό όσο ο λόγος της Patricia Arquette στα Όσκαρ (=σχεδόν καθόλου).

Το παρόν κείμενο γράφτηκε ακούγοντας/ βλέποντας αυτό.