Have a Faerie Nice Day | earth στο Κύτταρο 27/02

 Λοιπόν. Αυτό είναι ένα ποστ για τη συναυλία που έδωσαν την παρασκευή οι earth (εδώ ένα παλιό ποστ). Και αυτή είναι η εισαγωγή του ποστ και είναι κάπως αμήχανη και βλακώδης καθότι ο τύπος που γράφει αυτά που του λέει ο Φαντασμένιος είναι μπρος στην οθόνη μια ώρα και δεν μπορεί να βρει μια εντυπωσιακή αρχή. Ούτε καν εντυπωσιακή, μια αρχή να είναι οριακά πρωτότυπη. Αλλά δεν. Οπότε θα αρκεστείτε σε αυτή τη χαζή παράγραφο αντί ενός πραγματικά εμπνευσμένου προλόγου.

Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία μπορούσε να δει κάποιος έξω από το κύτταρο μέταλλα, γκοθάδες, χιπστερς, πιτσιρίκια, γέροντες του ροκ δίνοντας άλλη διάσταση στο διάσημο ρητό "δείξε μου το κοινό σου να σου πω ποιος είσαι". Η αγωνία του Φαντασμένιου για το είδος και την ποιότητα του λάηβ που θα παρακολουθήσει πήγε στα ύψη όταν είδε τις ανακοινώσεις που έλεγαν πως η συναυλία θα διακοπεί αν κάποιος βγάλει φωτογραφία με φλας. Δηλαδή ένας αρκεί να ξεχάσει να βγάλει το φλας και πάπαλα το λαηβ. Βασικά στην Ελλάδα είμαστε, αποκλείεται να μη κάνει ένας τη μαλακία. 

Οι earth, δηλαδή ο Dylan Carlson και δυο άλλοι βγήκαν σε μια απόλυτα τακτοποιημένη σκηνή και έπαιξαν το σχεδόν ένα και απαράλλακτο setlist που  παίζουν στην περιοδεία. Ο μινιμαλισμός κυριαρχεί στη δομή των τραγουδιών, με τους δυο να κρατάνε τον περίπου ίδιο αργό ρυθμό και τον Carlson με την κιθάρα του να χρωματίζει τον ήχο. Μη φανταστεί κανείς κάνα ουράνιο τόξο, με δυο τρία χρώματα την κάνει τη δουλειά ο Carlson. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο οι όποιοι αυτοσχεδιασμοί ακούγονται σαν λάθη. Η κιθάρα παίζει αργά αλλά δυνατά με την αντίφαση αυτή να τοποθετεί τους earth στο ράφι με τους πρωτοπόρους. Ξεπερνώντας το προφανές ο Φαντασμένιος διέκρινε πως το παίξιμο του κυρ Dylan ήταν  καθαρό και προσεγμένο (σαν τα ρούχα του). Ο Carlson αφήνει τα τραγούδια να αναπνεύσουν, με δυο ριφ δημιουργεί συνθέσεις που κρατάνε πάνω από δέκα λεπτά. Ο χρόνος δεν έχει σημασία. Μοιάζει σαν το μουσικό ανάλογο του κινηματογράφου του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και όπως ο Θόδωρας έτσι και ο Dylan μοιάζουν να τους ενδιαφέρει πρωτίστως το "έργο" και μετά ο θεατής. Έτσι εξηγείται η παραξενιά με τα φλας και οι παρατηρήσεις του μπασίστα στα παιδιά που μιλούσαν στην πρώτη σειρά.

Τελικά το λαηβ ήταν αρκετά "τεχνικό" (ικανοποιημένοι όσοι έμαθαν τους earth από το wire), οριακά δυνατό (τα μέταλλα κλαίνε τα λεφτά τους), πολύ καθαρό (κακή τύχη για τους stone-άδες), με μια υποψία μόνο σκότους (κλάμα και οι γκοθάδες), και χωρίς κουλ φατσούλες στο κοινό (χαμένοι και οι χίπστερς). Βέβαια το βράδυ θα μείνει αξέχαστο για το θέμα των φλας και φυσικά για την ξεχωριστή φιγούρα του ανθρώπου που κάποτε  αγόρασε το όπλο με το οποίο αυτοκτόνησε ο Κομπέην και εμφανίστηκε  με κιθάρα του είχε πάνω μια σημαία της Αγγλίας, μια τίγρη και τη φράση του τίτλου του ποστ. Τι μπορεί να σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος;