ένα λαηβ που θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας | Low στο Fuzz 24/1

 

Γίνονται κάποιες φορές κάτι περίεργα πράγματα, λες και υπάρχει θεός. Όπως το να παίζουν λαηβ, μια μόλις μέρα πριν ανθίσει η ελπίδα στον τόπο, οι low.  Με τέτοιο όνομα και τέτοιες φάτσες αυτό το λαηβ θα έπρεπε να είναι το ντεπόν όλων των πεσιμιστών, λυπημένων, γκρινιάριδων που δεν πιστεύουν σε εκλογές και ελληνικό λαό. Αμ δε (είπε ο μαγκίτης από εκεί πάνω - πιο πάνω από τα ψεκαστικά), και έγινε το λαηβ της αλλαγής. Και το αθηναϊκό κοινό συγκινημένο χειροκρότησε. Χειροκρότησε ένα συγκρότημα που τα μέλη του έχουν προοδευτικές αντιλήψεις (άμα τους έβλεπε ο Άδωνις θα μίλαγε για χίπηδες-κουμμούνια) αλλά την ίδια στιγμή είναι θεοσεβούμενοι (μορμόνοι). Οι Low στον ελληνικό πολιτικό χάρτη δεν μπορούνε να είναι Λιάνα Καννέλη, καθότι είναι ήρεμα παιδιά (δυο κουβέντες είπαν όλες κ όλες στο λαηβ). Μάλλον βρίσκονται στη χαραμάδα που συναντάει ο Σύριζα τους ΑΝΕΛ. Κακεντρέχειες, κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά αηδιαστικό και ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τους συμπαθέστατους low . Όπως και το αθηναϊκό κοινό που αν και έβραζε στην ιδέα της κόκκινης Κυριακής, συνάμα θύμισε πιστούς που παρακολουθούν σιωπηλά τη θεία λειτουργία ("sorry sorry τέλος με αυτό το αστειάκι" ορκίζεται ο Φαντασμένιος).

 

Οι Low  έχουν ένα σπουδαίο δίσκο, το σοδειάς 2001 things we lost in the fire. Με αυτό ραμμένο στο μπράτσο αναγκάζουν επί δεκαπέντε χρόνια όλους τους αλτερνατιβ με πιστοποιητικό γέννησης από μεταπολίτευση ως τα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού, να κατεβάζουν να ακούν τους νέους τους δίσκους. Όσοι από αυτούς δεν ήταν ετεροδημότες, απλώθηκαν καταλαμβάνοντας το  μισό Fuzz, και παρακολούθησαν ένα λαηβ στο οποίο  πέρασαν από όμορφα  ως σχεδόν συγκλονιστικά (κάποιες στιγμές). Και αυτό είναι αναμενόμενο καθώς τα τραγούδια και το παίξιμο των low δεν είναι για μεγάλα πάθη και εντάσεις. Μπορεί να θεωρούνται σημαντικό συγκρότημα καθώς το όνομα τους έχει συνδεθεί με ένα υποείδος της ροκ μουσικής (slowcore) αλλά δεν παύει αυτό να είναι υπό και συνδεδεμένο με τη βαρεμάρα. Να υπάρχει άραγε άνθρωπος που το αγαπημένο του συγκρότημα είναι οι low; 

Και ενώ ο Φαντασμένιος άκουγε το words και σκεφτόταν αν οι δυο πρώτοι δίσκοι είναι ισάξιοι του things we lost in the fire, την ίδια στιγμή στερεωνόταν στο μυαλό του η ιδέα πως παίζουν καλά ένα μόνο τραγούδι. Έχουν ένα μοτίβο το οποίο είναι πιο ευκρινές στο Dinosaur Act, και  το επαναλαμβάνουν επακριβώς σε τουλάχιστον 4-5 τραγούδια.  Ακούστηκαν 2-3 από αυτά χωρίς να συγκαταλέγεται σ' αυτά δυστυχώς το Dinosaur Act. Συμπερασματικά το λαηβ ήταν μια χαρά, δεν είναι από αυτά που θα ξεχαστούν, αλλά δεν είναι και από αυτά που θα αλλάξουν τη ζωή σε όσους ήταν εκεί. Είναι καλό να έρχονται συγκροτήματα για πρώτη φορά, δίνουν μια αύρα ανανέωσης ακόμα και αν η παρουσία τους ευνοεί φράσεις όπως "πότε πέρασαν τα χρόνια;".

 

βραβείο λίγο πριν τη δευτέρα παρουσία

Μεγάλη μέρα η Κυριακή που ζυγώνει. Θα μείνει στην ιστορία για μια ολόκληρη γενιά. Η μέρα που επιτέλους θα γίνετε οι γονείς σας και με τη βούλα. Αυτές τις στιγμές, που οι μεγάλες ιδέες, ελπίδες και προτάσεις φαίνεται να μονοπωλούν, διάλεξαν τα ακραία μουσικά φαινόμενα για να απονείμουν το βραβείο "χρυσός Malcom Middleton της χρονιάς". Να θυμίσουμε πως το βραβείο θεσπίστηκε το 2007 όταν ο σπουδαίος Σκώτος κάθισε στο #1 της τότε λίστας. Το 2008 το βραβείο μοιράστηκαν οι Moffat και Middleton, το 2009 ο Malcom Middleton, το 2010 δεν δόθηκε βραβείο γιατί ο Φαντασμένιος είχε πεθάνει, το 2011 το ξεχάσαμε, το 2012 η αναβίωση του θεσμού βρήκε νικητή τον Darren Hayman και πέρσι θριάμβευσε ο Steve Mason.

Για να είναι υποψήφιος κάποιος καλλιτέχνης πρέπει να είναι σχεδόν ξεχασμένος, αν κάποτε υπήρξε σημαντικός αυτό να ήταν πριν από πολλά χρόνια, και να μην ήταν και πολύ σημαντικός, άντε μέχρι 3 μονάδες της κλίμακας Thom Υorke.

Στις φετινές υποψηφιότητες συναντάμε την επιστροφή στη δισκογραφία του Malcolm Middleton (δεν πρέπει να υπάρχει άλλο Blog στον κόσμο που να έχει γράψει τόσα -πόσα; ΤΟΣΑ - ποστ για δαύτον). Στο δίσκο με τίτλο Spoken Word ο David Shrigley απαγγέλλει και ο Malcolm παίζει μουσικές. Η ομορφιά του δίσκου βρίσκεται στην πρώτη ακρόαση, άντε το πολύ στη δεύτερη. Οπότε αν έχετε σκοπό να το ακούσετε καλό είναι είστε σίγουροι για τη στιγμή που θα το κάνετε, γιατί είναι μαλακία πάνω στην απόλαυση να πρέπει να τσεκάρετε το φαΐ στο φούρνο ή να σας διακόψει ο διαχειριστής για τα κοινόχρηστα. Και σε μια κίνηση που θα θυμίσει σε κάποιους τα παλιά του ιντερνετ, ακολουθεί λινκ σε άλλο μπλογκ! ΛΙΝΚ. Σαν τις καρέτα-καρέτα κατάντησαν τα μουσικά μπλογκ, σε σημείο που δεν θα έκανε εντύπωση στον Φαντασμένιο να διαβάσει πως το Ποτάμι ετοιμάζει πρόταση νόμου για τη σωτηρία των μπλογκς.

Δεύτερος υποψήφιος είναι ο Joel Gion. Ο φαβορίτας που παίζει το ντέφι στους BJM. Αυτός που τσακωνόταν με τον Anton στην ταινία. Ίσα που τον θυμάστε ε; Έβγαλε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο το καλοκαίρι, ο οποίος είναι καλός αλλά χωρίς καμία ελπίδα να αποτελέσει σημαντικό μνημείο της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς (γίνεται όλο και καλύτερη η υποψηφιότητα, αλλά στην επομένη πρόταση θα απογειωθεί). Για το δίσκο του apple bonkers δεν έχει γράψει τίποτα το pitchfork. Το NME τον πήρε χαμπάρι, αλλά τον έθαψε με 5/10! Φέρτε το φάκελο παρακαλώ να ανακοινωθεί ο νικητής. Και ναι, όπως έχετε ήδη καταλάβει από τη φωτογραφία τον "χρυσό Malcom Middleton της χρονιάς" παίρνει ο Joel Gion. Δόξα και τιμή στους χαμένους και τους ανθυποσημαντικούς. Οι όμορφοι, οι έξυπνοι, οι κουλ, οι ελπιδοφόροι είναι μαλάκες. Don't let the fuckers bring you down.

Για Panda Bear

 Θα ήταν τέλεια να πάει ο χρόνος όπως οι πρώτες του 15 μέρες. Καθότι ως μπλογκ που ζει με τα κολλήματα, χαιρετίζουμε με άκρατο ενθουσιασμό τις ανακοινώσεις για επανασύνδεση των prolapse και νέο δίσκο από τους The Go! Team. Της υπερβολής το κάγκελο έχει να γίνει. Και Panda Bear. Είναι γνωστό και αν δεν είναι, μόλις έγινε, πως ο Φαντασμένιος είναι ανιμαλοκολεκτιβικος και πιο συγκεκριμένα πανταμπερικός. Αρκεί μια πρόχειρη ματιά στα 291 ποστ που έχουν αναρτηθεί εδώ για animal collective/panda bear για να πιστοποιηθεί η εμμονή. Εδώ και μια εβδομάδα όλα τα μεγάλα μουσικά σαητ έχουν αφιερώματα για τον Panda Bear. Τα μισά να διαβάσει κανείς θα μάθει τα πάντα για τον panda. Όποτε ποια μπορεί να είναι η προσφορά του Φαντασμένιου επί του θέματος. Να πει για τους Beach Boys; Στα παλιά ποστ δεν απουσιάζει ποτέ η αναφορά στους Beach Boys. Φτάνει με τους Beach Boys, το έχει γράψει και η κουτσή Μαρία, να του κοπεί το χέρι του Φαντασμένιου αν τους αναφέρει πάλι σε ποστ για πάντα bear.  

Πέρα από τον δίσκο, που είναι ο καλύτερος που έχει κυκλοφορήσει ποτέ (άρα δεν έχει νόημα μια μουσικοκριτική), ο panda bear έφτιαξε για το fact ένα φανταστικό mixtape. Καλή επιλογή ο Andy Stott και το στανταράκι του Aphex Twin, αλλά η κορύφωση έρχεται στη μέση με ένα b-side  του μέγα Eric Copeland. Στο εικονοστάσι των ακραίων μουσικών φαινομένων βρίσκεται πάντα μια εικόνα του Copeland. Να τον έχει ο Έλβις καλά, αλλά ξεφύγαμε από το θέμα του ποστ. Θέμα τρόπος του λέγειν καθώς ποιο το νόημα να γράψει ο Φαντασμένιος για τα απίστευτα φωνητικά στο Come to your senses, ή για το selfise gene που θα κάνει εκείνον τον Αμερικάνο που είχε με τα αδέρφια του εκείνο το τεράστιο συγκρότημα στα 60s να χαμογελά από τον ουρανό. Δεν έχει νόημα. Τα πάντα του Panda Bear είναι φοβερά, μα με τους animal, μα τραγουδώντας για τους atlas sound ή τον Pantha du Prince. 

~~~~~~~~~~o~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι από το πρόσφατο λαηβ στην Αμερική (MoMΑ, ps1 boiler room set κλπ) και την τράβηξε με το κινητό ο Φαντασμένιος από την Αθήνα. 

rapid eye movement #76

Κανονικά το rapid eye movement #76 με θέμα τη σχέση r.e.m. και Patti Smith προοριζόταν για μετά το 2016 αλλά έκτακτα γεγονότα επιτάσσουν την άμεση δημοσίευση του.  Παραμονές πρωτοχρονιάς και χωρίς καμία προειδοποίηση ο Michael Stipe έπαιξε σαπορτ σε λαηβ της Patti Smith [λινκ]. Πάνε πάνω από τέσσερα χρόνια από την τελευταία εμφάνιση του τραγουδιστή των rem στη σκηνή, μπορεί εμφανισιακά να μοιάζει μεγαλύτερος και από την Smith, αλλά όπως φαίνεται στην εκτέλεση του new test leper (ειδικά από το 4:30 και μετά) το έχει ακόμα. Μακάρι αυτή η εμφάνιση να λειτουργήσει σαν δημιουργική επανεκκίνηση όπως αντίστοιχα  είχε συμβεί το 1996, όταν η συμμετοχή της Patti στο e-bow the letter σηματοδότησε την επιστροφή της στη δισκογραφία. Και μπορεί η Smith να απογείωσε με τα φωνητικά της το τραγούδι, ωστόσο η επιλογή του συγκεκριμένου τρακ ως πρώτο single από τους rem απογείωσε και τις τρίχες στα κεφάλια των στελεχών της Warner. Ως πρώτο single είχε τη χειρότερη εμπορική απήχηση από το fall on me του 1986!

Η Smith αποτελεί σίγουρα μια από τις ηρωίδες του Stipe με το Horses να είναι καταγεγραμμένα  στους αγαπημένους του δίσκους όλων των εποχών (rapid eye movement #28). Στα μέσα των 80s ο νεανίας μακρυμάλλης Stipe τραγούδαγε στο τέλος ενός b-side (Just a touch) τους στίχους "I'm so young, so godammn young" όπως ακριβώς η Smith για το b-side του gloria, τη διασκευή του My Generation των Who. Τότε οι r.e.m.μόνο να ονειρευτούν μπορούσαν μια συνεργασία με την Smith. Καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και όχι μόνο συνεργάστηκαν αλλά οι θαυμαστές έγιναν θαυμαζόμενοι και η Patti διασκεύασε το everybody hurts.

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /