Lee Ranaldo λαηβ στον Παρνασσό | ανταπόκριση των Στάτλερ και Ουώλντορφ

Αν υπάρχει ένα υποείδος της ποπ μουσικής που έχει δοκιμαστεί σκληρά στη σκηνή είναι σίγουρα αυτό των singer/songwriter. Από τον Llewyn Davis ως την Φοίβη Μπουφέ και από τον Moa Bones  (support των Swans στο fuzz) ως την περίφημη βραδιά Kurt Vile, μοιάζουν ατέλειωτες οι ιστορίες των μοναχικών καλλιτεχνών που παίζουν μπρος σε κόσμο που χασμουριέται, βαριέται και γκρινιάζει. 

Πώς το λέει ο λαός "στο χωρισμό την πληρώνουν πάντα τα παιδιά"; Ε ο Lee Ranaldo το είδε σαν μια ευκαιρία ζωής σαν ένα "κάθε εμπόδιο για καλό" και πριν ξεκατινιαστούν τρεις φορές ο Moore με την Gordon κυκλοφόρησε δυο δίσκους, στον δε φετινό δεύτερο, συνεπικουρούμενος από το νέο σχήμα The Dust. Αλλά εντάξει είναι ο Lee Ranaldo, κυκλοφορεί ειδική έκδοση της Fender Jazzmaster με την υπογραφή του πάνω, οπότε άμα θέλει κάνει και μια περιοδεία μόνος του, singer/songwriter φάση. 

Οπότε τη Δευτέρα το βράδυ, οι Αθηναίοι είχαν την ευκαιρία να δουν τον Lee Ranaldo (βγήκε ο αυθεντικός και δεν επιβεβαιώθηκαν οι φήμες ότι η arte fiasco θα πασάρει ως Ranaldo τον Γιώργο Καρανικολα) μόνο με κιθάρα. Μόνο με 5-6 ακουστικές κιθάρες και κάμποσα πεταλάκια για την ακρίβεια. Και πάμε στην πάνω παράγραφο με το κράξιμο ή μάλλον καλύτερα στην εμφάνιση του Damien Jurado στο plissken όπου μπορούσες να δεις έναν θεατή να δακρύζει και τον διπλανό του να σβήνει μηνύματα στο κινητό για να περάσει η ώρα. Ένας λόγος για να δακρύσεις (ή έστω να νιώσεις που λεν οι νέοι) είναι η αναμενόμενη εκτελεστική δεινότητα του καλλιτέχνη στο παίξιμο της κιθάρας σε σημείο να μοιάζει λογικό ένας άνθρωπος να ακούγεται λες και παίζουν τρεις. Και όλα αυτά τα καλά στον πολύ καλό αισθητικά και τεχνικά Παρνασσό. Και ως εκεί. Διότι αν ο κύριος στη σκηνή δεν έπαιζε στον Παρνασσό και δεν λεγόταν Lee Ranaldo θα ήταν για να παίξει 3-4 τραγούδια. Οτιδήποτε παραπάνω συνοδεύεται από τη λέξη κουραστικός. Καθότι μπορεί να δηλώνει ο καθένας ότι θέλει αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και ότι δηλώνει. Δεν είμαστε τίποτις ειδικοί στη μουσικολογία  αλλά όταν βλέπεις ένα άνθρωπο στη σκηνή με μια κιθάρα και ένα μικρόφωνο περιμένεις και κάτι από φωνητικά. Δεν είναι τυχαίο που ο Lee Ranaldo έχει τραγουδήσει ελάχιστα τραγούδια στον μακρύ κατάλογο των Sonic Youth. Κάποιος πιο χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος ίσως να το έβλεπε ως μια lo-fi εκδοχή, και στην τελική σιγά τη φωνή που είχε ο Bob Dylan. Βέβαια ο Dylan δεν χρείαζεται να εξηγεί 2-3 λεπτά την ιστορία για το κάθε τραγούδι γιατί αυτά μιλάνε από μόνα τους, και το σημαντικότερο η ιστορία δεν αναφέρεται στα όχι και τόσο δύσκολα νεανικά χρόνια στο κάτω Μανχάταν. Τελικά ήταν ένα βράδυ όπου ο Lee Ranaldo έκανε το κομμάτι του, εμείς στην αρχή θέλαμε αλλά μετά είπαμε αλλά αυτός είπε και τελικά (ψυχρά) αυτός δεν είναι singer/songwritter, αυτό ακριβώς και τίποτα άλλο. Ίσως μετά από 2-3 δίσκους βρει το δρόμο του και μπορέσει να είναι συναρπαστικός άνω του μισάωρου (κορυφαία στιγμή του λαηβ το key/hole). Αυτό ή να κάνει κάτι που όπως βλέπετε και στη φωτογραφία ξέρει όσο λίγοι.

Το βράδυ ξεκίνησε με τους Sancho003 οι οποίοι ήταν δυο και όχι τρεις. Ο ήχος τους βασίζεται σε  πειραματισμούς με ηλεκτρική κιθάρα και βιολί πάνω σε μελωδίες και σκοπούς που μοιάζουν παραδοσιακοί. Μια χαρά το σετ τους. Βγάζει ακόμα δίσκους ο Manyfingers;
 

~~~~~~~~ο~~~~~~~~

Εδώ μια εκπομπή από αυτές που κάνουμε κάθε Σάββατο 4-6 στον http://poplie.eu/. Που και που θα ανεβάζουμε καμία (δείγμα δωρεάν) για να μην σας λείψει η διασκέδαση

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |25-10-2014 by Fantasmenios on Mixcloud