rapid eye movement #31

 Το up είναι ένας ιστορικός δίσκος. Όχι γιατί είναι ο μόλις δεύτερος δίσκος των REM (μετά το ντεμπούτο murmur) με τυπωμένους στο βιβλιαράκι τους στίχους, αλλά για το ότι ήταν ο πρώτος που κυκλοφόρησαν μετά την αποχώρηση του ντράμερ Bill Berry. Για πολλούς φίλους της μπάντας είναι ο τελευταίος καλός δίσκος (ο Φαντασμένιος έβαλε τελεία μετά το reveal), ενώ για το ευρύτερο κοινό που μάλλον είχε απομακρυνθεί με το new adventures in hi-fi ήταν ένα ακόμα ακαταλαβίστικο δημιούργημα των πάλαι ποτέ losing my religion.  

Η αρχή του τέλους ήρθε γιατί ο Stipe είπε ψέματα. Το up ήταν αποτέλεσμα του πρώτου από τα τέσσερα ιστορικά μεγάλα ψέματα του Stipe (βλ rapid eye movement #88).  "Οι REM είναι μια οικογένεια και δεν υπάρχουν REM αν λείπει ένας από τους τέσσερις" είχε πει κάποτε ο Stipe αλλά είπε ξείπε και πριν προλάβει ο Berry να μαζέψει τις μπαγκέτες του τσουπ τηλέφωνο στον ντραμερ του Beck. Η αλήθεια είναι πως ο Berry είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά στην monster tour οπότε η είδηση της φυγής του δεν ακούστηκε και τόσο απρόσμενη όπως θα ακουγόταν το "γιγάντιο καλαμάρι καταβρόχθισε τον ντραμερ των REM σε παραλία της νότιας Ιταλίας".

Στα του δίσκου, η απουσία του κανονικού ντράμερ οδήγησε σε πιο ηλεκτρονικό ήχο (ντραμ μασινς πρόσχωμεν) και, πάντα σε rem πλαίσια, σε πιο πειραματικές συνθέσεις (σεσιον ντραμερς πρόσχωμεν). Η νέα αυτή πιο εγκεφαλική κατεύθυνση υπογραμμίζεται από τα ψυχρά χρώματα, τα τετραγωνάκια και το προφανές βελάκι του εξωφύλλου. Μηχανικός ήχου είναι ο Nigel Godrich ο οποίος κρατάει σημειώσεις για το Kid A, ενώ όταν ο Thom Yorke δεν μιλάει στο κινητό με τον Stipe είναι στο studio και χαζεύει. To Kid A είναι παιδί του Up. Και αν ο δίσκος των Radiohead καταξιώθηκε από κοινό και κριτικούς έστω και μετά από χρόνια, δε φαίνεται πως θα συμβεί ποτέ αυτό για το γούηρντο των REM. Ίσως είναι η θεία δίκη για τα μπούρδοsingles at my most beautiful και daysleeper τα οποία συνοδεύτηκαν από χαζοβιντεοκλιπ. Και είναι κρίμα που ποτέ κανείς μεγάλος και τρανός δεν θα γράψει για το φανταστικό γύρισμα του Suspicion στο 5:00, τους τόνους ντερτιού που κουβαλάει το Walk Unafraid, το μεγαλείο ηπιότητας του εναρκτήριου airportman, το falls to climb που θα μπορούσε να ορίσει το μέγιστο της συγκίνησης σε ήχους, και το πιο απελευθερωτικό λυτρωτικό μπαραζ απολογιών του apologist.

Αντί επιλόγου ιδού ένα μικρό δείγμα που δικαιολογεί απόλυτα την επιλογή να συμπεριληφθούν γραπτώς οι στίχοι εντός δισκίου:

     If I have a bag of rocks to carry as I go
I just want to hold my head up high

  I don't care what I have to step over
I'm prepared to look you in the eye

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /

Fantasmix #6

Fantasmix#6 by Fantasmenios on Mixcloud

 

όταν γυρίσω,

θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου

Κανείς δε θα με περιμένει.

Κι' αν δεν με γνωρίσεις και πεις

δεν είσαι εσύ,

θα σου δώσω σημάδια να πιστέψεις.

Τη λεμονιά στο κήπο σου

Τ' ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι.

Κι΄ακόμα τα σημάδια του κορμιού και της αγάπης

Κι' όταν ανέβουμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο

 ανάμεσα σ' ένα αγκάλιασμα κι' ένα άλλο

ανάμεσα σ' ένα κάλεσμα κι' ένα άλλο

θα σου διηγούμαι το "ταξίδι" όλη νύχτα

κι΄ όλες τις νύχτες που θάρθουν.

ανάμεσα σ' ένα αγκάλιασμα κι' ένα άλλο

ανάμεσα σ' ένα κάλεσμα κι' ένα άλλο,

 όλη την ανθρώπινη περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει..

(η τελευταία σελίδα από το σενάριο της ταινίας του Θ. Αγγελόπουλου "το Βλέμμα του Οδυσσέα")

 

rapid eye movement #2

Αν ο Φαντασμένιος μπορούσε να διαρρήξει το σπίτι ενός εκ των r.e.m. τότε θα επέλεγε χωρίς δεύτερη σκέψη του Peter Buck. Ο προγουλάτος γίγαντας με την rickenbacker είναι σίγουρα ο μουσικοδιανοούμενος της παρέας και κατά πάσα βεβαιότητα έχει καλύψει όλους τους τοίχους με δίσκους και cd. Άλλωστε τα παλιά τα χρόνια δούλευε σε δισκοπωλείο στο οποίο συχνός πελάτης ήταν ο Michael Stipe. Ήταν ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη του 1980 όταν μπρος στο ράφι με τα new wave οι δυο νεαροί είδαν ένα γλόμπο που έγραφε r.e.m. να φέγγει σαν το πιο λαμπρό αστέρι.

Το πιστοποιητικό μουσικοσπασίκλα το πήρε όταν ερχόμενος με τους r.e.m. για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1999 δήλωνε πως είναι ενθουσιασμένος για αυτό το ταξίδι. Ήθελε πολύ να έρθει γιατί έχει ένα καταπληκτικό δίσκο από ένα ελληνικό συγκρότημα, τους Last Drive! Οι σωστοί Αθηναίοι δεν πάνε ποτέ στην Ακρόπολη.

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /

pic via flickr

 

ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος όλων των εποχών

Αν τα υπόλοιπα ποστ τα διαβάζουν 5-6 τότε αυτό θα το διαβάσει ένας. Αυτομάτως μιλάμε για ένα συλλεκτικό ποστ. Το ποστ για τον μοναδικό αναγνώστη. Τον άγνωστο αναγνώστη, αυτόν που το τηλέφωνο το έχει για ξυπνητήρι, αυτόν που όλες του οι επαφές είναι διακοπές. Αυτόν που βαριέται τόσο που από λινκ σε λινκ έφτασε στα άδυτα του ιντερνετ. Σε αυτό το ποστ. Δεν βρήκε όμως ο αναγνώστης το ποστ, το ποστ βρήκε τον αναγνώστη. Είναι έξυπνος, όμορφος, νιώθει μόνος αλλά έχει πολλούς φίλους. Ψάχνει τη μουσική για τις καυτές μέρες του Αυγούστου. Δεν γίνεται με τόση ντάλα να ακούσει κάτι που θα διεγείρει πάθη και συναισθήματα, ούτε υπάρχει διάθεση για πολύπλοκα ταξίδια πειραματισμών. Από την άλλη θέλει η μουσική να έχει περιεχόμενο,  να υποβόσκει χαρά παράλληλα με τη γαλήνια ροή. Ποιοτικό easy listening.      

Για όση ώρα ο ήλιος είναι ντάλα ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος όλων των εποχών είναι το Pacific των Haruomi Hosono, Shigeru Suzuki, και Tatsura Yamashita λινκ

Για όση ώρα ψάχνεις φεγγάρια, αστερισμούς τηγάνια και μαστουρώνεις με το αντικουνουπικό ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος όλων των εποχών είναι το happy machine : standard music libraby 1970-2010 λινκ

στο βλέμμα του Οδυσσέα

Αρκετός κόσμος κράζει τα ακραία μουσικά φαινόμενα και τον Φαντασμένιο γιατί σε κάθε ποστ βάζει και μια εκπομπή του. Ε πάρτε δυο..

 

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |13-07-2014 by Fantasmenios on Mixcloud

 

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |06-07-2014 by Fantasmenios on Mixcloud

The Brian Jonestown Fucking Massacre λαηβ στην Αθήνα

Η ωμή αλήθεια

Ο Φαντασμένιος ξέρει πως τουλάχιστον οι μισοί που πήγαν χτες στο φαζ, είχαν περάσει όλη την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2004 ψάχνοντας δισκάκια και πληροφορίες για τους Brian Jonestown Massacre. Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από εκείνη τη νύχτα πρεμιέρας που είχε προβληθεί στον κατάμεστο Απόλλωνα το Dig! Σε εκείνο το σαββατιάτικο ποτό ακούστηκαν πολλά "ναι μωρέ τους ξέρω, από τον Μήνα" αλλά το συννεφάκι από πάνω έγραφε "πόσες μπαντάρες υπάρχουν που δεν έχω ιδέα πως υπάρχουν;". Το Dig! ήταν η ταινία που από τη μία έκανε γνωστούς τους BJM αλλά από την άλλη τους κόλλησε την ταμπέλα του περίεργου, του γραφικού. Πριν διαγνωσθεί (εκ της οθόνης) ο μαρκ-η-σμιθισμός βαριάς μορφής του Anton, αυτός πρόλαβε στο δεύτερο μισό των 90s να κυκλοφορήσει τόσα όμορφα τραγούδια που για να τον φτάσει ο ο Jack White θα χρειαστεί ακόμα δυο ζωές.

 Στη μετά-DiG εποχή και ενώ ο Anton το ρίχνει στους πειραματισμούς παντός είδους, ο νεαρός τότε Φαντασμένιος ανακάλυπτε πως η νέα αγαπημένη του μπάντα είχε ξεκινήσει με shoegaze. Οι BJΜ από ένα από όλα τα συγκροτήματα περνάνε στα αγαπημένα, στα έχω όλους τους δίσκους, σε αυτά που θα αποτελέσουν τη μουσική υπόκρουση για τις μεγάλες καταστροφές και τις στιγμές που κοκκινίζουν όλα. Κάπως έτσι γεννιόνται τα μεγάλα απωθημένα. 

  

10 χρόνια Φαντασμένισμοι

Πώς άραγε να είναι λαηβ σκεφτόταν ο νεανίας Φαντασμένιος. Έχουν τόσα πολλά καλά τραγούδια που θα μπορούσαν να παίζουν δυο ώρες, να είναι σαν best of, να είναι τέλεια, και ας μην παίξουν τα ένα-δυο πιο αγαπημένα. Σιγά μην παίζει τα παλιά. Και σιγά μην τα παίζει τόσο καλά. Και σιγά μην έρθει στην Ελλάδα. Και σιγά που θα έχει κόσμο αν έρθει. Και σιγά που δεν θα καεί από τα ναρκωτικά. Και ο τύπος έχει τέλεια αίσθηση του χιούμορ, άκου εκεί τίτλος "automatic faggot for the people"!

Ακόμη περισσότερη ωμή αλήθεια

Ο θεραπευμένος καθαρός πια Anton δεν θυμίζει σε τίποτα τον αλητάμπουρα του Dig! Μοιάζει πιο πολύ με την καρτουνίστικη αλά Simpsons εκδοχή του. Έπαιξε γεμάτες δυο ώρες ένα σετ μπεστ οφ με ολίγην από καινούργια. Η μπάντα εκτέλεσε τα παλιά αγαπημένα τραγούδια άψογα και αυτό είναι πολύ λογικό καθώς τα περισσότερα από αυτά είχαν ηχογραφηθεί σχεδόν λαηβ (το thank god for mental illness  γράφτηκε σε μια μέρα!). Δεν έκανε κανένα χατίρι στον Φαντασμένιο, έτσι για να μη σβήσει εντελώς το απωθημένο και είπε ένα ανέκδοτο με το οποίο δεν θα γελάγανε ούτε οι τηλεθεατές του Αντ1. Γέμισε το φαζ και εκτός από τους γνωστούς 300 που περιφερόμαστε, είχε πολλούς νέους που άκουσαν λέει ένα τραγούδι σε μια σειρά στην τηλεόραση. Και αυτό είναι καλό διότι πρέπει να είναι πολύ καθοριστικό να είναι το πρώτο ή δεύτερο λαηβ που βλέπεις αυτό. Ελπίδα. 

Καμία ελπίδα για τον μαλάκα που πέταγε τα μπουκάλια στη σκηνή γιατί ήθελε να δει λαηβ μια σκηνή του Dig. Τέλος μια ειδική μνεία στον θεούλη που είχε φυλάξει ένα μαγικό χαπάκι από το 1978 και αποφάσισε να το πάρει στο λαηβ των BJM. Να τον έχει καλά ο Έλβις!  

pic via flickr

Ο Σοβαρός Πιγκουίνος ξαναχυπά

Το καθιερωμένο πια καλοκαιρινό mixtape του Σοβαρού Πιγκουίνου για τα ακραία μουσικά φαινόμενα. Για το σπίτι, το γραφείο, την παραλία, για το δρόμο, για μετά το φαΐ και πριν τον ύπνο. [λινκ για νταουνλοουντ]

 

Cruel Nature Has Won Again by Serious_Penguin on Mixcloud

~εδώ το mixtape του Πιγκουίνου για το λαηβ της χρονιάς