.

Σήμερα θα γράψω σε πρώτο πρόσωπο, κανονικά λες και γράφω στο avopolis. Εντάξει όχι τόσο κανονικά, με πρόλογο, ιστορική αναδρομή, κύριο θέμα, επίλογο και ταρατατζουμ ταρατατζουμ βαθμολόγηση με δεκαδικό. χαχχαχ. Θα γράψω λίγο για μένα αλλά έτσι λίγο για να κάνω εισαγωγή, δεν είναι πως θα το διαβάσεις και θα πεις αχ τι ζωή έχεις κάνει ρε Φαντασμένιο ή δεν μας χέζεις ρε Φαντασμένιο με τη ζωή σου. Ουπς ξέφυγα λίγο, λίγο ακόμα και θα το γύριζα πάλι σε τρίτο πρόσωπο. Λοιπόν πίσω στο θέμα μας, τώρα που γύριζα από τη δουλειά εντόπισα κάτι που μάλλον εξηγεί γιατί μισώ τους ανθρώπους. Σε δρόμο με 3 λωρίδες στη μεσαία πάνε με 90 και στην αριστερή με 190, ναι εκεί είναι το πρόβλημα δυσκολεύομαι να κανω φιτ ιν, βέβαια όχι σε φάση άκρατος νεοφιλελυεθερισμός να τον παίζω κάθε φορά που βάζει KPIs ο Κούλης στους υπουργούς ή να βλέπω Σκάι και να λέω, δεν είμαστε λαός εμείς, και ε ρε Αδωνις που μας χρειάζεται, θα έλεγα πως έχει να κάνει με τις υπερβολικές αντιδράσεις. Λοιπόν αυτό το ποστ το ξεκίνησα με σκοπό να γράψω για το νεο δίσκο των Goodbye Bedouin, θα έγραφα αυτό με τις λωρίδες και θα έλεγα πως είναι ένας δίσκος για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα, για να τονίσω πως είμαστε μειοψηφία εμείς οι γαματοί αλλά τώρα που το σκέφτομαι όχι. Δεν θα είναι αυτό το ποστ το ρηβιου για το νέο Goodbye Bedouin. Θα είναι το ποστ που θα γράψω αυτό που με στεναχωρεί πιο  πολύ αυτό τον καιρό. Η απάθεια. Που εντάξει με το που το έγραψα με μούντζωσε και το λαπτοπ σε φάση μιλάς εσύ για απάθεια; Ουπς παμε να ξεφύγουμε πάλι στο τρίτο πρόσωπο. Λοιπόν έχουμε γράψει 10 χρόνια από το κικ οφ της κρίσης, η οποία πια δεν είναι κρίση αλλά κανονικότητα και το αλτερνατιβ έχει πέσει στα σκατά με τις σκύλες τις κούρσες και τις αλυσίδες. Βασικά βγάλαμε όλη την κρίση και θα μείνουν μόνο δύο τραγούδια, το Swinging Lowdown των Playground Noise και το Real Love των Kenny Freq.