shoegaze will never die, but you will | slowdive fuzz 09/09/17

Διάβαζε ένα άρθρο ο Φαντασμένιος το οποίο έλεγε πως όσοι ανατριχιάζουν εξαιτίας της μουσικής διαφέρουν εγκεφαλικά από αυτούς που δεν παίρνουν χαμπάρι. Η διαφορετική δομή εγκεφάλου έχει ως αποτέλεσμα να νιώθουν τα συναισθήματα με μεγαλύτερη ένταση. Δυο μέρες πριν τη συναυλία των Slowdive στο fuzz ο Φαντασμένιος έριξε μια ματιά στα setlist που παίζουν και του σηκώθηκε ό,τι σηκώνεται. Μια ανατριχίλα να. Βασικά ήταν τόσο ονειρεμένο το setlist που και ο ίδιος να το έκανε δεν θα το πετύχαινε έτσι. Αν είχε και δεύτερο encore με το Falling Ashes, θα ήταν ένα καλό βράδυ για να πει κάποιος αντίο από αυτό τον γαμημένο κόσμο. Με την καλή έννοια και όχι με αυτή της απόδρασης όπως θα λογιζόταν αν για παράδειγμα βουτούσε κάποιος από την γαμημένη ταράτσα του Φοίβου.
Και μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβει κάποιος τι ήταν η συναυλία των slowdive. Εναλλακτικά θα μπορούσε ο Φάντα απλά να γράψει το setlist συνοδευόμενο με τη σημείωση πως όποιος πιστεύει πως το 4ο δισκάκι τους δεν είναι το καλύτερο να πάει σε γιατρό να δει τον εγκέφαλο του μπας και του τον εφτιάξουνε διότι προφανώς είναι από τους ελαττωματικούς που δεν τους σηκώνεται η τρίχα. Σε κάθε περίπτωση η εμφάνιση τους είχε μια φοβερή ροή καθώς οι νέες συνθέσεις έδεναν αρμονικά με τις παλιές. Αν είχαν εκτελέσει πιο ζωηρά τα πρώτα τραγούδια του set και ιδιαίτερα το εναρκτήριο slomo θα ήταν πολύ πιθανό ο Φαντασμένιος να έμπαινε σε διάσταση εξωπραγματικών εμπειριών τύπου mbv.
Οι Slowdive δικαίως δικαιώνονται παίζοντας αγνό παρθένο shoegaze (είναι και από τους ελάχιστους της σκηνής που δέχονται και χρησιμοποιούν τον όρο). Από κάτω όπως είναι λογικό θα χρειαζόταν ο υπερυπολογιστής της NASA για να μετρήσει τα ένσημα αν και ο Φαντασμένιος παρατήρησε κάμποσους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν αποφάσιζαν οι Slowdive να πέσουν σε λήθαργο. Ανεξαρτήτου ηλικίας ήταν φανερό πως οι εγκέφαλοι που ένιωθαν ήταν περισσότεροι των απλών.
Πριν από δύο χρόνια και μία μέρα ο Θάνος Ανεστόπουλος έλεγε από τη σκηνή της τεχνόπολης "ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε". Στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα του When The Sun Hits ή τις στιγμές μετά από κάθε κλιμάκωση στο Golden Hair ή σε ολόκληρο το 40 days ο Φαντασμένιος έζησε τη ζωή που θέλησε να ζήσει. Και μπορεί ο Φαντασμένιος να μην είναι των ενεργειών, των τσάκρων και λοιπών μάμπο-τζάμπο, αλλά άντε τώρα να μη σου μπουν ιδέες όταν συμπίπτουν ημερολογιακά τόσο σημαδιακές/κομβικές βραδιές.