shoegaze will never die, but you will | slowdive fuzz 09/09/17

Διάβαζε ένα άρθρο ο Φαντασμένιος το οποίο έλεγε πως όσοι ανατριχιάζουν εξαιτίας της μουσικής διαφέρουν εγκεφαλικά από αυτούς που δεν παίρνουν χαμπάρι. Η διαφορετική δομή εγκεφάλου έχει ως αποτέλεσμα να νιώθουν τα συναισθήματα με μεγαλύτερη ένταση. Δυο μέρες πριν τη συναυλία των Slowdive στο fuzz ο Φαντασμένιος έριξε μια ματιά στα setlist που παίζουν και του σηκώθηκε ό,τι σηκώνεται. Μια ανατριχίλα να. Βασικά ήταν τόσο ονειρεμένο το setlist που και ο ίδιος να το έκανε δεν θα το πετύχαινε έτσι. Αν είχε και δεύτερο encore με το Falling Ashes, θα ήταν ένα καλό βράδυ για να πει κάποιος αντίο από αυτό τον γαμημένο κόσμο. Με την καλή έννοια και όχι με αυτή της απόδρασης όπως θα λογιζόταν αν για παράδειγμα βουτούσε κάποιος από την γαμημένη ταράτσα του Φοίβου.
Και μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβει κάποιος τι ήταν η συναυλία των slowdive. Εναλλακτικά θα μπορούσε ο Φάντα απλά να γράψει το setlist συνοδευόμενο με τη σημείωση πως όποιος πιστεύει πως το 4ο δισκάκι τους δεν είναι το καλύτερο να πάει σε γιατρό να δει τον εγκέφαλο του μπας και του τον εφτιάξουνε διότι προφανώς είναι από τους ελαττωματικούς που δεν τους σηκώνεται η τρίχα. Σε κάθε περίπτωση η εμφάνιση τους είχε μια φοβερή ροή καθώς οι νέες συνθέσεις έδεναν αρμονικά με τις παλιές. Αν είχαν εκτελέσει πιο ζωηρά τα πρώτα τραγούδια του set και ιδιαίτερα το εναρκτήριο slomo θα ήταν πολύ πιθανό ο Φαντασμένιος να έμπαινε σε διάσταση εξωπραγματικών εμπειριών τύπου mbv.
Οι Slowdive δικαίως δικαιώνονται παίζοντας αγνό παρθένο shoegaze (είναι και από τους ελάχιστους της σκηνής που δέχονται και χρησιμοποιούν τον όρο). Από κάτω όπως είναι λογικό θα χρειαζόταν ο υπερυπολογιστής της NASA για να μετρήσει τα ένσημα αν και ο Φαντασμένιος παρατήρησε κάμποσους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν αποφάσιζαν οι Slowdive να πέσουν σε λήθαργο. Ανεξαρτήτου ηλικίας ήταν φανερό πως οι εγκέφαλοι που ένιωθαν ήταν περισσότεροι των απλών.
Πριν από δύο χρόνια και μία μέρα ο Θάνος Ανεστόπουλος έλεγε από τη σκηνή της τεχνόπολης "ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε". Στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα του When The Sun Hits ή τις στιγμές μετά από κάθε κλιμάκωση στο Golden Hair ή σε ολόκληρο το 40 days ο Φαντασμένιος έζησε τη ζωή που θέλησε να ζήσει. Και μπορεί ο Φαντασμένιος να μην είναι των ενεργειών, των τσάκρων και λοιπών μάμπο-τζάμπο, αλλά άντε τώρα να μη σου μπουν ιδέες όταν συμπίπτουν ημερολογιακά τόσο σημαδιακές/κομβικές βραδιές.

το καλοκαίρι του Φαντασμένιου | Saristra 2017

Είναι κάμποσα χρόνια που γίνονται αυτά τα καλοκαιρινά indie φεστιβαλ στα νησιά αλλά ο Φαντασμένιος δεν είχε την τύχη να βρεθεί σε κάποιο. Να είναι καλά όμως ο κομμένος χιαστός και έχετε την χαρά να διαβάζετε ποστ για το Saristra 2017! Τυχερούληδες.

Το φετινό φεστιβάλ ήταν ιδιαίτερο, καθώς το line-up ήταν σχεδόν ονειρικό. Ονειρικό για στρυφνούς τύπους σαν τον Φαντασμένιο που θέλουν την άνεση τους και δεν καταδέχονται να σπρώχνονται για ένα ποτό με νεαρούς που έχουν καπνογόνο στην κωλότσεπη και περιμένουν να ακούσουν το κλαρίνο να βαράει μαζί με την κιθάρα για να ανεμίσουν το πλαστικό μπουκαλάκι με το τσίπουρο. Η απουσία κάποιου εμπορικού ονόματος είχε ως αποτέλεσμα να μην έχει πολύ κόσμο και να ακούγονται ατάκες "πάμε στο πανηγύρι στα Τσουτσουνάτα, δεν τραβάει εδώ". Ναι, είναι ένα ακόμα ελιτίστικο παραλήρημα του Φαντασμένιου.  Το μπλογκ ετούτο είναι δέκα ετών, οπότε και 20 χρονών να το ξεκίνησε ο Φάντα είναι σίγουρο πως δύσκολα του κολλάς δίπλα τη λέξη νέος. Ως σοφός πια μπλογκερ δεν θα γκρινιάξει για την κοινωνικοπολιτικοπολιτισμική κατάσταση του τόπου- είναι πια στο στάδιο της αποδοχής- έτσι είναι και έτσι θα παραμείνει για όσο ζει. 
Μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε, μόνοι μας τα νιώθουμε σε ένα φεστιβάλ που έπαιξε το καλύτερο συγκρότημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, οι Bedouin. Στη λαηβ τους εμφάνιση  έριξαν τροχιοδεικτικές που φαίνεται να δικαιώνουν τον Φαντασμένιο που περιμένει από αυτούς τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Καλύτερος; Ε θα είναι ο δίσκος που θα βαράει όπως πρέπει. Τι όπως πρέπει; Ε θα είναι το μουσικό ντεπόν για τον πονοκέφαλο από τις δεσμεύσεις για 500 χρόνια πλεόνασμα.
Μια χαρά ήταν και η εμφάνιση του Prins Obi and the hair Warriors, για όποιον δεν έχει δει τους Baby Guru. Βασικά μια χαρά ήταν και για όσους έχουν δει τους Baby Guru ωστόσο είναι δύσκολο (αν και σούπερ άδικο για τον Obi) να μη γίνει η σχετική σύγκριση. Ενδεχομένως η παραπάνω πρόταση να είναι για τον πούτσο, αντιθέτως δώστε βάση στην επόμενη. Ο Prins Obi είναι τόσο ευφυής που αξίζει να τον παρακολουθεί κανείς όπως και να παίζει, ό,τι και να παίξει.
Τα ίδια ισχύουν και για τον λάρυγγα που έπαιξε με σπασμένο πόδι. Και μόνο αυτό αρκεί. Ο larry gus με σπασμένο πόδι, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Εκπληκτικός για ακόμη μια φορά, δικαιώνει τον Φαντασμένιο που τον θεωρεί έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες του 21ου αιώνα. Βασικά τον σπουδαιότερο. Πολυεπίπεδος πανικός σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό στην Κεφαλλονιά.
Πάντως η καλύτερη εμφάνιση ήταν μάλλον αυτή των Victim of Society σε φάση τα όμορφα χωριά όμορφα κουφαίνονται. Κάπως αποπροσανατολιστικό υφολογικά ήταν το encore τζαμάρισμα με τους Prins Obi & The Dream Warriors στη διασκευή του Sister Ray, αλλά μπρος στους velvets να πάει να γαμηθεί το ύφος. Το 90% των παρευρισκόμενων θα έδιναν τουλάχιστον ένα νεφρό τους για να ζούσαν ένα λαηβ των Velvets σοδειάς 1969.
Το βραβείο ευχάριστης έκπληξης παίρνει ο Montero (Ariel Pink των φτωχών).
Το φεστιβάλ έκλεισε ιδανικά με τον προστατευόμενο των mogwai, κυρ Pye Corner Audio. Μια πολυτέλεια* για την ελληνική αλτερνατίβα καθώς ο κυρ Technician είναι σίγουρα στη λίστα των δέκα καλύτερων της ηλεκτρονικής μουσικής.

*μαζί με την εμφάνιση των fat white family με ντάλα ήλιο στο rockwave