όλα περνάνε, όλα περνάνε (έχω κάνει πολλά λάθη)

 Πού είχαμε μείνει; Α στην Αμερική, στις ατέλειωτες παραλίες, οκτώ λωρίδες ανά κατεύθυνση, τρία μέτρα κάκτοι, ένα φαράγγι, το φαράγγι. Καλά όλα αυτά αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το Σικάγο. Από τις πόλεις που έχει δει ως τώρα ο γερο-Φαντασμένιος, δεν χωρά καν ερώτημα στο ποια είναι η καλύτερη να ζει. Τουλάχιστον μέχρι να δικαιωθεί ο Μαρξ.

Για το Σικάγο το πρόγραμμα είχε δυο συγκροτήματα που έχουν παίξει στην Ελλάδα, και μάλιστα αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Αρχή με τους Parquet Courts, οι οποίοι έχοντας στο τσεπάκι το 8αράκι του p4k, μπορούν πια να αντικρίζουν το όνομα τους με μεγαλύτερη γραμματοσειρά στα φεστιβάλ και να παίζουν ως πρώτο όνομα σε μεγαλύτερα λαηβάδικα.
   
Ως Φαντασμένιοι δεν είχαμε δει κάτι φοβερό και τρομερό στο λαηβ της Αθήνας, δεν ακούσαμε τίποτα το συναρπαστικό στον τελευταίο δίσκο πέρα από ένα-δυο κομμάτια, αλλά επειδή έχουμε πέσει έξω γύρω στις πέντε εκατομμύρια φορές, και επειδή όπου υπάρχει καπνός ίσως υπάρχει και φωτιά, βρεθήκαμε στο ιστορικό Metro.  
Οι Parquet Courts βγήκαν με  υφάκι μεγάλης μπάντας περιμένοντας από τον κόσμο να σκίσει τα μανίκια του σε κάθε ριφ. Ο έρμος ο κόσμος προσπάθησε αλλά δεν γινόταν κάτι το ιδιαίτερο πάνω στη σκηνή. Πιστές εκτελέσεις των τραγουδιών, σαχλά λόγια μεταξύ των τραγουδιών και ο κιθαρίστας-εξώγαμο του Thurston Moore, που έμοιαζε ικανός να σταματήσει να παίζει για να φτιάξει το μαλλί. Καλό ήταν το λάηβ, απλά δεν έγινε αυτό που είπε σε κάποια στιγμή ο τραγουδιστής "άκουσα στο ράδιο πως σήμερα το βράδυ οι Parquet Courts θα γκρεμίσουν το Metro, αυτό είναι ψέμα, δε θέλουμε να καταστρέψουμε αυτό το υπέροχο μέρος". Με τη δήλωση αυτή ο Φαντασμένιος διακρίνει:  α) μεγαλομανία και β) το κακό τους χιούμορ. Αυτά ή απλά ο τύπος είναι αυτιστικός. Και ενώ αρχίζει κάτι να γίνεται πετάγεται ο λιώμας του λαηβ (κάθετε μπροστά στον Φαντασμένιο) και φωνάζει "you suck". Ποιος είδε τον ξώγαμο κιθαρίστα και δεν φοβήθηκε "we suck? blah blah blah εμείς ρε; που βγάλαμε δίσκο ρε; και δώστου blah blah blah μίρλα λες και είναι πρωί πρωί στην Κηφισίας. Η πλάκα είναι πως ο μεθυσμένος προβοκάτορας μάλλον έκανε πλάκα με το "you suck" καθώς ήταν από τους λίγους που χτυπιόταν στο λαηβ. Λένε ακόμα ένα τραγούδι τσουπ ο μπασιστας "how was that? we suck?" ε, ρε κόλλημα! Προς το τέλος πήγαν να το σώσουν με μια πολύ καλή εκτέλεση του human performance, αλλά ως εκεί, πήραν τον πληγωμένο τους εγωισμό, το υφάκι τους και δεν βγήκαν καν για encore. Χαμηλό επίπεδο. 


Ανακεφαλαιώνοντας μαζί με το λάηβ του  Dan Deacon το σκορ είναι Αθήνα - Αμερικές 2-0 και με τους Disappears να μένουν στο καλεντάρι μοιάζει αδύνατη η ανατροπή. Μπορεί οι Disappears να κυκλοφόρησαν πέρσι τον καλύτερο δίσκο της ως τώρα καριέρας τους, αλλά μάλλον σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν το εντός έδρας λαηβ στο rooftop bar ενός ξενοδοχείου ως πρόβα για τα καινούργια τραγούδια που γράφουν. Χωρίς πολλά πολλά πήραν τα αυτιά των περίπου 50 συγγενών και φίλων. Απίστευτο δυνατό, σκοτεινό, ποστ πανκ επιπέδου. Τελειώνουν το σετ και ο κόσμος με το ένα χέρι μαζεύει το σαγόνι και το άλλο χειροκροτάει. Έξι λαηβ στο φανταμέρικα τουρ χωρίς ούτε ένα encore και σκάει στο πιο απίθανο μέρος. Ούτε οι ίδιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν τις αντιδράσεις του κόσμου. Τα νέα τραγούδια είναι ακόμα πιο σκληρά και όλα δείχνουν πως ο επόμενος δίσκος θα πιστοποιεί την ανοδική πορεία της μπάντας. 

Life in L.A. is so lonely

 Όπως είχε πει και η Kim "Come on get in the car, lets go for a ride somewhere" ε, ας πάρουμε τον CA-1 να πάμε στο Λος Άντζελες. Το L.A. σίγουρα χαρακτηρίζεται από τα τρία κάπα. Κίνηση, κάγκουρες και κουλνες. Τι και αν ζουν στη νούμερο 2 πόλη της Αμερικής (ετοιμάζονται να περάσουν σε μπόι κοτζάμ Νέα Υόρκη), τι και αν περνούν τη μισή τους ζωή μέσα σε ένα αμάξι, οι Λοσαντζελιανοί δεν τρέχουν, το παίζουν χαλαροί. Αν είναι να κάνεις ένα πράγμα στο Λος Άντζελες, τότε να δεις στο ίντερνετ τι ώρα δεν έχει κίνηση. Και μετά πήγαινε και κάνε ό,τι θες, και αφού το έφερε η κουβέντα έχει και Ameoba το οποίο είναι καλύτερο από αυτό του Σαν Φραν και ενδεχομένως το καλύτερο δισκάδικο που έχει μπει ο Φαντασμένιος. 

Ενδεχομένως, πάντα ενδεχομένως ε, στο Λος Άντζελες ο Φαντασμένιος είδε ένα από τα λαηβ της χρονιάς. Ας πούμε πως το πρόσφατο φλιρτ με τους Fat White Family, εξελίσεται σε έρωτα ή πιο σωστά καψούρα. Πήγε πολύ καλά η συνάντηση στο γραφικό Satelite της Silver Lake. Αχ. Τι καλά ρε Φαντασμένιο, έγιναν πράγματα αλλά σεβόμενος αυτούς που βγάζουν σπυράκια με κείμενα άνω των δυο παραγράφων θα παίξει σε bold το σημαντικό της υπόθεσης. Είδαμε πούτσα και για τους κάτω των 18 Πρέπει να κάνετε σκοπό της ζωής σας να τους δείτε έστω μια φορά λαηβ. Χαμός. 

Στη σκηνή βγήκε πρώτος ο φαφούτης κιθαρίστας, κάτι σαν χαλασμένος Lou Reed ο οποίος έπαιξε μόνος του ένα κοροϊδευτικό/ ειρωνικό  κομμάτι  για την Beyonce ή κάποια άλλη καγκουροστάρ, δεν θυμάται καλά ο Φαντασμένιος, ήταν μεγάλη η ένταση. Μετά το σχεδόν δεκάλεπτο αυτό χάπενινγκ ακολούθησε και η υπόλοιπη μπάντα, μαζί και ο άλλος κύριος πόλος της ο τραγουδιστής, ο οποίος έχει όνομα αλλά βαριέται να γκουγκλάρει ο Φαντασμένιος. Ο τύπος αυτός είναι ένας Mark E Smith σε σώμα Iggy Pop. Αυτό ακριβώς. Ένας υπερκινητικός προβοκάτορας κολλημένος με το πουλί του. Πίνει τα ποτά του κόσμου, ανάβει τσιγάρο το οποίο για Αμερική είναι θέμα, δηλαδή για Ελλάδα το ανάλογο θα ήταν να βγάλει όπλο, που από την άλλη ίσως να μην είναι κάτι για Αμερική. Κατεβαίνει από τη σκηνή, σπρώχνει τον κόσμο, ξαφνικά το χιπστερ γραφικό Satelite γίνεται πανκ. Μοιάζει ακατέργαστο και πολύ ειλικρινές. Αληθινό. Α και κάθε μισό λεπτό ο τραγουδιάρης πιάνει το πουλί του. 
 

Ο Φαντασμένιος έχει την αίσθηση πως παρακολουθεί κάτι πολύ πιο σπουδαίο από ένα μεσοβδομαδιάτικο λαηβ, θα μπορούσε να είναι σκηνή από το επόμενο Vinyl "the new generation". Ένας φαφούτης και ένας σαλτιμπάγκος, συνεπικουρούμενοι από μια μπάντα που παίζει τόσο σπουδαία  που αν κλείσεις τα μάτια μπορείς να φανταστείς πως είσαι στο πιο γαμάτο στούντιο με τους καλύτερους σέσιον μουσικούς. Παίξανε και το I Am Mark E Smith το οποίο  σε κάποια φάση επιβεβαιώνοντας τη χάρη του ονόματος ME Smith μεταμορφώθηκε σε "Ι Am Donald Trump". Χαμός. Μόνο κάποιοι τύποι σαν τους Fat White Family φαντάζουν ικανοί για να προσθέσουν ένα νέο τσεκ ποιντ στην ιστορία της ροκ. Αν δεν κατακαούν από τα ναρκωτικά. Για την ιστορία, να σημειωθεί πως είδαμε το πουλί του τραγουδιστή, γεγονός που δεν προσέθεσε πόντους στην εξαιρετική τους εμφάνιση.

Και ενώ το 99% του indie L.A. έφτιαχνε βαλίτσες για το Coachella, στη γειτονιά του Φαντασμένιου παίζανε οι Dressy Bessy. Μετά το τίμιο power pop σετάκι η τραγουδίστρια ρώταγε τον Φαντασμένιο σε ποια μπάντα είναι, επιβεβαιώνοντας την υποψία πως στο L.Α. το να παίζεις σε κάποιο συγκρότημα είναι σαν να λες πως είσαι dj στην Αθήνα.

άφησα την αγάπη μου στο Σαν Φρανσίσκο

Δεν το κλείσαμε το μαγαζί. Ήθελε να δει ο Φαντασμένιος αν θα βγει κανένας να πει "που είσαι ρε Φαντασμένιο;" "Το έκλεισες;" "Μη το κλείσεις ρε!". Δεν βγήκε κανένας, άρα όλα καλά, όλα στη θέση τους, όλα όπως πρέπει να είναι. Πάμε λοιπόν.

Μετά από μακρά περίοδο αποχής τα ακραία μουσικά φαινόμενα επιστρέφουν δυναμικά.

Μετά από ένα μακρύ ταξίδι ο Φαντασμένιος είναι και πάλι εδώ, μαζί με τον αέρα του, σε μια μίνι σειρά μουσικοταξιδιωτικών ποστ. Πρώτος σταθμός το Σαν Φρανσίσκο. Το Σαν Φρανσίσκο χαρακτηρίζεται από τα τρία άλφα: ανηφόρες, άστεγοι και ακρίβεια. Δυο είναι τα άλφα αλλά δε γαμιέται, το τρία προσδίδει περισσότερο κύρος.  Τα ενοίκια είναι πανάκριβα που σημαίνει πως όλοι θέλουν να ζήσουν σε αυτό το μέρος. Προφανές ξε-προφανές αυτό έχουμε και πάρτε το και αλλιώς. Είναι το πιο περιζήτητο μέρος στη χώρα του state of the art καπιταλισμού, δηλαδή το ιδανικό μέρος για να τσεκάρεις το ρητό για την Αμερική που λέει πως αν έχεις για να ζήσεις, θα ζήσεις καλά. Εντάξει μπορεί και να μην υπάρχει αυτό το ρητό αλλά τώρα υπάρχει οπότε κλαην.

Πανάκριβα όλα, αλλά ο Φαντασμένιος βρέθηκε σε λαηβ του Dan Deacon τσάμπα. Με τον αρχιερέα των χίπστερ εντός έδρας, και με το μυαλό σε ένα από τα 5 καλύτερα λαηβ που έχουμε δει στην Ελλάδα (και σίγουρα το καλύτερο από αυτά που έχει παίξει ο Φαντασμένιος), ο ώριμος μπλόγκερ ήταν έτοιμος να ζήσει ιστορικές στιγμές. Αλλά δεν του πέτυχε το λάηβ του Dan. Απλά και αντικειμενικά τα λέει ο Φαντασμένιος και δεν φταίει το jet lag  ή η υγρασία του Σαν Φρανσίσκο. Στην τελική δεν ήσασταν εκεί οπότε θα μπορούσε εύκολα να σας πουλήσει παραμύθι ο Φάντα. Τίποτα. Αθήνα - Σαν Φρανσίσκο καλώς τα παιδιά καλώς τα 3-0. Ούτε το ανθρώπινο τούνελ κατάφερε να ολοκληρώσει ο έρμος ο Dan. Βέβαια ακόμα και στην κακή του μέρα μπορεί για πλάκα να έχει ένα κλαμπ στον αέρα, το οποίο δεν είναι και λίγο καθώς κάποιοι φύγαν από τη ζωή χωρίς να δουν άνθρωπο να κουνιέται κάτω από τη σκηνή. Πάντως αν και δεν τον συνεπήρε ο  άνεμος τον Φαντασμένιο ένιωσε πλήρης συναισθημάτων χαράς ακούγοντας τέρμα το νεοκλασικό έπος feel the lighting.

Όπως σε όλες τις μεγαλουπόλεις, έτσι και στο Σαν Φρανσίσκο είναι πολύ χτυπητές  οι αντιθέσεις. Ουπς νάτο το τρίτο άλφα  που λείπει από τη δεύτερη παράγραφο, ή μήπως είναι τέσσερα τελικά; Τέλος πάντων, στο Σαν Φραν ο Φαντ το ένα βράδυ ήταν με τον μέγα διασκεδαστή Dan Deacon την επόμενη με τον γητευτή της μελαγχολίας Benoit Pioulard. Ο οποίος τι και αν ηχογραφεί στην kranky, μπρος σε 23  άτομα (οι 15 ήταν γνωστοί του) έπαιξε στην πίσω αίθουσα μιας παμπ. Αν και ο Φαντασμένιος έχει ασχοληθεί σοβαρά μόνο με το Precis (2006), και το jet lag σε συνδυασμό με την υγρασία του Σαν Φρανσίσκο του γαμούσαν ότι γαμιέται, απόλαυσε το λαηβ, δηλαδή για 45 λεπτά ένιωθε σκέτη θλίψη και συμπόνια για τον καλλιτέχνη που για να παίζει έτσι σπαρακτικά κάτι κακό τον έχει βρει. Ότι πρέπει για να πάνε περίπατο τα τρία δέλτα, διασκέδαση, διακοπές, Δευτέρα (ήταν Κυριακή αλλά προς Δευτέρα οπότε κλαην).

Αν είναι να κάνεις μόνο ένα πράγμα στο Σαν Φρανσίσκο τότε πάρε ένα ποδήλατο και πέρασε τη γέφυρα (θενκς Strek).