Υπέρηχος Ben Frost | ρομάντσο 23/05

Υπάρχουν δυο ειδών λαηβ. Είναι οι  συναυλίες που με το που τελειώνουν δεν θες να ακούσεις με τίποτα τα δισκάκια του καλλιτέχνη. Κλασική παρενέργεια κακού λάηβ*, αν και μπορεί να συμβεί και με πολύ καλό και γεμάτο σε σημείο που μπουχτίζεις από ποιότητα. Παράδειγμα το λάηβ των Twilight Sad. Είναι και οι συναυλίες που με το που πας σπίτι θες να ακούσεις όλους τους δίσκους, γιατί άκουσες πράγματα που δεν αντιλήφθηκες πως υπάρχουν στο δισκάκι, είτε γιατί είσαι χαζός και δεν τις παίρνεις τις μουσικές, είτε γιατί δεν υπάρχουν. 

Για τον Φαντασμένιο, το λαηβ του Ben Frost το περασμένο Σάββατο ήταν σίγουρα της δεύτερης κατηγορίας. Έτσι είναι γιατί ο Φαντασμένιος δεν έχει βγάλει ούτε τα προνήπια της πρωτοποριακής μουσικής, με αποτέλεσμα οι κυκλοφορίες του Frost να του περνάνε συνέχεια ξυστά. Καμία ιδιαίτερη συγκίνηση τις κάμποσες φορές που μπήκε το Theory of Machines στο στέρεο, και έξω από τον χορό όταν όλοι παραμιλούσαν με το By The Throat. Ουδέν σοκ και στις 2-3 ακροάσεις του περσινού Aurora. Και εδώ είναι το λάθος. 2-3 ακροάσεις! Τι να καταλάβεις ρε έρμο Φαντασμένιο με 2-3 ακροάσεις; Και ρε Φαντασμένιο εσύ δεν ξέρεις πως γίνεται; Εσύ ρε Φαντασμένιο δεν είσαι αυτός που λες πως για να στρώσουν οι δίσκοι των Black Dice θέλουν 135 ακροάσεις τουλάχιστον; Έτσι είναι. 

Βέβαια η συναυλία είναι άλλο πράγμα, και ειδικά όταν μιλάμε για τον τελειομανή Ben Frost που ήρθε μετά του ηχολήπτη του, και το ρομάντσο που προσφέρεται για ηχητικές παρεκτροπές υψηλής ποιότητας. Υπό τέτοιες συνθήκες, που τείνουν προς ιδανικές, ακόμα και ο αδαής Φαντασμένιος κατάφερε επιτέλους να ακούσει τον ήχο τον αληθινό. Ήχος σε όλο του το μεγαλείο. Αυτός είναι λοιπόν και ο λόγος που το ποστ αυτό γράφεται σχεδόν μια εβδομάδα από τη συναυλία, έπρεπε ο Φαντασμένιος να ακούσει τους δίσκους με διεγερμένα και ξεβουλωμένα αφτιά. Ο Frost γράφει στο βιβλιαράκι του Theory of Machines πως ήθελε οι ακροατές στις ακροάσεις να μελετούν το στέρεο τους προσεκτικά, να τσεκάρουν τα καλώδια και να αναρωτιούνται αν παίζουν σωστά τα ηχεία. Κάπως έτσι ξεκινάει το λαηβ του Frost εν μέσω βόμβων και παρασίτων που δοκιμάζουν το σύστημα του ρομάντσου φτάνοντας  ελάχιστα db από την αστοχία υλικού. Βέβαια όπως στους δίσκους έτσι και στις ζωντανές εκτελέσεις αυτό είναι ένα μόνο στοιχείο του δυστοπικού κόσμου που όσο περνάει η ώρα χτίζει ο Frost. Κομβικό σημείο του λαηβ η εμφάνιση των λύκων του By The Throat, από εκεί και μετά όσοι παρακολουθούσαν ήξεραν πως βλέπουν ένα από τα καλύτερα λαηβ της χρονιάς. Ακόμα και όσοι πέρασαν το βράδυ με τα μάτια στο κινητό, και ήρθαν για να τους δούμε που ήρθαν και να πουν πως πήγαν, αποκλείεται να μην ένιωσαν μια δυο ανατριχίλες και ένα χτύπημα στο στομάχι.

Σε αυτό το σημείο καλό είναι να διαβάσετε τη συνέντευξη που έδωσε ο Ben Frost στον Γιώργο Μιχαλόπουλο για το popaganda. Εκεί ο Frost τονίζει τη σημασία της πρωτοπορίας και της αυθεντικότητας στη μουσική. Αυτό πιστεύει, με αυτό πορεύεται και με αυτό έβγαλε τους πολύ καλούς δίσκους, αλλά κατά τον Φαντασμένιο (αυτόν του προνηπίου) οι λέξεις (ταμπέλες λένε κάποιοι) που χαρακτηρίζουν τη μουσική του -με όποια σειρά και να μπουν- δεν λένε κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί. Αλλά ακόμα και να συμβαίνει αυτό δεν βλέπει ο Φαντασμένιος πού είναι το κακό στο να ακολουθήσουν 50 δίσκοι τον ήχο του Frost; Δεν μπορούν να είναι όλοι πρωτοπόροι, και αν μπορούσαν να είναι αυτό θα καταντούσε βαρετό. Είχε αυτές τις ενστάσεις ο Φαντασμένιος πριν πάει στη συναυλία όπου είδε τον Frost ξυπόλητο. Μάλιστα. Ρε τελειομανή, πιονιέρε, λάτρη της λεπτομέρειας πας και παίζεις λάηβ ξυπόλυτος; Είναι τα κακά της παρέας με τον Gira. Η μόνωση και η γείωση σε σώζουν από ηλεκτροπληξία αλλά μπλοκάρουν την αναπνοή των τσάκρων.

Για τη συναυλία δεν έχει σημασία να αναφερθεί εδώ κάτι άλλο. Όσοι πήγαν ξέρουν και όσοι δεν πήγαν καλά να πάθουν και δεν θα κάτσουμε εμείς εδώ να γράψουμε αυτά που δεν γράφονται για να νομίζουν πως κατάλαβαν τι έχασαν. Μπορεί να έχεις όλα τα ροζ συλλεκτικά υπογεγραμμένα βινύλια αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα καλο λαηβ. Μετά από μια εβδομάδα προσεχτικών ακροάσεων με όλα τα μέσα ο Φαντασμένιος δεν κατάφερε να νιώσει ούτε το 23% από αυτά που έζησε στο ρομάντσο.  Ωστόσο οι δίσκοι του Frost είναι εξαιρετικοί και προς το παρόν αξιολογικά πάνε By The Throat>Theory Of Machines>Aurora αλλά εντάξει εδώ χρειάζεται ώρες στα καλά ακουστικά. Το σίγουρο είναι πως το λαηβ αυτό είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. Τα λέμε.
 

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~

 

* Ιστορική περίπτωση είναι το "λαηβ" των White Stripes στο Beach Volley. Πρέπει να ήταν τόση η απογοήτευση της ελληνικής αλτερνατίβας που πέρασαν μήνες για να δει τραγούδι τους τα decks. 

 

rapid eye movement #11

 Το αγαπημένο τραγούδι του Φαντασμένιου από τους R.E.M. δηλαδή το αγαπημένο κομμάτι του Φαντασμένιου σε αυτή τη ζωή τελεία και παύλα είναι το Crazy. Βέβαια το Crazy δεν είναι τραγούδι των R.E.M αλλά των επίσης Αθηναίων Pylon. Μέσα στο καλοκαίρι λογικά θα ανέβει σχετικό rapid eye movement ποστ με τα κατορθώματα των R.E.M. ως κόβερ μπαντ. 

Το καλύτερο τραγούδι λοιπόν όλων των εποχών. Πώς επιλέγει κάποιος το αγαπημένο του τραγούδι; Το πιο πιθανό είναι να το άκουγε μαζί με τον μεγάλο έρωτα ή και μόνος γιατί ο μεγάλος έρωτας άκουγε ένα άλλο άθλιο τραγούδι με κάποιον άλλο μεγάλο έρωτα. Και γιατί να ξέρει κάποιος το αγαπημένο του τραγούδι; Μπορεί να το έχει ψάξει για να το έχει έτοιμο σε περίπτωση που του πάρουν συνέντευξη. Πάντως σε αυτές τις περιπτώσεις ο Φαντασμένιος πιστεύει πως δεν χρειάζεται και πολύ ψάξιμο, το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό, αυτό είναι. Πάμε μία. Φαντασμένιο ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι; Το tracy των Mogwai. Πάμε άλλη μία. Φαντασμένιο ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι; Το tracy των Mogwai. Οκ το crazy δεν είναι το αγαπημένο τραγούδι του Φαντασμένιου αυτή τη στιγμή αλλά μα τον άγιο Κέβιν ήταν πριν από πέντε σειρές, ίσως να φταίει πως ό,τι γράφτηκε ήταν υπό την επήρεια της ακρόασης του λινκ από το γιουτουμπι. 

Το Crazy όμως παραμένει το αγαπημένο R.E.M. τραγούδι και αυτό είναι μια σημαντική διάκριση. Αλλά γιατί η εκτέλεση των R.E.M.; Στην πραγματικότητα η μόνη διαφορά σε σχέση με την αυθεντική εκτέλεση των Pylon είναι η ερμηνεία του Stipe ο οποίος τραγουδά σαν να βρίσκεται πάνω σε ένα λεπτό τζάμι από new wave και indie pop κλισέ το οποίο προσπαθεί να μην σπάσει. Ακόμα και τα φαλτσάκια ταιριάζουν απόλυτα προσδίδοντας ένα τόνο οικειότητας και χαράς. Το Crazy των Pylon είχε βγει την εποχή που οι R.E.M. κυκλοφόρησαν το Chronic Town EP και σύμφωνα με τον Peter Buck ήταν πολύ καλύτερο από το δικό τους δίσκο. Στη συνέχεια το διασκεύασαν, το έπαιξαν λαηβ και το χρησιμοποίησαν κάμποσες φορές ως b-side ή σε συλλογές. Την αυθεντική εκδοχή συμπεριέλαβε σε μια συλλογή του uncut o Mike Mills. Όταν το 1987 το Rolling Stone τους ανέδειξε "συγκρότημα της χρονιάς" o Bill Berry δήλωσε πως θα έπρεπε να ήταν οι Pylon στη θέση τους. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως οι R.E.M. θα σκότωναν για να είναι δικό τους, και είναι σίγουρο πως τη μόνη στιγμή που ηρεμούσαν και τους έφευγε το απωθημένο ήταν τα τρία λεπτά που το έπαιζαν. Είναι δυνατόν να μην είναι αυτά τα λεπτά από τα σημαντικότερα στην ιστορία του ροκ; 

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /

toyμπανο | βουτιά από το Wembley στο an 29/04

Το να γράψει κάποιος κριτική για το λαηβ του Thurston Moore είναι εύκολο. Ακόμα και αν δεν κατάλαβε ακριβώς τι είδε, μπορεί πάντα να πετάξει μια προσωπική "sonic youth" ιστορία από το παρελθόν και να συγκινηθούν τα πλήθη. Η μαγκιά είναι να έχει κάποιος προσωπική ιστορία για τους Toy! Ναι, σωστά μαντέψατε, ο Φαντασμένιος έχει ιστορία η οποία ξεκινάει σε αυτό το φοβερό ποστ του 2008. 

Οι Toy είναι η συνέχεια των Jon Lean & The Jing Jang Jong οι οποίοι για όσους βαρέθηκαν να διαβάσουν το ποστ ήταν ένα από τα support της μεγάλης συναυλίας των Babyshambles στο Wembley. Βλέποντας τους τότε, ο Φαντασμένιος σκεφτόταν πως βλέπει ακόμα ένα βρετανικό συγκρότημα (από τα χιλιάδες) που έχουν δουλέψει και την τελευταία λεπτομέρεια, έχουν λιώσει στις πρόβες ελπίζοντας πως θα ξεφύγουν από τις κάτω σειρές των πόστερ και θα βρεθούν στο εξώφυλλο του NME. Όταν στην πτήση της επιστροφής ο Φαντασμένιος διάβαζε ένα θέμα για αυτούς στο The Fly* σκεφτόταν χωρίς ίχνος στεναχώριας πως δύσκολα θα δει ξανά αυτές τις φάτσες.

Πράγματι ο δίσκος που είχαν ηχογραφήσει τότε οι Jon Lean & The Jing Jang Jong δεν κυκλοφόρησε ποτέ αλλά η μοίρα και οι arte fiasco έφεραν  δυο από αυτές τις φάτσες ως Toy στο an. Περάσαν επτά χρόνια, ο Φαντασμένιος συνεχίζει να γράφει στο blog με το αρχαίο template, οι Jing Jang Kling Klong έγιναν Toy και το πέρασμα τους από την brit pop γκαραζο ροκ εντ ρολ στη ψυχεδέλεια και το shoegaze μπορεί να συνοδεύεται από τις λέξεις "ηχητική ωρίμανση**". Η ωρίμανση έφερε και μια χαλαρότητα που αντικατοπτρίζεται έντονα στην  εικόνα τους στη σκηνή. Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως ένας mod, ένας αστυνόμος σαΐνης, η ρυθμ σεκτιον των Def Leppard και μια πολύ χοτ συνθέτουν μια μπάντα. Αν και το χειρότερο με την εικόνα στη σκηνή ήταν το απειλητικό, περιφρονητικό, απαξιωτικό, βλέμμα του  φροντμαν σαΐνη. 

Στα της μουσικής το αποτέλεσμα ακουγόταν λάθος με εξαίρεση τα σημεία που έπαιζαν σαν ορχηστρική μπάντα. Ναι μεν έπαιζαν δυνατά αλλά χωρίς να μπορούν να προβάλουν ταυτόχρονα τις μελωδικές αρετές των τραγουδιών τους. Και είναι απογοητευτικό αυτό καθώς σίγουρα έχουν καλές συνθέσεις,  ενώ δεν πρέπει να είναι και το πιο δύσκολο πράγμα πέντε άτομα να κάνουν σωστή φασαρία στο an. Έτσι το μόνο που ίσως αξίζει να καταλάβει λίγο χώρο στη μνήμη όσων είδαν το λαηβ να είναι η σέξι και τα καταιγιστικά τρία τελευταία λεπτά του σετ.

Υποτίθεται πως θα βγάλουν δίσκο αλλά στο δρόμο για το σπίτι ο Φαντασμένιος σκεφτόταν πως δύσκολα θα δει ξανά αυτές τις φάτσες. Τα λέμε πάλι το 2022;

 ~~~~~~ο~~~~~~

* Από το συγκεκριμένο τεύχος είναι και η φωτογραφία. Στο ίδιο τεύχος μια σελίδα μετά ο νεαρός blogger προσπέρναγε τους Foals (πάρτι ειρωνείας).

** "ηχητική ωρίμανση" που θυμίζει την πορεία των Zebra Tracks.