ΑΜΦ best new music

Φανταστείτε πως πετυχαίνετε ένα δίσκο που από κάτω στα προτεινόμενα βρίσκονται τα M B V, Tomorrow's Harvest, Ruins και Ravedeath,1972. Ε αυτός ο δίσκος υπάρχει και είναι το A Year With 13 Moons του Jefre Cantu - Ledesma. Δεν είναι δίσκος που θα ταλαιπωρήσει τον ακροατή καθώς από το εξώφυλλο και τον τίτλο φαίνεται που το πάει ο καλλιτέχνης. Για να σου αρέσει πρέπει στην εικόνα αριστερά να διακρίνεις ομορφιά, απλότητα και ρομαντισμό σε ένα πλαίσιο λευκού θορύβου. Βέβαια μη φανταστεί κανείς πως θα δει την κόλαση, άσε που με το που πάει να κουνήσει το καράβι  ο JCL πετάει πανέμορφα ατμοσφαιρικομελωδικά σωσίβια όπως το τραγούδι Disappear.

~~~~~ο~~~~~

Μένοντας στο έτος 2015 και στο γράμμα J συναντάμε τον Juxta Phona, γνωστός(;) και ως off the sky (Jason Corder τον λένε τον άνθρωπο). Μήπως είναι τα ξυλόφωνα, να είναι οι χαμηλές ταχύτητες, ίσως και τα ατάκτως ερριμμένα beat και ο Φαντασμένιος θαρρεί πως βρήκε στο We Will Not Be Silence το δίσκο που θα κρατούσε ζωντανούς καλλιτεχνικά τους Tortoise μετά το Standards. Ο δίσκος έχει πάρει τη θέση του Faith in Strangers στις νυχτερινές ακροάσεις, χωρίς να μπορεί να γίνει κάποιος τεχνικός ή υφολογικός συσχετισμός με το αριστούργημα του Stott πέρα από το γεγονός πως το δάχτυλο πάει με ευκολία στο πράσινο κουμπί.

~~~~~ο~~~~~

Στα της planet mu ο άρχοντας της παραγωγικότητας Ekoplekz ενθουσιάζει ακόμα μια φορά τον Φαντασμένιο, αυτή τη φορά με τον 12λεπτο χαμό που έχει τίτλο Entropy Flash και αποτελεί το ήμισυ του νέου του EP (Entropik). Στην ίδια εταιρία κυκλοφόρησε νέο δίσκο και ο μ-Ziq. Σχεδόν νέος καθώς πρόκειται για τα δυο τελευταία EP που είχαν κυκλοφορήσει μόνο σε βινύλιο συν ένα νέο κομμάτι. Το ένα από τα EP (rediffusion) έχει το εξώφυλλο που βρίσκεται αριστερά. Και αν ο Φαντασμένιος μισεί όλα τα κλισέ της γης, δεν μπορεί να αντισταθεί σε δίσκους που έχουν στο εξώφυλλο βουνά, και η αλήθεια είναι πως στην ηλεκτρονική/πειραματική μουσική είναι αρκετοί. Στα της μουσικής τα θηρία του p4k κατάφεραν να ξεχωρίσουν ένα τραγούδι και το βάλουν στο best new tracks. Όλως τυχαίως διάλεξαν το πρώτο τραγούδι. Στο δίσκο αυτό ο μ-Ζιq μοιάζει πιο φωτεινός από ποτέ, σχεδόν σαν να προσπαθεί με τα idm εργαλεία του να παίξει bossanova. Τσεκ δις.

 

Ex Hex στο 6 dogs (11/03)

 Όταν πριν από πολλά χρόνια ο νεαρός Φαντασμένιος έδινε 6.700 δρχ. για το Dig Me Out δεν μπορούσε να ξέρει πως αγοράζει ένα κλασικό δίσκακι. Τότε πίστευε πως τα λεφτά πάνε σε ένα σχεδόν underground δίσκο με τσιμπημένη τιμή. Στο σήμερα ή πιο σωστά την Τετάρτη 11 Μαρτίου και ενώ έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από την επική επιστροφή των Sleater-Kinney έπαιξαν λαηβ στην Αθήνα οι Ex Hex. Οι οποίες Ex Hex είναι οι Sleater-Kinney των φτωχών. Με την καλή έννοια, καθώς είναι αρκούντως καλές για να συγκριθούν με τις Sleater-Kinney. Στην πραγματικότητα ο δίσκος που κυκλοφόρησαν πέρσι (Rips, Merge Records) θα ήταν καλοδεχούμενος ακόμα και αν έφερε την υπογραφή των Sleater-Kinney. Βέβαια ο παραπάνω συλλογισμός πάει περίπατο ακούγοντας το δίσκο που τελικά κυκλοφόρησαν οι Sleater-Kinney (No Cities to Love, Sub Pop). Ο δίσκος είναι αν όχι καλύτερος σίγουρα σε ευθεία γραμμή με τα αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια. Η κυκλοφορία αυτή μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο την αλά 90s κιθαριστική ποπ με lo-fi στοιχεία (φορέθηκε με την ταμπέλα indie rock).  Μουσική που βασίζεται στις μελωδίες, την ένταση, την ανεμελιά, φτιαγμένη για indie clubs. Είναι η κλασική περίπτωση, δεν θα σου αλλάξει τη ζωή αλλά περνάς καλά. Ακριβώς όπως ήταν και το λαηβ των Ex Hex.  Και καθότι στο ποστ ρηβιου για τις Ex Hex οι λέξεις Sleater-Kinney γράφτηκαν 521 φορές, στο Βερολίνο υπάρχει ήδη αποστολή για να τις δει λαηβ και να γράψει τα του λαηβ στα ακραία μουσικά φαινόμενα (εδώ δεν σταματάει το ρεπορτάζ).

~~~~~~ο~~~~~~

Κανονικά το ποστ ήταν να ανέβει χωρίς φωτογραφία ως διαμαρτυρία για τους αχόρταγους φωτογράφους που δεν άφησαν νανοδευτερόλεπτο του λαηβ  αφωτογράφητο. Αλλά ήταν τόσο του στυλ και της πόζας οι Ex Hex που σχεδόν δικαιολογείται το φόρτωμα των καρτών μνήμης. Κλείνοντας ο Φαντασμένιος θέλει να δηλώσει υπεύθυνα πως πλέον το Six Dogs είναι το καλύτερο μέρος για λαηβ με 70-100 άτομα. Και καθώς υπάρχουν κακεντρεχείς που θα πουν πως ο Φαντασμένιος τα παίρνει:

η εκπομπή μετά το νέο ποστ (και πριν το πάρτι)

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |07-03-2015 by Fantasmenios on Mixcloud

 

Όποιος πατήσει το play που κρύβει το προγούλι του Andy Stott θα ακούσει την εκπομπή του περασμένου Σαββάτου (δείγμα δωρεάν). Αυτό το Σάββατο θα είναι το 24ο (συνεχόμενο) που τα ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα θα ακουστούν από τον server του poplie. Την παρασκευή ο poplie.eu έχει πάρτι (λινκ), οπότε στην εκπομπή εκτός από τις γαμάτες μουσικές θα υπάρχει και όλο το καυτό ρεπορτάζ. Χαμός. 

νέο ποστ | Kholba - Gelo seco

Αρκετός κόσμος σταματάει στο δρόμο τον Φαντασμένιο για να τον ρωτήσει "γιατί δε γράφεις για κάνα δίσκο; μόνο για τα λαηβ που πήγες θα γράφεις; μας το παίζεις μούρη;" Και ο Φαντασμένιος απαντά "φίλε δε θες να γράψω για δίσκους".

Είναι βέβαιο πως δισκοκριτικές άνω των 300 λέξεων και χωρίς αστεράκια από κάτω δεν αφορούν κανέναν. Αρκεί να σκάσει η πρόταση. Αντί να κάτσει να διαβάσει ο άλλος στον ίδιο χρόνο το έχει κατεβάσει, το έχει ακούσει (χμ) και έχει τη δικιά του γαμάτη γνώμη. Αντίθετα το λαηβ δεν μπορεί να το κατεβάσει. Και για να μην ξεχνιόσαστε το παρόν μπλογκ είναι ένα ημερολόγιο (και μερικές φορές σημειωματάριο).   

Λοιπόν. Τα ακραία μουσικά φαινόμενα σας παρουσιάζουν το δίσκο Gelo seco των Kholba! (λινκ). Το δισκάκι δεν υπαρχει στο discogs, δεν υπάρχει στη wikipedia, δε θα το βρείτε σε κανένα site, παρά μόνο εδώ και στη  σελίδα του experimental etc στο facebook. Δε ξέρουμε ποιοι είναι και τι κάνουν. Στις λίγες πληροφορίες από το bandcamp φαίνεται πως το σχήμα εδρεύει στο Βερολίνο αλλά η ηχογράφηση και το μαστερινγκ έγιναν στο βραζιλιάνικο στούντιο  malakias.

Στο μουσικό κομμάτι μοιάζει με μια πιο αναλογική εκδοχή πειραγμένης ηλεκτρονικής μουσικής αλά Ekoplekz (Four track mind  2014). Αλλά δεν θα το κάνουμε p4k και quietus εδώ μέσα. Αν σας αρέσει η αισθητική της φωτογραφίας κατεβάστε και ακούστε, είναι τσάμπα και μόνο 20 λεπτά.

Have a Faerie Nice Day | earth στο Κύτταρο 27/02

 Λοιπόν. Αυτό είναι ένα ποστ για τη συναυλία που έδωσαν την παρασκευή οι earth (εδώ ένα παλιό ποστ). Και αυτή είναι η εισαγωγή του ποστ και είναι κάπως αμήχανη και βλακώδης καθότι ο τύπος που γράφει αυτά που του λέει ο Φαντασμένιος είναι μπρος στην οθόνη μια ώρα και δεν μπορεί να βρει μια εντυπωσιακή αρχή. Ούτε καν εντυπωσιακή, μια αρχή να είναι οριακά πρωτότυπη. Αλλά δεν. Οπότε θα αρκεστείτε σε αυτή τη χαζή παράγραφο αντί ενός πραγματικά εμπνευσμένου προλόγου.

Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία μπορούσε να δει κάποιος έξω από το κύτταρο μέταλλα, γκοθάδες, χιπστερς, πιτσιρίκια, γέροντες του ροκ δίνοντας άλλη διάσταση στο διάσημο ρητό "δείξε μου το κοινό σου να σου πω ποιος είσαι". Η αγωνία του Φαντασμένιου για το είδος και την ποιότητα του λάηβ που θα παρακολουθήσει πήγε στα ύψη όταν είδε τις ανακοινώσεις που έλεγαν πως η συναυλία θα διακοπεί αν κάποιος βγάλει φωτογραφία με φλας. Δηλαδή ένας αρκεί να ξεχάσει να βγάλει το φλας και πάπαλα το λαηβ. Βασικά στην Ελλάδα είμαστε, αποκλείεται να μη κάνει ένας τη μαλακία. 

Οι earth, δηλαδή ο Dylan Carlson και δυο άλλοι βγήκαν σε μια απόλυτα τακτοποιημένη σκηνή και έπαιξαν το σχεδόν ένα και απαράλλακτο setlist που  παίζουν στην περιοδεία. Ο μινιμαλισμός κυριαρχεί στη δομή των τραγουδιών, με τους δυο να κρατάνε τον περίπου ίδιο αργό ρυθμό και τον Carlson με την κιθάρα του να χρωματίζει τον ήχο. Μη φανταστεί κανείς κάνα ουράνιο τόξο, με δυο τρία χρώματα την κάνει τη δουλειά ο Carlson. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο οι όποιοι αυτοσχεδιασμοί ακούγονται σαν λάθη. Η κιθάρα παίζει αργά αλλά δυνατά με την αντίφαση αυτή να τοποθετεί τους earth στο ράφι με τους πρωτοπόρους. Ξεπερνώντας το προφανές ο Φαντασμένιος διέκρινε πως το παίξιμο του κυρ Dylan ήταν  καθαρό και προσεγμένο (σαν τα ρούχα του). Ο Carlson αφήνει τα τραγούδια να αναπνεύσουν, με δυο ριφ δημιουργεί συνθέσεις που κρατάνε πάνω από δέκα λεπτά. Ο χρόνος δεν έχει σημασία. Μοιάζει σαν το μουσικό ανάλογο του κινηματογράφου του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και όπως ο Θόδωρας έτσι και ο Dylan μοιάζουν να τους ενδιαφέρει πρωτίστως το "έργο" και μετά ο θεατής. Έτσι εξηγείται η παραξενιά με τα φλας και οι παρατηρήσεις του μπασίστα στα παιδιά που μιλούσαν στην πρώτη σειρά.

Τελικά το λαηβ ήταν αρκετά "τεχνικό" (ικανοποιημένοι όσοι έμαθαν τους earth από το wire), οριακά δυνατό (τα μέταλλα κλαίνε τα λεφτά τους), πολύ καθαρό (κακή τύχη για τους stone-άδες), με μια υποψία μόνο σκότους (κλάμα και οι γκοθάδες), και χωρίς κουλ φατσούλες στο κοινό (χαμένοι και οι χίπστερς). Βέβαια το βράδυ θα μείνει αξέχαστο για το θέμα των φλας και φυσικά για την ξεχωριστή φιγούρα του ανθρώπου που κάποτε  αγόρασε το όπλο με το οποίο αυτοκτόνησε ο Κομπέην και εμφανίστηκε  με κιθάρα του είχε πάνω μια σημαία της Αγγλίας, μια τίγρη και τη φράση του τίτλου του ποστ. Τι μπορεί να σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος;