να πεις στο διπλανό πως νιώθεις περίεργα. Είναι στιγμές που η ένταση σου σκουντά το στέρνο σαν να βλέπεις το brazil σε χίλια καρέ το δευτερόλεπτο και είναι στιγμές που μέσα στο χαμό δημιουργείται μια μοναδική ατμόσφαιρα. Σαν να μη σείεται ο κόσμος όλος, σαν να είσαι σε όνειρο. Πού είχαμε μείνει όμως; Είναι δύσκολο να περνάς μια πόρτα μετά από τόσα χρόνια και να έχεις κάτι καινούργιο να πεις. Δηλαδή να κάτσεις στον καναπέ με την πάλαι ποτέ και να της πεις αυτό που τόσα χρόνια δεν είχες πει ποτέ. Δεν είναι ότι δεν το είχες, αλλά απλά δεν μπήκες ποτέ στη διαδικασία. Στην πραγματικότητα όσοι σε ξέρουν πιστεύουν πως σίγουρα έχεις εκφραστεί με αυτό τον τρόπο στο παρελθόν. Πόσο στιλάτη είναι η επιστροφή όταν επανευφερίσκεις κάτι που δεν έκανες ποτέ. Πόσο πλάκα έχει που στο 4ο τραγούδι οι My Bloody Valentine αποτείουν φόρο στους θαυμαστές τους (από τους Stereolab ως τους Belong). Και πόσο γλυκιά η αντίθεση της σούπερ παραγωγής με το απλό και το λιτό αλά Is this and yes (από τον τίτλο ως τους ανύπαρκτους στίχους). Πού είχαμε μείνει; Α στο
Τα πέτρινα χρόνια των MBV αυτό το site ήταν το μόνο καταφύγιο των Σιλντικών..
~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~
Τα πέτρινα χρόνια των MBV αυτό το site ήταν το μόνο καταφύγιο των Σιλντικών..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου